Η Μεταναστευτική μας πορεία στην Ιστορία των Χωρών του Κόσμου
Η Γαλλία την εποχή του φεουδαρχικού συστήματος
Η σοβαρότερη δοκιμασία που πέρασε η Γαλλία, μετά τις εισβολές των βαρβάρων του πέμπτου αιώνα,ήταν μία συνδυασμένη επίθεση εναντίον του χριστιανισμού από τους ειδωλολάτρες της Σκανδιναβίας,από τις ορδές των Μογγόλων και από την αναζωπύρωση του Ισλαμισμού.Οι εισβολές που διεξήχθηκαν τον ένατο αιώνα έχουν ελάχιστη σχέση με την ένταση και τις άγριες επιθέσεις των εισβολέων αυτής της χρονικής περιόδου,που εξετάζουμε,της οποίας ο αριθμός των εισβολέων ήταν μεγαλύτερος ενώ οι πολιτισμένες δυνάμεις ήταν πολύ μικρότερης ισχύος.Οι δύο αρετές,η πειθαρχία και η γνώση,με τις οποίες μονάχα μπορούν οι πολιτισμένοι άνθρωποι να αντιταχθούν εναντίον των βαρβάρων,βρισκόταν στο πολύ χαμηλό τους σημείο. Τριάντα έτη μετά το θάνατο του Καρόλου και κατά το τέλος του ένατου αιώνα μία επιδρομή βαρβάρων,η οποία έφθασε στο αποκορύφωμα της,αυτά τα τελευταία χρόνια του ένατου αιώνα,απείλησε να καταστρέψει κάθε τι που είχε απομείνει γερό από τη χριστιανική ήπειρο.
Δύο είναι τα σημαντικά γεγονότα,που συνέβησαν,ύψιστης σημασίας γεγονότα,που έγραψαν το μέλλον της Ευρώπης.
Το ένα γεγονός ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες της χριστιανοσύνης,η οποία βρισκόταν από θρησκευτική άποψη σε πλήρη αρμονία.Οι βάρβαροι απομακρύνθηκαν από τους χριστιανούς,οι οποίοι είχαν κοινή πίστη,είχαν ίδιες τελετουργίες και τον ίδιο τρόπο σκέψης.
Το δεύτερο γεγονός είναι,ότι οι διαρκείς αυτοί αγώνες με τους ειδωλολάτρες,με ανθρώπους που δεν ήταν χριστιανοί,οι επιμιξίες και οι συγχωνεύσεις,οδήγησαν τους χριστιανούς στους λειμώνες της λησμονιάς.Ξέχασαν τα πάντα.Έχασαν τα ήθη και τα έθιμα τους και βρέθηκαν στην ανάγκη να ανασυγκροτήσουν μία νέα κοινωνία. Τότε ακριβώς,στα τελευταία χρόνια του ένατου αιώνα,οι παλαιοί γαιοκτήμονες,οι οποίοι ήταν κυρίως ρωμαϊκής και γαλατικής καταγωγής, έγιναν τοπικοί άρχοντες.Κατά την περίοδο αυτή της αναταραχής συνέβη επιτέλους το γεγονός,που αιώνες περίμεναν την εξέλιξη του,η ανεξαρτησία.Οι κοινότητες της υπαίθρου με τους τοπικούς άρχοντες σχημάτισαν ένα αμυντικό σύστημα,το γνωστό ως φεουδαρχικό σύστημα και κατά την ίδια αυτή χρονική περίοδο οι εθνικές ομάδες της Ευρώπης,απέκτησαν την εθνική τους συνείδηση.
Στον αγώνα για τη διατήρηση των παραδόσεων στην Ευρώπη,δύο είναι τα σημεία στη δυτική Ευρώπη,τα οποία αντιστάθηκαν και έδωσαν αποφασιστική μορφή στον αγώνα αυτό.Είναι η νοτιοδυτική περιοχή της Αγγλίας κοντά στις σημερινές κομιτείες του Σόμερσετ και του Μπέρκ,όπου ο βασιλιάς Αλφρέδος αντιστάθηκε στον πόλεμο με τους άγριους εισβολείς,τους οποίους τελικά κατόρθωσε να τους νικήσει αναγκάζοντας τους να εγκαταλείψουν τον αγώνα και να υποχωρήσουν.Το δεύτερο σημείο είναι στο Παρίσι,στη Γαλλία,όπου οι στρατιωτικές δυνάμεις της περιοχής εκεί,απέκρουσαν τους ίδιους εχθρούς το έτος 885 στην ιστορική πολιορκία του Παρισιού από την επιδρομή των Βίκινγκ.Ο αρχηγός τους,ο Ζίγκφρηντ, κατέπλευσε με το στόλο του στις ακτές της Γαλλίας και έφθασε στο Σηκουάνα θέλοντας να εισβάλει στο Παρίσι.Την εποχή εκείνη το Παρίσι βρισκόταν κτισμένο πάνω σε ένα νησάκι στο μέσον του ποταμού Σηκουάνα,το οποίο ένωναν με την ξηρά δύο γέφυρες,οι οποίες ήλεγχαν και τη διέλευση του ποταμού.Ο Ζίγκφρηντ ζήτησε να τους επιτρέψουν να περάσουν τις γέφυρες και να βγουν στη ξηρά.Οι κάτοικοι του Παρισιού αρνήθηκαν και έτσι άρχισε η πολιορκία,που έμεινε στην ιστορία γνωστή ως η πολιορκία του Παρισιού.Τον επόμενο χρόνο ήλθε σε διαπραγματεύσεις ο βασιλιάς Κάρολος και οι Βίκιγκ.αφού λεηλάτησαν τη Βουργουνδία υποχώρησαν στην πατρίδα τους φέρνοντας πολλά λάφυρα.
Ο τοπικός άρχοντας,ο οποίος υπεράσπιζε το Παρίσι το έτος 885 κατά την επιδρομή των Βίκινγκ, ονομαζόταν Εϋδης,αν είναι η προφορά σωστή,και ήταν κόμης του Παρισιού.Ο πατέρας του ήταν ο Ροβέρτος ο Ισχυρός,από τους απογόνους του οποίου προήλθε η σειρά εκείνη των ανδρών που συμβόλιζαν την αναγέννηση της Γαλατίας,όταν έλαβε τέλος ο αγώνας,οι οποίοι απετέλεσαν την εκτελεστική εξουσία του νέου κράτους,τη μοναρχία. Ο αδελφός του Εϋδου,ο Ροβέρτος,εκλέχτηκε στο θρόνο,όπως και ο αδελφός του,σε ένα ακόμη ανασφαλή θρόνο,ως Ροβέρτος ο Α'.Ο εγγονός του Ροβέρτου Α',ο Ούγος, εστέφθη επίσημα βασιλιάς από το έτος 987 μέχρι το έτος 996 και έτσι επί της βασιλείας του επήλθε πλήρης διαχωρισμός ανάμεσα στη Γαλλική επικράτεια και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Από την εποχή των τελευταίων Ρωμαίων αυτοκρατόρων,το Παρίσι διατηρούσε μία ιδιαίτερη θέση όχι ως πρωτεύουσα,αφού πρωτεύουσα δεν υπήρχε ακόμη,αλλά σαν η πόλη του Χλωδοβίκου και των πρώτων βασιλέων,ως η εντάφια πόλη των ηγεμόνων του οίκου του Καρόλου του Μεγάλου,των Καρολιδών,μέσα στον ιερό της τόπο,όπου αναπαύονται.
Η Γαλλία την εποχή του φεουδαρχικού συστήματος
Η σοβαρότερη δοκιμασία που πέρασε η Γαλλία, μετά τις εισβολές των βαρβάρων του πέμπτου αιώνα,ήταν μία συνδυασμένη επίθεση εναντίον του χριστιανισμού από τους ειδωλολάτρες της Σκανδιναβίας,από τις ορδές των Μογγόλων και από την αναζωπύρωση του Ισλαμισμού.Οι εισβολές που διεξήχθηκαν τον ένατο αιώνα έχουν ελάχιστη σχέση με την ένταση και τις άγριες επιθέσεις των εισβολέων αυτής της χρονικής περιόδου,που εξετάζουμε,της οποίας ο αριθμός των εισβολέων ήταν μεγαλύτερος ενώ οι πολιτισμένες δυνάμεις ήταν πολύ μικρότερης ισχύος.Οι δύο αρετές,η πειθαρχία και η γνώση,με τις οποίες μονάχα μπορούν οι πολιτισμένοι άνθρωποι να αντιταχθούν εναντίον των βαρβάρων,βρισκόταν στο πολύ χαμηλό τους σημείο. Τριάντα έτη μετά το θάνατο του Καρόλου και κατά το τέλος του ένατου αιώνα μία επιδρομή βαρβάρων,η οποία έφθασε στο αποκορύφωμα της,αυτά τα τελευταία χρόνια του ένατου αιώνα,απείλησε να καταστρέψει κάθε τι που είχε απομείνει γερό από τη χριστιανική ήπειρο.
Δύο είναι τα σημαντικά γεγονότα,που συνέβησαν,ύψιστης σημασίας γεγονότα,που έγραψαν το μέλλον της Ευρώπης.
Το ένα γεγονός ήταν οι στρατιωτικές επιτυχίες της χριστιανοσύνης,η οποία βρισκόταν από θρησκευτική άποψη σε πλήρη αρμονία.Οι βάρβαροι απομακρύνθηκαν από τους χριστιανούς,οι οποίοι είχαν κοινή πίστη,είχαν ίδιες τελετουργίες και τον ίδιο τρόπο σκέψης.
Το δεύτερο γεγονός είναι,ότι οι διαρκείς αυτοί αγώνες με τους ειδωλολάτρες,με ανθρώπους που δεν ήταν χριστιανοί,οι επιμιξίες και οι συγχωνεύσεις,οδήγησαν τους χριστιανούς στους λειμώνες της λησμονιάς.Ξέχασαν τα πάντα.Έχασαν τα ήθη και τα έθιμα τους και βρέθηκαν στην ανάγκη να ανασυγκροτήσουν μία νέα κοινωνία. Τότε ακριβώς,στα τελευταία χρόνια του ένατου αιώνα,οι παλαιοί γαιοκτήμονες,οι οποίοι ήταν κυρίως ρωμαϊκής και γαλατικής καταγωγής, έγιναν τοπικοί άρχοντες.Κατά την περίοδο αυτή της αναταραχής συνέβη επιτέλους το γεγονός,που αιώνες περίμεναν την εξέλιξη του,η ανεξαρτησία.Οι κοινότητες της υπαίθρου με τους τοπικούς άρχοντες σχημάτισαν ένα αμυντικό σύστημα,το γνωστό ως φεουδαρχικό σύστημα και κατά την ίδια αυτή χρονική περίοδο οι εθνικές ομάδες της Ευρώπης,απέκτησαν την εθνική τους συνείδηση.
Στον αγώνα για τη διατήρηση των παραδόσεων στην Ευρώπη,δύο είναι τα σημεία στη δυτική Ευρώπη,τα οποία αντιστάθηκαν και έδωσαν αποφασιστική μορφή στον αγώνα αυτό.Είναι η νοτιοδυτική περιοχή της Αγγλίας κοντά στις σημερινές κομιτείες του Σόμερσετ και του Μπέρκ,όπου ο βασιλιάς Αλφρέδος αντιστάθηκε στον πόλεμο με τους άγριους εισβολείς,τους οποίους τελικά κατόρθωσε να τους νικήσει αναγκάζοντας τους να εγκαταλείψουν τον αγώνα και να υποχωρήσουν.Το δεύτερο σημείο είναι στο Παρίσι,στη Γαλλία,όπου οι στρατιωτικές δυνάμεις της περιοχής εκεί,απέκρουσαν τους ίδιους εχθρούς το έτος 885 στην ιστορική πολιορκία του Παρισιού από την επιδρομή των Βίκινγκ.Ο αρχηγός τους,ο Ζίγκφρηντ, κατέπλευσε με το στόλο του στις ακτές της Γαλλίας και έφθασε στο Σηκουάνα θέλοντας να εισβάλει στο Παρίσι.Την εποχή εκείνη το Παρίσι βρισκόταν κτισμένο πάνω σε ένα νησάκι στο μέσον του ποταμού Σηκουάνα,το οποίο ένωναν με την ξηρά δύο γέφυρες,οι οποίες ήλεγχαν και τη διέλευση του ποταμού.Ο Ζίγκφρηντ ζήτησε να τους επιτρέψουν να περάσουν τις γέφυρες και να βγουν στη ξηρά.Οι κάτοικοι του Παρισιού αρνήθηκαν και έτσι άρχισε η πολιορκία,που έμεινε στην ιστορία γνωστή ως η πολιορκία του Παρισιού.Τον επόμενο χρόνο ήλθε σε διαπραγματεύσεις ο βασιλιάς Κάρολος και οι Βίκιγκ.αφού λεηλάτησαν τη Βουργουνδία υποχώρησαν στην πατρίδα τους φέρνοντας πολλά λάφυρα.
Ο τοπικός άρχοντας,ο οποίος υπεράσπιζε το Παρίσι το έτος 885 κατά την επιδρομή των Βίκινγκ, ονομαζόταν Εϋδης,αν είναι η προφορά σωστή,και ήταν κόμης του Παρισιού.Ο πατέρας του ήταν ο Ροβέρτος ο Ισχυρός,από τους απογόνους του οποίου προήλθε η σειρά εκείνη των ανδρών που συμβόλιζαν την αναγέννηση της Γαλατίας,όταν έλαβε τέλος ο αγώνας,οι οποίοι απετέλεσαν την εκτελεστική εξουσία του νέου κράτους,τη μοναρχία. Ο αδελφός του Εϋδου,ο Ροβέρτος,εκλέχτηκε στο θρόνο,όπως και ο αδελφός του,σε ένα ακόμη ανασφαλή θρόνο,ως Ροβέρτος ο Α'.Ο εγγονός του Ροβέρτου Α',ο Ούγος, εστέφθη επίσημα βασιλιάς από το έτος 987 μέχρι το έτος 996 και έτσι επί της βασιλείας του επήλθε πλήρης διαχωρισμός ανάμεσα στη Γαλλική επικράτεια και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Από την εποχή των τελευταίων Ρωμαίων αυτοκρατόρων,το Παρίσι διατηρούσε μία ιδιαίτερη θέση όχι ως πρωτεύουσα,αφού πρωτεύουσα δεν υπήρχε ακόμη,αλλά σαν η πόλη του Χλωδοβίκου και των πρώτων βασιλέων,ως η εντάφια πόλη των ηγεμόνων του οίκου του Καρόλου του Μεγάλου,των Καρολιδών,μέσα στον ιερό της τόπο,όπου αναπαύονται.
