Το Ποίημα του    Σαββατόβραδου
Στην άκρη της γλώσσας μου βρίσκεται και δεν μπορώ να το συγκρατήσω.Το βραβευμένο μιε Νόμπελ το 1979 ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη
                                 Άξιον εστί
                                   Τα Πάθη
Ιδού εγώ,λοιπόν
ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες
και τα νησιά του Αιγαίου
ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών
και μύστης των φύλλων της ελιάς
ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος.
Ιδού εγώ καταντικρύ
του μελανού φορέματος των αποφασισμένων
και της άδειας των ετών
που τα τέκνα της άμβλωσε
γαστέρας,το άγκρισμα.
Λύνει αέρας τα στοιχεία και
βροντή προσβάλλει τα βουνά.
Μοίρα του ανθρώπου,πάλι μόνη
να σε, στα Στενά!
Στα στενά τα χέρια μου άνοιξα.
Στα στενά τα χέρια μου άδειασα
κι άλλα πλούτη δεν είδα
κι άλλα πλούτη δεν άκουσα
παρά βρύσες κρύες να τρέχουν.
Ρόδια ή Ζέφυρο ή Φιλιά
ο καθένας και τα όπλα του,είπα
Στα στενά τα ρόδια μου θ'ανοίξω.
Στα στενά φρουρούς τους Ζεφύρους
μου θα στήσω.
Τα φιλιά τα παλιά θ'απολύσω
που η λαχτάρα μου άγιασε.
Λύνει αέρας τα στοιχεία
και βροντή προσβάλλει τα βουνά
Μοίρα των αθώων
είσαι η δική μου Μοίρα.