Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα 
-Θέλεις  βυσινάδα?Είναι από τη βυσινιά του κήπου μου..Εγώ τη φτιάχνω.
-Θέλω,είπε η Ελίζ.Προχώρησε ο Στέφανος προς την κουζίνα η Ελίζα τον ακολούθησε.Ο Στέφανος πήρε από το ντουλάπι το μπουκάλι και ένα ποτήρι.Έβαλε δύο δάκτυλα βυσσινάδα και συμπλήρωσε με νερό.Πήρε  ένα κουταλάκι.
 -Θέλεις να είναι γλυκιά?
 -Δε θέλω να είναι πολύ γλυκιά. Έβαλε λίγη ζάχαρη στο κουταλάκι και το βύθισε στο ποτήρι, άρχισε να το ανακατεύει.
-Φαντάζομαι να σου αρέσει,είπε.Πήρε η Ελίζα το ποτήρι και την ήπιε μονορούφι.
-Πολύ νόστιμο ποτό,είπε η Ελίζα,ήταν ό,τι μου χρειαζόταν.,τόσο περπάτημα,το στόμα μου και ο λαιμός μου στέγνωσαν...Ωραίο! απίτι.
Κατέβηκαν στο υπόγειο.Η Ελίζα έμεινε έκθαμβη.Ένα μεγάλο δωμάτιο γεμάτο μουσικά όργανα.
-Στέφανε! Όλα αυτά τα μουσικά όργανα είναι δικά σου;
-Δεν είναι δικά μου,Ελίζ.Όλα αυτά τα όργανα βρίσκονται εδώ για επισκευή.Οι κάτοχοι τους δεν ήρθαν να τα πάρουν.Ίσως έφυγαν για τον πόλεμο.
-Είναι όλα επισκευασμένα?
 -Σχεδόν όλα.
.-Αυτό το πιάνο είναι εντάξει?
 -Ναι,καλό είναι.
-Να καθίσω?είπε η Ελίζ.
-Κάθισε. είπε ο Στέφανος.Η Ελίζ άκούμπησε τα όμορφα δάκτυλα της πάνω,χάϊδεψε απαλά  τα πλήκτρα και άρχιζε να παίζει.
-Ωραία!Στέφανε,αν δε βρεις τις χορδές... μου διαθέτεις το πιάνο?
 -Πώς θα το μεταφέρουμε;
 -Άστο σε μένα .Θα ειδοποιήσω τον Κλάους κι αυτός θα νοιαστεί για τη μεταφορά.
-Εντάξει.Έλα όμως να ψάξουμε εδώ στα ντουλάπια και  μετά βλέπουμε.Πέρασε αρκετή ώρα.Τακτοποίησαν σχεδόν όλα τα ντουλάπια,όμως δε βρήκαν τίποτα.
Ξαφνικά ένας πολύ δυνατός θόρυβος που  ακούστηκε από μακριά,τους ξεκούφανε..Τρόμαξε η Ελίζα.
-Άκουσες,Στέφανε?
 -Ναι,κάπου βομβάρδίζουν,είπε ο Στέφανος.Μη φοβάσαι,είναι μακριά.είπε και άνοιξε ένα συρτάρι.
-Νάτες,είπε ο Στέφανος γεμάτος χαρά, Ελίζ,βρήκα τις χορδές.
-Ω!Στέφανε, σ'ευχαριστώ και σ'αγαπώ, είπε η Ελίζ, αγκαλιάζοντας τον.
- Έλα,Στέφανε,πάμε γρήγορα.
-Είναι αργά.,έλα να δεις.Πήρε από το χέρι ο Στέφανος την Ελίζ και πλησίασαν στο παράθυρο.
-Έχει νυχτώσει,είπε.Αύριο θα επισκευάσουμε  το πιάνο σου.
-Να πηγαίνω τότε...
-Ελίζ,Δεν σε αφίνω να φύγεις, Είναι επικίνδυνο.Απόψε,Ελίζ,θα μείνεις στο σπίτι μου.Θα σε φιλοξενήσω.Θα κοιμηθείς σε αυτό εδώ το κρεβάτι,όπου φιλοξενώ και τους φίλους μου.
-Έχεις πολλούς φίλους?
-Ναι,από το ορφανοτροφείο.Μεγαλώσαμε μαζί...οι περισσότεροι είναι  στρατιώτες.
-Έχεις νέα τους?
-Ναι, μου στέλνουν γράμματα κι εγώ τους εμψυχώνω με τα δικά μου.Ελπίζω να γυρίσουν όλοι γεροί.
-Ο πόλεμος είναι επικίνδυνο παιχνίδι.Είναι ένα πολύ κακό παιχνίδι.Έργο του διαβόλου.Εσύ δεν πήγες?
-Υπηρέτησα λίγο καιρό σε ένα γραφείο ασυρματιστών στον Πειραιά.Με απάλλαξαν  όμως... λόγω της αναπηρίας  που έχω στο πόδι
.-Πώς το έπαθες?
-Έτσι γεννήθηκα.
.-Καλέ μου,Στέφανε,τον αγκάλιασε πάλι η Ελίζα.Kαλά,όπως θέλεις.Απόψε θα σου κρατήσω συντροφιά και αύριο πρωϊ πρωϊ  πηγαίνουμε  να επισκευάσουμε το πιάνο.Έτσι; -Βεβαιότατα...χασμουριέσαι;
-Nαι,νυστάζω πολύ...τόση κούραση...νύσταξα.
-Θέλεις να τσιμπίσεις κάτι;'
-Ευχαριστώ! θέλω να κοιμηθώ.
-Ωραία!το κρεβάτι σου είναι αυτό εδώ.Εγώ πηγαίνω μέσα στο δικό μου.Αν θέλεις κάτι να με φωνάξεις. Καληνύχτα Ελίζα!
 -Καληνύχτα Στέφανε...........
-Στέφανε,ξύπνα,χτύπησε τη πόρτα του δωματίου του η Ελίζ.
-Ξύπνα Στέφανε,ξημέρωσε,φώναξε πιο δυνατά και άνοιξε την πόρτα.Πετάχτηκε από το κρεβάτι του ο Στέφανος και με γρήγορες κινήσεις έπιασε να ντυθεί.Πήγε στο μπάνιο έριξε λίγο νερό στο πρόσωπο του. Η Ελίζ ήταν έτοιμη και τον περίμενε να ετοιμαστεί
-Πάμε...Είμαι έτοιμος της είπε...Να πάρουμε και τις χορδές.
Έφθασαν στο bar.Tίποτε δε θύμιζε τη χθεσινή μέρα.
-Ω! δυστυχία μου,είπε η Ελίζα.Εδώ έγινε ο βομβαρδiσμός.
-Ο Κλάους εδώ έμενε;ρώτησε ο Στέφανος.
-Nαι,Στέφανε,σε ένα δωματιάκι στο βάθος.
Την ίδια στιγμή από το ερειπωμένο bar έβγαιναν δύο τραυματιοφορείς που κρατούσαν το φορείο πάνω στο οποίο κοίτονταν νεκρός ο Κλάους.Η Ελίζ πήγε κοντά του.
.-Ω!Κλάους,αγαπημένε Κλάους,έλεγε,κλαίγοντας και χάϊδευε το πρόσωπο του καθαρίζοντας τη σκόνη και τους σοβάδες,που είχαν καλύψει τα ρούχα του,το πρόσωπο του.
-Ω!τι δυστυχία,έλεγε,τι δυστυχία.
-Έλα Ελίζα μην κάνεις έτσι.Έλα πάμε,πάμε Ελίζα.
-Πού μάμε?
-Έλα Ελίζα πάμε στo σπίτι σου να πάρουμε τα πράγματα σου και...να εγκατασταθείς στο δικό μου σπίτι
.Έλα,αγάπη μου  πάμε.
 -Ω!Στέφανε,πόσο καλός είσαι.Σ'ευχαριστώ,σ'αγαπώ...το σπίτι μου είναι εδώ κοντά.Περπάτησαν λίγη ώρα.Σε μικρή απόσταση από το bar ήταν το σπίτι της Ελίζας.Ένα μικρό συμπαθητικό σπιτάκι με ένα δωμάτιο,μία μικρή κουζίνα και το μέρος.
-Ελίζ,πάρε όσα πράγματα θέλεις,είπε ο Στέφανος και πάμε.
Στέφανε,το σπίτι δεν είναι δικό μου και τίποτε από όλα αυτά τα πράγματα δεν είναι δικά μου.Νοίκιασα το σπίτι με τα έπιπλα.Τα δικά μου πράγματα είναι τα φορέματα μου,τα εσώρουχα μου,τα παπούτσια μου,τα καπέλλα μου και τα καλυντικά μου.
-Ωραία!τοποθέτησε τα στις βαλίτσες και φεύγουμε.
-Πήρε τα πράγματα της και τα έβαλε γρήγορα στις βαλίτσες.
 -Πρόσεχε,,Στέφανε, μη μου τα τσαλακώσεις.
-Ελίζ, μη φοβάσαι,τα σιδερώνουμε στο σπίτι.
- Ελίζ, έχεις τηλέφωνο?
- Τηλέφωνο δεν έχω,Στέφανε,δίπλα μένει ο κυρ Κώστας με το τρίκυκλο του.
-Ελίζ,όσο εγώ θα  τακτοποιώ τα πράγματα σου,πήγαινε να τον ειδοποιήσεις.
Φόρτωσαν τα λιγοστά πράγματα της Ελίζ στο τρίκυκλο του κυρ Κώστα,κάθισαν και οι δύο δίπλα του,στην καρότσα και ξεκίνησαν.Έφτασαν στο σπίτι του Στέφανου.Κατέβηκαν,πήραν και τα πράγματα,πλήρωσαν τον κυρ Κώστα
-Ωραίο το σπίτι του αρραβωνιαστικού σου της είπε.
-Σ'ευχαριστώ,κυρ Κώστα μου.
-Σε λίγο θα γίνει γυναίκα μου,είπε ο Στέφανος.
-Ω!Στέφανε,πόσο ευτυχισμένη με κάνεις,είπε η Ελίζα,γέρνοντας στον ώμο του.
-Καλή τύχη,κορίτσι μου,της είπε ο κυρ Κώστας.
-Σ' έυχαριστώ,κυρ Κώστα μου.
-Πέρασε,Ελίζ,είπε ο Στέφανος.
-Στέφανε μου,θέλω ένα δωμάτιο με μεγάλη ντουλάπα για να χωρέσουν όλα τα πράγματα μου.
-Ό,τι θέλει το κορίτσι μου.Ανέβηκαν τη ξύλινη σκάλα και...έλα να δεις της λέει.Είναι το ωραιότερο δωμάτιο στο σπίτι αυτό.Άνοιξε τη πόρτα και είπε στην Ελίζ να περάσει.Η Ελίζ πέρασε στο δωμάτιο. Το παρατηρούσε με θαυμασμό.Δεξιά βρισκόταν ένα κρεβάτι σιδερένιο με ένα στρώμα παχύ και αναπαυτικό,στρωμένο με μεταξωτά,δαντελένια,σκεπάσματα.Δύο μαξιλάρια  μεγάλα όλο φρουφρού και δαντέλες,ήταν έτοιμα να δεχτούν το όμορφο κεφάλι της Ελίζ.Μπροστά στο παράθυρο, που έβλεπε σε ένα μικρό ήσυχο δρόμο,υπήρχε ένα στρογγυλό τραπέζι με ένα ολόλευκο,δαντελένιο,τραπεζομάνδηλο  και πάνω του ένα μικρότερο δαντελένιο σε ροζ χρώμα.Το τραπέζι αυτό το στόλιζε και μία πιατέλα γεμάτη φρούτα,χειμωνιάτικα.Γεμάτη εσπεριδοειδή,μήλα,πορτοκάλια,μανταρίνια,από τον όμορφο κήπο του Στέφανου.
-Ω! Στέφανε, με τρελλαίνεις.Τι ομορφιά είναι αυτή. 


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
      Ρεαλισμός
Στερεύει το μυαλό
μουδιάζει η σκέψη
και  η έμπνευση αγκιστρώνεται
δε λέει να κατεβεί.
Να γράψει για Φθινόπωρο
δεν ευνοεί, οι μέρες
είναι καλοκαιρινές.
Τρώγοντας έρχεται η όρεξη
και γράφοντας κατεβαίνει
η έμπνευση,
Ένας περίπατος θα βοηθήσει.
Μια προσευχή....
ο Θεός να με φωτίσει.
Η μυρωδιά από το χορτάρι.
Τα φύλλα τα Φθινοπωρινά
που πέφτουν.
Η βροχή που νοτίζει τη γη.
Να με εμπνεύσει...
το πρώτο φως της μέρας
και το  φεγγάρι  που θα βγει.
Να με εμπνεύσουν τα μάτια σου...

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

23 Σεπτεμβρίου 1862 ο   παγκοσμίου σπουδαιότητας Ρώσος συγγραφέας  Λέων Τολστόϊ, ο συγγραφέας των κορυφαίων Μυθιστορημάτων της  Παγκόσμιας  Λογοτεχνίας "Πόλεμος και Ειρήνη" και "Άννα Καρένινα", παντρεύτηκε  την 17χρονη Σοφία Αντρέγιεβνα,με την οποία απέκτησε δέκα παιδιά.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2016

Η γιορτή του αγίου Ευσταθίου
Στις 20 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο η εκκλησία μας γιορτάζει τον Άγιο Ευστάθιο.Ο άγιος Ευστάθιος πριν την αγιοσύνη του, που απέκτησε εναγκαλίζοντας τον χριστιανισμό,ήταν ένας ανώτερος  αξιωματικός  στο ρωμαϊκό στρατό,που ονομαζόταν Πλακίδας,όταν στη Ρώμη αυτοκράτορας ήταν ο Τραϊανός. Αγκάλιασε όμως τον χριστιανισμό μετά από ένα αξιοθαύμαστο γεγονός. Κυνηγούσε ένα ελάφι,όταν στα κέρατα του είδε ένα σταυρό και άκουσε μία φωνή,που τον καλούσε να γίνει χριστιανός.Βαπτίστηκε χριστιανός και ονομάστηκε Ευστάθιος.όπως βαπτίστηκαν και η σύζυγος του Τατιανή,η οποία ονομάστηκε Θεοπίστη και τα παιδιά του έλαβαν τα ονόματα  Αγάπιος και Θεόπιστος.Όταν όμως έφθασε η πληροφορία στον Τραϊανό,ότι ο καλύτερος αξιωματικός του ασπάσθηκε τον χριστιανισμό,τον καθαίρεσε από το αξίωμα του αφαιρώντας του τα γαλόνια και τον έστειλε εξορία  αυτόν και την οικογένεια του.Πέρασαν τα χρόνια και σε κάποια στιγμή που ο Τραϊανός  βρέθηκε σε δύσχερή πολεμική  θέση θυμήθηκε τον ικανό  αξιωματικό του,τον οποίον  και ανακάλεσε στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού. Ο ανώτερος αξιωματικός Πλακίδας με την γενναιότητα  και την καλή στρατηγική του  κατόρθωσε να φέρει τη νίκη   στα σρατεύματα του Τραϊανού. Όταν όμως ο Τραϊανός απεβίωσε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των Ρωμαίων κατά των Πάρθων, ο διάδοχος του ο αυτοκράτορας Αδριανός, ο οποίος χαρακτηρίζεται ως ένας από τους "πέντε καλούς αυτοκράτορες".(Επί τη ευκαιρία,να πούμε ποιοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες  ονομάζονται ως "οι πέντε καλοί αυτοκράτορες". Είναι ο Νέρβας,ο Τραϊανός,ο Αντωνίνος Πίος και ο Μάρκος Αυρήλιος,οι οποίοι παρέμειναν στην ιστορία ως " καλοί αυτοκράτορες"γιατί κυβέρνησαν αντικειμενικά,,αξιοκρατικά,όπως λέμε σήμερα και γιατί όριζαν διαδόχους πρόσωπα με πείρα και ικανότητες).Ο αυτοκράτορας Αδριανός απαίτησε από τον Ευστάθιο να επανέλθει στην ειδωλολατρεία και του ζήτησε να προσφέρει θυσίες στα είδωλα.Ο Ευστάθιος,όπως είναι φυσικό αρνήθηκε΄,όπως και η οικογένεια του με αποτέλεσμα να βασανιστούν φρικτά.Τους ενέκλεισαν μέσα σε ένα χάλκινο πυρακτωμένο βόδι,όπου και ετελεύτησαν τον βίο τους.Ήταν το 117,τον ίδιο χρόνο που ο Αδριανός  ανέλαβε την αυτοκρατορία.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥΣ  ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΖΟΥΣΕΣ ΕΥΣΤΑΘΙΕΣ.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΤΟΥΣ ΤΕΘΝΕΩΤΕΣ ΠΑΠΠΟΥΔΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟ.

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα
Η Ελίζ,όπως κάθε μέρα, έφθασε ενωρίς,ενωρίς,στο piano bar,όπου εργαζόταν.Κάθε μέρα ερχόταν την ίδια ώρα με τις καθαρίστριες,τους σερβιτόρους και όλους τους άλλους εργαζόμενους στο bar.Ενώ οι καθαρίστριες σκούπιζαν και τακτοποιούσαν,ενώ οι σερβιτόροι ετοίμαζαν τα μπουκάλια με τα ποτά και τα σχετικά,η Ελίζ καθόταν στο πιάνο και προετοίμαζε τις μελωδίες με τις οποίες θα διασκέδαζε το βράδυ τους θαμώνες του μπαρ. Εκείνο το απόγευμα κάθισε στο πιάνο.Τα όμορφα δάκτυλα της ακουμπούσαν απαλά τα πλήκτρα,αλλά... καμία μελωδία δεν ακούστηκε. Οι καθαρίστριες και οι άλλοι εργαζόμενοι σταμάτησαν τη δουλειά τους και πλησίασαν στο πιάνο.Τι συμβαίνει?ρώτησαν λυπημένοι που δεν ακουγόταν η ωραία μελωδία,που  τους αναζωογονούσε και τους  χάριζε ενέργεια.
Χάλασε,είπε με τρεμάμενη φωνή η Ελίζ.Θα χάσω το μεροκάματο μου. Όχι μόνο εσύ Ελίζα,είπε  ο γέρο μπάρμαν, ο Νικόλας,παλιός σερβιτόρος σε κρουαζερόπλοιο,μετανάστης στη Γερμανία.Μην ανησυχείς. Δε θα το αφίσουμε έτσι. Δε θα κλείσουμε το μαγαζί σήμερα. Έτρεξε στο δωματιάκι,που  βρισκόταν στο πίσω μέρος του μπαρ.Έψαξε στο συρτάρι του γραφείου.Βρήκε το βιβλιαράκι με τα τηλέφωνα.Ξεφύλλισε γρήγορα γρήγορα τις σελίδες του και...να, βρήκε τον τηλεφωνικό αριθμό που ζητούσε.Χαρούμενος,με λαμπερά μάτια,μπήκε στη αίθουσα του μπαρ.
-Μην ανησυχείς,καρδούλα μου, βρήκα το τηλέφωνο,είπε στην Ελίζ.Η Ελίζ ταραγμένη τον κοίταξε περίεργα.
-Το τηλέφωνο του επισκευαστή.
Πέρασαν μερικές ώρες αγωνίας,ώσπου να φανεί ο επισκευαστής του πιάνου.Ένας  νεαρός με όμορφα χαρακτηριστικά όμως είχε ένα ελαφρά κουτσό περπάτημα.Μία μικρή αναπηρία  στο πόδι ίσως εκ γενετής.-Τι έχουμε? ρώτησε την Ελίζα.
-Χάλασε,του είπε και πάτησε τα πλήκτρα.Δεν βγήκε κανένας ήχος.-Μην ανησυχείτε,είπε και κοίταξε την Ελίζ και τους άλλους εργαζόμενους που με αγωνία περίμεναν.
-Τι ώρα αρχίζει το πρόγραμμα?
-Στις οκτώ η ώρα.
-Μην ανησυχείτε θα προλάβουμε.
Η Ελίζα στεκόταν παγωμένη.Είχε διπλώσει το δεξί της χέρι πάνω στη μέση της και με τον αγκώνα του άλλου χεριού της,ακουμπούσε πάνω του.Με την παλάμη της έκλεινε το στόμα της για να μην ξεσπάσει σε κλάματα.Τα μάτια της ήταν βουρκωμένα.Ο επισκευαστής άνοιξε την τσάντα με τα εργαλεία που κρατούσε.Άνοιξε το πιάνο το κοίταζε  από δω,το κοίταζε από κει και έσκυψε να δει και από το κάτω μέρος.Ξέσπασε σε χαρούμενο γέλιο.Ελάτε,ελάτε να δείτε,είπε. Η Ελίζ έσκυψε να δει
-Δες τε.είπε,τον ένοχο της καταστροφής.Ένα ποντίκι,ισχνό,πεινασμένο,σχεδόν ψόφιο,έχει ροκανίσει όλες τις χορδές στη προσπάθεια του να κρατηθεί στη ζωή. Πεινασμένο καθώς ήταν  άρχισε να τρώει και το ξύλο.-Και τώρα?Τι θα κάνουμε,είπε με αγωνία  η Ελίζ.
Δε μπορούμε για απόψε να κάνουμε τίποτα.
-Δεν έχεις χορδές στην τσάντα σου?
-Δεν έχω και δεν ξέρω αν έχω και στο σπίτι μου.
-Προλαβαίνεις να...
Αποκλείεται για απόψε.Το σπίτι είναι μακριά.Θα πάω περπατώντας,ώσπου να επιστρέψω και να γίνει η αντικατάσταση...αποκλείεται για απόψε.
-Ω! δυστυχία μου.Θα κλείσουμε για απόψε.
-Δεν ξέρω αν μπορείτε να δουλέψετε χωρίς το πιάνο.
-Δε μπορούμε χωρίς το πιάνο.Αποκλείεται.
-Για ένα βράδυ δε χάθηκε ο κόσμος,της είπε.
-Κλάους-Κλάους, φώναξε η Ελίζ το γέρο μπάρμαν,που ήρθε αμέσως κοντά της.  Δε θα δουλέψουμε απόψε,Κλάους.Αυτό το ζωάκι έφαγε όλες τις χορδές του πιάνου.
-Ένα ποντίκι! Είπε με έκζπληξη ο γέρο Νικόλας.Πώς βρέθηκε εκεί μέσα?
-Δεν ξέρω,Κλάους,πεινούσε,κρύωνε,τρύπωσε εκεί μέσα για να φάει και να ζεσταθεί...έκανε τόση ζημιά.
-Ελιζ,θα κλείσουμε.Δε θα δουλέψουμε απόψε.Παιδιά! γύρισε  ο Κλάους και είπε στους σερβιτόρους,απόψε δεν έχει δουλειά.Το πιάνο χάλασε και είναι δύσκολο να επισκευαστεί απόψε.Κυρά Μαρία! τελείωνε το σφουγγάρισμα και κλείνουμε.
Στις οκτώ η ώρα που άνοιγε το bar οι νεαροί γερμανοί αξιωματικοί που πήγαν με τις κοπέλλες τους να διασκεδάσουν,το βρήκαν κλειστό. Μια ταμπέλα που κρεμόταν στη πόρτα έγραφε ΚΛΕΙΣΤΟΝ
-Πάμε κάπου αλλού mein Lieben είπε ο Γερμανός αξιωματικός στο κορίτσι που συνόδευε. -Παιδιά,πάμε να χορέψουμε κάπου αλλού,είπε στη παρέα του.
Το ίδιο βράδυ η περιοχή βομβαρδίστηκε.Από το μπαρ δεν έμεινε τίποτε όρθιο.παρά μονάχα η πόρτα,που στηριζόταν ανάμεσα σε δύο κολώνες και η ταμπέλα,που   βρισκόταν στη θέση της,κρεμόταν στη πόρτα και έγραφε ΚΛΕΙΣΤΟΝ.Ευτυχώς! που ήταν κλειστό και δε χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Νέοι άνθρωποι,οι νεαροί Γερμανοί αξιωματικοί και οι νεαρές κοπέλλες  που συνόδευαν.
Μοναχά ο Κλάους έμεινε θαμένος στα ερείπια,μέσα στο δωματιάκι του,στο βάθος του bar,που ήταν γραφείο και υπνοδωμάτιο μαζί.
Παρατηρούσαν  το πιάνο ο επισκευαστής και η Ελίζ συγκινημένη και λυπημένη .Ήταν καθιστοί ανακούρκουδα με λυγισμένα τα γόνατα κάτω από το πιάνο.Τα ζεστά του χέρια έπιασαν τα δικά της που είχαν παγώσει.Με γέλιο και κλάμα έπεσε στην αγκαλιά του. Ω! σ'ευχαριστώ.Πόσο  σ'αγαπώ,σ'ευχαριστώ,σ'αγαπώ.ψέλλιζε.
-Πώς σε λένε?
-Ελίζ!
-Δεν είσαι Ελληνίδα?
-Είμαι Πολωνίδα!
-Πώς βρέθηκες εδώ?
-Είναι  ολόκληρη ιστορία.
-Εσένα πώς σε λένε?
-Στέφανο! Στέφο με φωνάζουν οι φίλοι μου.
-Σου αρέσει?
-Καλύτερα μου αρέσει Στέφανος, Έτσι θέλω να με φωνάζεις.
-Τι ώρα τελειώνεις?
-Ξημερώματα!
-Να σε περιμένω?
-Μπορείς?Δε θα ανησυχούν οι δικοί σου?
-Δεν έχω.
-Από πού είσαι?
-Από δω είμαι.Από την Αθήνα.
-Οι δικοί σου?
-Χάθηκαν στον πρώτο.
-Σκοτώθηκαν?
-Δεν ξέρω.Μπορεί και να ζουν.Εμένα με εγκατέλειψαν στο ορφανοτροφείο.Εκεί μεγάλωσα.Εκεί έμαθα αυτή την τέχνη.Είμαι επισκευαστής μουσικών οργάνων.
Τότε μείνε να με περιμένεις.Κι εγώ δεν έχω κανέναν δικό μου εδώ.
-Πάμε,είπε ο Στέφανος στην Ελίζ και την πήρε από το χέρι. Ήταν οι τελευταίοι που έφευγαν.Η Ελίζα τακτοποίησε τα πράγματα της .Καληνύχτα Κλάους.Αύριο το πρωϊ θα γίνει η επισκευή του πιάνου.
-Καληνύχτα κύριε Κλάους,είπε ο Στέφανος, μην ανησυχείτε.Αύριο πρωϊ πρωϊ θα είμαι εδώ.
-Πού πάμε? ρώτησε η Ελίζ
-Πάμε στο σπίτι μου.Μαζί θα ψάξουμε να βρούμε τις χορδές.
-Περπάτησαν αρκετή ώρα μέχρι να φτάσουν στο σπίτι του Στέφανου.Ήταν μια μονοκατοικία στα Κάτω Πατήσια με κήπο,που ήταν γεμάτος  δένδρα και λουλούδια.
-Είναι το πατρικό σου?
-Ναι,της είπε και άνοιξε την πόρτα να περάσει.
 -Κάθισε,της λέει. Τι θέλεις να σε κεράσω? Θέλεις Βυσσινάδα?Είναι από τα βύσσινα του κήπου μου. Εγώ την ετοιμάζω.


Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Η 18 Σεπτεμβρίου είναι σημαδιακή ημερομηνία σε ορισμένες περιοχές του πλανήτη,που επλήγησαν από Τυφώνες με διαφορετικές χρονολογίες.
18 Σεπτεμβρίου 1974 από το πέρασμα του Τυφώνα "Φίφη" στην Ονδούρα της Κεντρικής Αμερικής βρήκαν το θάνατο πολλές χιλιάδες άτομα.
18 Σεπτεμβρίου 1989 ο Τυφώνας "Χιούγκο" έπληξε το Πουέρτο Ρίκο.
18 Σεπτεμβρίου 2003 έφθασε στις ΗΠΑ ο Τυφώνας "Ιζαμπέλ".
ΟΤυφώνας ή Τροπικός Κυκλώνας,όπως αλλιώς ονομάζεται, είναι ένα Μετεωρολογικό φαινόμενο. Η θύελλα  προκαλεί αναστάτωση στην επιφάνεια της Γης τόσο στην ξηρά όσο και στη θάλασσα.Ο Κυκλώνας είναι θύελλα με κλειστή περιστροφή. Ήτοι είναι κυκλωνική κυκλοφορία  γύρω από ένα ήρεμο κέντρο χαμηλής βαρομετρικής πίεσης.

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
Ομήρου Οδύσσεια-Ραψωδία- τ
Είναι μια γης καταμεσίς του
Μελανού Πελάγου η Κρήτη
η  ώρια και παχειά κι η
τριγυρολουσμένη.
Κατοίκους έχει αρίθμητους
και χώρες ενενήντα.
Κάθε λαός κι η γλώσσα του.
Ζουν Αχαιοί στον τόπο,ζουν
νησιώτες Κρητικοί
παλληκαριάς ξεφτέρια
και Κύδωνες και Δωρικοί και
Πελασγοί λεβέντες.
Κι ειν η Κνωσσό,χώρα
τρανή,που ο Μίνωας του
μεγάλου του Δία σύντροφος
εννιά,εννιά εκυβέρναε χρόνια.

Μετάφραση: Aργύρης Εφταλιώτης
Καλό ΣαββατοΚύριακο

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Καλή Εβδομάδα και Καλή Σχολική Χρονιά με Καλή Πρόοδο σε όλα τα παιδιά μεγάλα και μικρά και Καλή Έναρξη των Εργασιών.

Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα
-Άννα,τι κάνεις? Έχω πολλές ημέρες να σε δω.
-Φεύγω πολύ πρωϊ,κύριε Ερρίκο.Έχω ένα αρκετά  φορτωμένο. πρόγραμμα αυτές τις ημέρες.Και αυτή τη στιγμή είμαι πολύ βιαστική.Με ειδοποίησε ο Δόκτορ Ράμπλιν να τρέξω στα εξωτερικά ιατρεία.Περιμένουμε ένα επείγον περιστατικό.Θυμάστε το σεβαστό Τιμόθεο και την περιπέτεια με την υγεία του?
-Ναι,κάτι θυμάμαι.Ο κουνιάδος του πατέρα Ιωακείμ.Ο αδελφός της πρεσβυτέρας του,που εξυπηρέτησες με πολύ προθυμία και μπράβο σου,Άννα Τι συμβαίνει?
-Ο Δόκτορ Ράμπλιν πήρε ένα επείγον τηλεφώνημα από τον πατέρα Ιωακείμ.Ο σεβαστός Τιμόθεος βρίσκεται εδώ μαζί τους και σήμερα,πριν από λίγη ώρα έπαθε γαστρορραγία.Ο καθηγητής μου με στέλνει στα εξωτερικά ιατρεία να τον παραλάβω και να τον οδηγήσω στο χειρουργείο.
-Τι μου λες?Θα προβεί σε αφαίρεση στομάχου? είπε ο Ερρίκος με τρόμο.
-Δε νομίζω,κύριε Ερρίκο.Μην τρομάζετε.Με κάποιες απλές τεχνικές  που  εφαρμόζει θα σταματήσει  η  αιμορραγία στο στομάχι του σεβαστού Τιμόθεου.Μα εσείς τι ζητάτε αυτήν την ώρα στη πανεπιστημιακή κλινική.
-Έρχομαι  για την Gianna. Τι κάνει?
-Καλά είναι.Αναρρώνει.
Άννα, περνώ κάθε μέρα να δω τι κάνει η Gianna. Έρχομαι κάθε πρωϊ πηγαίνοντας προς το γραφείο μου της εργατικής συνομοσπονδίας.Σήμερα είχα πολύ δουλειά και δεν πέρασα το πρωϊ. Γιαυτό είμαι εδώ  αυτή την ώρα.Δεν ξέρω,αν έχει ορούς  και σήμερα στα  χέρια της.Μου είπε η αδελφή που την επιβλέπει ότι οι δύο οροί  της  περέχουν  φάρμακο για να σταματήσει η  αιμορραγία, φάρμακο που κατευνάζει το νευρικό της σύστημα για να την ηρεμεήσει και να κοιμηθεί και βιταμίνες.
= Ναι,κύριε Ερρίκο.Τα κατασταλτικά φάρμακα τα χορηγούμε για να έχει ο ασθενής μας έναν καλό ύπνο.Στη περίπτωση της Giannas και για να περάσει ο φόβος.
-Ποιός φόβος,Άννα?
-Ο φόβος της αιμορραγίας που υπέστη και ο φόβος του χειρουργείου που ακολούθησε.Ο  Δόκτορ Gebar με τη δική μου βοήθεια προέβη σε θεραπευτική απόξεση.Η Gianna απέβαλε,κύριε Ερρίκο.
-Ναι,το γνωρίζω,Άννα.Είχα πολύ αγωνία για την τύχη της Giannas εκείνη την ημέρα.Άργησες να με ειδοποιήσεις.
-Το χειρουργείο ήταν επείγον,κύριε Ερρίκο.Σας αφίνω όμως,γιατί και αυτή τη στιγμή η παρουσία μου στα εξωτερικά ιατρεία είναι επείγουσα.
-Ναι,Άννα,μη σε καθυστερώ.Θα τα πούμε το βράδυ στο σπίτι. Αουφίντερζεν.
Η Άννα έφυγε τρέχοντας. Ο  Ερρίκος πλησίασε στο θάλαμο όπου νοσηλευόταν η Gianna.O οροί είχαν αφαιρεθεί και η Gianna κοιμόταν ήρεμα.Ο Ερίκος άγγιξε απαλά το χέρι της  η Gianna άνοιξε τα μάτια της,Τον κοίταξε,του γέλασε με ένα αχνό χαμόγελο και ξαναέκλεισε τα μάτια της. Το  φάρμακο της καταστολής συνέχιζε την επίδραση του.Το χρώμα στο πρόσωπο της ήταν καλό και έδειχνε,ότι ο οργανισμός της επανερχόταν.
Η Άννα έτρεξε στα εξωτερικά ιατρεία,όπου σε λίγο κατεύθασε το νοσοκομειακό με τον σεβαστό Τιμόθεο και τον πατέρα Ιωακείμ να τον συνοδεύει. Η Άννα  τρόμαξε.Ο σεβαστός Τιμόθεος ήταν αγνώριστος.Ο ισχνός ιερωμένος που είχε γνωρίσει ήταν τώρα ένας παχύς παχύς άνδρας. Η καλή ενέργεια των φαρμάκων,που ο Δόκτορ Ράμπλιν χορήγησε  στον σεβαστό ασθενή του  ήταν εμφανής και  κοντά στην αδελφή του,ο σεβαστός Τιμόθεος, νοιώθοντας τη φροντίδα και την προστασία της επιδόθηκε σε καταχρήσεις,στο φαγητό,θα ήπιε και κανένα ποτηράκι παραπάνω,θα κάπνισε και κανένα τσιγάρο,άνθρωπος είναι.Το πληγωμένο του στομάχι δεν άντεξε.Το μικρό ελκάκι που ο Δόκτορ Ράμπλιν είχε ανιχνεύσει έκανε ξανά την εμφάνιση του.Βρίσκεται όμως σε καλά χέρια.Στα χέρια και στις ιατρικές φροντίδες του Δόκτορα Ράμπλιν και των συνεργατών του,μεταξύ των οποίων και η Άννα ως συμπαραστάτης του σεβαστού ασθενούς,που βρίσκεται χλωμός ξαπλωμένος στο φορείο,που οι νοσοκόμοι μεταφέρουν στο χειρουργείο και ως  βοηθός του δυνατού επιστήμονα του καθηγητή της γαστρεντερολογίας,Δόκτορα Ράμπλιν.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

Χρόνια Πολλά
Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

Αυτοί  μπορεί να είναι τρελλοί
                     
ή αυτή μπορεί να είναι τρελλή

αλλά εσύ είσαι θεοπάλαβη

αγάπη μου,Κουλί.
       




Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2016

Παν μέτρον άριστον
Αρρωστήσαμε οι νεοέλληνες.Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς η αρρωστημένη σκέψη των συνανθρώπων μας,οι οποίοι φθάνουν στο σημείο της αυτοκαταστροφής μη υπολογίζοντας και τον περίγυρο τους.Στενά συγγενικά πρόσωπα,φίλους και συνεργάτες.Αν το φαινόμενο είναι συχνό και συνεχές φθάνουμε σε ένα σημείο συνήθειας ή αδιαφορίας για τους πάντες και τα πάντα και ακόμα περισσότερο για τον εαυτό μας..Χαρακτηρίζουμε το γεγονός,τρέλλα και τρελλό  αυτόν  που πραγματοποιεί αυτή  την απονεννοημένη  πράξη,όταν φθάσει σε σημείο απόγνωσης για το οποίο φταίει το ξερό του κεφάλι και τρέχει να κρυφτεί και να εξαφανιστεί δια παντός "από προσώπου γης".
Έφτασε και στη χώρα μας η απονεννοημένη αυτή πράξη να εκτελείται από ανθρώπους σημαντικούς και ονομαστούς.Παλαιότερα επιχειρούσαν τη πράξη αυτή κάποιοι  ποιητές,που έχαναν το νου  τους μέσα στον καταιγισμό των σκέψεων τους, που πλημμύριζε το μυαλό τους σε τέτοια μεγάλη ένταση και  έκταση που τους αφάνιζε μέσα στα ψυχιατρικά άσυλα,όπου νοσηλεύονταν.
 Στη σημερινή εποχή οι άνθρωποι ξαφνιάζουν με την ειλικρίνεια και την αμεσότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τα συμβάντα στη ζωή τους,σοβαρά συμβάντα,όπως είναι η υγεία τους,που πολλοί αδιαφορούν,παίζουν και πειραματίζονται μαζί της..Με κυνικό τρόπο μιλούν και αποδέχονται την αυτοκατατροφή τους ωσεί όντα χωρίς νου,χωρίς λογική.
Μία αξιοπρεπής και σεβαστή αντιμετώπιση της βαριάς αρρώστιας,που ονομάζεται καρκίνος  είναι τα ιατρεία πόνου ,ιδιωτικά ή δημόσια.Εκεί στα ιατρεία αυτά ο βαριά άρρωστος άνθρωπος μπορεί να βρεί παρηγορία και κατάπαυση στο πόνο που προκαλεί η ασθένεια.Εκεί γνωρίζουν και μπορούν να βοηθήσουν τον αναξιοπαθούντα από την ασθένεια άνθρωπο.Κάθε άλλη προσπάθεια είναι αναξιοπρέπεια για τον άνθρωπο.Ο ίδιος ο θάνατος είναι αναξιοπρέπεια και μέλημα μας σοβαρό είναι να τον καθυστερήσουμε όσο μπορούμε. Με ποιόν τρόπο? Δε χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος τρόπος.Οι Αρχαίοι μας φιλόσοφοι άφισαν σε μας τους νεότερους τη σοφή σκέψη τους να καθορίζει και να οδηγεί τη ζωή μας."Παν μέτρον άριστον" έλεγαν και "Παν μέτρον άνθρωπος",ο φρόνιμος άνθρωπος,ο συνετός και μυαλομένος άνθρωπος.Είναι ο άνθρωπος που όλες οι πράκτικές στη ζωή του κατευθύνονται από το "μέτρο".Στις ενέργειες μας ,΄στις οποιεσδήποτε ενέργειες μας, ακολουθούμε τη "μεση οδό",ακολουθούμε μία μέση κατάσταση.Στα δύο άκρα βρίσκεται η υπερβολή και η έλλειψη,καταστάσεις ακραίες,που δεν ωφελούν, αλλά  επιφέρουν ζημία στη ζωή του. Η αρετή της εγκράτειας είναι που χαρακτηρίζει το συντετό και φρόνιμο άνθρωπο.Η υπερβολή είναι άκρως επιζήμια.Η υπερβολή στο φαγητό,η υπερβολή στο ποτό,η υπερβολή στη ταχύτητα, η σπατάλη χρημάτων είναι υπερβολή και περισσότερο,όταν τα χρήματα δεν επαρκούν.Η υπερβολή στην ομιλία είναι επιζήμια.Όταν μιλάς πολύ είναι βλαβερό και σε σένα και στον άλλον που ακούει.Όταν λες πολλά μπορεί να παρεξηγηθείς,μπορεί να πεις λόγια που θίγουν αυτόν που ακούει και τότε τρέχεις να κρυφτείς,αν αναλογιστείς τις υπερβολές που ενήργησες.Γιατί αν είσαι υπερβολικός σε κάτι,συνήθως   είσαι υπερβολικός σε όλες τις πράξεις της καθημερινής ζωής σου ακόμη και στο να φέρεις την καταστροφή σου.Είσαι υπερβολικός και αυτοκαταστροφικός.Οι αυτοκαταστροφικοί άνθρωποι ενεργούν ασυνείδητα και ασυνείδητα οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή τους. και οι λόγοι είναι πολλοί.Δεν είναι μόνον η κατάθλιψη που οδηγεί στη πράξη αυτή.Είναι οι ενοχές και οι τύψεις.Είναι η χαμηλή αυτοεκτίμηση που νοιώθει για τον εαυτόν του για έναν οποιονδήποτε λόγο.Περισσότερο γιατί νομίζει ότι όλοι  οι άλλοι είναι καλύτεροι από αυτόν.Δεν είναι κανένας καλύτερος από τον άλλον.Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε.Στο επάγγελμα ίσως διαφέρουμε κι αυτό συμβαίνει γιατί στο καθένα οι ευκαιρίες είναι διαφορετικές. Φταίει η έλλειψη εργασίας,είναι πιο πιθανόν.Η απασχόληση σε ένα εργασιακό αντικείμενο που απορροφά  πολλές ώρες την ημέρα ή όλες τις ώρες,είναι μία μορφή θεραπείας.Η εργασία αποσπά τη σκέψη από τα προβλήματα που τη βασανίζουν και η συναναστροφή  με κόσμο είναι το καλύτερο θεραπευτικό μέσον.Δε φταίνε οι κυβερνήσεις για την έλλειψη της εργασίας.Φταίμε και εμείς. Σε ένα αγρό σου φυτεψε  λαχανικά και απασχολείσου με την καλλιέργεια τους.Τα πρώτα χρόνια η συγκομιδή τους θα είναι για σένα.Τα επόμενα χρόνια που η παραγωγή θα αυξηθεί,την προωθείς στην αγορά εργασίας και απολαμβάνεις τα ωφέλη της.Αναφέρομαι συχνά στη γεωργική απασχόληση,γιατί θεωρώ ότι είναι υγιής απασχόληση και στην έναρξη της δεν χρειάζεται να διαθέσεις αρκετά χρήματα.Μερικοί σπόροι ακόμη και οι καρποί από τα φρούτα που καταναλώνουμε  και το περιβόλι σε λίγο είναι έτοιμο.Αρκεί να υπάρχει η καλή διάθεση για δουλειά. Σε τελευταία ανάλυση όλοι που  επιδιώκουν την αυτοκαταστροφή τους έχουν υπογράψει κάποιο συμβόλαιο με το θάνατο; Γιατί βιάζονται; Βιάζονται και δεν εμπιστεύονται ούτε τον ίδιο τον εαυτόν τους.Δεν πιστεύουν σε τίποτα. Δεν πιστεύουν στο αύριο. Δε πιστεύουν ότι αύριο μπορεί να ξημερώσει η μέρα που το φάρμακο για την περίπτωση τους θα βρεθεί.Από μέρα σε μέρα τα δεδομένα αλλάζουν στην έρευνα και η  κάθε μέρα που περνά μας οδηγεί πιο κοντά στη λύση, στη θεραπεία, αυτής της ασθένειας που πολλοί τη φοβούνται τόσο πολύ,που μη αντέχοντας  τη φθορά του σώματος που επιφέρει οδηγούνται στην αυτοκαταστροφή και της ψυχής,που την παραδίδουν στον διάβολο με τη πράξη τους αυτή.

Πολλές Ευχές

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ,Το Γενέσιον της Θεοτόκου σήμερα.Η γέννηση της, θέλει ειπείν.

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Ένα επεισοδιακό ταξίδι.Συνέχεια.
Η επιλογή της ημέρας  για το ταξίδι μας στην Αθήνα,για μένα ήταν το πρώτο μου ταξίδι στη πρωτεύουσα με πλοίο,δεν έγινε τυχαία.Ο μπαμπάς ήταν γνώστης των καλοτάξιδων πλοίων και διάλεξε την ημέρα αυτή,που  στο δρομολόγιο ήταν το Αγγέλικα.Αυτό το πανέμορφο πλοίο,που χρονολογούσε στα χρόνια της κατασκευής του όσα και τα χρόνια από τη γέννηση του μπαμπά.Από τα είκοσι του χρόνια,ο μπαμπάς,που απέκτησε την ιδιότητα του φοιτητή της Νομικής Αθηνών,κατόπιν επιτυχών εξετάσεων,όπως συνήθιζε να λέει,πηγαινοερχόταν στις διακοπές  με τα πλοία τα δρομολογημένα της εποχής του. στη γραμμή Πειραιά-Κρήτη.Το ταξίδι με πλοίο,το καλοκαίρι, αρέσει και σε μένα πολύ. Όταν η θάλασσα είναι ήρεμη δε χορταίνω να βλέπω το γαλάζιο της  και να αισθάνομαι το θαλασσινό αγέρι να με δροσίζει.Το Αγγέλικα ήταν ένα εξαιρετικό σκάφος το καλύτερο εκείνα τα χρόνια.ένα γερό σκαρί. Ήταν μεγάλο στο μήκος περίπου ενενήντα μέτρα βαμμένο  μαύρο χρώμα με μία  υψηλή  τσιμινιέρα,όπως λένε στη ναυτική γλώσσα τη καπνοδόχο του πλοίου,ένα φουγάρο γυρτό που έδινε στο πλοίο μεγαλοπρέπεια.Ο μπαμπάς τυπικός καθώς ήταν, σίγουρα,διάλεξε το πλοίο αυτό,γιατί πενθούσαμε τον πατέρα του.Ήταν ένας χρόνος που είχαμε χάσει τον παππού,ένα σοφό γέροντα,έναν ας τον πούμε "γκουρού",που όλοι ζητούσαν τη συμβουλή του.Ήταν ένας σεβαστός άνθρωπος,ένας πνευματικός  ηγέτης,είναι μεγάλη κουβέντα.Ένας δάσκαλος,θα λέγαμε καλύτερα,ένας έμπιστος οδηγός των νέων στην εξέλιξη της προσωπικής τους ζωής.Ήταν ένας,ας πούμε,άτυπος δάσκαλος,που όλοι κατέφευγαν στις εμπειρικές γνώσεις του για την αντιμετώπιση των δυσκολιών της καθημερινότητας.Διάβαζε συνεχώς και ήταν ενήμερος σε όλα τα επίπεδα της τρέχουσας καθημερινής ζωής.Στην πολιτική,στα πολιτιστικά,στα επιτεύγματα της τεχνολογίας και της ιατρικής επιστήμης.Γέρων πια είχε φτάσει στο απόγειο,στο  ανώτατο σημείο της πνευματικής  του ωριμότητας.Το Μ.Σάββατο το μεσημέρι  της προηγούμενης χρονιάς λίγο πριν την Ανάσταση απεβίωσε  μετά από αυστηρή νηστεία και προσευχή σαράντα ημερών. Έτσι το μαύρο χρώμα κυριαρχούσε στη ζωή μας για αρκετά χρόνια,όπως καυριαρχούσε και στο γυναικόκοσμο στη μεγάλη τραπεζαρία του Αγγέλικα που ήταν αραδιασμένος πάνω στις σεζ-λόνγκ. Όλες οι κυρίες και η μαμά είχαν βγάλλει τα φορέματα τους και ήταν ξαπλωμένες με τα μαύρα τους κομπινεζόν.Δεν θα πενθούσαν όλες τον παππού,αν και στην τελευταία του κατοικία ο περισσότερος κόσμος που τον συνόδευε  ήταν γυναίκες μαυροφορεμένες με καλυμένο το κεφάλι τους με μαύρες μαντήλες.Άλλο επεισόδιο και εκείνη την ημέρα, από μέρους μου,όταν είδα στο σπίτι τη μαμά μου να ετοιμάζεται και να φορά στο κεφάλι της το μαύρο μαντήλι.Ξέσπασα σε γοερά κλάματα.Φώναζα να μη φορέσει στο  κεφάλι της αυτό το μαύρο μαντήλι. " Όχι βγάλτο,φώναζα". Ξέσπασμα πρωτόγνωρο  από στενοχώρια πιο πολύ. Έτσι και στο πλοίο.Όλες οι συνταξιδιώυισσες ήταν μαυροφορεμένες,όπως η μαμά κι εγώ με  ένα άσπρο φορεματάκι με όλα τα χρώματα της ίριδας ζωγραφισμένα σε λεπτούς κοχλιωτούς κύκλους.Είχε περάσει μία δεκαετία που οι κατακτητές είχαν φύγει από τη χώρα μας.Διασκέδαζα με τις κυρίες  με τα κομπινεζόνια και απολάμβανα το κούνημα  της σεζ-λόνγκ που έγερνε πότε δεξιά και πότε αριστερά και ακουμπούσε στο πάτωμα. Όταν φτάσαμε στον Πειραιά το θέαμα ήταν συναρπαστικό.Η θάλασσα είχε ηρεμήσει και το λιμάνι ήταν γεμάτο πλοία μικρά και μεγάλα.Στη ξηρά τα  φουγάρα των εργοστασίων σαν πελώρια τσιγάρα έβγαζαν γκριζόμαυρο καπνό.Τα ταξίδια με πλοίο το καλοκαίρι με ενθουσιάζουν και λιγοστές είναι οι φορές που έχω ταξιδέψει με αεροπλάνο.Μετριούνται στα δάκτυλα των δύο χεριών.Λιγοστά αλλά συναρπαστικά.Συναρπαστικές απογειώσεις και προσγειώσεις. Ταξιδέψαμε μέσα στα νέφη, Απολαύσαμε τη νυχτερινή Αθήνα  κατά τη προσγείωση του αεροπλάνου που κατέβαινε με τη "μύτη"  κι έπειτα ήρθε στα ίσια του.Τσαλίμια του πιλότου ίσως. Απολαύσαμε από ψηλά τις δαντελωτές ακτές της Κρήτης. Η θέα ήταν μαγευτική.Όπως και στο αεροδρόμιο της Μίκρας στη Θεσσαλονίκη. Λιγοστές οι ταξιδιωτικές εμπειρίες με αεροπλάνο,αλλά καλές. Με το πλοίο οι περισσότερες  και με αρκετά,σκαμπανεβάσματα και κουνήματα δεξιά-αριστερά.Με το σκαρί τους δυνατό,όπως στο Αγγέλικα,που στο παρθενικό του ταξίδι τον Ιανουάριο  του 1911,που εκτελούσε διαδρομή από τις ΗΠΑ στην Αλάσκα,με το όνομα "Princess Adelaide", έπεσε σε χιονοθύελα  χωρίς να πάθει ζημιές και συνέχισε να ταξιδεύει σχεδόν σαράντα χρόνια. μέχρι που το αγόρασε η εφοπλιστική εταιρεία αδελφών Τυπάλδου με μετατροπές και προσθήκες το ονόμασε Αγγέλικα και  έθεσε ένα άνετο πλοίο στην υπηρεσία του ελληνικού επιβατικού κοινού. μέχρι το 1966, Έτσι όλο αυτό το καλοκαίρι  παραθερίσαμε στη πρωτεύουσα και οι καθημερινές βόλτες μας περιελάμβαναν τους δρόμους της και τις γειτονιές της  μέχρι την  Ομόνοια και οι βραδυνές μας βόλτες  στις ψαροταβέρνες στο Πασά Λιμάνι και στο Φάληρο.Όσο για τα μπάνια.Στη πισίνα του πάρκου της περιοχής που κατοικούσαμε,όπως προέτρεψε ο αδελφός μου τη μαμά. Ωραία  ήταν τα μπάνια και στη πισίνα. Από το καθόλου μπάνια.Πολύ καλά ήταν. Πάλι καλά.Ασπολλάτι! που έλεγε η γιαγιά.
Ήλθε ο Σεπτέμβρης.Ο δεύτερος μήνας της εποχής που ονομάζεται Φθινόπωρο.Επιστροφή στις δουλειές και σε λίγες ημέρες και στα θρανία.ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σε όλους και όλες που γιορτάζουν την ονομαστική τους εορτή το μήνα Σεπτέμβριο.ΝΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΣΤΙΣΟΥΝ όλοι και όλες που έχουν γενέθλια αυτό το μήνα.

Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2016