Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου 2014

         Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ

                                     ΟΙ  ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΑΝΑΞΑΓΟΡΑΣ   είναι  ένας εξ  ίσου  σπουδαίος  Αρχαίος  Έλληνας  Προσωκρατικός Φιλόσοφος.
Γεννήθηκε  περίπου  το  500 π. Χ.στις  Κλαζομενές  της Ιωνίας. Ήταν υιός του Ηγησίβουλου  ή  Εύβουλου και κατήγετο από   πλούσιο  και  αριστοκρατικό  γένος. Στην  ηλικία των 20 ετών επιδόθηκε σε φιλοσοφικές  σπουδές  στην Αθήνα,όπου εγκαταστάθηκε  και  έζησε  επί  30  χρόνια, δίδαξε στην Αθήνα  γεγονός που έχει μεγάλη σημασία  για την ιστορία του ελληνικού πνεύματος.
Η μακροχρόνια αυτή δράση του  στην Αθήνα διακόπτεται,γιατί ο Κλέων κατασκεύασε κατηγορία  εναντίον του για ασέβεια.Αν και δεν υπάρχουν ενδείξεις στα αποσπάσματα του,ότι  ο Αναξαγόρας ήταν άθεος,ωστόσο ήταν αρκετό  για να διωχθεί ποινικώς  από  τους εχθρούς του .Το γεγονός,ότι εξηγούσε με επιστημονική σκέψη τα φυσικά  φαινόμενα  ήταν η αιτία.
Οι συντηριτικοί Αθηναίοι εύρισκαν πολύ προκλητικές τις νεωτερίστικες  αστρονομικές του  πεποιθήσεις,όπως π.χ. ότι ο Ήλιος είναι μια διάπυρη πέτρινη μάζα.Από την κατηγορία σώθηκε  με την επέμβαση του Περικλή,με τον οποίον είχε δεσμούς φιλικούς και κατέφυγε στην Λάμψακο,όπου φιλοξενήθηκε  μέχρι το θάνατο του.
Ο  φιλόσοφος  Αναξαγόρας  επεχείρησε να ανανεώσει  την  Ιωνική  φυσιολογία του Θαλή  και να τη συνδυάσει με τις πνευματικές κατακτήσεις  του Παρμενίδη και του Εμπεδοκλή.
Κατά  τον  Αναξαγόρα  ο νους  είναι  το σημείο-κλειδί  της φιλοσοφίας του,είναι το καθαρότερο από όλα τα πράγματα,γνωρίζει τα πάντα και έχει την μεγαλύτερη δύναμη.
Ο Αναξαγόρας  διακρίνει  το νου από την ύλη.Ο νους είναι καθαρός από κάθε ανάμιξη που παρατηρείται στην ύλη,είναι  μόνος με τον εαυτό του,αυτεξούσιος  και αυτοδύναμος. Η ύλη δεν επενεργεί πάνω του, ο νους επενεργεί πάνω στην ύλη και την διαπερνά χωρίς να ενώνεται με αυτήν ποτέ. Η διαπεραστική αυτή ιδιότητα του νου προκαλεί το συναίσθημα  με τον χαρακτηρισμό  "λεπτότατον  πάντων" και την δύναμη του την οφείλει στη λεπτή  φύση του,στην αυτάρκεια,στην ακεραιότητα και την απόλυτη διαύγεια και καθαρότητα του.προϋποθέσεις για μια  αβίαστη διέγερση της  κίνησης μέσα στην ύλη.
Ο νους κατά τον Αναξαγόρα  είναι οντότητα προικισμένη με την ειδική δύναμη της σκέψης και είναι η μοναδική διανοητική  κινητική δύναμη,έχει  γνώση  για το κάθετι,γιατί προκαλεί μέσα στα πάντα διακρίσεις και διαιρέσεις,που καθιστούν συγκεκριμένα τα πράγματα,ώστε αυτά να γίνονται προσιτά.
Στην  Αστρονομία του ο Αναξαγόρας θεωρεί τον Ήλιο  ως διάπυρο  λίθο.
Ο Αναξαγόρας  πιστεύει για την Σελήνη ότι είναι  ετερόφωτη ,τη θεωρεί όμως μια δεύτερη  Γη,η οποία κατοικείται από ανθρώπους και άλλα όντα.
Ο Αναξαγόρας απεβίωσε το 428 π.Χ. στη Λάμψακο, η οποία ήταν Αρχαία Ελληνική πόλη,αποικία των Μιλησίων και των Φωκέων,κτισμένη σε στρατηγική θέση στις ακτές του Ελλησπόντου.

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Σήμερα   η  ενασχόληση  μας στην  Αρχαία  Ελληνική  Γραμματική  αφορά   τα άλλα  σύμβολα,στα οποία,αν και μικρά,  αξίζει να  δώσουμε και σε αυτά  την δέουσα προσοχή.Αυτά  τα σύμβολα υποβοηθούν  την ορθή  ανάγνωση  στη  γραπτή  γλώσσα. Και  πρώτο είναι  η  α π ό σ τ ρ ο φ ο ς.
 Α π ό σ τ ρ ο φ ο ς  ( ' )  είναι το σημαδάκι άνω της θέσεως του ε κ θ λ ι β ο μ έ ν ο υ  φωνήεντος (π.χ. επ'άπειρον-επί άπειρον) ή ως σημείο της  α φ α ι ρ έ σ ε ω ς,το οποίο σημειούται άνω της θέσεως του εκπίπτοντος αρχικού φωνήεντος ( π.χ. μή' γώ -μή εγώ ).
Έ κ θ λ ι ψ η   ονομάζεται  η αποβολή  του τελικού βραχέος φωνήεντος  της προηγούμενης λέξεως 
του  αρχικού  φωνήεντος  ή της  διφθόγγου  της επόμενης λέξεως. Συνήθως εκθλίβονται  τα τελικά βραχέα φωνήεντα  των  προθέσεων, συνδέσμων, επιρρημάτων  και πολλών άλλων
Ο υ δ έ π ο τ ε   ε κ θ λ ί β ο ν τ α ι
α) Το  υ
β) Το  α,ο  στις μονοσύλλαβες  λέξεις.
γ) Το  ι  των προθέσεων  περί,άχρι,μέχρι,  των αντωνυμιών:  τί ( ερωτηματικό) και  τί (αόριστο) και του συνδέσμου  ότι  σε ότ'= ότε  και ουδέποτε  ότι).
Έ κ θ λ ι ψ η  μπορεί να παρατηρηθεί  και  στο  εσωτερικό  επί  των  συνθέτων λέξεων  χωρίς  όμως  και  να  σημειούται  η  απόστροφος: απ-έφυγον ( από + έφυγον ), επ- έρχομαι ( επί+ έρχομαι ) .
Επί  άλλων  συνθέτων  λέξεων  το μετά  την  έκθλιψιν  τυχόν  απομένον ως τελικό  ψιλό άφωνο,όταν  βρεθεί προ λέξεως αρχομένης από δασυνόμενο φωνήεν  τρέπεται στο αντίστοιχο του δασύ: καθ'ημέραν <  ( κατ'ημέραν < κατά ημέραν ), αφ'εσπέρας ( < απ'εσπέρας < από εσπέρας.
Τα  ψ ι λ ά  κ,π,τ, πρι από φωνήεν που δασύνεται  τρέπονται στα αντίστοιχα τους  δ α σ έ α  χ,θ,φ:  ουκ-ούτος  < ουχ ούτος
από-:  απ'  ου < αφ' ου
αντί:   αντ' ών <ανθ' ών
επί:  επ' οδός< έφοδος
επί: επ'ημέρα < εφήμερος
δέκα-ημέρα < δεχήμερος
αντί ύπατος <ανθύπατος
Ο τόνος οξύς ή βαρύς,που τυχόν υπάρχει επί του εκθλιβομένου φωνήεντος  α π ό λ λ υ τ αι   από  τις π ρ ο θ έ σ ε ι ς  και  τους  σ υ ν δ έ σ μ ο υ ς ( επ' αυτώ.αλλ' άμα) σ ε  ό λ α  τ α  ά λ λ α   α ν α β ι β ά ζ ε τ α ι  επί  της  παραλήγουσας ως οξεία και είναι  άσχετο με τους κανόνες του τονισμού: ειμ' Οδυσεύς ( ειμί  Οδυσσεύς ) - πόλλ' είπε ( πολλά  είπε ) - ει  δειν' ( δεινά ) - τα  αγάθ' ( αγαθά )- φημ΄' εγώ ( φημί ). Ο τόνος παραμένει  α μ ε τ ά β λ η τ ο ς   στις τονιζόμενες  λέξεις  επί της  παραλήγουσας ή  της  προπαραλήγουσας: ταύτ' έλεγον - ταύτ' εστί.


Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2014

          Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ

                                      ΟΙ  ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΑΝΑΞΙΜΕΝΗΣ  είναι  ο  τρίτος  στη  σειρά  των  φιλοσόφων  της  Ιωνικής σχολής της φυσικής φιλοσοφίας,που ίδρυσε στη Μίλητο ο Θαλής,ο οποίος ήταν  δάσκαλος του φιλόσοφου Αναξίμανδρου,ο οποίος ήταν,με τη σειρά του, δάσκαλος του  φιλόσοφου Αναξιμένη  για τον οποίον μιλάμε σήμερα.
Ο Αναξιμένης είναι και αυτός Μιλήσιος πολίτης,που αποτελεί την τριάδα με τους άλλους  δύο  Μιλησίους φιλοσόφους, που, όπως  είπαμε πιο πάνω, ασχολούνται με τον κόσμο και τις αρχές του.
Είναι και οι τρεις φιλόσοφοι ερευνητές με πολλές πρωτιές στο ενεργητικό τους  σε ότι αφορά τον άνθρωπο  και τον κόσμο, με όλα τα στοιχεία του, μέσα στον οποίον  κινείται.και ενυπάρχει ο άνθρωπος και τα άλλα έμβια όντα.
Ήταν ο υιός του Ευρύστρατου. Γεννήθηκε  στη  Μίλητο  το 585 π.Χ.  Ήκμασε στο δεύτερο ήμισυ του 6ου προ Χριστού αιώνα και απεβίωσε κατά την 63η Ολυμπιάδα του 528-525 προ Χριστού.
Ο βίος του και οι δραστηριότητες του δεν  είναι πολύ γνωστές. Οι ελάχιστες πληροφορίες για την ζωή του και το έργο του  προέρχονται από τον Θεόφραστο  και διασώθηκαν  από τον  νεοπλατωνικό φιλόσοφο του 6ου μετά  Χριστόν αιώνα,τον Σιμπλίκιο από την Κιλικία,ο οποίος έζησε στα χρόνια της ακμής του στην Αθήνα.
Όπως,ο Αναξίμανδρος,ο δάσκαλος του,θεωρεί το  ά π ε ι ρ ο  ως αρχή του κόσμου,  κατά παρόμοιο τρόπο και ο μαθητής του  ο Αναξιμένης θεωρεί  ως αρχή των πάντων τον  α έ ρ α.
Ο Αναξιμένης θεωρεί ότι ο  Αέρας  είναι   το  μοναδικό  στοιχείο,που κατανέμεται  ισόποσα μέσα στο χώρο και είναι το πιο κατάλληλο στοιχείο για να περιέχει και να συγκρατεί τα πάντα.
Το  πιο  σπουδαίο  είναι ότι ο Αέρας αποτελεί την πιο λεπτή ύλη,που ταυτίζεται με το  π ν ε ύ μ α  ή  την  ψ υ χ ή, την αρχή της ζωής.
Ο Αναξιμένης ταυτίζει τον Αέρα με την ψυχή  και θεωρεί πως ο Αέρας αποτελεί την γενεσιουργό Αρχή του Κόσμου και πως α ι τ ί α  της  α ι ώ ν ι α ς   κ ί ν η σ η ς  είναι μόνο ο Αέρας.
 Όπως η ψυχή μας,λέει, είναι ένας αέρας,που συγκροτεί τους ανθρώπους  έτσι και ολόκληρος ο κόσμος συγκροτείται από μια πνοή, τον Αέρα.
Ο Αναξιμένης,όπως και ο δάσκαλος του,έγινε ονομαστός  για τις επαναστατικές ιδέες του για τον Άνθρωπο  και το  Σύμπαν.
 Πιστεύει ότι όλα τα όντα του φυσικού κόσμου προέρχονται από τον αέρα
και ότι η αρχή του κόσμου βρίσκεται στην αραίωση και την πύκνωση του Αέρα
Όταν ο Αέρας,λέει, αραιώνεται  γίνεται φωτιά  και όταν πυκνώνεται γίνεται άνεμος,ύστερα σύννεφο,νερό, χώμα,πετρώματα  και  όλα τα στοιχεία,που συγκροτούν τον πλανήτη μας.
Ο Αναξιμένης είναι ο τελευταίος αντιπροσωπευτικός  φιλόσοφος της Ιωνικής σχολής της φυσικής φιλοσοφίας του Θαλή,η οποία έκλεισε  το 494 π.Χ. όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την Μίλητο.
Η σημασία που απέκτησε η φιλοσοφική σκέψη του Αναξιμένη έγκειται  στο γεγονός,ότι είναι ο άξιος θεματοφύλακας της αναξιμάνδρειας φιλοσοφικής σκέψης,την οποία αξιοποίησε και ανέδειξε με την δική του προσωπική  επιστημονική σκέψη.
Έτσι   με τον Αναξιμένη  κλείνει  ο χώρος  της Μιλήσιας Φιλοσοφίας.

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Σήμερα  συνεχίζουμε  την  Γραμματική  της Αρχαίας  Ελληνικής  με τα  σημεία  των  πνευμάτων και  σε ποιά θέση τα βάζουμε.
Στη μικρογράμματη γραφή  μπαίνει το πνεύμα,η  ψιλή  και  η  δασεία  πάνω από το φωνήεν π.χ.  στη  λέξη  αγών η ψιλή πάνω από το α.
στη λέξη  ιερός  η δασεία πάνω από το ι .
Επί  διφθόγγων  βάζουμε το πνεύμα πάνω από το δεύτερο  φωνήεν  της διφθόγγου π.χ. αιών η ψιλή πάνω από το  ι ουρανός η ψιλή πάνω από το   υ .
Στη  μεγαλογράμματη  γραφή,όταν όλα τα γράμματα είναι κεφαλαία δεν βάζουμε ούτε πνεύματα  ούτε  τόνους.Όταν το πρώτο γράμμα είναι κεφαλαίο  μπαίνει  πάνω αριστερά   στο  κεγαλαίο γράμμα.π.χ. Ελλάς η ψιλή  έξω αριστερά του κεφαλαόυ Ε.
Επί γνησίων διφθόγγων  πάνω  από  το  δεύτερο  φωνήεν του διγθόγγου. π.χ. Ευρώπη  η ψιλή πάνω από το  υ , Αίγυπτος  η ψιλή  πάνω από το  ι  μαζί με την οξεία.
Επί νόθων διφθόγγων  πάνω και αριστερά  του πρώτου φωνήεντος  της διγθόγγου. π.χ. ΄Αιδης  αριστερά πάνω από το Α η ψιλή με την οξεία. Όταν το αρχικό φωνήεν ή η αρχική  δίφθογγος  δέχεται συγχρόνως  και τόνο  τότε το πνεύμα  τίθεται  π ρ ο  από  την βαρεία ή την οξεία, όμως  υ π ο κ ά τ ω  της περισπωμένης.
Πνεύμα, και μάλιστα  το δασύ πνεύμα, τοποθετείται  και επί του  ρ  όταν αυτό βρίσκεται   στην αρχή της λέξης π.χ
ρήτωρ,ρυθμός.
Αυτό  οφείλεται στο ότι  το υγρό  ρ προφέρεται  με τον συνεκφερόμενο  ρεύμα  του  αέρα, του πνεύματος,το οποίο θα ήταν αισθητό στην ακοή γι αυτό  οι Λατίνοι  τις  λέξεις  στο παράδειγμα  απέδοσαν  με τις λέξεις rhetor,rhythmus.
Στη  Νεοελληνική  γραφή , ως  επί  το πλείστον δεν  σημειώνεται το  δασύ  πνεύμα  πάνω στο  ρ.
Στην αρχαιότητα όχι μόνο το αρχικό  ρ  αλλά και το διπλούν ρρ  ενίοτε  παρουσιάζεται με  πνεύμα
και μάλιστα διπλού,του ψιλού  επί του πρώτου  ρ  και του δασέως  επί του δευτέρου  π.χ. Πύρρος  γι αυτό   στη Λατινική  είναι Pyrrhus.
Aυτό  το  φαινόμενο  παρουσιάζει  το   ρ   σε εξαιρετική  θέση  από τα άλλα; σύμφωνα και αυτό  οφείλεται  στο ότι το  ρ  δεν είναι  απολύτως άφωνο,αλλά πλησιάζει  κατά κάποιο τρόπο προς τη φύση των φωνηέντων,γι αυτό   περιλαμβάνεται  στα ημίφωνσ, τόσο πολύ  ώστε  σε μερικές γλώσσες είναι σαν φωνήεν,αποτελεί  συλλαβή  και  ονομάζεται " συλλαβικό   ρ ".
          Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ

                                     ΟΙ  ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ  είναι ο έτερος Μιλήσιος πολίτης  μετά  από τον  Θαλή,του οποίου υπήρξε  μαθητής και διάδοχος  στην Ιωνική ονομαζόμενη σχολή του.
Ο Έλληνας ιστορικός Απολόδωρος  αναφέρει  ότι ο Αναξίμανδρος γεννήθηκε  το 610 π.Χ.και απεβίωσε λίγο μετά το 547 π.Χ.
Στο  ενεργητικό  του φιλόσοφου  Αναξίμανδρου  έχουν  καταγραφεί  πολλές  πρωτιές.
Είναι ο πρώτος φιλόσοφος που εισήγαγε τον όρο  αρχή.
Πίστευε  για  το άπειρο ότι  δεν έχει αρχή,αλλά είναι η αρχή των πάντων  και  ότι  είναι "αθάνατον  και  ανώλεθρον".
"Περιέχει δε άπαντα και πάντα κυβερνά"
Ο Αναξίμανδρος εισήγαγε  την  χρήση  του  γνώμονα  στην Αρχαία Ελλάδα και ακόμη  κατασκεύασε χάρτη του τότε γνωστού κόσμου.Ο Αναξίμανδρος είναι ο  κατασκευαστής των ηλιακών ορολογίων,τα οποία είναι συσκευές,που μετράνε το χρόνο με βάση τη θέση της σκιάς,που ρίχνει ο ήλιος πάνω σε ένα αντικείμενο.
Θεωρούσε ότι από το άπειρο αντλούται και  στο άπειρο επιστρέφουν  συνεχώς άπειροι κόσμοι.
Ο  Αναξίμανδρος πιστεύει ότι  από το άπειρο ξεχώρισε μια φλόγα και ο νεφελώδης αέρας Στον πυρήνα του νεφελώματος  συμπυκνώθηκε η Γη,ενώ η  φλόγα έζωνε  τον αέρα,κατόπιν η πύρινη σφαίρα εξερράγη και απλώθηκε σε κύκλους τυλιγμένους από νεφελώδη αέρα,αυτοί οι κύκλοι σχημάτισαν  τα ουράνια σώματα.
Ο Κόσμος ως Όλον  έχει μορφή σφαίρας  και στο κέντρο του,πίστευε ο Αναξίμανδρος,ότι είναι τοποθετημένη η Γη, που η μορφή της είναι κυλινδρική με πλάτος τριπλάσιο από το μήκος της.
Ο Αναξίμανδρος πιστεύει,ότι η γη δεν στηρίζεται πουθενά  και βρίσκεται στο κέντρο του σύμπαντος,απέχοντας ίση απόσταση  από όλα τα σημεία του,ενώ οι άνθρωποι κατοικούν στην επάνω επιφάνεια της. Ο Αναξίμανδρος  γνώριζε την λόξευση της εκλειπτικής,έτσι ονομάζεται η γωνία 23 μοίρες  και 27' που σχηματίζει το επίπεδο της εκλειπτικής με το επίπεδο  του ουράνιου ισημερινού  και ότι οι 4 εποχές του έτους  οφείλονται στη λόξευση της εκλειπτικής
Ο Αναξίμανδρος πίστευε,ότι ο Ήλιος είναι 28 φορές  μεγαλύτερος από τη Γη  και διάπυρος,γνώριζε ότι η Σελήνη είναι ετερόφωτο σώμα,που  φωτίζεται από τον Ήλιο σε αντίθεση με τους αστέρες  που είναι αυτόφωτα σώματα.
Ο Αναξίμανδρος είναι ένας από τους πρώτους φιλοσόφους,που θεμελίωσαν τον νόμο της εξέλιξης των ειδών  και η θεωρία του λέει πως όλοι οι οργανισμοί προήλθαν από το νερό και πως ζούσαν στο νερό.Σιγά σιγά,όταν ο ήλιος άρχισε να ξεραίνει πολλές περιοχές,οι  οργανισμοί για να .διατηρηθούν και να μπορέσουν να επιβιώσουν άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν μορφή και φύση.
Λέει,ότι και ο άνθρωπος στην αρχή ήταν ψάρι και ότι στη διάρκεια των αιώνων άλλαξε πολλές φορές μορφή.και έφτασε στην τελική του  μορφή,που είναι η σημερινή.μετά από πολλές διαδικασίες.
Ο Αναξίμανδρος είδε τη γένεση του κόσμου και της ζωής ως μια ενιαία εξελικτική διαδικασία,που δεν απέχει πολύ από την σύγχρονη ξελικτική  θεωρία.
Η θεωρία της εξελιξης του Δαρβίνου,είναι  φανερό,πως βρίσκει την  αρχή  της  στην θεωρία της εξέλιξης του Αναξίμανδρου.
Το μοναδικό  απόσπασμα του Αναξίμανδρου,που έχει διασωθεί παραθέτει ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος του 6ου μ.Χ.αιώνα, ο Σιμπλίκιος στο έργο του "Εις  Φυσικά".
Ο Αναξίμανδρος είναι ο πρώτος φιλόσοφος, που έγραψε τις πραγματείες του σε πεζό λόγο,οι μέχρι τότε φιλόσοφοι έγραφαν τις πραγματείες τους σε ποιητική μορφή.

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Το  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα  Συνέχεια

 Η κυρά  Κατερίνα,η μαμά του Θεοφάνη,  έστειλε  μήνυμα  στον αδελφό της στην πρωτεύουσα, ότι συνέλαβαν μαζι με άλλους  τον Μιχαήλο,τους πήραν όλους και πορεύονται προς στην  Γερμανία.
Είπε  στον αδελφό της πόσο πολύ ανησυχούσε για τον Θεοφάνη.
-Φοβάμαι,του είπε, για τη ζωή του παιδιού μου,αυτοί οι προδότες είναι αδίστακτοι.
- Να μου τον στείλεις με την πρώτη ευκαιρία,της είπε.
Η κυρά  Κατερίνα,η μάνα του Θεοφάνη  ήταν μια γερή και δυνατή γυναίκα.
Στις καλές ημέρες το σπιτικό της, η οικογένεια,που δημιούργησε  με το Μιχαήλο,ο Θεοφάνης και το νεογέννητο  κοριτσάκι,ήταν μια συνηθισμένη νησιώτικη οικογένεια με την Κατερίνα να δουλεύει σαν άνδρας,στη δούλεψη του ανδρός της.
Κουβαλούσε στην πλάτη  της τα σφάγια  από το φορτηγό στο μεγάλο ψυγείο του κρεοπωλείου,σαν άνδρας δυνατός.
 Τα παιδιά τα  κρατούσε  η  μητέρα  της  στο  σπίτι.
Όταν συνέβη  το ατυχές αυτό περιστατικό της σύλληψης του Μιχαήλου,η καρδιά της λύγισε από πόνο και από τον φόβο  για την ζωή   του παιδιού της.
 Συζήτησε τους φόβους,που  σπάρασαν την καρδιά της  με την μητέρα της κι εκείνη είπε  στην κόρη της  να στείλει  το  παιδί κοντά στο θείο του.
Εκεί,είπε στην κόρη της θα είναι πιο εξασφαλισμένο.
Ο άνθρωπος τους,ζούσε πολλά χρόνια στην  πρωτεύουσα  ως  ανώτερος υπάλληλος  στο  υπουργείο  μεταφορών και τώρα ήρθε ο καιρός να  πάρει σύνταξη ,όμως ο πόλεμος ανακάλεσε,όπως ανακάλεσε και τόσα άλλα.
Ανεβλήθηκαν τα ταξίδια,που σχεδίαζε να προσφέρει στον εαυτό του,για να "ξεσκουριάσει" από το καθισιό,όπως έλεγε, όμως ο πόλεμος ανέτρεψε τα πάντα.
 Τώρα προστέθηκε και η συμφορά,που έπληξε το σπιτικό της αδελφής του.
Πάει ο γαμπρός του ο Μιχαήλος.
 Αυτό το άξιο και εργατικό παληκάρι,που δεν πέρασε από το μυαλό του,ούτε μία στιγμή, πως ο γείτονας και συγχωριανός του θα πρόδιδε στον κατακτητή,σαν μικρό παιδί στο σχολείο,την αταξία στο δάσκαλο.
-Να προδόσει,ο προδότης.
-Ποιόν;
Tον άνθρωπο,που προσπαθούσε να ελευθερώσει την πατρίδα κι έκανε κάθε τι γι αυτό.
To  Kυριακάτικο  Μυθιστόρημα

-Που λες θεία,πώς θες να είναι η κατάσταση  εκεί. Εδώ  εσείς  έχετε  σχετική  ηρεμία. Εμείς υποφέρομε  πολύ και  περισσότερο  υποφέρομε  από  τους  καταδότες.Η μαμά  και  η  γιαγιά δε μπορούν να πιστέψουν,ότι  υπάρχουν τόσοι πολλοί  κακοί άνθρωποι  στον  ίδιο  τόπο,στο  ίδιο  χωριό,ώστε να γίνονται η αιτία να χάνουν τη ζωή τους οι συνάνθρωπι τους.Οι Ιταλοί είναι καλοί άνθρωποι και δείχνουν αγάπη στα παιδιά.Μας έδιναν ακόμα και κουραμάνα,μια μέρα,που παίζαμε κοντά στα γραφεία τους.
-Παίζατε κοντά στα  γραφεία τους; φώναξε δυνατά,τρομαγμένη η θεία,δε φοβηθήκατε;
-Δε φοβηθήκαμε,γιατί όλο και κάποιο πεσκέσι μας  έδιναν. Μας χάζευαν από τα παράθυρα.
-Πω! πω! η μητέρα σου το ήξερε;
Eκείνη τη στιγμή άνοιγε ο κύριος Γιαννής με τα κλειδιά του την πόρτα.Είδε αναστατωμένη τη γυναίκα του.
-Τι έπαθες,Άννα, και χλώμιασες;
-Ακουσες,Γιαννή  μου,τι λέει ο Θεοφάνης;
-Τι είπες,παοδί μου,στη θεία σου και τρόμαξε;
-Είπα,θείε,ότι οι Ιταλοί είναι καλοί άνθρωποι και πως αγαπάνε πολύ τα παιδιά.
Και από πού το συμπέρανες αυτό,Θεοφάνη;
-Παίζαμε κοντά στα γραφεία τους  και μας  έδιναν κουραμάνα.
-Οι Ιταλοί,Θεοφάνη,δε λένε το ψωμί κουραμάνα,το λένε pane. Πώς σας το έδιναν;
-Μας το πετούσαν από το παράθυρο.
-Δε σας φώναζαν,pane,pane.
-Όχι,θείε,πρώτη φορά μαθαίνω,ότι οι Ιταλοί λένε το ψωμί "πάνε".
Άκουσες,άκουσες,Γιαννή μου,έπαιζαν κοντά στα γραφεία τους  και  δε φοβήθηκαν και η μαμά του δεν το ήξερε.
-Ε! καλά,καλά.Γιατί ανησύχησες,αφού το παιδί είναι καλά και είναι κοντά μας τώρα. Αυτό το γεγονός συνέβη στο παρελθόν και είναι περασμένο,ξεχασμένο. Έλα! πάρε τον κιμά και πήγαινε να μας ετοιμάσεις τα ωραία κεφτεδάκια που φτιάχνεις. Κράτησε και λίγο κιμά να μαγειρέψεις με σάλτσα για μακαρόνια.Σου αρέσουν,Θεοφάνη,τα μακαρόνια με τον κιμά;
-Δεν έχω ξαναφάει αυτό το φαγητό,θείε,πρώτη φορά θα το δοκιμάσω.
-Ο μπαμπά σου μόνο ψητά σας τάϊζε;
-Nαι! θείε,ο μπαμπάς έχει μεράκι με τα ψητά.Οι φίλοι  του τον λένε μερακλή στα ψητά. Πού να είναι τώρα.Ποιός ξέρει,αν θα ξαναφάμε τα νόστιμα μεζεδάκια του.
-Δεν έχομε νέα τους ακόμη,εύχομαι να είναι καλά.Θεοφάνη,θέλω να σου πω,ότι ο κρεοπώλης μου ανέλαβε να σε τοποθετήσει σε κάποια  δουλειά.Η μητέρα σου,μου είπε,να φροντίσω να σου βρω δουλειά.Ο Κυριάκος,ο κρεοπώλης μου,σε στέλνει στα σφαγεία.
-Στα σφαγεία;φώναξε η θεία από την κουζίνα,τρομαγμένη.
-Ναι! στα σφαγεία,απάντησε ο Θείος.Μου είπε ο Κυριάκος,ότι εκεί θα είναι πιο ασφαλής,γιατί είναι ανήλικος και φοβάται μην έχει μπλεξήματα με την αστυνομία.
-Μη φοβάσαι,θεία,τη γνωρίζω αυτή τη δουλειά.Έχω δει πολλές φορές τον πατέρα μου να σφάζει τα ζώα.Είναι  λυπηρό να βλέπεις αυτό το θέαμα,αλλά τι να κάνουμε.Οι άνθρωποι,τα μικρά παιδιά χρειάζονται καλή τροφή.
-Το βράδυ μετά τη δουλειά,Θεοφάνη,αναλαμβάνω τη διδασκαλία σου.Σε ποιά τάξη πηγαίνεις;
-Θείε,στη πέμπτη τάξη θα πήγαινα,αλλά το σχολείο έκλεισε.Εδώ μπορώ να παρακολουθώ σε νυχτερινό;
-Όχι!,παιδί μου,είναι πολύ  επικίνδυνο.
-Παιδί μου,ο θείος σου θα σε αναλάβει.
Δε θα βρεις καλύτερο δάσκαλο!

Το  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα  Συνέχεια.

Η πρώτη ημέρα,που ο Θεοφάνης  άρχισε την εργασία του,ήταν γεμάτη  από εκπλήξεις.
Πρώτη φορά έβλεπε τόσο πλήθος ζώα να κρέμονται από τα τσιγγέλια τους.
Όλων των ειδών τα ζώα βρίσκονταν εκεί.
Οι εκδορείς είχαν πιάσει κι όλας δουλειά,έγδερναν τα ζώα,που σε λίγο θα γίνονταν ανάρπαστα από τον κόσμο,από τους κρεατοφάγους,που δεν ήταν λίγοστοί,καθώς έβλεπε το πλήθος των ζώων που  είχαν υποστεί το μαρτύριο της σφαγής  από τους σφαγείς.
Η υποδοχή στο Θεοφάνη από τους εργαζόμενους στις ελαφρές δουλειές ήταν πολύ εγκάρδια.
Όλοι τους ήταν σχεδόν παιδιά λίγο μεγαλύτεροι από αυτόν.
Χάρηκαν πάρα πολύ που ένα νέο πρόσωπο προστέθηκε στην παρέα τους και δεν ήξεραν  τι να κάνουν  για να τον ευχαριστήσουν.
 Άνοιξαν μπουκάλια με κρασί για να τον καλοσωρίσουν.
 Στο μικρό αγόρι,στο Θεοφάνη,άνοιξαν αναψυκτικά.
Μα δεν ήθελε.
Μόνο νερό ήθελε να πιεί.
Τις  επόμενες ώρες  του ανέθεσαν μια πολύ ελαφριά  εργασία
Ένα ραβδί κρατούσε,που στην άκρη του είχαν δεμένη μια ουρά ζώου,που χρησίμευε,ανεμίζοντας το,δεξιά αριστερά,να διώχνει τις μύγες,που απομιζούσαν το σώμα των σφαγμένων ζώων.
Τις επόμενες ημέρες κρατούσε ένα μάκτρο και  βρισκόταν κοντά στον εκδορέα να σφουγγίζει τα αίματα του ζώου καθώς αυτός  λίγο λίγο  και  σιγά σιγά τραβούσε  την προβιά  προς τα κάτω.
Τα επόμενα χρόνια ,όταν ο πόλεμος είχε τελειώσει και οι κατακτητές είχαν αναχωρήσει για την πατρίδα τους, στα 15 του ο Θεοφάνης  ανέβηκε στην ιεραρχία  στο  συνδικάτο των κρεοπωλών και έγινε ο καλύτερος βοηθός του Κυριάκου.
Έτσι που ο θείος του,συνταξιούχος πλέον,απολάμβανε  τη θαλπωρή της οικογένειας,που πάντοτε ονειρευόταν και περίμενε με πολύ αγωνία να γίνει συνταξιούχος και η θεία του απολάμβανε  πολύ τρυφερό κρεατάκι, όμορφα τεμαχισμένο,από τα χεράκια του ανηψιού της.
Τα χρόνια περνούσαν ευχάριστα και ο Θεοφάνης μεγάλωνε  στην πρωτεύουσα,κοντά στον θείο και στην θεία του.
Έγινε θηρίο,υψηλός και γεμάτος,ίδιος ο θείος του ο κύριος Γιαννής,ο αδελφός της μαμάς του.
Η φτιαξιά του έδειχνε από μακριά το αποτέλεσμα που είχε στον οργανισμό του η δουλειά του.
Όλοι οι άνθρωποι μετά την κατοχή θες για να αναπληρώσουν τις χαμένες από τον οργανισμό τους πρωτεϊνες ,θες γιατί  είχαν χορτάσει  τις  λαχανίδες   όρμησαν  τώρα στο κρέας.
Ταχτική πελάτισσα   στο κρεοπωλείο του Κυριάκου,όπου δούλευε ο Θεοφάνης,ηταν η Μαριτσούλα,ένα αεικίνητο,σβέλτο, κοριτσάκι,που ο  έφηβος Θεοφάνης  την αγάπησε με την πρώτη ματιά και ήταν πολύ  ευτυχισμένος

Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2014

Tο  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

     Έρωτας  φλύαρος
 Δε  βλέπω  τη  θοριά  σου
 θέλω ν' ακούσω τη  φωνή σου
θ' αγαπήσω τη  φωνή  σου
έτσι απλά θ'αρχίσει ο έρωτας ο μεγάλος
 θέλω ν'ακούσω τη φωνή σου.
Έχω τόση  ανάγκη  να μου μιλάς,
να μου γελάς,να με κοιτάς,
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά,
ν'αγγίζεις απαλά τα μάγουλα μου,
να φιλάς τα χείλια μου,
 τους ώμους μου,τον λαιμό μου,
τους λοβούς των αυτιών μου.
Έχω τόση ανάγκη, νοιώθω τόση μοναξιά
έτσι απλά  θ'αρχίσει ο έρωτας μας,
ένας έρωτας όμορφος,αγνός,
που θα γίνει πάθος,
πάθος ασίγαστο,ατέλειωτο,
αχαλίνωτο,συντριπτικό.

  Σήμερα  συνεχίζουμε  το  μάθημα  της Αρχαίας  Ελληνικής γραμματικής  με  τα   π ν ε ύ μ α τ α.
Η  Αρχαία  Ελληνική  Αλφάβητος  στην πανάρχαιη μορφή της χρησιμοποιούσε το σύμβολο   για να δηλώσει την  δ α σ ε ί α  ή  το   δ α σ ύ   π ν ε ύ μ α,  To  δασύ πνεύμα όμως έπαυσε να ακούγεται στην προφορά από πολύ ενωρίς,  το σύμβολο  Η  που oνομαζόταν  heta,ήτα, χρησιμοποιήθηκε  από το 502 π.Χ. να παριστάνεται με το μακρό ανοιχτό  e   όμοιο  με το a (με διαλυτικά), της Γερμανικής,γιατί μόνο έτσι εξηγείται,ότι το γνωστό βέλασμα των προβάτων (μπε ε ε...) απεδόθη από την κωμωδία με το βη-βη με περισπωμένη. Ο φθόγγος e δεν ήταν,όπως θα περίμενε κανείς,ο βραχύς ανοικτός φθόγγος,ο αντίστοιχος προς το μακρό ανοικτό e, αλλά  ακουγόταν ως βραχύ κλειστό e  που εκτεινόταν σε μακρό και απέληγε  όχι σε  η  αλλά  σε ένα άλλο φθόγγο όμοιο προς τον δίφθογγο  ει ο οποίος ακουγόταν ως  e και i  όπως στη Γερμανική προφορά του ei.
Αργότερα  όμως από τον 5ο π.Χ. αιώνα μετέπεσε τελείως; προς ένα μακρό κλειστό  e όπως ακούγεται  κατά την προφορά της Γερμανικής λέξεως  See  που   χρησιμοποιήθηκε έτσι,ως μακρό κλειστό   e  σε όλη την κλασσσική  περίοδο. με την  παράσταση  του  ει που προήλθε από την  συναίρεση  του ε  και  ε  και από την αναπληρωματική έκταση του  ε .
Γι αυτό το λόγο  η παλαιά ονομασία του  ε ήταν ει. Αυτό το ει το προερχόμενο από τη συναίρεση του ε και ε ή από την αναπληρωματική έκταση του ε  αυτό το ει  ονομάζεται ν ό θ ο ν  σε αντιδιαστολή προς το  γ ν ή σ ι ο ν  ει  που προέρχεται από την Ιαπετική μητέρα-γλώσσα,όπως π.χ. το ει ( έψιλον γιώτα ή ιώτα) στο ρήμα  δείκνυμι. 
Χρησιμοποιήθηκε λοιπόν  το σύμβολο H το heta  για την παράσταση του μακρού ανοιχτού  e= με το γερμ. a με διαλυτικά  για το οποίο δεν υπήρχε ιδιαίτερο σύμβολο. Το αριστερό ήμισυ του H  χρησίμευσε για να παραστήσει το δασύ πνεύμα  και αργότερα,όταν  επινόησαν  το ψιλό πνεύμα  χρησιμοποίησαν για την παράσταση του  το δεξιό ήμισυ του H. Μετά από λίγο χρόνο τα δύο αυτά ημίση εξελλίχθηκαν  στη συντομογραφία L και 7, από τις οποίες αργότερα  ξεπήδησαν τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται στη μικρογράμματη γραφή  τα  "και".
Του δασέως πνεύματος μπορούμε να έχουμε  την έννοια του ξεκάθαρη στη περίπτωση της Λατινικής και των Νεολατινικών γλωσσών,όταν διαβάζουμε τις λέξεις  Homerus,Helena. 
Για το ψιλό πνεύμα  λαμβάνουμε  μία  μικρή  ιδέα,αν προσέξουμε τον τρόπο 
με τον οποίον εκφέρεται κάθε φωνήεν που ευρίσκεται στην αρχή λέξεως στην Γερμανική γλώσσα π/χ. ο φθόγγος  ο στη λέξη  Obere στη προσφώνηση  Herr  Obere = Κύριε Προϊστάμενε προφέρεται  αφού προηγηθεί της προφοράς του  ένας ελαφρός εκρηκτικός ήχος  του λάρυγγα, ο οποίος συναποτελείται  από ένα ελαφρό ρεύμα αέρα αιφνιδίως εκσφενδονιζόμενο,ενώ ο ίδιος φθόγγος ο  στη λέξη Erobere = o κατακτητής  προφέρεται φυσικά χωρίς αυτόν τον  ήχο στο λάρυγγα.
Το ίδιο φαινόμενο  σε μικρότερι βαθμό  παρουσιάζει και η Γαλλική, η οποία  διακρίνει τον γθόγγο  h σε h  aspiree= δασύ και h  muette= άφωνο, τα οποία γράφονται χωρίς όμως να ακούγονται  ευκρινώς.
Η  γραπτή γλώσσα  δε μεταχειρίζεται μόνο πνεύματα  χρησιμοποιεί και άλλα σύμβολα,τα οποία υποβοηθούν την ανάγνωση.




Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

           Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ

                                        ΟΙ  ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο 7ος  ΑΙΩΝΑΣ είναι ο αιώνας  κατά  τον οποίον έζησαν οι Προσωκρατικοί  Φιλόσοφοι,οι οποίοι έζησαν  μέχρι    την  εποχή  του  Σωκράτη  και  ορισμένοι  υπήρξαν   σύγχρονοι  του.
Η  Προσωκρατική  φιλοσοφία  προσέφερε  τα  πρώτα  και  πηγαία  φιλοσοφικά  και  επιστημονικά  αγαθά,με  τα  οποία  τράφηκε  και  αναπτύχθηκε  το  δυτικό  πνεύμα  μέχρι  τον 19ο  αιώνα.
Η καθαυτό Προσωκρατική  φιλοσοφία  αρχίζει  στην  Ιωνία  και  ο  πρώτος  φιλόσοφος  και  επιστήμων,που  με  βεβαιότητα  εκπροσωπεί  την ιωνική  σκέψη  είναι  ο  Αναξίμανδρος.
 Ο  Θαλής,που  κατά την παραδοσιακή και καθιερωμένη ευρύτατα  άποψη  θεωρείται  ο  πρώτος  φιλόσοφος,δεν  συγκαταλέγεται  μεταξύ  των  φιλοσόφων.Ο Θαλής  είναι  σοφός. Είναι  ο  πρώτος  που  περιλαμβάνεται  στην  ομάδα  των  7 σοφών  της  Αρχαιότητας,
Ο ΘΑΛΗΣ  όμως είναι   και φιλόσοφος  γιατί  αυτά  τα  δύο  συνυπάρχουν δεν μπορεί  να είσαι  σοφός  και  να  μην  είσαι  φιλόσοφος. Μπορεί   να  είναι κάποιος  σοφός και να  μην είναι φιλόσοφος,όπως  είναι  ο  Σόλων  ο  Αθηναίος,που  είναι  μεταξύ των 7 σοφών  της Αρχαίας  Ελλάδας,αλλά  δεν  ήταν  φιλόσοφος. Είχε άλλες ιδιότητες,ήταν πολιτικός,ήταν ποιητής,ήταν  νομοθέτης,ήταν μεταρρυθμιστής.
Ο Θαλής  ο Μιλήσιος είναι Προσωκρατικός  φιλόσοφος και  ιδρυτής  σχολής  στη Μίλητο,της φυσικής φιλοσοφίας. Γεννήθηκε  στη  Μίλητο  το 630  π.Χ.περίπου.Ήταν υιός του Εξαμύου και της Κλεοβουλίνης  εκ καταγωγής και οι δύο γονείς από Φοινικική αρχοντική οικογένεια
Σςτη βιογραφία του ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει το όνομα Κύβιστος.
Οι ερευνητές ,λένε πως ο Κύβιστος  ήτσν υιός του ή ανεψιός του,που είχε υιοθετήσει,γιατί ο Θαλής δεν είχε παντρευτεί.
Η παράδοση αναφέρει το λόγο για τον οποίον δεν παντρεύτηκε.Λένε πως η μητέρα του,όταν  πίεζε τον Θαλή να παντρευτεί  απαντούσε ότι είναι μικρός για γάμο.Όταν πέρασαν τα χρόνια απαντούσε πως είναι πια μεγάλος  για γάμο. Ο ιστοριογράφος Πλούταρχος αναφέρει μία άλλη παράδοση,η οποία λέει πως,όταν ο  Σόλων επισκέφτηκε τον Θαλή  και ρώτησε γιατί δεν παντρεύεται να αποκτήσει παιδιά απάντησε  από αγάπη στα παιδιά. Μια άλλη παράδοση αναφέρει ότι μια γυναίκα κοροίδεψε τον Θαλή που έπεσε μέσα σε μια λακκούβα στο δρόμο και  του είπε πως μελετά τα ουράνια αλλά αγνοεί τα γήίνα.
Ο Θαλής αναφέρεται ως καινοτόμος και ως πρωτοπόρος για την εποχή του  και  προέβλεψε την έκλειψη του ηλίου  το 585 π.Χ. Άλλοι αναφέρουν την επιχειρηματική δραστηριότητα του Θαλή .
Ο Αριστοτέλης στα  Πολιτικά του  δίνει μια διαφορετική ερμηνεία  για τις οικονομικές δραστηριότητες που ανέπτυξε. Λέει  ότι οι συμπολίτες  του Θαλή  αμφισβητούσαν  τη χρησιμότητα της φιλοσοφίας,αφού δε βοηθάει στην απόκτηση πλούτου.Ο Θαλής  είχε προβλέψει  ότι ο επόμενος χρόνος  ήταν χρόνος καλής σοδειάς, τότε πήγε και νοικίασε  όλα τα ελαιοτριβία  της Μιλήτου. και τον επόμενο χρόνο   έγινε πλούσιος..Έτσι απέδειξε στους συμπολίτες  του πως με τη σοφία μπορεί κανείς να πλουτίσει. όμως δεν είναι αυτός ο σκοπός της.
   

Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2014

     Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΝΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ  Συνέχεια

                                                  ΟΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ  το 335  ήλθε  στην  Αθήνα,όπου  ίδρυσε  την δική  του  φιλοσοφική  σχολή,πλησίον του Γυμνασίου.Την  σχολήν του  ονόμασε  Λύκειο. Ο Αριστοτέλης ως μέτοικος και  όχι  ως γνήσιος Αθηναίος δεν ημπορούσε  να  αγοράσει ακίνητα στην Αθήνα.Έτσι εμίσθωσε ένα συγκρότημα οικημάτων,το οποίο περιελάμβανε  ιερόν και άλσος,το οποίον ήταν αφιερωμένο στον Θεό Απόλλωνα  και  στις  Μούσες.Αυτό ήταν το ιερό,το  ιερό των Μουσών, αυτό  αποτελούσε  το  κυρίως  διδακτήριο, τα  άλλα  οικήματα  χρησίμευαν  για να στεγάσουν τους διδασκάλους και τους σπουδαστές.Μία  μεγάλη  στοά και μία μικρή,ο περίπατος και ο κήπος,όπως ονομαζόταν ολοκλήρωναν τις εγκαταστάσεις  της  σχολής του. Από την ονομασία Περίπατος,οι μαθητές του Αριστοτέλη  ονομάσθησαν Περιπατητικοί.Αυτό δε σημαίνει ότι ο διδάσκαλος εδίδασκε περιπατώντας,αλλά ότι εδίδασκε στον Περίπατο,  εκεί  όπου το μέρος ονομαζόταν Περίπατος.
Οι περίπατοι συνήθως  ήταν μεγαλοπρεπή οικήματα  με αίθουσες,οι οποίες περιβάλλονταν  από  στοές. Εκείνη την εποχή της ιδρύσεως από τον Αριστοτέλη,του Λυκείου, κυκλοφορούσε η  είδηση,ότι τα κεφάλαια, που απαιτήθηκαν για την ίδρυση της σχολής,διέθεσε ο Αλέξανδρος.
Οι φήμες μιλάνε  για  μυθώδες ποσόν 800 ταλάντων.
Όσο και αν το ποσόν,που χορήγησε ο Αλέξανδρος φαίνεται  μεγάλο, είναι βέβαιον,ότι επέτρεψε στον Αριστοτέλη να οργανώσει την σχολήν του με τον τελειότερο τρόπο.και να  συγκροτήσει την πρώτη στην ιστορία μεγάλη βιβλιοθήκη,η οποία  απετέλεσε πρότυπο  για τις περίφημες βιβλιοθήκες που  ιδρύθηκαν αργότερα,τις βιβλιοθήκες στην Αλεξάνδρεια  και στη  Πέργαμο
Η συλλογή του Αριστοτέλη περιελάμβανε χάρτες και παντός είδους αντικείμενα,τα οποία χρησίμευαν στην διδασκαλία των  Φυσικών. Έλεγαν ότι ομάδα επιστημόνων και ερευνητών ακολουθούσε τα στρατεύματα του Μέγα Αλέξανδρου,συνέλεγε και εστελνε στη σχολή κάθε αξιόλογο εύρημα.
Το  Λύκειο του Αριστοτέλη  ήταν οργανωμένο ως αυτοτελές ίδρυμα με διοίκηση,όπως η Ακαδημία του Πλάτωνα.,ρυθμιζόταν από κανόνες και νόμους.Κάθε ένας από τους μαθητές ανελάμβανε  να διευθύνει επί δέκα ημέρες  τις εργασίες της σχολής,να ορίζει τα προς συζήτηση θέματα και να διευθύνει τις συζητήσεις. Στη σχολή δειπνούσαν όλοι μαζί,δάσκαλοι και μαθητές. Ο Αριστοτέλης είχε καταρτίσει ένα κανονισμό ο οποίος αφορούσε ένα συμπόσιο,το οποίο γινόταν κάθε μήνα.
Η παράδοση λέγει,ότι τα γενικά μαθήματα,τα οποία ήταν ημερήσια, μπορούσαν να τα παρακολουθήσουν  και άλλοι ακροατές. Οι μεταμεσημβρινές ώρες ήταν αφιερωμένες στα εσωτερικά μαθήματα,όπως ελέγοντο,τα οποία παρακολουθούσαν μόνο οι  στο Λύκειο φιλοσοφούντες,οι μαθητές του μόνον.
Πολλά  έχουν  γραφτεί για την σχέση του Αριστοτέλη με τον Αλέξανδρο.
Ο Αριστοτέλης πρέσβευε ότι οι Έλληνες ως φυλή ήταν ανώτερη από τους βαρβάρους  Ο Αριστοτέλης είχε τοποθετηθεί υπέρ της ενώσεως των και ευνοούσε τα σχέδια του Φιλίππου και του Αλεξάνδρου.Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κατακρίνει  τον Αλέξανδρο για την ίση μεταχείριση των Ελλήνων και των βαρβάρων,που εφήρμοσε μετά την καταστροφή  του Περσικού κράτους . 
Οι Αθηναίοι,οι οποίοι ανήκαν στην αντιμακεδονική μερίδα δεν συμπαθούσαν και πολύ τον Αριστοτέλη, για τις σχέσεις  που διατηρούσε  με τον  Αλέξανδρο.Όταν το 324 ο Νικάνωρ,ο ανεψιός του Προξένου, κοινοποίησε διάταγμα του Αλεξάνδρου,με το οποίο διέτασσε την επάνοδο στην πατρίδα όλων που είχαν εξοριστεί ως φιλομακεδόνες,η οργή εναντίον του Αριστοτέλη εκδηλώθηκε φανερά και με την αγγελία του θανάτου του Αλεξάνδρου το  323  εδόθη η ευκαιρία στους Αθηναίους να εκδικηθούν τους Μακεδόνες στο πρόσωπο του Αριστοτέλη.
Οι εκπρόσωποι του ιερατείου κατηγόρησαν τον Αριστοτέλη για ασέβεια και  του κατελόγισαν,ότι απένειμε στον Ερμία θεϊκές τιμές,ότι έγραψε γιαυτόν θρησκευτικό παιάνα και αφιέρωσε την εικόνα του στους Δελφούς και ότι προσέφερε θυσίες στην σύζυγον του Πυθιάδα
Ο Αριστοτέλης,όταν αντιλήφθηκε ότι το μίσος εναντίον του ήταν μεγάλο και ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατηγορία με επιτυχία,ανεχώρησε για την Χαλκίδα "για να μη δώσει εις τους Αθηναίους την ευκαιρία να διαπράξουν  και δεύτερο αδίκημα κατά της φιλοσοφίας",όπως είπε, υπονοώντας την εις θάνατον καταδίκη του Σωκράτη.
Στη Χαλκίδα κατοίκησε με την μητέρα του,με την σύζυγον του Ερπυλλίδα και τα δύο παιδιά του,την Πυθιάδα και τον Νικόμαχον,μέχρι το τέλος της ζωής του,το οποίο επισυνέβη το 323 π.Χ. το ίδιο έτος θανάτου του μαθητή τπυ, Αλέξανδρου.
Ένας ανώνυμος βιογράφος  του Αριστοτέλη διατύπωσε  εύστοχα και σύντομα  τον χαρακτηρισμό για το ήθος του λέγοντας " Και μάλα δε ο Αριστοτέλης το ήθος μέτριος γέγονε".
Ο Αριστοτέλης πραγματικά σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του έζησε ανάλογα προς την θεωρία περί ηθικής,την διατυπωμένη από τον ίδιον. Αυτή η θεωρία του λέγει ότι η αρετή είναι μεσότης απηλλαγμένη υπερβολών και ελλείψεων.
Ο Αριστοτέλης ήταν απηλλαγμένος  από κάθε αλλαζονική υποκρισία και είχε συναίσθηση της αδυναμίας της ανθρώπινης διανοήσεως. Στις ατυχίες της ζωής έδειχνε ψυχραιμία,αλλά όχι και αναισθησία.Δεν περιφρονούσε την αξία της μέτριας απόλαυσης των υλικών αγαθών και ανεγνώριζε την συμβολή τους για την απόκτηση της αρετής Οι κατηγορίες των εχθρών του,οι οποίοι προσπάθησαν να τον παραστήσουν ότι ήταν έκδοτος στις ηδονές και επιρρεπής στις δολοπλοκίες είναι τελείως αβάσιμες και οφείλονται στην καταθλιπτική πνευματική υπεροχή του,η οποία είχε κινήσει τον φθόνο όλων εκείνων που αισθάνονταν μηδενικά μπρος στην δική του  ανωτερότητα
Ο Αριστοτέλης κατηγορήθηκε ακόμη,ότι έδειξε αγνωμοσύνη προς τον διδάσκαλον του τον Πλάτωνα,όμως η κριτική έρευνα απέδειξε ότι είναι αβάσιμες αυτές οι κατηγορίες και οφείλονται στην κακή ερμηνεία των κριτικών παρατηρήσεων,που διατυπώνει ο Αριστοτέλης προς τις γνώμες του διδασκάλου του,όπου στην πραγματικότητα δεν εισχωρεί πνεύμα εχθρικής αντιθέσεως.
Ο Αριστοτέλης δείχνει τον σεβασμό που έτρεφε  προς τον διδάσκαλον του στο βιβλίο του  "Ηθικά Νικομάχεια",το οποίο έγραψε στα τελευταία έτη της ζωής του.Στο συγγραφικό αυτό έργο του εκφράζεται με πολύ συμπάθεια προς τον διδάσκαλο του και παρατηρεί,ότι δυσκολεύεται να υποβάλλει σε κριτική την περί Αγαθού πλατωνική διδασκαλία,επειδή ο εισηγητής της ήταν προσφιλής εις αυτόν,αλλά το καθήκον των φιλοσόφων είναι να ανατρέπουν χάριν της αλήθειας και τις δικές των θεωρίες  και προσθέτει "αμφοίν γαρ .όντοιν φίλοιν  όσιον προτιμάν την αλήθειαν".

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2014

        Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ

                                            ΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ είναι ο κορυφαίος  Έλληνας  φιλόσοφος,ο οποίος γεννήθηκε στα Στάγιρα της Χλκιδικής το 384 π.Χ.Με τον διδάσκαλο του τον Πλάτωνα αποτελούν τη φωτεινή δυάδα της φιλοσοφίας του αρχαίου κόσμου,η οποία είχε τεράστια επίδραση στην ανθρώπινη σκέψη.Η επίδραση της σκέψης τους είναι και σήμερα αισθητή,αν και μας χωρίζουν τόσοι αιώνες από την εποχή τους.
Οι γονείς του Αριστοτέλη και οι δύο γονείς ήσαν από το γένος των Ασκληπιάδων,οι οποίοι έλκουν την καταγωγήν τους από τον ομηρικό ήρωα και ιατρό,τον Μαχάονα,ο οποίος αναφέρεται στην μυθολογία μας,ότι ήταν υιός του Ασκληπιου.Ο πατέρας του ονομαζόταν  Νικόμαχος και ήταν ιατρός  του βασιλέως της Μακεδονίας Αμύντα Β', ήταν και συγγραφέας  ιατρικών βιβλίων.Η μητέρα του ονομαζόταν Φαιστίς.Ο Αριστοτέλης σε νεαρά ηλικία έχασε τον πατέρα του.Έτσι τη φροντίδα της ανατροφής του ανέλαβε ο φίλος του πατέρα του,ο Πρόξενος,ο οποίος ήταν εγκατεστημένος  στην πόλη Αταρνέα, η οποία βρισκόταν στην απέναντι από την Λέσβον μικρασιατική Αιολίδα.
Το 367 π.Χ. σε ηλικία 17 ετών ο κηδεμόνας του Πρόξενος έστειλε τον Αριστοτέλη στην Αθήνα να σπουδάσει  στην Ακαδημία,την οποίαν είχε ιδρύσει ο Πλάτων.Η Πλατωνική Ακαδημία δεν ήταν μόνο  ένα ίδρυμα θεωρητικών σπουδών ήταν και σχολή πολιτικών επιστημών,από την οποίαν οι  περισσότεροι  μαθητές απεφοίτησαν  ως  πολιτικά πρόσωπα παρά ως φιλόσοφοι.
Ο Αριστοτέλης  στην Ακαδημία  ανέπτυσσε  πρωτοβουλία και επεδείκνυε   ανεξάρτητο πνεύμα  που ασκούσε κριτική  στις απόψεις του διδασκάλου του Πλάτωνα.Ο Αριστοτέλης δεν αρκέστηκε στις σπουδές του στην Ακαδημία του Πλάτωνα μόνο,αλλά  ακολούθησε  και ρητορικές σπουδές  στην σχολή του Ισοκράτους,η σχολή του οποίου βρισκόταν σε συνεχή ανταγωνισμό με την Ακαδημία του Πλάτωνα,ο οποίος απέρριπτε την διδασκαλία της ρητορικής τέχνικής,γιατί πίστευε ότι στη ρητορική  δεν υπήρχαν οι θεμελιώδεις  αρχές της  θεωρητικής και φιλοσοφικής  κατάρτησης. Ο Αριστοτέλης εκτιμούσε τις σπουδαίες  απόψεις του δασκάλου του  και κατανοούσε ότι  η ρητορική  θα  μπορούσε να θεμελιωθεί αν μπορούσε να γίνει ανάλυση  στο μηχανισμό της λογικής σκέψης με την οποίαν  μπορεί να αποδειχθεί και να  γίνει πιστευτή η αλήθεια.Οι πρώτες ενασχολήσεις λοιπόν του Αριστοτέλη στράφηκαν στα λογικά και ρητορικά προβλήματα,τα οποία είχαν  και  την πρακτική τους
 σημασία, γιατί στον συνεχή ρητορικό λόγο ως παιδαγωγικό μέσον,που χρησιμοποιούσε ο Ισοκράτης, ο Πλάτων  ήταν αντίθετος και χρησιμοποιούσε την διαλογική μορφή,την οποίαν είχε αναπτύξει προφορικά ο Σωκράτης. Για να κερδίσει  η Ακαδημία νέους μαθητές  έπρεπε τα συγγράμματα της να  μεταρρυθμιστούν και να προσαρμοστούν στις απαιτήσεις της νέας εποχής  στο διάλογο μιας νέας μορφής. Διαφορετικά θα είχε επιτυχία η  ρητορική σχολή του Ισοκράτους,ο οποίος χειριζόταν τον έντεχνο ρητορικο λόγο με μεγάλη ικανότητα στην πειθώ, στο  να κάνει τους άλλους να συμφωνήσουν μαζί του,αυτή ήταν και η βασική αρχή της σχολής του.
Γι αυτό ο Αριστοτέλης  επιδόθηκε στη συγγραφή  διαλόγων νέου τύπου,όπως ήταν ο  "Προτρεπτικός", στον οποίον ο Αριστοτέλης συνδύασε την μεθοδική επιστημοική  του Πλάτωνα και τη ρητορική τεχνική του Ισοκράτη. Οι διάλογοι στον "Προτρεπτικό" του Αριστοτέλη χρησιμοποιήθηκαν ως εισαγωγή στα φιλοσοφικά προβλήματα των νέων.Αυτό αποδείχνει,ότι ο Αριστοτέλης δεν ήταν ένας απλός σπουδαστής της Ακαδημίας αλλά ήταν και ένας δημιουργικός ερευνηρτής.
Ο  Πλάτων ονόμαζε τον Αριστοτέλη "νουν" για την ευφυίαν του και "αναγνώστην" για την αγάπη του στην ανάγνωση. Μετά το θάνατο του Πλάτωνα το 348 π.Χ.προέκυψε το ζήτημα της διαδοχής του στην Ακαδημία.Επικρατέστερος διάδοχος ήταν ο Αριστοτέλης, ο Ξενοκράτης καο ο ανεψιός του Πλάτωνα,ο υιός της αδελφής του,ο Σπεύσιππος,ο οποίος τελικά ανέλαβε την Ακαδημία του θείου του. Μετά από αυτό,ο Αριστοτέλης και ο Ξενοκράτης εγκατέλειψαν την Αθήνα και ανεχώρησαν για την Άσσο της Μυτιλήνης, όπου και κατοίκησαν. Κυβερνήτες της Άσσου ήταν οι πλατωνικοί Έραστος και Κορίσκος,από τους οποίους είχε δημιουργηθεί εκεί ένα αξιόλογο πνευματικό κέντρο το οποίο λειτουργούσε σαν παράρτημα  της Ακαδημίας.Η άφιξη του Αριστοτέλη και του Ξενοκράτη διεύρυνε τον αριθμό των ακαδημαϊκών,οι οποίοι επιδόθηκαν στην οργάνωση  σχολής,στην οποία οι δύο σημαντικοί φιλόσοφοι εδίδασκαν ενώπιον  πολλών ακροατών.Εκεί ο Αριστοτέλης γνώρισε τον Ερμία,ο οποίος  από  απλός δούλος είχε  εξελλιχθεί σε τύραννος του Αταρνέως.Ο Ερμίας είχε έφεση προς τη μάθηση και είχε αποκτήσει  πολλές γνώσεις.Ο Ερμίας συνδέθηκε με τον Αριστοτέλη με φιλικούς δεσμούς συμπαθείας,ούτως ώστε έδωσε την ανεψιά του και θετή  κόρη  του,την Πυθιάδα,ως σύζυγον στον Αριστοτέλη,από την οποίαν ο Αριστοτέλης απέκτησε κόρη που ονομάστηκε με το ίδιο το όνομα της μητέρας της,Πυθιάδα. Ο Αριστοτέλης αργότερα γνώρισε στας  Αθήνας  την συμπατριώτησα του, την Ερπυλλίδα,από τα Στάγιρα,την οποίαν ενυμφεύθη και απέκτησε υιόν,τον Νικόμαχον.Ο Αριστοτέλης μετά από παραμονή τριών ετών στην Άσσο μετέβη στην Λέσβο,όπου εδίδαξε μέχρι το 342 π.Χ.Εκεί στη Λέσβο ασχολήθηκε ο Αριστοτέλης με βιολογικές έρευνες και μελέτες,εκεί  με τη συναναστροφή του με τους αλιείς μελέτησε τον έμβιο κόσμο των υδάτων.
Ο βασιλεύς  Φίλιππος της Μακεδονίας επιθυμούσε να λάβει άρτια μόρφωση ο υιός του Αλέξανδρος.αλλά δεν ήθελε να τον στείλλει στην δημοκρατική Αθήνα γι αυτό κάλεσε τον Αρισατοτέλη  να έλθει στην Πέλλα.Έτσι το 342 π.Χ. εγκατέλειψε ο Αριστοτέλης την Λέσβο μετέβη στην Πέλλα,όπου και ανέλαβε καθήκοντα παιδαγωγού και διδασκάλου στο  νεαρό βασιλόπαιδο,τον Αλέξανδρο,στον οποίον φρόντισε να μεταδόσει το πανελλήνιο πνεύμα.
Ο Αριστοτέλης   για την αγωγή του βασιλόπαιδος χρησιμοποίησε  τα Ομηρικά έπη,.λένε γι αυτό οι ερευνητές,ότι ο Αλέξανδρος κρατούσε μαζί του,πάντοτε στις μετακινήσεις του την Ιλιάδα του Ομήρου,σαν Ευαγγέλιο.
Έτσι ο Αριστοτέλης ζώντας στην Αυλή των  Μακεδόνων βασιλέων  μελέτησε  τα πολιτικά και πολιτειακά .προβλήματα και όλα τα πορίσματα των μελετών του τα συγκέντρωσε  στα πολιτικά του έργα,τα οποία έγραψε αργότερα στην Αθήνα.
Το 341 ο τραγικός θάνατος του Ερμία συνετάραξε τον Αριστοτέλη, Ο Ερμίας συνελήφθη για παράβαση συνθήκης και ο Πέρσης βασιλέας διέταξε τον θάνατο του με βασανιστήρια.Ο Αριστοτέλης τιμώντας τη μνήμη του έγραψε τον  ύμνο: "αρετά πολύμοχθε γένει βροτείω..." με τον οποίον  ο Αριστοτέλης κατέτασσε τον Ερμία μεταξύ των μεγάλων ηρώων,τον Ηρακλή,τον Αχιλλέα και άλλους.
Ο Αριστοτέλης παρέμεινε στην Αυλή των Μακεδόνων βασιλέων επί έξη έτη.Όταν ο Αλέξανδρος ανέβηκε στο θρόνο.πρόσφερε ο Αριστοτέλης στον Αλέξανδρο  το σύγγραμα του "Περί βασιλείας",όπου τροποποιώντας την σημαντική γνώμη του Πλάτωνα,κατά την οποίαν ο Πλάτων λέγει,ότι για να παύσουν τα δεινά των ανθρώπων  χρειάζεται οι βασιλείς να φιλοσοφήσουν,ο Αριστοτέλης τροποποίησε την γνώμη του Πλάτωνα και έγραψε ότι είναι αρκετό οι βασιλείς να χρησιμοποιούν  ως συμβούλους τους φιλοσόφους.

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2014

 Ο  ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ  ΤΩΝ  ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ  είναι ένα γνωστό ιστορικό πρόσωπο και δεν μπορούμε να μην μιλήσουμε και γιαυτόν τον άνδρα,αν και τύραννος.Ας θυμηθούμε τα λόγια του Αλεξανδρινού ποιητή  Κ.Καβάφη  στο ποίημα "Περιμένοντας τους βαρβάρους" λέγει ο ποιητής στους τελευταίους στίχους του ποιήματος του: "και τώρα τι  θα γένουμε  χωρίς βαρβάρους/ οι άνθρωποι αυτοί ήσαν  μια κάποια λύση". Έτσι κι εδώ προσομοιάζουμε τον βάρβαρο με τον τύραννο γιατί  και οι δύο δεν διαφέρουν και πολύ ως προς τις δραστηριότητες τους.
Ο Διονύσιος  ο  τύραννος  των  Συρακουσών είναι ένα από τα γνωστότερα  ιστορικά πρόσωπα της Μεγάλης Ελλάδας. Γεννήθηκε το 431 π.Χ. και ήταν υιός του Ερμοκράτους.
Το 405 π.Χ.  σε πολύ νεαρή ηλικία έγινε τύραννος, ξεχώρισε στον πόλεμο  κατά των Καρχηδονίων και διετήρησε τον τίτλο του μέχρι το θάνατο του το 367 π.Χ. Ο Διονύσιος στον πόλεμο αυτόν ηττήθηκε στην Γέλα,όμως κατόρθωσε να ανακτήσει την πρωτοβουλία των επιχειρήσεων και να  υποχρεώσει τον Ιμίλκωνα,τον στρατηγό των Καρχηδονίων να συνάψει ειρήνη.
Το 397 αφού προηγουμένως είχε γίνει κύριος όλης σχεδόν της Σικελίας,ετοίμασε μία νέα εκστρατεία εναντίον τους με τόση μεγάλη στρατιωτική και ναυτική δύναμη,ώστε οι πόλεις οι υποταγμένες στους Καρχηδονίους  να έλθουν με το μέρος του. Οι δύο αντίπαλοι έλαβαν μέρος σε ναυμαχία,στην οποίαν νίκησαν οι Καρχηδόνιοι,οι οποίοι στη συνέχεια επολιόρκησαν τις Συρακούσες. Στο στρατόπεδο όμως των Καρχηδονίων,των πολιορκητών, ενέσκυψε λοιμός.Και ήταν αυτό που έσωσε τον Διονύσιο, ο οποίος πέτυχε το εποφελές για τον εαυτόν του,την σύναψη ειρήνης  το 392 π.Χ. Ο Διονύσιος δεν άφησε την ευκαιρία να χαθεί. Με την ειρήνη αυτή  επεδίωξε και επέτυχε  την επέκταση του στην Ηπειρωτική ακτή  και ακόμη συνήψε στενότερες σχέσεις με τους Σπαρτιάτες.
Ονομαστή είναι η "θεωρία" την οποία έστειλε το 384 π.Χ. στην Ολυμπία,της οποίας ηγείτο ο αδελφός του,Θεαρίδης. Η πολυτέλεια της θεωρίας αυτής προκάλεσε ωραία έκπληξη στους Έλληνες,οι οποίοι όμως εξανέστησαν,όταν οι ραψωδοί του Διονυσίου  απήγγειλαν τα ποιήματα του,τα οποία  έδιωξαν τους Έλληνες,στο άκουσμα τους,τους έδιωξαν και τους άρπαξαν και τις ολόχρυσες σκηνές τους.
Αργότερα το 383 ο Διονύσιος άρχισε ξανά τον πόλεμο με τους Καρχηδονίους,ο οποίος πέρασε από πολλές φάσεις  Ο στόλος των Συρακουσίων καταστράφηκε  και είχε ως αποτέλεσμα την σύναψη ανακωχής 
Ο Διονύσιος  έμεινε στην ιστορία ονομαστός για την σκληρότητα και την φιλοδοξία του.Ήταν και ποιητής Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στο (ΙΒ 74) λέγει,ότι ο Διονύσιος έλαβε μέρος στην Αθήνα σε αγώνα  τραγωδίας και ενίκησε με το έργο του " Έκτορος λύτρα"
Ο Διονύσιος  για το ποιητικό του έργο δεν δεχόταν καμία αντίρρηση ούτε και  κριτικές που δεν ήταν φιλικές  έφτασε μάλιστα στο σημείο να διώξει τον Πλάτωνα από τις Συρακούσες,γιατί   ο Πλάτων είχε την ελευθερία της γνώμης του,μιλούσε ανοικτά και τα έλεγε έξω από τα δόντια,όπως λέμε σήμερα.
             Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ

                                                  ΟΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΠΛΑΤΩΝ  είναι  ένας  Έλληνας   φιλόσοφος.  Γεννήθηκε  στην  Αθήνα το  427 π.Χ,όπου  και  έζησε  όλη  τη  ζωή  του  με  μία μικρή απουσία κατά την διάρκεια των περιηγήσεων του,έζησε μέχρι το  το 347 π.Χ.Ο Πλάτων είναι  μία  από τις  λαμπρότερες  μορφές  στην  ιστορία  της  δυτικής  φιλοσοφίας Ήταν  υιός  του   Αρίστωνος  και  της  Περικτιόνης. Η  καταγωγή  και  των  δύο  γονέων  του   ήταν  σπό  παλαιές  αριστοκρατικές  σθηναϊκές  οικογένειες
Ο  πατέρας  του κατήγετο  από το γένος του βασιλειά  της Αθήνας Κόδρου και απεβίωσε,  όταν  ο  Πλάτων  βρισκόταν  σε  μικρή  ηλικία. Η μητέρα  του  η  Περικτιόνη  ήταν ανηψιά του Χαρμίδη, ο οποίος ήταν ένας από τους Τράκοντα τυράννους. Η μητέρα του  υπανδρεύθη  τον  Πυρίλαμπρον, ο οποίος ήταν θείος της και  σπουδαίος  άνδρας  της  πνευματικής  και  της  πολιτικής  ζωής  της  εποχής  του  Περικλή,του οποίου  υπήρξε  φίλος. Ο  Πλάτων  έζησε  καλή   ζωή,σε γενικές γραμμές, χωρίς  αντιξοότητες. Τον  συναντάμε  να  ιδρύει  την  Ακαδημεία  του,όπου  περνά  τον  καιρό  του  ασχολούμενος  με  την  έρευνα  και  την  πνευματική  δράση.
Με  τον  Πλάτωνα  δεν  μπορεί  να  συγκριθεί  κανένας  συγκαιρινός  του  στο  μέγεθος  των  πνευματικών  ενδιαφερόντων  του  και  στα  επιτεύγματα  του  στον   τομέα  της  σκέψης.
Η  ιδέα  του  περί  φιλοσοφίας,ότι  αποβλέπει  στην  ανακάλυψη  ενός  αναλλοίωτου  συστήματος  εσωτερικής  πραγματικότητας,το  οποίο  είναι  διατεταγμένο  με  μαθηματική  ακρίβεια,  και του  οποίου  η    αποκορύφωση   βρίσκεται   στην  ιδέα  του  αγαθού, δημιούργησε  ένα  ιδεώδες,το  οποίο η  δυτική  φιλοσοφία  θεώρησε  ότι  όφειλε  να  ασπασθεί  ή  να  το  περιφρονήσει.
Ο Πλάτωνας  επιθυμούσε   να  σταδιοδρομήσει  στην  πολιτική  και  η  πρώτη  ευκαιρία  παρουσιάστηκε  κατά  την  διάρκεια  του  Πελοποννησιακού  πολέμου,μετά  την  ήττα  των  Αθηνών  από  την  Σπάρτη. Το  404  επεκράτησε προσωρινή  τυραννίδα  από  πλούσιους  Αθηναίους  και  με  την  υποστήριξη  των  Σπαρτιατών. Αρχηγός  αυτών  των  ολιγαρχικών  ήταν  ο  Κρίτων,ο οποίος ήταν συγγενής  του. Στην  ομάδα  αυτή  ανήκε  και  ο  θείος  του  ο  Χαρμίδης. Οι Τριάκοντα  τύραννοι  προέβησαν  σε  ανάρμοστες  ενέργειες,όπως  ήταν  οι  αυθαίρετες  θανατικές  εκτελέσεις  και  η  δήμευση  περιουσιών,οι  οποίες  προκάλεσαν  τόση  αγανάκτηση  στον  Πλάτωνα,που  δεν  δέχτηκε   να  αναμειχθεί  στην  πολιτική  το  επόμενο  έτος,οπότε  οι  δημοκρατικοί  έδιωξαν  τους  τυράννους  και  επανήλθαν  στην  εξουσία. Το  399 π.Χ. οι  δημοκρατικοί  οδήγησαν  σε  δίκη  και  εκτέλεσαν  τον  γεροντότερο  φίλο  του,τον  Σωκράτη, ο οποίος στις  συνελεύσεις  του  δήμου  καταφερόταν  εναντίον  της  δημοκρατίας  γι αυτό  ήταν  για  τους   ηγέτες  άμεσος  και  ορατός  κίνδυνος.
Ο Σωκράτης  προτού  γίνει  διδάσκαλος  του  Πλάτωνα  υπήρξε  οικογενειακός  φίλος και  από  τότε  έτρεφε  προς  αυτόν  απέραντο  θαυμασμό. Μετά  από  αυτό  ο  Πλάτων  εγκατέλειψε  την  φιλοδοξία  του για  την  πολιτική  και  απομακρύνθηκε  από  την  Αθήνα   πήγε  στα  Μέγαρα  να  συναντήσει  τον  φίλο  του  Ευκλείδη, μαθητής και  αυτός  του  Σωκράτη.Εκεί  ο  Πλάτων  επιδόθηκε  στη  συγγραφή  διαλόγων, με τους οποίους υπερασπίζεται  τον  Σωκράτη.
Περίπου  το  388 ανεχώρησε  από  τα  Μέγαρα  με  νέο  προορισμό  τις  Συρακούσες,όπου  επισκέφθηκε  την  Αυλή  του  τυράννου των  Συρακουσών,του  Διονυσίου Α'. Ανάμεσα  στους  δύο  άνδρες  φαίνεται   ότι  γεννήθηκε  μία  αμοιβαία  αντιπάθεια.Και  πραγματικά  σύμφωνα  με  μεταγενέστερες  απόψεις,οι  οποίες  φαίνονται  πιθανές, η  επίσκεψη  του  Πλάτωνα  στην  Αυλή  του  τυράννου  οδήγησε στην  παράδοση  του  Πλάτωνα  στον  Σπαρτιάτη  πρεσβευτή  Πόλιν  για  να  πωληθεί  δούλος  στην  Αίγινα  και  μόνο  η  άμεση  παρέμβαση  του  Αννικέριδος από την Κυρήνη, ο  οποίος  έφερε  τα  λύτρα  και  έτσι  τον  έσωσε. Μετά  ο  Πλάτων  επισκέφθηκε στον  Τάραντα  τον   Αρχύτα,ο οποίος ήταν σπουδαίος  μαθηματικός,οπαδός του Πυθαγόρα.Ο Αρχύτας εμπιστευόταν τις δυνατότητες  των  μαθηματικών ως  μέθοδο  ερεύνης  τόσο  στις  φυσικές  επιστήμες,όπως  και  στις  επιστήμες  που  ονομάζουμε  σήμερα  κοινωνικές.  Ο Πλάτων αφού πίστεψε στην σπουδαιότητα της έρευνας περί των μαθηματικών και αφού πίστεψε,ότι οι διάφοροι κλάδοι της γνώσεως  εξαρτώνται ο ένας από τον άλλον,επανήλθε  στην  Αθήνα,όπου πήρε την απόφαση να ιδρύσει σχολή, μία σχολή επιστημονικής έρευνας,η οποία θα περιελάμβανε όλους τους τομείς της γνώσης και θα μελετούσε συστηματικά την μεταξύ των εξάρτηση,
Το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση της Ακαδημείας, το 387 π.Χ.
Είναι το Πρώτο  Πανεπιστήμιο  στον Δυτικό κόσμο.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

To  Kυριακάτικο  Μυθιστόρημα

-Πού  πηγαίνετε  μόνος
-Ταξιδεύω  στα  μέρη,όπου  τα  άγγιξε  η  καταστροφική  μανία  του  πολέμου  να  αποκτήσω  θέλω  ιδίαν  αντίληψιν  των  πραγμάτων.
Ω!  είστε δημοσιογράφος;
-Aς  πούμε,ναι! κάτι παρόμοιο.Έχω  φίλο  δημοσιογράφο,που  αυτό  τον  καιρό  βρίσκεται  επιταγμένος  από  την  υπηρεσία  του  και  δεν  μπορεί  να  απομακρυνθεί  από  το  γραφείο  του,παρακάλεσε  εμένα,το  φίλο  του, να  γίνω  τα  μάτια  του  και  τα  αυτιά  του  και  να  τον  βοηθήσω  να  καλύψει  το  ρεπορτάζ  στην  εφημερίδα  του.
Ω!  τι  μου  λέτε; και  σας  αρέσει  αυτή  η  εξυπηρέτηση  που  κάνετε  στο  φίλο  σας;
Bεβαίως! μου  αρέσει.Πάντα  μου  άρεσε  να  ταξιδεύω  πάρα  πολύ  ακόμα  και  με  τις  πιο  αντίξοες  συνθήκες.
-Μοιάζουμε! τον  διέκοψε  η  Ζακλίν.
-Έτσι  και  τώρα  πήρα  την  απόφαση  να  βοηθήσω  τον  φίλο  μου.
-Ποιός  είναι  ο  προορισμός  σας;
-Η Ελλάδα!
-Πολύ  ωραία! Εκεί  πηγαίνω  κι  εγώ.
-Θα  είμαστε,λοιπόν,  μαζί  μέχρι  το  τέλος  του  ταξιδιού
-Μονολογείτε;
-Nαι! ευχαριστώ  το  Θεό  που  βρήκα  έναν  καλό  άνθρωπο  να  μου  κρατήσει  συντροφιά  μέχρι  να  φτάσουμε  στην  Ελλάδα.
-Σ'ευχαριστώ! είσαι  ένα  πολύ  καλό  και  θεοσεβούμενο  κορίτσι.Σου  εύχομαι  καλή  τύχη.
Στην  Θεσσαλονίκη,ο  καλός  συνταξιδιώτης  άφησε  την  Ζακλίν. Είχε  φτάσει  στην  πόλη,όπου  θα  κατέβαινε.Αποχωρίστηκαν  με  λύπη.
-Θα  σε  θυμάμαι  πάντα
-Κι εγώ,  είπε στη  Ζακλίν. Μου  κράτησες  καλή  συντροφιά  και  σ'ευχαριστώ  γι αυτό.
Ναι! κάναμε  καλή  παρέα! σ'ευχαριστώ  κι  εγώ  πολύ.
-Καλή  τύχη! Τη  φίλησε  στο  μάγουλο  και  κατέβηκε.
Από  το  παράθυρο  η  Ζακλίν του  έστειλε  με  το χέρι της ένα τελευταίο  χαιρετισμό πριν το τρένο ξεκινήσει.
Κατάκοπη  η Ζακλίν έφτασε  στον Πειραιά ευτυχώς  βρήκε ένα ξενοδοχείο,όπου  ξαγρύπνησε  στη κυριολεξία, το  βράδυ.Η θλίψη  της  ήταν  απερίγραπτη.Δε γνώριζε αν θα συναντούσε τον Φρίντριχ. Βρισκόταν  μακριά,τόσο μακριά από τους δικούς της,από τη μητέρα της,από τη γιαγιά της και προπαντός από το μωρό της,τη μικρή κορούλα της. Ήταν μόνη και απελπισμένη. Στη μοναξιά του δωματίου άφησε τη θλίψη της να ξεχειλίσει.Από τα μάτια της έτρεχαν ποτάμια τα δάκρυα.
-Τι μοναξιά...
Ποτέ δε φανταζόταν...
Οι μέρες της ήταν πάντοτε γεμάτες.
Τα βράδια της ακόμη περισσότερο  στη μπυραρία,όπου έπαιζε πιάνο.Δεν ήταν ποτέ μόνη όσο ήταν τώρα,τούτη η στιγμή ήταν ανυπόφερτη για την Ζακλίν.
-Και το ξενοδοχείο δεν διαθέτει ούτε μπάνιο λίγο να χαλαρώσω.Πιθανόν να το ανακαίνιζαν και οι εργασίες σταμάτησαν. Πριν ολοκληρωθούν ξέσπασε ο πόλεμος με την καταστροφική μανία του.Έπλυνε  λιγάκι το πρόσωπο και τα μαλλιά της στο νιπτήρα που είχε το δωμάτιο. Έκλαψε...έκλαψε...  ηρέμησε  κάπως μα τη νύχτα δεν έκλεισε μάτι περίμενε να ξημερώσει να πάρει το πλοίο που θα την πήγαινε στην Κρήτη. Το πρωϊ με μάτια πρισμένα από την αϋπνία και το κλάμα  πήγε στο πρακτορείο ταξιδίων.Ο ταξιδιωτικός πράκτορας είπε ότι δεν μπορούσε να εκδόσει εισιτήριο στο όνομα της,γιατί δεν γνώριζε πότε θα επέστρεφε το πλοίο και αν είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει σύντομα.Να περιμένει,είπε,και αν ερχόταν, θα έβγαζε το εισιτήριο μέσα στο πλοίο.
Το πλοίο δεν ήρθε...
Η Ζακλίν αποκαμωμένη από την θλίψη,την πείνα,την μοναξιά και συν τοις άλλοις  την έλλειψη καθαριότητας,κάθισε σε ένα παγκάκι στην αποβάθρα.Από εκεί την περιμάζεψαν λιπόθυμη  δύο καλοί άνθρωποι,που τη μετέφεραν στο κοντινό νοσοκομείο,όπου της πρόσφεραν τις πρώτες βοήθειες.Το πρωϊ που ξύπνησε δεν ήξερε πού βρισκόταν.
-Πού βρίσκομαι.Τι είναι εδώ.Ποιός με έφερε εδώ,ρωτούσε τις αδελφές νοσοκόμες,τις κοπέλες με τις άσπρες μπλούζες,που περνούσαν από δίπλα της  περιμένοντας τη να ξυπνήσει.
-Κατι λέει.
-Τι λέει;
- Δεν καταλαβαίνω είναι ξένη.
-Τι γλώσσα μιλάει;
-Δεν ξέρω.
-Εγώ μιλάω Αγγλικά!
-Ρώτησε την Αγγλικά ίσως γνωρίζει την γλώσσα
-Ντου γιου σπικ Ένγγλις?
-Ja ja,απάντησε η Ζακλίν.Άι σπικ Ένγγλις and σπικ Φρεντς.
Στην αδελφή νοσοκόμα Αναστασία,είπε,ότι μιλά Αγγλικά.Η  Αναστασία   είπε  στη  Ζακλίν, ότι εδώ είναι Κρατικό Νοσοκομείο και  της εξήγησε  πως ένα ζευγάρι  μεσήλικες,που έκαναν τη βραδυνή βόλτα τους την είδαν τη στιγμή ακριβώς που έγερνε λιπόθυμη στο παγκάκι εκεί στην αποβάθρα. Έτρεξε αυτή η καλή γυναίκα και την κράτησε να μην πέσει  την ξάπλωσε στο παγκάκι μέχρι ο άνδρας της να φέρει το αυτοκίνητο τους,που ήταν παρκαρισμένο λίγο πιο πέρα.Ο άνδρας τη σήκωσε,την ξάπλωσε στο πίσω κάθισμα και με την γυναίκα του συνοδηγό,δίπλα του,την μετέφεραν  στο Κρατικό Νοσοκομείο.
-Ευχαριστώ πολύ! σας ευχαριστώ πολύ! είπε.Ήμουν πολύ εξαντλημένη. Έρχομαι από την πατρίδα μου την Πολωνία,όπου άφησα το μωρό μου,τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου. Ήρθα στην Ελλάδα  να συναντήσω τον άνδρα μου,που βρίσκεται με το τάγμα του στην Κρήτη.
-Γνωρίζετε πού ακριβώς βρίσκεται;
-Ναι! έχω εδώ την διεύθυνση του.
-Δε  μπορούμε όμως να σας αφήσουμε να φύγετε είστε πολύ εξαντλημένη και θα παραμείνετε για νοσηλεία.
-Πόσο θα μείνω στο νοσοκομείο σας;
-Μέχρι και 8 ημέρες.Δε μπορούμε να σας αφήσουμε να φύγετε ενωρίτερα με τόση εξάντληση που έχετε.Η νοσηλεία σας τόσες ημέρες περίπου θα κρατήσει,από 5 έως 8 ημέρες.
-Αν θέλετε,αφού έχετε την διεύθυνση του συζύγου σας,να τον ειδοποιήσουμε να πάρει άδεια,αν μπορεί, να έλθει να σας δει.
-Όχι όχι! σας παρακαλώ! δε θέλω να με δει στα χάλια που είμαι.Θα στεναχωρηθεί. Θα τρομάξει. Να γίνω καλά και αργότερα να τον ειδοποιήσετε.
-Καλά,όπως θέλετε.
-Γιατί όμως τόσες ημέρες.Θέλω να δω τον αγαπημένο μου.Θέλω να δω τον Φρίντριχ.
-Τον έχετε ειδοποιήσει;Σας περιμένει;
- Όχι, δεν τον έχω ειδοποιήσει.
-Λέει,πως ο άνδρας της δεν το ξέρει ότι θα ερχόταν,είπε η μία αδελφή στην άλλη.

Να  μιλήσουμε  σήμερα  για  την  θέση  των  τόνων  στην   Αρχαία  Ελληνική  γλώσσα  και  γραμματική. Στην Ιαπετική -μητρική  γλώσσα οι  τόνοι  δεν  εδεσμεύοντο   από  τον  αριθμό  των  συλλαβών  και  ήταν  απολύτως  ελεύθερη  η  θέση  τους  στον  γραπτό  λόγο. Στην  Αρχαία  Ελληνική  Γραμματική  όλοι  οι  κανόνες  τονισμού  είναι  δημιουργήματα  της  Ελληνικής  γλώσσας.
Αυτοί  οι  κ α ν ό ν ε ς   χωρίζονται  σε  Γ ε ν ι κ ό τ ε ρ ο υ ς   και  σε  Ε ι δ ι κ ό τ ε ρ ο υ ς.
Οι  Γ ε ν ι κ ό τ ε ρ ο ι    κ α ν ό ν ε ς  είναι:
α)  Ότι  οι  τόνοι  σε  σχέση  με  την  θέση  τους  επί  της  τονιζόμενης  συλλαβής  διέπονται  από  τους  ίδιους  κανόνες  που  διέπεται  η  θέση  των  πνευμάτων.
Αν  προσέξουμε τον  τρόπο  με  τον  οποίον  εκφέρομε  ένα  μεμονωμένο  φωνήεν  ή  ένα  δίφθογγο  θα  παρατηρήσουμε  ότι  μαζί  με  τον  φθόγγο  εξέρχεται  από  το  στόμα  μας  και  μία  ποσότητα  αέρα  σχεδόν  ανεπαίσθητα,άλλοτε  ολιγότερη  και  άλλοτε  περισσότερη.Αυτό  συμβαίνει  όταν  το  φωνήεν  ή  ο  δίφθογγος  ευρίσκεται  στην  αρχή  της  λέξης. Όταν  το  φωνήεν  ή  ο  δίφθογγος  ευρίσκονται  στη  μέση  της  λέξεως,δεν  συμβαίνει  το  ίδιο  ή  δεν  είναι  τόσο  αισθητό. Η ποσότητα  αυτή  του  αέρα  που  εξέρχεται  μαζί  με  τα  φωνήεν  ή  τον  φθόγγο,που  εκφράζουμε, ονομάζεται  π ν ε υ μ α. Αν  η  ποσότητα  του  αέρα  είναι  μεγάλη  ονομάζεται  δ α σ ύ  π ν ε ύ μ α  ή
δ α σ ε ί α. Όταν η ποσότητα του αέρα είναι ανεπαίσθητη  ονομάζεται ψ ι λ ό ν  π ν ε ύ μα  ή  ψ ι λ ή.  Κάθε  φωνήεν  και  κάθε  δίφθογγος,όταν  βρίσκεται  στην  αρχή  της  λέξεως  είναι  απαραίρητο  να  είναι  εφοδιασμένο  με   ένα  από  αυτά  τα  σημαδάκια  με  τη  δ α σ ε ί α   '  ή  με  τη  ψ ι λ ή  ΄   Το  δ α σ ύ  π ν ε ύ μ α  εκφερόταν,όπως  εκφέρομε  σήμερα  το  Λατινικό  h  στην  αρχή  των  Λατινικών  λέξεων.
Το  ψ ι λ ό  π ν ε ύ μ α  σχεδόν  δεν  ακουγόταν  και   τα  φωνήεντα  ή   οι  δίφθογγοι,που  ήταν  εφοδιασμένα  με  αυτό  προφερόταν,όπως  τα φωνήεντα  και  οι  δίφθογγοι,που  βρισκόταν  στο  μέσον  της  λέξης που  δεν ήταν εφοδιασμένα  με  δ α σ ε ί α  ή  με  ψ ι λ ή, ίσως  και  ο  καθορισμός  της  ονομασίας  αποσκοπούσε   την  αντιδιαστολή  προς  το  δασύ  πνεύμα.
Στη    Νεοελληνική  προφορά  δεν  ακούγεται ούτε  το  δασύ  πνεύμα   γράφεται  όμως,όπως  το  ψιλό.
Στη  μικρογράμματη  γραφή  τα  πνεύματα  σημειώνονται  πάνω  από  το  φωνήεν  π.χ. 'αγών  και  επί  διφθόγγων  πάνω  στο  δεύτερο  φωνήεν  της  διφθόγγου π.χ. α'ιών.
β) Κάθε  λέξη  της  Ελληνικής  γλώσσας  μόνο  ένα  τόνο  μπορεί  να  φέρει   και  μάλιστα  μόνο  πάνω  σε  μία  από  τις  τελευταίες  συλλαβές.
Εξαιρούνται  οι  ά τ ο ν ε ς   ή  π ρ ο κ λ ι τ ι κ έ ς  λέξεις. Είναι   οι  μ ο ν ο σ ύ λ λ α β ε ς  λέξεις,οι  οποίες  συνάπτονται  και  συνεκφέρονται  τόσο  στενά  με  την  επόμενη  λέξη,ώστε  ο  τόνος  τους  έπαυσε  να  είναι  αισθητός  γι  αυτό  δεν  γράφεται και    ονομάζονται  ά τ ο ν ο ι   και  κλίνουν  τόσο  πολύ  προς  τα  εμπρός,οπότε  καλούνται  και  π ρ ο κ λ ι τ ι κ έ ς.
Οι  ά τ ο ν ε ς  λέξεις  είναι:
Oι τέσσερεις    δασυνόμενοι  τύποι  του  άρθρου: ο,,η-οι,αι παίρνουν  δασεία  δεν  έχουν  τόνο.
Οι  τρεις  προθέσεις  εν, εις,εκ,εξ παίρνουν  μόνο  ψιλή πάνω  από  το  ε  και  στο  δίγθογγο  εις  πάνω  από  το  ιώτα.
Οι  δύο  σύνδεσμοι: ει,ως Το  ει  παίρνει  ψιλή  και  το  ως  δασύνεται.
Η άρνηση: ου,ουκ,ουχ, παίρνει  ψιλή  πάνω  από  το  ου
Εξαιρούνται  οι  Ε γ κ λ ι τ ι κ έ ς  λέξεις  ή  Ε γ κ λ ι τ ι κ ά. Είναι  οι  λέξεις  που  κλίνουν  προς  άλλες  λέξεις  και  συνεκφέρονται  με  αυτές,μερικές  ονομάζονται  μονοσύλλαβες  και  δισύλλαβες  λέξεις,οι  οποίες  συνάπτονται  τόσο  στενά  με  την  προηγούμενη  λέξη,ώστε  αποτελούν  με  αυτή  μία  τονική  ενότητα  έτσι  που  ο  τόνος  χάνει  τη  μονιμότητα  του,άλλοτε  αποβάλλεται,άλλοτε  μετακινείται  και  άλλοτε  παραμένει.
Η κινητικότητα αυτή του τόνου ονομάζεται  έ γ κ λ ι σ ι ς  τ ό ν ο υ.

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

To  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

                 Lovers  Words

I  love  you                    You  are  my  life
O!  my  God                  and  you  are
as  far  as  you               all  the  world
I  love  you!                    I  love   you!

You  are  a  flower         The  face,the  eyes
in  the  garden                 the  nose,your  lips  
of  my  heart                  all  that  you  are
You  are  my  life!           You  are  my  life!

 The  brown  eyes           The  blond  hairs
The  black  face              The  green  eyes
I  want  to  looking          The  white  face
  for  ever!                       I  am  crazy  for  you!                                           

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

Συνεχίζουμε  σήμερα  το  μάθημα  μας  της  Αρχαίας  Ελληνικής  Γραμματικής.
Η  Αρχαία  Ελληνική  στην  αρχαιοτάτη  μορφή  της  εστερείτο  πνευμάτων  και  τόνων. Εκείνης  της  εποχής  τα  χειρόγραφα  εγράφοντο  με  κεφαλαία  γράμματα,σε  μεγαλογράμματη  γραφή,όπως  ονομάζεται,χωρίς  κανένα  διακριτικό  και  χωρίς  να  τηρούνται  οι  αποστάσεις  μεταξύ  των  λέξεων.
Παραδείγματος  χάριν (ΤΟΥΤΩΝΜΕΝΟΥΤΩΣΕΧΟΝΤΩΝ = τούτων  μεν  ούτωςεχόντων).
Οι  Αλεξανδρινοί  φιλόλογοι  είναι  εκείνοι  στους  οποίους  αποδίδεται  η  δημιουργία  των  πνευμάτων  και  των  τόνων. Από  αυτούς  τους  φιλόλογους  της  Αλεξανδρείας  χρησιμοποιήθηκαν  πρώτη  φορά  στις  εκδόσεις  ποιητικών  κειμένων  άλλων  διαλέκτων,εκτός  της  αττικής διαλέκτου.
Δε μπορούμε  να  πούμε,ότι  είναι  πολυτέλεια  η  αρχική  χρησιμοποίηση  τους,γιατί  ο  τονισμός  πολλών  λέξεων  αυτών  των  διαλέκτων  ήταν  διαφορετικός  από τον  τονισμό των  λέξεων  της  αττικής  διαλέκτου.και  έτσι  με  αυτά  τα  σημεία,τα  πνεύματα  και  τους  τόνους, απέφευγαν  τις  παρανοήσεις. Να μη νομίσουμε  όμως,ότι  τα  τονικά  σημεία,τα  οποία  επινοήθηκαν  για  να  καλύψουν   αυτή  την  ανάγκη, για  να αποφεύγονται οι παρανοήσεις, να  μη  νομίσουμε ότι  εχρησιμοποιήθηκαν  ευθύς  εξ  αρχής  σε  ευρύτατη  κλίμακα.  Η  χρήση  τους  γενικεύθηκε  από  τον  7ο μ.Χ. αιώνα  στα  χειρόγραφα  κείμενα  της  καθημερινής  ζωής.Στην  σημερινή  εποχή  στα  Αρχαία  Ελληνικά  διατηρούμε  τους  τόνους, όπως  διατηρούμε  και  όλο  το  σύστημα  αυτής  της  ιστορικής  ορθογραφίας.Οι  οπαδοί  της  Δημοτικής  γλώσσας  που  καθιέρωσαν  την  ορθογραφία  της  Νέας  Ελληνικής,  κατά  την  οποίαν  λέξεις  και  τύποι,οι  οποίοι  είναι  κοινοί  μεταξύ  Αρχαίας  και  Νέας  γλώσσας τονίζονται  στη  Νέα  Ελληνική  με  εντελώς  διαφορετικό  τρόπο,γι αυτό  επικράτησε  σύγχυση  και  έτσι  οι  πνευματικοί  Έλληνες  σκέφτηκαν  ότι  είναι  προτιμότερο  να  καταργήσουμε  τους  τόνους  και  να  αρκεστούμε  σε  ένα  σημείο  που  να  δηλώνει  την  τονισμένη  συλλαβή,όπως  συμβαίνει  σήμερα  στην  Νέα  Ελληνική  γλώσσα  της  Δημοτικής.
Nα  αναφέρουμε  εδώ  τον  Έλληνα   καθηγητή  Πανεπιστημίου  και Φιλόλογο,τον  Ιωάννη  Κακριδή,ο οποίος  στις  συγγραφικές  μελέτες  του  καθιέρωσε  από  το  1941  το  μονοτονικό  σύστημα,πράγμα  το  οποίο  προκάλεσε  την  πειθαρχική  δίωξη  του  από  το  Πανεπιστήμιο  Αθηνών.Οι  γνώμες  που  εκφράστηκαν  κατά  τη  δίκη  δημοσιεύθηκαν  στα  βιβλία:  "Η  δίκη  των  τόνων"   και  η  "Αντιδικία  των  τόνων".  το  1943  και  το  1944  αντίστοιχα.  
Στα  Αρχαία  Ελληνικά  διατηρούμε  τα  πνεύματα  και  τους  τόνους και  τα  άλλα  σημαδάκια,όπως  την  υπογεγραμμένη.
Στην  Αρχαία  Ελληνική  γλώσσα  τα  καθιερωμένα  πνεύματα  είναι   η  ψ ι λ ή  και  η  δ α σ ε ί α
και  οι  καθιερωμένοι   τόνοι  είναι  η   ο ξ ε ί α  και  η  π ε ρ ι σ π ω μ έ ν η  και  μία  άλλη  δευτερεύουσα  η  β α ρ ε ί α
                 Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ   ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ   ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ   ΜΑΣ
  
                                                      ΟΙ   ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

Ο  ΣΩΚΡΑΤΗΣ  κατά  τα  τέλη  του  5ου  π.Χ. αιώνα  ως  διδάσκαλος  ασκούσε  μεγάλη  επίδραση  όχι  μόνο  στους  μαθητές  του  αλλά  γενικότερα. Με  την  ειλικρίνεια  και  το  θάρρος  που  τον  διέκρινε, δεν  απέκρυπτε  τα  αδύνατα  σημεία  της  Δημοκρατίας.  Ο  Σωκράτης  εδίδασκε  ανοιχτά,ότι  το  βασικό  μειoνέκτημα  της  Δημοκρατίας  ήταν  η  αδιαφορία  στο, αν   οι  ηγέτες  της  διέθεταν  τις  απαιτούμενες  ικανότητες  και  ότι   ανέθετε  την   τύχη  του  λαού  στα  χέρια  ανδρών,οι  οποίοι  δεν  είχαν  αρκετές  εμπειρίες  στην  πολιτική   και  ακόμη  ότι  προκειμένου  να  κριθεί  η  ηθική  και  η  δικαιοσύνη  μιας  πολιτικής  ενέργειας  έθετε  σε  ίση  αξία  όλες  τις  γνώμες  των  πολιτών. Αυτά  θεωρούσε  ο  Σωκράτης  ως  μειονεκτήματα  της  Δημοκρατίας. Οι  απόψεις  του  αυτές  θεωρήθηκαν   ανορθόδοξες   και  κατεθορύβησαν   όλους τους  δημοκρατικούς,που   δεν  είχαν  σταθερές  ακόμη  απόψεις    και  τον  Άνυτο,ο  οποίος  Άνυτος  ήταν  κατά  την  περίοδο  αυτή  ο  δεύτερος  σε  ισχύ  πολιτικός  των  Αθηνών,άνδρας  μετριοπαθής  και  τίμιος,αλλά  ηγέτης  στενών  αντιλήψεων. Ο Άνυτος  είναι  εκείνος  ο  οποίος  υπεκίνησε  την  δίωξη  του  Σωκράτη  Ο Άνυτος  χρησιμοποίησε  ως  μηνυτή  τον  Μέλητο,έναν  ποιητή δευτέρας  κλάσεως.
 Ο  Σωκράτης  εδιώχθη  από  τους  δημοκρατικούς  και  για  μία  άλλη  αιτία  η  οποία  ήταν  ο  στενός  δεσμός  που  διατηρούσε   με  τον  Κριτία,ο  οποίος  ήταν  μεταξύ  των  Τριάκοντα  τυράννων  ο  πλέον  αδιάλλακτος,που  δεν  συμφιλιωνόταν,δε  συμβιβαζόταν,αρνιόταν  τις ιδέες  των  δημοκρατικών Μία  άλλη  αιτία  επίσης  ήταν  η  στενή  σχέση  του  με  τον  Αλκιβιάδη,ο  οποίος  με  την  πεισματώδη  επιμονή    στις  παράλογες  ιδέες  του  συνέβαλε  στην  κατάρρευση  της  Αθηναϊκής  πολιτείας.
Καθώς  φαίνεται, αν  κρίνουμε   αντικειμενικά  τον  Άνυτο  και  τους  συνεργάτες  του,  δεν επεδίωκαν  τη  θανάτωση  του  Σωκράτη,αλλά  μόνο  την  εξουδετέρωση  του. με  μία  άλλη  ποινή.
Η  αθηναϊκή  νομοθεσία  για  τις  δίκες  αυτής  της  κατηγορίας  προέβλεπε, ότι  ο  κατηγορούμενος μετά  την  πρόταση  της  κατηγορούσης  αρχής  περί  της  επιβλητέας  ποινής,είχε  δικαίωμα  να  αντιπροτείνει  μία  επιεικέστερη  ποινή,την  οποίαν  το  δικαστήριο  θα  μπορούσε  να  αποδεχθεί,αν  την  εύρισκε  λογική. Ο  Σωκράτης  όμως  στην   απολογία   του  απέκλεισε  την  επίδειξιν  επιείκιας  εκ  μέρους  του  δικαστηρίου.
Οι  πηγές  για  την  Απολογία  του  Σωκράτη,είναι  δύο. Τα  " Απομνημονεύματα"  του  Ξενοφώντος    και  η  " Απολογία"  του  Πλάτωνα, η  οποία  είναι  μία  θαυμάσια  περιγραφή  της  δίκης  και  της  απολογίας  του,που  τονίζει  με  κάποια  δόση  υπερβολής  την  προσωπικότητα  του  Σωκράτη,τον οποίο  ο  Πλάτων  αγαπούσε  και  θαύμαζε.
Ο  Σωκράτης  συνεπής  προς  τις  αρχές  του  δεν  αμφισβήτησε  ποτέ  το  δικαίωμα  της πολιτείας  να  τον  δικάσει  και  αυτό  έγινε  γνωστό,όταν  αργότερα  δεν  δέχτηκε  την  πρόταση  του  Κρίτωνα, ο  οποίος  ήθελε  την  απόδραση  του  από  την  φυλακή,προφανώς  με  την  σιωπηρή   συγκατάθεση  των  αρχών. (Ο Κριτίας πήρε  αυτή  την  απόφαση  να  προτείνει  στον  Σωκράτη  την  απόδραση,σκεπτόμενος  τα  μικρά  παιδιά  του  και  κυρίως  το  τρίτο  παιδί  του,που  ήταν  νήπιο,να  μη  μείνουν  ορφανά).
Ο  Σωκράτης  υποστηρίζει  στην  απολογία  του,ότι  οι  πολίτες  οφείλουν  απόλυτη  υπακοή  στους  νόμους  ανεξαρτήτως  κυβερνήσεως.( Αυτό  το  "απόλυτη  υπακοή" δεν  είναι  ποτέ  εφικτό  απολύτως  γιατί  κυβέυονται  τα  προσωπικά  συμφέροντα,αυτά  που  ο  Κρίτων  εννοούσε.Να  μην  αφήσει  τα  παιδιά  του  ορφανά. Όμως  ο  Σωκράτης,φιλόσοφος  ων  και  διδάσκαλος  θέλοντας  να  μην  παραβιάσει  την  ρήση...Δάσκαλε  που  δίδασκες  και  νόμο   δεν  εκράτεις...δεν  .απεποιήθη  την  ποινή  του  θανάτου  που  τον  καταδίκασαν).
Ο  Σωκράτης  εκρίθηκε  ένοχος  με  πλειοψηφία  60  ψήφους.Το  δικαστήριο, γράφει  ο  Πλάτωνας  στην  Απολογία,  απετελείτο  από  510  Αθηναίους,αυτό  αποδεικνύει  ότι  οι  225   εψήφισαν υπέρ  της  αθωώσεως  του. Όταν  απηγγέλθη   στον  Σωκράτη  η  εις  θάνατον  καταδίκη  και  ρώτησαν  ποία  ελαφρότερη  ποινή  εισηγείτο,έλαβε  επιθετικότερο  ακόμη  ύφος  και  είπε: "Βεβαίως  θα  προτείνω  την  ποινήν  δια  την  οποίαν  κρίνω  τον  εαυτόν  μου  άξιον. Ποίας  λοιπόν   σωματικής  ή  χρηματικής  ποινής  είμαι  άξιος; Διότι...παρημέλησα  όσα  οι άλλοι  θεωρούν  σπουδαία,δηλαδή την  απόκτηση  χρημάτων  και  τα  οικονομικά ζητήματα  και  της  στρατηγίας και  τας  πολιτικάς  αγορεύσεις...επειδή  θεώρησα  εμαυτόν  χρηστότερον  ώστε  να  μη  καταφύγω  εις  τα  μέσα  αυτά  δια  να  σωθώ...διότι  αν  κατέφευγα  ουδεμίαν  ευεργετικήν  υπηρεσίαν  θα  προσέφερα  και  εις  εμέ και  εις  την  πόλιν,αλλ  αντιθέτως  ετράπην  προς  αυτήν  την  κατεύθυνσιν,πώς  να  παράσχω  εις  έκαστον  εξ υμών  την  μεγίστην  ευεργεσίαν,επιχειρών  να  σας  πείσω  όπως  μη  φροντίζετε  δια  τα  υλικά σας  συμφέροντα  πριν  φροντίσετε  δια  την  ηθικήν  και  πνευματικήν  βελτίωσιν  σας,πώς  να  γίνετε  όσο  το  δυνατόν  άριστοι  και  σώφρονες. Ούτε  δια  τα  υλικά  συμφέροντα  της  πόλεως,πριν  φροντίσετε  δια  την  πνευματικήν   και  ηθικήν  ανάπτυξιν  της". Στη  συνέχεια  ο  Σωκράτης  ζήτησε  να  του  εξασφαλίσουν  την  σίτιση  του  στο  Πρυτανείο  μέχρι  να  ζει.
Τελικά  δέχτηκε  να  καταβάλλει  πρόστιμο  μίας  μνας.
Οι  φίλοι  του   τον  παρακάλεσαν  να  ανεβάσει  το  ποσόν  σε  τριάντα  μνας,περιπου  100 ευρώ  σημερινά  χρήματα. Το  δικαστήριο  ήταν  έτοιμο  να  επιβάλλει  την  ποινή  της  εξορίας αλλά  ο Σωκράτης  δεν  δέχτηκε  και  αυτή  τη  φορά.Έτσι  όταν  οι  δικαστές  συγκεντρώθηκαν  για  να  ψηφίσουν  δεύτερη  φορά,οι  ψήφοι  για  την  καταδίκη  του  σε  θάνατο  ήταν  περισσότεροι.
Ο Πλάτων  στον  "Φαίδωνα" δίνει  μια  δραματική  περιγραφή  των  τελευταίων  ημερών  του  Σωκράτη  στην  φυλακή. Σε  όλη  τη  διάρκεια  της  φυλακίσεως  του  ο  Σωκράτης  ανέπτυσσε  στους  φίλους  του  τις  θεωρίες  του  συζητώντας  και  χαριτολογώντας  μαζί  τους,με  την  συνηθισμένη  του  ευθυμία. Ο  επικείμενος  θάνατος  του  έθλιβε  τους  φίλους  του,που  ο  Σωκράτης  ως  μελοθάνατος, ενθάρρυνε  και  παρηγορούσε.Όταν  ήλθε  η  ώρα  να  πεθάνει  ο  δεσμοφύλακας  με  κλάματα  έδωσε  στο  Σωκράτη  τον  κύλικα  με  το  κώνειο .Ο  Σωκράτης  ξάπλωσε,κάλυψε το  σώμα  του  με  σινδόνι   και  λίγο  πριν  πεθάνει  ξεσκέπασε  το  πρόσωπο  του   και  είπε: "Ω! Κρίτων,εις  τον  Ασκληπιόν  οφείλομεν  ένα  πετεινόν.Μην  αμελήσετε  να  εκπληρώσετε  την  οφειλήν". ( Ο  Ασκληπιός  ήταν  ο  θεός  της  υγείας και  την  οφειλή  εδιναν  μετά  θάνατον). Ο  Πλάτων  γράφει  "Τοιούτον  υπήρξε  το  τέλος  του  φίλου  μας  περί  του  οποίου  δύναμαι  αληθώς  να  είπω  ότι  εξ  όλων  των  ανδρών  της  εποχής  του,τους  οποίους  εγνώρισα,υπήρξε  ο  άριστος  και  ο  πιο  σοφός".
Αυτός  ήταν  ο φιλόσοφος    Σωκράτης, ο  πλέον  αγαθός  και  καλός  άνδρας  του  5ου  αιώνα  προ  Χριστού.
Ο  θάνατος   του  σηματοδοτεί το  τέλος  μιας  εποχής  και  την  έναρξη  μιας  νέας εποχής, του πολιτισμού,του  Δυτικού  πολιτισμού. Έτσι  ο   Σωκράτης  από  τον  δήμο  Αλωπεκής,ο  γιος του  λιθοξόου  Σωφρονίσκου  και  της  μαίας  Φαιναρέτης  απέβη  ο  σημαντικότερος  Έλληνας  φιλόσοφος  και  η  σημαντικότερη  ελληνική  φυσιογνωμία  στους  αιώνες προ  Χριστού.

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

To  Kυριακάτικο  Μυθιστόρημα

Έτσι   .έφτασε  στην  πρωτεύουσα  ο  Θεοφάνης  κοντά  στον  θείο  του  Γιαννή  και  τη  θεία  του  Άννα.
Τον  υποδέχτηκαν  και  οι  δύο  με  πολλή  στοργή  και  μεγάλη  τρυφερότητα.
-Πώς  ήταν  το  ταξίδι,αγόρι  μου;
Ρώτησε  η  θεία  του   Άννα,που  περίμενε  τον  Θεοφάνη  με  μεγάλη  ανυπομονησία  καθώς   ήταν ο καιρός   χάλια.
 Όλο  το  βράδυ  έβρεχε.
Άστραφτε  και  βροντούσε.
  Η  θεία   Άννα  τρομαγμένη   κρυβόταν  στην  αγκαλιά  του  Γιαννή,του  άνδρα  της, κι  έκλεγε  για  τον   ανηψιό  τους,τον  Θεοφάνη, που  ταξίδευε  μες  τη  φουρτούνα.
-Μα  πώς  κάνεις  έτσι,έλεγε  ο  άνδρας  της.
Έλα  στα  συγκαλά  σου.
Εδώ  είναι  ο  καιρός  κακός.
Στη  θάλασσα, όταν  βραδιάζει  πέφτουν  οι  άνεμοι, η  θάλασσα  ηρεμεί.
Γάνιασε ο  Γιαννής  μέχρι  να  κάνει  την  Άννα,τη  γυναίκα  του,  να  λογικευτεί  και  να  ησυχάσει,να  την  πάρει  ο  ύπνος  να  κοιμηθεί... και  άμα  ξημερώσει...έχει  ο  Θεός,μονολογούσε  κι  έκανε  το  σταυρό  του.
Και  να  τώρα  ο  Θεοφάνης,  σε  άσχημα  χάλια  από  το  κακό  ταξίδι, απολάμβανε  τη  θαλπωρή  που  πρόσφερε  το  σπίτι  του  θείου  και  της  θείας  του, η ζεστή  αγκαλιά  τους  και  τα  τρυφερά  λόγια  τους.
-Είχε  πολύ  φουρτούνα  θεία,φοβήθηκα  πολύ,όμως  έβλεπα  τους  ανθρώπους  που  δουλεύουν  στο  πλοίο,πώς  τους  λένε.
-Τους  καμαρώτους,απάντησε  ο  θείος.
-Ναι! τους  καμαρώτους,επανέλαβε  ο  Θεοφάνης.
 Εξυπηρετούσαν  τον  κόσμο  σα  να  βρισκόταν  στο  σπίτι  τους.
Έτσι  έπαψα  κι  εγώ  να  φοβάμαι.
Έκανα  το  σταυρό  μου  και  ξάπλωσα  στην  κουκέτα  για  να  κοιμηθώ.
Το  πλοίο  λικνιζόταν  ρυθμικά  και  κοιμήθηκα,λίγο  ανήσυχα,αλλά  κοιμήθηκα.
Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

Τρίχες!!!
Κι  όμως  αυτές  οι   τρίχες
καμιά  φορά  σώζουν  την  κατάσταση.
Είδα  πολλούς  γνωστούς  παλιούς
μα  και νεώτερους  καμουφλαρισμένους
πίσω  από  ένα  δάσος.
Μύστακες  και  γένεια.
Αγνώριστοι.
Κρύβονται  πίσω  από  τις  τρίχες
  παρουσιάζουν  ένα  άλλο  πρόσωπο.
Πρόσωπο  με  αξία.
Απόχτησαν  με  τις  τρίχες
 προσωπικότητα  που  αλλέως  πώς  
δεν  μπορούσαν  να  την  αποκτήσουν.
Έχουν  κάποια  αξία  τώρα  που  
αν  έλειπαν  οι  τρίχες  τους  δεν
 θα  είχαν.
Κρύβονται  πίσω  από  τις  τρίχες
παίρνουν  έναν  άλλον  αέρα.
Η  τρίχες,λοιπόν, τα  γένεια  τα  μεγάλα,   
είναι η λύση η εύκολη,η πρόχειρη, η σνομπίστικη,
η  δήθεν  κουλτουριάρικη.
Όλα  αλλάζουν,άλλα  γεννιούνται
 Η  μεταμόρφωση  με  τρίχες,
ανύψωση  του  ηθικού.
Τι  λες  εκεί. Τρίχες !!!

Εξαίρεση  αποτελούν  οι  ιερομένοι  και  οι  απόφοιτοι
εκκλησιαστικών  σχολών.



Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

         Η  ΓΝΩΡΙΜΊΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΑΡΧΑΙΟΥΣ  ΕΛΛΗΝΕΣ  ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ  ΜΑΣ

                                                ΟΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ

 Ο  ΣΩΚΡΑΤΗΣ   γεννήθηκε  στην  Αθήνα  το  490 π.Χ,   όπου  και  έζησε  μέχρι  το  399  π.Χ. Ήταν  γιος  του  γλύπτη  Σωφρονίσκου  και  της  Φεναρέτης,η μητέρα  του  ασκούσε  το  επάγγελμα  της  Μαίας.Το  επάγγελμα  της  μητέρας  του  ήταν  αυτό  που  καθόρισε  και  την  δι  επαγωγής  μέθοδον  της  εξαγωγής  της  αλήθειας  κατά  τις  συζητήσεις  του  με  τους  μαθητές  του   και  την  συναγωγήν  ιδεών  την  γνωστήν  ως   μαιευτικήν   μέθοδον.
Ο  Σωκράτης  ανήκε  στην  κατώτερη  αστική  τάξη   από  το  γεγονός  όμως  ότι  υπηρέτησε  στο  στρατό  ως  οπλίτης, συμπεραίνει  κανείς  ότι  ο  πατέρας  του  ήταν  σχετικά  εύπορος ,δεδομένου  ότι  στρατεύοντο  οπλίτες  από  την  τάξη  των  ζευγιτών.
Ζευγίτες   ήταν  οι  πολίτες  των  οποίων  το  ετήσιο   εισόδημα  υπερέβαινε  τους  200  μεδίμνους
Ο  μέδιμνος  στην  Αρχαία  εποχή  ήταν  μέτρο  χωρητικότητας  στερεών, κυρίως  δημητριακών  και  είναι  ισοδύναμος  μς  56  ή  59  λίτρα  σημερινά.
Η  παράδοση  μας  δίδει  την  πληροφορία,ότι  εκληρονόμησε  μία  οικία  και  70  μνας,ένα  ασήμαντο  ποσό,αν  λάβουμε  υπ όψιν  μας  ότι  1 μνα  ισοδυναμούσε  με  100  δραχμές  και  1  δραχμή  ήταν  αντίστοιχη  προς  6  οβολούς. Αυτά  τα  υπάρχοντα  παρεχώρησε  στον  Σωκράτη  ο  φίλος  του  ο  Κρίτων. (Ο  φίλος  του  ο  Κρίτων  είναι  εκείνος  που  μετά  την  εις  θάνατον  καταδίκη  του   τον  επισκέφθηκε  στην  φυλακή  και  πρότεινε  στο  Σωκράτη  ένα  τρόπο  απόδρασης.  του).
Όμως  ο  Σωκράτης  δεν  έδειχνε  κανένα  ενδιαφέρον  για  τα  αγαθά  αυτά.
Λένε  ότι  δεν  φορούσε  ποτέ  εσώρουχα  ούτε  υποδήματα  και  ότι  φορούσε  το  θέρος  και  τον  χειμώνα  τον  ίδιο  χιτώνα .
Τα  τελευταία  έτη  της  ζωής  του  απέκτησε  σύζυγο  την  Ξανθίππη,την  οποίαν  ο  θρύλος  την  εμφανίζει  εξαιρετικώς  φίλεριν.Απέκτησαν  τρία  παιδιά,τρία  αγόρια,  από  τα  οποία  το  τρίτο  ήταν  ακόμα  νήπιο, όταν  απεβίωσε  ο  πατέρας  του.
Η μορφή  του  Σωκράτη  είναι  αρκετά  γνωστή   από  τις  μεταγενέστερες  προτομές  του,οι  οποίες  αποδίδουν  την  μορφή  του  πιστά, όιπως  λένε.
Ο  Σωκράτης  ήταν  βραχύς  στο  ανάστημα  και  ρωμαλέος,  με  ρίνα  πεπλατυσμένη, με  μύτη    πλακουτσωτή  και  είχε  μάτια  προεξέχοντα, είχε  ένα  πλατύ  στόμα  και  ακατάστατη  γενειάδα.
 Έμοιαζε  με  σάτυρο  και  έτσι  τον  παρομοιάζουν   οι  σύγχρονοι  του.
Σε  νεαρά  ηλικία  ο  δάσκαλος  του  ήταν  ο  Αρχέλαος  ο  Μιλήσιος.  με  τον  οποίον  συναντήθηκε  στην  Σάμο,όταν  οι  Αθηναίοι  απέκλεισαν  το  νησί  το  441 π.Χ. -  το  440  π. Χ.
Ως  Αθηναίος  πολίτης    υπηρέτησε   κατά  διαστήματα  στον  αθηναϊκό  στρατό.
 Στην  Αμφίπολη  το  437 -436 π.Χ.
Στην  Ποτίδαια,  το  432 - 430 π.Χ  όπου  έσωσε  τη  ζωή  του  Αλκιβιάδου  και  στο  Δήλιον,όπου  έδειξε  κατά  την  υποχώρηση, το  424 π.Χ. μεγάλη  ετοιμότητα  πνεύματος .
Σε  αυτές  τις  εκστρατείες  έδειξε  μεγάλη  αντοχή  στις  κακουχίες  του  πολέμου  και  στις  δοκιμασίες  του   κλίματος.
Στο  Σ υ μ π ό σ ι ο  του  Π λ ά τ ω ν α  ο Αλκιβιάδας  φαίνεται να αφηγείται  για  τον  Σωκράτη: " Εις  τας  κακουχίας  όχι  μόνο  εμέ αλλά  και  όλους  τους  άλλους  υπερέβαλεν.  Οσάκις  δεν  είχομεν   τροφάς,τίποτε  δεν  ήσαν  οι  άλλοι  ως  προς  την  αντοχήν  εν  συγκρίσει  προς  αυτόν.
Οσάκις  πάλιν  είχομεν   ευωχίας  αυτός    μόνος  ήτο   εις  θέσιν  να  αισθανθεί ευχαρίστησιν   και  εις  τα  άλλα  και  εις  την  οινοποσίαν,την  οποίαν  απέφευγε,αλλ όταν  τον  υπεχρέωναν,  όλους  τους  ενίκα  και  το  περιεργότερον  κανείς  δεν  είδε   έως  τώρα  τον  Σωκράτη  μεθυσμένον.
Ως  προς  την  αντοχήν  του   εις  το  ψύχος  ήτο  να  τον  θαυμάζει  κανείς,ιδιαιτέρως  μάλιστα  κάποτε  σε  περίπτωσιν  δριμυτάτης  παγωνιάς,όταν  όλοι  ή  δεν  ετόλμων  να  εξέλθουν  ή  αν  εξήρχετο  κανείς,εξήρχετο  με  πολλά  πρόσθετα  ενδύματα, με  υποδήματα  και τους  πόδας  τυλιγμένους  με  θερμά  υφάσματα  και  αρνακίδας, εν  τούτοις  ο Σωκράτης  εξήρχετο  ανυπόδητος  και  εβάδιζεν  πάνω  εις  τον  πάγον  ευκολώτερον  παρά  οι  άλλοι  με  υποδήματα.
Ο  Σωκράτης  δεν  επεδίωξε  ποτέ  να  αναλάβει  δημόσιο  αξίωμα ,παρόλο  που  πίστευε ότι " ο  καλός  πολίτης  δεν  πρέπει  να  αποφεύγει  την  επιτέλεσιν, του  προς  τον  δήμον  καθήκοντος  του.
Όμως  διετέλεσε  μέλος  των  Πεντακοσίων  το  έτος  406  π.Χ.
Το  ίδιο  έτος, όταν  εδικάζοντο  οι  νικητές  ναύαρχοι  της  ναυμαχίας στις  Αργινούσες   με  την  κατηγορία,ότι  δεν   περισυνέλέξαν  τους  ναυαγούς  των  βυθισμένων  πλοίων.
Ο  Σωκράτης  ήταν  ο  μόνος  από  το  σώμα  των  Πεντακοσίων,που  αρνήθηκε  να  ψηφίσει  αυτή  την  απόφαση  θεωρώντας   την  καταδίκη  όλων  των  ναυάρχων  σε  θάνατο,ότι  ήταν  παράνομη.
Το  έτος  404 π.Χ. επέδειξε  το  ίδιο  σθένος,όταν  αρνήθηκε  να  συμμορφωθεί  στις  διαταγές  των  Τριάκοντα  τυράννων  να  συλλάβει  έναν  από  τα  πολιτικά  θύματα  τους  τον  Λέοντα, γιατί  και  πάλι  θεώρησε  την  διαταγή  τους  παράνομη.
Η  απείθεια,αυτή η  ανυπακοή  στους  νόμους   θα  του  είχε  στοιχίσει  την    ζωή  του ,αν  εν  τω  μεταξύ  δεν  επήρχετο  η ανατροπή  των  Τριάκοντα  το  403 π.Χ.
Έτσι  ο  Σωκράτης  τόσο   στον  δημόσιο  βίο  όσο   και  στην  διδασκαλία  του  υπήρξε  θαρραλέος  υπέρμαχος  της  δικαιοσύνης. 
Ασυμβίβαστο  πνεύμα  ο  Σωκράτης  κράτησε    την  ίδια   αρνητική  στάση  κατά  την  επί  "ασεβεία"δίκην  του, οπότε  αρνήθηκε  να  αποστεί  από  τις  αρχές  του  με  επακόλουθο  την  καταδίκη  του  σε  θάνατο  και  την  εκτέλεση  του  το  399 π.Χ.
Ποιά  ήταν  όμως  τα  αίτια,τα  οποία  τον  οδήγησαν  στον  θάνατο.Θα  μπορέσουμε  να    κατανοήσουμε  τα  αίτια,  αν  λάβουμε  υπ  όψιν  μας,  ότι    την  εποχή  κατά  την  οποίαν  ο  Σωκράτης  οδηγείτο  στον  θάνατο,  αι  Αθήναι  ευρίσκοντο  υπό  το  κράτος  πολιτικού  και  οικονομικού  χάους. μετά  την  ήττα  της  από  την  Σπάρτη  το  404 π.Χ,οπότε  έληξε  ο  Πελοποννησιακός  πόλεμος,ο  οποίος  άρχισε  το  431 π.Χ.( 431 -404 π.Χ.)  και  την  προσφάτως  αναβίωση  της  Δημοκρατίας  μετά  από  την  περίοδο  της  τρομοκρατίας  των  Τριάκοντα  τυράννων.
Τα  πολιτικά  πάθη  είχαν  φουντώσει  και  μολονότι  είχε  δοθεί  αμνηστία  οι  δικαστικές    διώξεις   των  υπόπτων   επί  συνεργασία  με  τους  Τριάκοντα  εσυνεχίζοντο  και  επί  πλέον  ετέθησαν  σε  εφαρμογή   και  άλλοι  πλάγιοι  τρόποι  εξουδετέρωσης  εκείνων  των  πολιτών,οι  οποίοι  θεωρήθησαν  από  τους  δημοκράτες  εξουσιαστές,ότι  διεπνέοντο  από  ανατρεπτικές  τάσεις.
Η κατηγορία    επί  ασεβεία     δεν  ήταν  ένα  νέο  φαινόμενο.
Πριν  από  τριάντα  έτη  η  Ασπασία  και  ο  Αναξαγόρας   είχαν  παραπεμφθεί  σε  δίκη  με  την  κατηγορία  αυτή  από  τους  πολιτικούς  αντιπάλους  του  Περικλή, οι  οποίοι  επεδίωκαν  με  το  μέσον  αυτό  να  αμαυρώσουν  το  όνομα  του.
Το  ίδιο  έτος  κατά  το  οποίο  έγινε  η  δίκη  του   Σωκράτη,εδιώχθη  και  ο  ρήτορας  Ανδοκίδης  με  την  κατηγορία  της  ασέβειας.
Συνεπώς  οι κατηγορίες  εναντίον  του  Σωκράτους  ότι  "εισήγαγε κενά  δαιμόνια" και  ότι   "διαφθείρει  τους  νέους"  δεν  ήταν  οι  μοναδικές  εκείνη  την  εποχή κατά  την   οποίαν  οι  Αθηναίοι,  και  περισσότερο  ο  Σωκράτης  γνώρισαν  τον  ένα  Θεό,το  Θεό  της  αγάπης,  με  τις  συνέπειες  που  αυτή  η  κατάσταση    περιέκλειε  για  την  πορεία  του  Δωδεκαθέου.