Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

To Κυριακάτικο Μυθιστόρημα. Παιδιά μου! γνωρίζαμε πως είχαμε παγιδευτεί σ'έναν αγώνα χωρίς τέλος,σ'έναν αγώνα που για όλους ήταν καταστροφικός μα πιότερο για μας που είμασταν μια χούφτα άνθρωποι.Η ελπίδα μας στον Θεό και η αγάπη μας για την όμορφη πατρίδα μας, μας έδινε την δύναμη,μας παρακινούσε να συνεχίσουμε,να δικαιώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στον εχθρό που είχε τόση δύναμη μα και τόση αδυναμία συγχρόνως.Αδυναμία μπροστά στην δική μας δύναμη,την δύναμη της ψυχής.Η μοναξιά μας ήταν φοβερή μπροστά στην απεραντοσύνη του ουρανού και του κάμπου,που απλωνόταν μπροστά στα πόδια μας.Η μόνη συντροφιά μας ήταν το σφύριγμα των όλμων που τριγύρω έσπερναν τον θάνατο. Ήταν δεν ήταν μεσημέρι.Καταλαβαίναμε την ώρα από το ύψος του ήλιου,σαν τους παλαιϊκούς.Ήταν μεσημέρι,περιμέναμε τον ταχυδρόμο.Είχαμε παρατηρήσει από καιρό πως μια φορά έφερνε σε μένα γράμμα,μια φορά σε κείνον.Κατά τύχη.Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουν ο τυχερός.Σήμερα με βεβαιότητα ήταν η σειρά του συμπολεμιστή μου.Δικαιολογημένα,λοιπόν,"καθότανε σε αναμένα κάρβουνα",όπως έλεγε.Ο Θεός με την υπογραφή του "τύχη" βοήθησε και έτσι πήρε το γράμμα,που περίμενε,μα που θαρρώ στάθηκε μοιραίο για την ζωή του σε λίγο.Ο φίλος μου,σαν ο κάθε ένας από εμάς τους Έλληνες στρατιώτες,που πολεμούσαμε για να λευτερώσουμε την Ελλάδα μας είχε αφήσει πίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα του,μάνα,γυναίκα και αδελφή.Πατέρα δεν είχε."Τον κύρη μου,δεν τονε κατέχω γιατί απόθανε,όταν ήμουνα κοπέλι δυο χρονώ",έλεγε.Μια μάνα είχε και μια αδελφή και τώρα τελευταία είχε και γυναίκα.Ήταν πασίχαρος γιατί περίμενε "κοπέλι".Ήτανε,λέει,η γυναίκα του έγκυος τριών μηνών και κείνος περίμενε να έρθει στον κόσμο ο "ντελικανής" του.Από τότε που έμαθε αυτό το χαρούμενο γεγονός το πάθος του για τον εχθρό ήταν μεγαλύτερο γιατί ήθελε ο γιος του να ζήσει λεύτερος κι ευτυχισμένος. Αναθιβάνω τις ιστορίες του και μου έρχονται δάκρυα στα μάτια.Εκείνος στο χώμα εκεί ψηλά στην Κορυτσά κι εγώ σε τούτο εδώ το κρεββάτι,ακίνητος.Αλήθεια, τώρα που το συλλογίζομα,να τ'oμολογήσω δεν θέλω,μα μου φαίνεται πως έτσι είναι.Τούτο έφταιξε κι έφαγε το βόλι ξαφνικά.Εκείνη την ημέρα πήρε το γράμμα,που για μένα τώρα που το σκέφτομαι στάθηκε μοιραίο.Η είδηση για εκείνον ήταν τρομερή.Χάθηκε το "κοπέλι" του από μια απροσεξία της μάνας του,χάθηκε το κοπελάκι".Από εκείνη την ώρα έπεσε "σε μαύρα πανιά",κι ας μην το είχε γνωρίσει,κι ας μην το είχε δει το πλασματάκι του,που δεν πρόλαβε να έλθει στον κόσμο,ήτανε μόνο τρεις μήνες καθισμένο στα σπλάχνα της μάνας του."Ώφου,ηντάπαθα",έλεγε και ξαναέλεγε."Αφούσα μου έρχεται να τα χάσω θέλει".Μην το παίρνεις κατάκαρδα.Εδώ που είμαστε μοναχοί θα σε ξεκάνει η σκέψη αυτή,του έλεγα και του ξαναέλεγα.Νέοι είσαστε,όσα θέλετε θα κάνετε.Απογιοματάκι ήτανε που έφαγε το βόλι.Όλη την ημέρα δεν είχε σταματήσει ούτε ένα λεπτό να μοιρολογά την κακή του τύχη.Για αφηρημένος ήτανε και δεν πρόσεξε,για είχε μουσκέψει στο κλάμα.Ποιός ξέρει.Ένα ωχ! με φάγανε ακούστηκε και από εκεί και ύστερα τίποτε άλλο. Τρέξαμε γρήγορα εγώ και ο Τόλιος ο Λιτός,αυτό ήτανε το επίθετο του συντρόφου μου του Τόλιου,να φωνάξουμε τον γιατρό του λόχου μας.Ο γιατρός ήτανε κρητικός και συγχωριανός του Μανώλη του Φτενού,αυτό ήταν το επίθετο αυτού του συντρόφου μου,Φτενός.-Κυρ Κωνσταντή,έκανες παρέα με ανθρώπους...αδύνατους.-Αυτό ήθελα να πω κι εγώ,με λιγνούς...-Μπράβο παιδιά μου,βλέπω είστε διαβασμένα.Έχετε πλούσιο λεξιλόγιο.-Ο δάσκαλος μας κυρ Κωνσταντή.-Μπράβο στο δάσκαλο σας κάνει καλή δουλειά.-Το χωριό μας προοδεύει κυρ Κωνσταντή.-Το διακρίνω,παιδί μου,και πολύ σωστά η πρόοδος ξεκινά από το σχολειό.-Να συνεχίσουμε κυρ Κωνσταντή την ενδιαφέρουσα συζήτηση μας.-Ναι! παιδί μου.Ο γιατρός ήτανε συγχωριανός του,καλός άνθρωπος και πατριώτης με τα ούλα του.Του πρόσφερε τις πρώτες βοήθειες μα είδε πως είχε ανάγκη από χειρουργείο.Το πρόχειρο που είχε στηθεί,ήτανε κάμποση η απόσταση,Πήραμε στα γρήγορα το φορείο.που ήτανε έτοιμο γιατί τέτοια περιστατικά ήταν συχνά εκεί πάνω,αυτόν τον καιρό.Με προσοχή τον ξαπλώσαμε πάνω στο φορείο.Από την μια μεριά εγώ και από την άλλη μεριά ο Τόλιος,ξεκινήσαμε.Μα δεν πρόλαβε.Στα μισά του δρόμου κατά την μεταφορά του μέσα στα χιόνια,άφησε την τελευταία πνοή του.Στην μακρυνή πατρίδα του η γυναίκα του δεν νοιάστηκε που έχασε το κοπέλι της.Ήτανε νέα και όμορφη και περίμενε τον άνδρα της με λαχτάρα.Όταν θα γυρίσει,έλεγε,δέκα θα κάμωμε.Μέχρι που ήρθε το μήνυμα. Αχ! παιδιά μου! τι να πρωτοθυμηθώ και να μην κλάψω,έλεγε ο Κωνσταντής.......

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

To ποίημα του Σαββατόβραδου Ο Άνθρωπος Ποιός θα με σώσει; Ποιός θα μου ράνει την ψυχή μου μ'άγιο μύρο Στην καταπράσινη τη γη σέρνομαι μόνος κι αβοήθητος Ερπετά η συντροφιά μου Κι'αλαφιασμένος τρέχω κι είναι το χάραμα ακόμη μακριά κι'απόκρυφα τα μύρια όνειρα μου Μια ψαλμωδία από τα ουράνια αντηχεί Να μη στενάζεις,να μη πέφτεις,στάσου ορθός Έτσι σ'έπλασε ο Θεός κι'η φύση σου σε σμίλεψε Το χώμα,το χώμα είναι για τα ερπετά.

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

HAPPY BIRTHDAY Happy Birthday
Το διήγημα της Πέμπτης. Το αστροπλάνο ετοιμαζόταν να προσθαλασσωθεί στον πέμπτο πλανήτη που ανακάλυψε η ομάδα των Βερί, που εδώ και τέσσερα χρόνια είχε αναλάβει υπηρεσία στην ομάδα Τανίχ με αρχηγό τον Βοός. Την ειδική αποστολή για την εξερεύνηση του νέου πλανήτου είχε αναλάβει η αρχηγός της ομάδας των Βερί,η Γεή,μια όμορφη και δυναμική γυναίκα,εκπαιδευμένη στην ανακάλυψη νέων πλανητών ,στην αξιόλόγηση, στη συνεχή αναδιοργάνωση και αξιοποίηση όλων των φυσικών στοιχείων που ήταν δυνατόν να διαμορφώσουν την συγκρότηση νέων μελών για την συνεχή ανανέωση της μεγάλης ομάδας των Τανίχ.Τήν απόφαση και την εν συνεχεία εκτέλεση του σχεδίου ανακαλύψεως νέων πλανητών έλαβαν πέντε από τα μέλη της εύρωστης και δυναμικής ομάδας των Βερί στο συμπόσιο όπου ευρέθησαν παρακαθήμενες. Η Γαιή εκείνη την ημέρα είχε σταλεί από την υπηρεσία της σε ειδική αποστολή,την οποίαν είχε φέρει αισίως εις πέρας και γι αυτό είχε παρασημοφορηθεί με το παράσημο της "Καλοσύνης".Τα άλλα μέλη της ομάδας των Βερί αποτελούσαν,η Κελύα,η Παλίσα,η Ρεζή, και η Ρουνή,εξίσου ικανά μέλη,δυναμικά στελέχη, εκπαιδευμένα γι αυτές τις επικίνδυνες αποστολές της ανακάλυψης,διαμόρφωσης, σχηματοποίησης και εν συνεχεία εγκατάστασης νέων πλανητών. Το αστροπλάνο ετοιμαζόταν να προσθαλασσωθεί στην απρόσιτη ακτή του τέταρτου πλανήτη που ανακάλυψαν ο ιπτάμενος Ινώθ μέλος της ομάδας των Κόλτις,η νεαρά Γεή της ομάδας των Βερί και ο ηλικίας τριών χρόνων γιός τους, ο Θαλερός-Θιγενός. Η βραδιά του συμποσίου οργανώθηκε από τον αρχηγό της ομάδας Τανίχ,τον Βοός, προς τιμήν των μελών των δύο δυναμικών ομάδων,της ομάδας των Βερί,της γυναικείας ομάδας και της ανδρικής ομάδας των Κόλτις.Ο σκοπός του συμποσίου ήταν ακριβώς η γνωριμία ανάμεσα στα μέλη των δύο ομάδων και η περαιτέρω ανάπτυξη στενοτέρων σχέσεων για την επιτυχέστερη έκβαση αυτών των ειδικών αποστολών. Αυτήν την βραδυά του συμποσίου ο Ινώθ μέλος της ομάδας των Κόλτις ήταν παρέα με τον Κονιγιά,έναν φίλο του από μια άλλη ομάδα των περιοίκων μαχητών ,από τον πλανήτη Περικοία,έναν αιχμάλωτο πλανήτη.Ο πλανήτης Περιοικία,όπως ήταν η παλαιότερη ονομασία του,ευρίσκετο σε εμπόλεμη κατάσταση με τον πλανήτη Ταρκιού.Ο Κονιγιά εστάλη από τον πλανήτη Καιν.Ο πλανήτης Καιν ήταν το κέντρο εκπαιδεύσεως στελεχών ΑΔ(Ανωτέρας Διοίκησης),τα οποία ανελάμβαναν τις αποστολές ανακάλυψης ,εξερεύνησης και στη συνέχεια αναδιοργάνωσης πλανητών.Ήταν επίσης κέντρο εκπαίδευσης προσώπων για την "Δια της λογικής μεθόδου ",αποκρούσεως του εχθρού,ένα μέλος αυτής της ομάδας ήταν ο Κονιγιά. Eκείνο το βράδυ το γλυκό χαμόγελο του Ινώθ της ομάδας των Κόλτις και τα όμορφα καστανοκίτρινα μάτια του έστειλαν τις λαμπερές τους ακτίδες στα γλυκά μάτια της γλυκιάς Κελύα της ομάδας των Βερί.Ο Ινώθ ψιθύρισε στο φίλο του Κονιγιά,αφίνοντας στο πιάτο του το κομμάτι από το φιλέτο "πλάτη από φάλαινα",που μόλις είχε κόψει με το διχαλωτό μαχαίρι του,που συγχρόνως ήταν πιρούνι.Το αριστερό του χέρι ακουμπούσε πάντοτε στην αριστερή τσέπη του τζάκετ που φορούσαν τα μέλη της ομάδας του έτοιμα να τραβήξουν το ακτινοβόλο μίλιμετρ,αν παρίστατο ανάγκη.Ο Ινώθ ψιθύρισε στον Κονιγιά αφίνοντας το διχαλωτό πιρούνι του στο πιάτο.Ω!τι κολο...σσός.Που έμαθες αυτήν την λέξη είπε ο Κονιγιά ξαφνιασμένος.Ο Ινώθ σηκώθηκε σαν υπνωτισμένος προχώρησε προς το μέρος της Κελύας και της ζήτησε να χορέψουν.Η Κελύα κοίταξε με έκπληξη τον Ινώθ και άπλωσε το χέρι της στο κάλεσμα του.Τα κορμιά τους χόρευαν ρυθμικά στους ήχους της βάρβαρης μουσικής,που αντηχούσε στην μεγάλη αίθουσα πότε σαν βροντερός,άγριος, θόρυβος βροντής και πότε σαν απαλό θρόϊσμα φύλλων που ανάμεσα τους περνά ο άνεμος.Ήταν η μουσική μια παραλλαγή,ένας συνδυασμός, του ζωηρού ροκ με το μελαγχολικό μπλουζ με στοιχεία εξωτικά και παράξενα.Τα κορμιά τους λικνίζονταν στους ήχους αυτής της παράξενης μα τόσο προσιτής γι αυτούς μουσικής.Ο Ινώθ ψιθύριζε στην Κελύα λόγια αγάπης που στο άκουσμα τους τα όμορφα μάτια της λαμποκοπούσαν στην σκοτεινή αίθουσα. Βγήκαν από την αίθουσα του συμποσίου,όταν πλησίαζε να ξημερώσει.Οι γυναίκες της ομάδας Βερί, ο Ινώθ από την ομάδα των Κόλτις μαζί με τον φίλο του Κονιγιά από την ομάδα των Περιοίκων Μαχητών.Ο Κονιγιά πλησίασε την Ρουνή την αγκάλιασε από τους ώμους και απομακρύνθηκαν από την παρέα.Ο Ινώθ αγκάλιασε την όμορφη Κελύα παραμερίζοντας τα ολόξανθα βοστρυχωτά μαλλιά της,την απομάκρυνε από τις φίλες της την Ρεζή και την Ρουνή,που αθόρυβα συνέχιζαν την συζήτηση που είχαν αρχίσει κατά την διάρκεια του συμποσίου.Ο Ινώθ είχε περάσει το αριστερό χέρι του στους ώμους της Κελύας.παράτολμα,απομακρύνοντας το χέρι του από την τσέπη του τζάκετ με το ακτινοβόλο μίλιμετρ,όπου αναγκαστικά βρισκόταν,αν παρίστατο ανάγκη. Ο Ινώθ κρατούσε αγκαλιά την Κελύα και της ομολογούσε με γλυκά λόγια τον ξαφνικό έρωτα του,όταν αυθόρμητα παίρνει το χέρι του από τους ώμους της και με ένα απαλό χάδι ακούμπησε τον γλουτό της.Η Κελύα ελεγχόμενο άτομο δεν αντέδρασε.Ο Ινώθ δεν πρόσεξε μέσα στο σκοτάδι μια γκριμάτσα αποστροφής της Κελύα,που πλέον δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στο σπίτι.Απομακρύνθηκε από τον Ινώθ ζητώντας του συγγνώμη,γιατί είχε αφήσει μόνες τις φίλες της.Πλησίασε την Ρουνή,την πήρε από το χέρι καληνύχτησαν και έφυγαν.Πλησίαζαν στο γυάλινο σπίτι τους.Η Κελύα ήταν ανήσυχη.Ανησυχούσε για την Γεή που δεν ήταν μαζί τους.Βρισκόταν σε ειδική τελετή και ανυπομονούσε να την συναντήσει.Η Γεή είχε επιστρέψει από την τελετή παρασημοφορήσεως και κατάκοπη,αφού έμεινε είκοσι λεπτά στο αρωματισμένο νερό της μπανιέρας της,έπεσε να κοιμηθεί στα αρωματισμένα σεντόνια της.Ξημέρωσε,η Γεή ξύπνησε. ετοίμαζε το πρωϊνό της,όταν επέστρεψαν οι φίλες της από το συμπόσιο των ομάδων ειδικών επιχειρήσεων(ΣΟΕΕ). Καλημέρισαν την Γεή, αντάλλαξαν φιλιά και πέρασαν στο δωμάτιο του πρωϊνού.Στο γυάλινο τραπέζι βρισκόταν τα σερβίτσια τους όμορφα τακτοποιημένα,έτοιμα από την Γεή.Κάθισαν στο γυάλινο στρογγυλό τραπέζι και με γέλια,χαρούμενες,άρχισαν να περιγράφουν στην Γεή τις ωραίες στιγμές που έζησαν αυτό το βράδυ του συμποσίου. Περάσατε ωραία!!! Χαίρομαι!!! Η χθεσινή ημέρα για μένα ήταν πολύ δύσκολη και κουραστική,ανταμείφθηκα όμως με το παράσημο της "Καλοσύνης-Μεγαλοσύνης" και είμαι τόσο ευτυχισμένη.Η Παλίσα με την Ρεζή και την Ρουνή πήγαν για ύπνο αμίλητες,τόσο νυσταγμένες που μόνο με ένα σχηματισμό με τα δάκτυλα έδειξαν πως αυτή η πράξη ήταν αναμενόμενη και με την πρακτική της δικαίωνε τις προσπάθειες της.Η Κελύα όμως δεν είχε ύπνο.Όλα όσα συνέβησαν το προηγούμενο βράδυ,η γνωριμία της με τον Ινώθ από την ανδρική ομάδα των Κόλτις την είχαν αναστατώσει πολύ, τόσο που δεν μπορούσε να κοιμηθεί.Η Γεή προέτρεψε την Κελύα να πάει για ύπνο και θα φρόντιζε μόνη της για την τακτοποίηση των σερβίτσιων του πρωϊνού. Καλή μου Γεή θέλω να σου μιλήσω,δεν μπορώ να κοιμηθώ.Πέρασα απόψε μια πολύ έντονη νύχτα.Ένοιωσα παράξενα σκιρτίματα στην καρδιά μου,που έως τώρα δεν είχα ξανανοιώσει,όμως όλα άλλαξαν την τελευταία στιγμή από μια κίνηση και μόνο.Μόνο μια άστοχη κίνηση και κατέρρευσαν τα πάντα μέσα μου.Τι ηλίθιος Θεέ μου!!! Μα για ποιόν μιλάς τόσην ώρα.Δεν καταλαβαίνω,είπε η Γεή.Για τον Ινώθ από την ομάδα των Κόλτις,είπε η Κελύα.Τον γνώρισα απόψε το βράδυ στο συμπόσιο ειδικών επιχειρήσεων,πήγαινε τόσο καλά η βραδιά,όταν αυτός ακούμπησε στα οπίσθια μου,λίγο πριν χωρίσουμε.Σε πείραξε τόσο πολύ αυτή του η κίνηση,ρώτησε η Κελύα,ακούγοντας την με προσοχή.Ναι! με πείραξε γιατί με είδε διαφορετικά.Δεν με είδε σαν ένα ισότιμο με αυτόν μέλος.Είμαι μέλος της ομάδας ειδικών επιχειρήσεων.Αγαπημένη μου Κελύα,πήγαινε καλύτερα να κοιμηθείς,είσαι κουρασμένη,το πρωϊ τα ξαναλέμε,που θα είσαι ξεκούραστη και θα δεις τα πράγματα καθαρότερα.Δεν μπορώ να κοιμηθώ Γεή μου,με είδε σαν γκόμενα.Γκόμενα? που την άκουσες αυτήν την λέξη.Θέλω να πω καλή μου Γεή,πως με είδε μόνο ερωτικά,ενώ στην αρχή της γνωριμίας μαζί του μου μιλούσε για συνεργασία. Αυτός ήταν εξάλλου ο σκοπός του συμποσίου.Να γνωριστούν τα μέλη των διαφόρων ομάδων για μια εποικοδομητική συνεργασία.Δεν ήταν ο σκοπός του συμποσίου η "συνεύρεση".Μη θυμώνεις καλή μου Κελύα.Η "συνεύρεση" για καλύτερη και επιτυχέστερη συνεργασία.Μήπως καλή μου Κελύα είσαι ερωτευμένη με τον αδελφό μου τον Κίκο?Τον Κίκο? ρώτησε με έκπληξη η Κελύα.Με τον αδελφό σου τον Κίκο? Αυτόν με τα γυαλιά μυωπίας είκοσι βαθμών? που κρατάει όλη την ημέρα στο χέρι του έναν μεγενθυτικό φακό? Αυτή ακριβώς η μυωπία και τα γυαλιά του σου αρέσουν Κελύα και σε παρακαλώ μη μιλάς για τον αδελφό μου με αυτά τα λογια.Ο αδελφός μου είναι ερευνητής,ιατροφιλόσοφος,ιατροφυσικός,φυσιοδίφης,όπως θέλεις πες τον,δεν ανήκει σε καμια ομάδα επιχειρήσεων,οι ενασχολήσεις του είναι διαφορετικές.Δεν σου επιτρέπω,όσο και αν σ'αγαπώ Κελύα, να μιλάς με αυτό το ύφος για τον αδελφό μου.Με συγχωρείς αγαπημένη μου Γεή είπε η Κελύα και πλησίασε την Γεή να την φιλήσει.Το φιλί στο μάγουλο ήταν ένδειξη συγγνώμης στην ομάδα των Βερί.Η αδελφή μου Ηρημά είναι ερωτευμένη με τον αδελφό σου τον Κίκο.Ο Κίκο είναι το ονειρεμένο πλάσμα της φαντασίας της καλής μου αδελφής,της Ηρημά.Αν εγώ ερωτευθώ τον Κίκο,η αδελφή μου Ηρημά θα σταματήσει να ερωτεύεται τον Κίκο,μ'αγαπάει πολύ η αδελφή μου.Κι εγώ την αγαπώ πολύ και δεν θέλω να πάθει κακό.θα αρρωστήσει,αν μάθει ότι τον Κίκο τον ερωτεύθηκε κάποια άλλη, έστω ακόμη και αν είμαι εγώ,η αδελφή της.Μήπως καλή μου Κελύα ερωτεύθηκες τον φίλο του Ινώθ,τον Κονιγιά? Όχι-όχι δεν έχω ερωτευθεί κανέναν,θέλω μόνο συνεργασία,όχι συνεύρεση. Ω! Θεέ μου,σκέφτηκε η Γεή,θέλει να παρασημοφορηθεί.Δεν έχει πάρει κανένα παράσημο μέχρι τώρα.Ίσως να ζηλεύει τα δικά μου.Η Γεή είχε τα περισσότερα παράσημα από όλες τις γυναίκες της ομάδας των Βερί.Το πρώτο της παράσημο απέκτησε αμέσως μετά την γέννηση της.Η μητέρα της η Λενηέ,μια γυναίκα χαμηλών τόνων,σιωπηλή,επίτιμος αρχηγός στην ομάδα εκπαιδεύσεως ανηλίκων παιδιών έξη έως δώδεκα ετών ,στον πλανήτη Χρητήπ,έφερε στον κόσμο την Γεή το ίδιο σιωπηλά,χωρίς βογκητά και οδύνες φανερές.Η Γεή πέρασε μόνη της το "τούνελ"από την μήτρα της μητέρας της προς τον έξω κόσμο, γλιστρώντας απαλά.Την πρώτη αναπνοή της διαδέχτηκε η δεύτερη κι αυτήν η τρίτη κι ύστερα η τέταρτη και οι επόμενες.Κοίταζε με περιέργεια γύρω της.Οι πρώτες αυτές εμπειρίες της στην γήινη ζωή του πλανήτη της,παρασημοφορήθηκαν.Το δεύτερο παράσημο της έλαβε οκτώ μήνες αργότερα,έπειτα από ένα γερό κρυολόγημα.Πολύ γερό,πολύ δυνατό.Τόσο,που ο βήχας την έπνιγε.Η μαμά της η Λενηέ και η γιαγιά της η Αριμά,πολλές νύχτες αγρυπνούσαν εναλλάξ κρατώντας την,μωρό στην αγκαλιά τους.Ωσότου ο παππούς Λοσακίν,πρώην έμπορος ιερατικών και νυν έμπορος υγιεινών τροφών και άλλων ειδών,έστειλε από τον πλανήτη Καρισά γάλα ειδικής επεξεργασίας,θηλυκού όνου,που ο οργανισμός της Γεή,ανέκτηκε.Έτσι πέρασε η βασανιστική αυτή αρρώστια,ο βήχας,από την οποίαν η Γεή βγήκε τροπαιοφόρος.Το τρίτο παράσημο της απέκτησε στα τρία της χρόνια,όταν ο συνάδελφος της μητέρας της ο Σάκτος από την ομάδα Ανδρών Εκπαιδευτών Ανηλίκων Παιδιών,έχασε τα γυαλιά του και του ήταν αδύνατον να διαβάσει την εφημερίδα που εξέδιδε η ομάδα του.Κάλεσε στο γραφείο του την τρίχρονη τότε Γεή,που διάβασε ολόκληρη την πρώτη σελίδα της εφημερίδας.Τήν παρασημοφόρησαν για τούτη την ανδραγαθία της και την έστεψαν άξια πρώτη βοηθό της μητέρας της.Το τέταρτο παράσημο της,η Γεή έλαβε,κάμποσα χρόνια αργότερα,όταν έσωσε μια γραία παλαίμαχο επισιτίστρια στην ομάδα εκπαιδεύσεως ανηλίκων παιδιών,που κινδύνευε να πεθάνει από ασιτία.Η ομάδα είχε παραχωρήσει στην πρώην επισιτίστρια,γραία γυναίκα τώρα,ένα βράχο λαξευμένο,μια σπηλιά-κατοικία.Η σύνοδος της ομάδας εκπαιδεύσεως ανηλίκων απεφάσισε την εγκατάλειψη της γραίας απομάχου εις αυτό το υγρό σπήλαιο,προς τιμωρίαν.Οι λόγοι ήταν άγνωστοι.Η Γεή ανακάλυψε τυχαία την γραία και το σπήλαιο.Πρώτη η Γεγρήν,αυτό ήταν το πραγματικό όνομα της Γεή,που ονομαζόταν Γεή χάριν συντομίας.Η Γεγρήν σαν αρχηγός της ομάδος των (Εθ ΕΛ ΕΡ ΣΤ) ανηλίκων,εισήλθε στο σπήλαιο με κίνδυνο της υγείας της.Η απόμαχος ευρίσκετο κατάκοιτος σε ένα υποτυπώδες κρεββάτι,λερωμένη,πασαλειμμένη από την κορυφή,από το κεφάλι της με τα κοντοκουρεμένα μαλλιά,μέχρι τα νύχια της,με τις ακαθαρσίες της,τα κόπρανα της.Η Γεή με κίνδυνο της υγείας της ανασήκωσε το λερωμένο κεφάλι της πρώην επισιτίστριας, βάζοντας το μπράτσο της κάτω από αυτό, δίνοντας της να πιεί γάλα από ένα κύπελο.Η Γεή είχε κάνει την αρχή,τις επόμενες ημέρες τα άλλα μέλη της ομάδας των ΕΘΕΛΕΡΣΤ έδωσαν το γάλα στην πρώην επισιτίστρια,σώζοντας την ζωήν της.Έτσι το ιερατείο των εκπαιδευτών ανηλίκων παιδιών έδωσε στην Γαιή το παράσημο της αγαθοεργίας.H Γερή έλαβε ακόμη ένα παράσημο,μέχρις ότου περατώσει την εκπαίδευση της στην ομάδα των ανηλίκων,στον πλανήτη Χρητήπ.Η Γερή ήταν δυναμικό στέλεχος της ομάδας των παιδιών δώδεκα έως δεκαοχτώ. Έδειξε μεγαλύτερες ικανότητες στην διάρκεια αυτών των χρόνων,ώστε τα παράσημα διαδέχονταν το ένα το άλλο.Τα περισσότερα παράσημα που έλαβε έως τώρα ήταν τα παράσημα της "Καλοσύνης" και της "Μεγαλοσύνης". Η επόμενη ημέρα του συμποσίου βρήκε τα δύο μέλη της ομάδας Βερί να συζητούν ακατάπαυστα.Κελύα,η επόμενη συνάντηση σου με τον Ινώθ πότε ορίστηκε?είπε η Γεή. Σε τρεις ημέρες είπε η Κελύα.Θα ήθελα να τον γνωρίσω.Σε ποιό μέρος θα γίνει η συνάντηση.Στην δική μας ή στην δική τους "ακτή",εννοούσε η Γεή.Σε μια όμορφη αμμουδιά του πλανήτη Καιν είχε οριστεί η συνάντηση των μελών Ινώθ-Κελύα και Κονιγιά-Ρουνή,παρουσία των μελών Παλίσα,Ρεζή.Τώρα επροστίθετο και η παρουσία της Γεή,που ήταν η πλέον αρμόδια για την αξιολόγηση της όλης καταστάσεως. Σουρούπωνε, όταν πέντε από τα μέλη της ομάδας των Βερί βγήκαν από το γυάλινο σπίτι τους,επιβιβάστηκαν στο ερπυστριοφόρο όχημα τους και ξεκίνησαν για την ακτή,όπου ήταν ο τόπος συνάντησης των μελών της ομάδας Βερί.Ο Ινώθ περίμενε με τον φίλο του Κονιγιά.Το ερπυστριοφόρο όχημα πλησίασε και οι πέντε γυναίκες διέκριναν από μακριά τον Ινώθ που προέτεινε με το αριστερό του χέρι το ακτινοβόλο μιλιμετρ του. Η Κελύα πετάχτηκε σαν ελατήριο επάνω, έστρεψε την πλάτη της.Ο Ινώθ κατέβασε το χέρι του αμέσως,είπε η Γεή.Ο "πωπός" είναι το σύνθημα. Η Κελύα έστρεψε το κορμί της και κάθισε στο κάθισμα κατακόκκινη από την ένταση.Εξομολογήθηκε στις φίλες της πόσο πολύ αγχώθηκε.Πόσο ανησύχησα,θεέ μου.Εύγε της είπε η Γεή,ενήργησες ταχύτατα.Θα φροντίσω να παρασημοφορηθείς.Το παράσημο της ταχύτητας?ρώτησε η Κελύα και από τα μάτια της έτρεξε ένα δάκρυ. Ετούτες οι ατρόμητες γυναίκες,παρά το ότι υπέστησαν σκληρή εκπαίδευση για να ενταχθούν και να γίνουν μέλη στην ομάδα των Βερί,της γυναικείας ομάδας, που ανήκε στην μεγάλη ομάδα Τανιχού με αρχηγό τον Βοός,έτρεφαν, βαθειά μέσα στην καρδιά τους, αγνά και τρυφερά αισθήματα. Το ερπυστριοφόρο όχημα διήνησε την απόσταση των υπόλοιπων χιλίων μέτρων και ερπυστριοπέδησε κοντά στους δύο άνδρες.Ο Ινώθ παρακολουθούσε τις γυναίκες έχοντας το χέρι του στην αριστερή τσέπη του τζάκετ του,έτοιμος για κάθε αντίδραση,ενώ ο Κονιγιά είχε στραμμένα τα νώτα του,σκυμμένος,σαν κάτι να ετοίμαζε και ήταν έτοιμος σε κάθε διαταγή του Ινώθ.Τα μέλη των ανδρικών ομάδων ήταν εκπαιδευμένα κατά τέτοιον ειδικό τρόπο,ούτως ώστε να μην δείχνουν εμπιστοσύνη σε κανέναν.Ιδιαίτερα συνέστησαν στην ανδρική αυτή ομάδα να προσέχουν τις γυναίκες της ομάδας των Βερί,εάν επρόκειτο να συνάψουν οποιουδήποτε είδους σχέσεις,είτε αυτές ήταν σχέσεις συνεργασίας,είτε σχέσεις "συνευρέσεως".Οι γυναίκες της ομάδας των Βερί ήταν γνωστές για την προσωπικότητα τους,τα σαγηνευτικά μάτια τους,το ελκυστικό κορμί τους και το απρόσιτο του χαρακτήρα τους. Γύρνα εμπρός,είπε ο Ινώθ στον Κονιγιά.Κλείσε το έλασμα και βάλ'το στην θήκη του. Ο Κονιγιά ήταν έτοιμος να ανοίξει το ελασματοφόρο cm των 100,όταν ο Ινώθ του είπε να σταματήσει,να βάλει στη θήκη του το ελασματοφόρο όπλο των 100cm και να γυρίσει μπροστά.Είναι οι πέντε από την ομάδα των Βερί,είπε ο Ινώθ. Ω! θεέ,ευτυχώς,είπε ο Κονιγιά.Σ'ευχαριστώ αδελφέ,μπορούσε να γίνει ατύχημα και του χάϊδεψε τρυφερά την πλάτη. -Από εδω είναι η Γεή,είπε η Κελύα,παρουσιάζοντας την φίλη της στον Ινώθ.Τα πρασινογάλαζα μάτια της Γεή εξέπεμψαν ερωτικές λάμψεις στα καστανοκίτρινα μάτια του Ινώθ.Το ζεστό χέρι της Γεή έπιασε το δικό του,που ήταν παγωμένο, σε ένα θερμό χαιρετισμό.Η παρουσία αυτής της όμορφης γυναίκας της Γεή και το απρόσιτον του χαρακτήρα της είχαν αναστατώσει τον Ινώθ..................................... Πέρασαν αρκετές ημέρες οι πέντε απο την ομάδα των Βερί.είχαν εξαφανιστεί,η απουσία τους είχε κάποιο συγκεκριμένο λόγο.Ήταν κλεισμένες στο ζεστό γυάλινο σπίτι τους,καταστρώνοντας τα επιτελικά σχέδια τους,την απόβαση τους στον τέταρτο πλανήτη.Την εκτέλεση του σχεδίου για την απόβαση είχε αναλάβει η δυναμική Γεή.Ο τέταρτος πλανήτης βρισκόταν εγκαταλελειμμένος τριακόσσια χρόνια.Οι πέντε γυναίκες από την ομάδα των Βερί,ανακάλυψαν τον πλανήτη τυχαία.Όταν,περιόδευαν στους κοντινούς πλανήτες με τον πλανήτη Καίν με ένα από τα αστροπλάνα της ομάδας τους.Τα ηλεκτρονικά του σκάφους έπιασαν κάποια σήματα και κατευθύνθηκαν προς το μέρος από όπου εκπέμπονταν.Από μακριά αντίκρυσαν στην ακτή του πλανήτη ΦΙ,όπως τον ονόμασαν,μια σειρά από βάρκες έρμαιες των κυμάτων,που τις πήγαιναν πέρα δώθε κτυπώντας τες πάνω στα βράχια της ακτής.Είχε μείνει μόνο ο σκελετός τους.Ο πλανήτης εκ πρώτης όψεως φαινόταν ακατοίκητος.Οι πρώτες ενδείξεις της ερημοσύνης του ήταν οι σκελετωμένες βάρκες στην ακτή του.Αλλ όμως τα σήματα που έπιασαν τα μηχανολογικά όργανα του αστροπλάνου τους έδειχναν το αντίθετο.Απεφάσισαν λοιπόν να εφαρμόσουν το σχέδιο απόβασης στον πλανήτη ΦΙ,όπως τον ονόμασαν.Είχαν ανακαλύψει τους πλανήτες Ω,Ψ,Χ και τώρα μετά την ανακάλυψη του πλανήτη ΦΙ επέστρεψαν στην βάση τους στον πλανήτη Καίν,όπου άρχισαν να καταστρώνουν τα σχέδια τους για την απόβαση.Πανέτοιμες,προετοιμασμένες, να εκτελέσουν την απόβαση στον πλανήτη που τα σήματα του έπιανα τα ηλεκτρονικά συστήματα του αστροπλάνου των γυναικών της ομάδας των Βερί. Πέρασε αρκετός καιρός,όταν απεφασίσθη από την μεγάλη ομάδα των Τανίχ ένα δεύτερο συμπόσιο των μελών των διαφόρων ομάδων των Ειδικών Επιχειρήσεων.Όλα τα μέλη των ομάδων ήταν παρόντα.Οι πέντε γυναίκες από την ομάδα των Βερί,ο Ινώθ από την ομάδα των Κόλτις, ο Κονιγιά από την ομάδα ΠΕΜΑ, οι φίλοι του Ινώθ,ο Σπαής και ο Χιφής από την ομάδα των Κόλτις και ο Ραός προσεκλήθησαν δια βοής. Γεή,φώναξε η Κελύα την αγαπημένη της φίλη.Η Γεή την πλησίασε.Γεή μου,να αυτός εκεί με τα γυαλιά μου αρέσει.Με κοιτά από ώρα και μου ζητάει να χορέψουμε. Ε! λοιπόν,πήγαινε.Η Κελύα σηκώθηκε προχώρησε προς την ανδρική ομάδα,πλησίασε τον άνδρα με τα γυαλιά,δίνοντας του το χέρι της.Εκείνος σηκώθηκε παρασύροντας την στο χορό.Τα σιγαλά του βήματα έφεραν τα κορμιά τους πιο κοντά.Πως ονομάζεσαι? Είμαι η Κελύα,εσύ? Είμαι ο Χιφής.Μου αρέσεις Κελύα πολύ.Και σε μένα αρέσεις Χιφής.Την φίλησε στο μάγουλο.Συνέχιζαν να χορεύουν στον ξέφρενο χορό. Τα κορμιά τους λικνίζονταν στον ξέφρενο αυτό χορό,ώσπου χάθηκαν.Ο Χιφής παρέσυρε την Κελύα έξω.Περπάτησαν λίγο και σταμάτησαν σ'ένα ξέφωτο,σ'ένα μέρος όπου τα φώτα από την αίθουσα του συμποσίου,έπεφταν αμυδρά πάνω τους.Την γέμισε φιλιά.Ήταν και οι δυό τους πολύ ευτυχισμένοι. Η Γεή αυτό το βράδυ του συμπόσίου δεν επέστρεψε στο γυάλινο σπίτι. Δεν είχε ξημερώσει ακόμη ,οταν ο Ινώθ και η Γεή απεφάσισαν να φύγουν.Συγγνώμη Ινώθ να μιλήσω στις φίλες μου,είπε η Γεή.Πλησίασε τιε φίλες της Παλίσα, Ρεζή και την Ρουνή ψιθυρίζοντας τους στο αυτί λόγια που μόνες αυτές καταλάβαιναν.Έκαναν νόημα στην Γεή,που σήμαινε "εντάξει".Πήρε από το χέρι η Γεή τον Ινώθ και βγήκαν από την αίθουσα του συμποσίου.Αμίλητοι προχωρούσαν.Έφτασαν στο ερπυστριοφόρο όχημα.Η Γεή παρακάλεσε τον Ινώθ να περάσει μέσα.Ξεκίνησαν με την Γεή οδηγό προς την όμορφη ακτή,που ήταν ο τόπος όπου συναντιόντουσαν η ομάδα των Βερί.Η αμμουδιά ήταν έρημη.Πέρα στον ορίζοντα αχνορόδιζε η αυγή.Κάθισαν στην βρεγμένη άμμο.Ο Ινώθ κοιτούσε εκστασιασμένος την Γεή.Το στενό τζάκετ της ,κλειστό μέχρι το λαιμό,τα γυαλιστερά,μικρά κουμπιά του,το ένα κοντά στο άλλο, μέχρι την μέση της και η στενή φούστα της από δέρμα αντιλόπης,προκαλούσαν τον Ινώθ σε παιχνδια. Την αγκάλιασε,την έσφιξε σφιχτά στην αγκαλιά του και κόλλησε το στόμα του στο δικό της στόμα. Το φιλί τους κράτησε αιώνια! Ο Ινώθ δεν ήθελε να ξεκολλήσει από κοντά της,μα και η όμορφη Γεή δεν ήθελε να φύγουν.Κάθισαν στην έρημη παραλία, όλη την ημέρα.Ο ήλιος είχε ζεστάνει αρκετά την θάλασσα,που δέχτηκε πολλές φορές τα γυμνά κορμιά τους.Τα γέλια και οι φωνές τους αντηχούσαν ευχάριστα στην παραλία που συνέχιζε να είναι έρημη.Η απρόσιτη Γεή με τα σαγηνευτικά μάτια και το προκλητικό κορμί,είχε χαθεί μέσα στην τρυφερή αγκαλιά του Ινώθ. Το ρολόϊ στο χέρι του Ινώθ άρχισε να κουδουνίζει με ένα ήχο παράξενο.Ο Ινώθ το έφερε στο αυτί του.Από τις μικροσκοπικές τρυπούλες μικροφώνου που είχε,άκουσε την ψιθυριστή φωνή του φίλου του Κονιγιά.Ινώθ είμαι ο Κονιγιά! Σε έχασα το βράδυ του συμποσίου και εχθές όλη την ημέρα δεν φάνηκες στην λέσχη.Ανησύχησα!Είσαι καλά? Ναι φίλε μου!καλά είμαι.Όλες αυτές τις ώρες ήμουν με την Γεή.Αγαπημένε μου φίλε Κονιγιά,με την Γεή γίναμε ζευγάρι.Είναι υπέροχο κορίτσι η Γεή.Την αγαπώ πολύ.Απεφασίσαμε να συνεργαστούμε και να συνευρισκόμεθα και είσαι ο πρώτος που το μαθαίνεις,αγαπημένε φίλε Κονιγιά.Χαίρομαι πάρα πολύ που το ακούω και που είμαι ο πρώτος που μαθαίνω αυτήν την καταπληκτική είδηση,τα ευχάριστα νέα σου,φίλε μου, Ινώθ.Πότε θα σε δω? Δεν γνωρίζω,φίλε μου Κονιγιά.Τώρα είμαι κοντά στην Γεή.Την συνεργάτρια μου και σύντροφο μου.Σε χαιρετώ,Ινώφ! Χαίρομαι για άλλη μια φορά!Αν με χρειαστείς θα βρίσκομαι κοντά σου.Σ'ευχαριστώ Κονιγιά,σ'ευχαριστώ φίλε μου.Γειά σου!........................... Φίλε μου Ινώθ? Κονιγιά,τι κάνεις?Πώς από δω?Ινώθ,σε χάσαμε,φίλε μου.Δεν ήρθες στο τελευταίο συνέδριο των ανδρών.Σε περιμέναμε.Ινώθ, τι ετοιμάζεις εδώ? Όπως βλέπεις ετοιμάζω το αστροπλάνο μου,εδώ πρόκειται να εγκατασταθώ με την Γεή. Μα το σκέφτηκες πολύ καλά?Ναι-ναι πολύ καλά,φίλε μου.Με την Γεή έχουμε πολλά κοινά σημεία και απεφασίσαμε να συνεργαστούμε.Η Γεή έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας το σχέδιο απόβασης στον πλανήτη που τώρα τελευταία ανακάλυψε η ωραία ομάδα της.Τον Φ,όπως τον ονόμασαν και θέλω να την βοηθήσω σ'αυτήν την επιχείρηση. Ώστε,φίλε μου,το έχεις πάρει απόφαση?Ναι-ναι,φίλε μου, και δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη.Δεν υπάρχει λόγος γι αυτό. Το αστροπλάνο ετοιμαζόταν να προσθαλασσωθεί στην απρόσιτη ακτή του τέταρτου πλανήτη ΦΙ.Του αστροπλάνου το πλήρωμα ήταν ο ιπτάμενος Ινώθ,μέλος της ομάδας των Κόλτις,η νεαρά Γεή και ο μικρός γιος τους ο Θαλερός- Θιγενός. Αδύνατον! Δεν μπορούμε,αγαπημένη μου, να προσθαλασσωθούμε ακριβώς στην ακτή,είπε ο Ινώθ,είναι γεμάτη από βάρκες εν αχρηστία ευρισκόμενες.Εδώ σ'αυτό το σημείο να προσθαλασσωθούμε Ινώθ,αγαπημένε,είπε η Γεή.Θιγ,είπε στον μικρό γιο της,τράβηξε τον μοχλό να κατεβάσουμε την βάρκα.Να φορέσουμε πρώτα τις σωσίβιες φόρμες μας.Άλλαξαν στα γρήγορα και φόρεσαν τις ελαστικές σωσίβιες φόρμες τους.Θιγ τράβηξε τον δεξιό μοχλό,επανέλαβε η Γαιή.Ο μικρός Θιγ τραβάει τον μοχλό. Μια νικελένια ελικοειδής ράβδος,η οποία έφερε μαγνήτη στο στρογγυλό κάτω άκρο της,κατεβαίνει και εφαρμόζει στο κέντρο της βάρκας πάνω σε μια συνδεμένη βάση αναλόγου μεγέθους.Νταγκ,ακούστηκε ο θόρυβος της ένωσης.Θιγ τράβηξε τον αριστερό μοχλό τώρα,είπε η Γεή.Ο Θιγ τράβηξε τον αριστερό μοχλό.Δύο κοίλες πόρτες στο δάπεδο του αστροπλάνου ανοίγουν,η βάρκα κατεβαίνει και αργά-αργά ακουμπάει στο νερό.Θιγ,τον μεσαίο μοχλό,πρόσταξε η Γαιή. Ο Θιγ τραβάει τον μεσαίο μοχλό,αποσυγκολείται η σιδερένια ελασματοειδής ράβδος, συγχρόνως ξετυλίγεται προς την βάρκα μια συρμάτινη αιωρούμενη κλίμακα. Γεή,Θιγενός,κατεβείτε πρώτοι εσείς,εγώ θα τακτοποιήσω τα υπόλοιπα,είπε ο Ινώθ. Γρήγορος ο Θιγενός κατεβαίνει την σιδερένια αιωρούμενη σκάλα,ακολουθεί η Γαιή. Εύγε Θιγ,είπε η Γαιή.Πήρες το πρώτο σου παράσημο.Ποιό μα?Του καλού χειριστή δευτερευουσών υπηρεσιών του αστροπλάνου. Σ'ευχαριστώ μα,είπε ο Θιγ ευτυχισμένος,δίνοντας της ένα φιλί.Ο Ινώθ προσθαλασσώνει δίπλα στην βάρκα και μπαίνει μέσα σ'αυτήν.Κωπηλατώντας με τα τρία ζεύγη κουπιών της βάρκας,φθάνουν με γρηγοράδα στην γεμάτη από άχρηστες βάρκες ακτή.Ο Ινώθ κατεβαίνει στο νερό και με τα στιβαρά του χέρια,παραμερίζει τις βάρκες με ευκολία.Γαιή,Θιγενός,ελάτε.Εδώ σ'αυτό το σημείο σταματήστε,είναι πιο απάνεμο.Μπροστά τους από την ακτή προς το εσωτερικό ανοίγονταν ένας δρόμος άθικτος, καθαρός,λευκός,αχρησιμοποίητος.Δεξιά και αριστερά του δρόμου δέσποζαν ερείπια.Ανηφόρισαν αυτόν τον μοναχικό δρόμο.Καποια στιγμή,κοιτώντας ο Ινώθ δεξιά, αριστερά την τοποθεσία,στάθηκε να πάρει ανάσα και είπε στην Γαιή.Αγαπημένη μου,με ευχαρίστηση μου θέλω να σου πω,ότι αυτός ο πλανήτης είναι ο γνώριμος μου πλανήτης ΦΛΟΥ.Γαιή εσύ και η ομάδα σου τυχαία δώσατε την ονομασία ΦΙ? Αγαπημένε μου,πιάσαμε κάποια μηνύματα,αλλά δεν καταλάβαμε ακριβώς,είπε η Γεή.Βάδιζαν τον ανηφορικό δρόμο που οδηγούσε προς το εσωτερικό του πλανήτη ΦΛΟΥ,όπως ήταν το πραγματικό όνομα του νέου αυτού πλανήτη,που η γυναικεία ομάδα των Βερί είχε ονομάσει ΦΙ. Μπροστά πήγαινε ο Θαλερός ή Θιγενός,ατρόμητος,θαρραλέος.Ακολουθούσε ο Ινώθ και πίσω τους ακολουθούσε η Γεή. Τα ερείπια μας προξενούν μεγάλη θλίψη,αλλά, όταν οραματιζόμαστε την αναδιοργάνωση,αισθανόμαστε μεγάλη αγαλλίαση,μεγάλη ευχαρίστηση,είπε η Γαιή.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα. Ήταν μικρός και είχε ανάγκη από προστασία, μα οι γονείς του θαρρούσαν πως ήταν δυνατός.Γερό παιδί με ατράνταχτη θέληση και δύναμη του νου.Μα τι τα θες,τα χρόνια εκείνα ήταν δύσκολα,μετακατοχικά.Τα γράμματα ήταν πολυτέλεια.Η δουλειά ήταν το μετερίζι τους για τον άρτον τον επιούσιον,το καθημερινό ψωμάκι τους δηλαδή.Η μάνα,οι κόρες και ο σακάτης πατέρας.Τόσα στόματα ποιός θα τα θρέψει.Η ανημπόρια σε όλο της το μεγαλείο.Δύο χεράκια είχε το παιδάκι κι ένα μυαλό και τα ποδαράκια του να τρέχει κοντά σ'αυτόν που είχε ανάγκη.Στην αρχή,όταν σταμάτησε το σχολείο,γιατί δεν γίνεται αλλιώς, έλεγε και ενοούσε την κατάντια του σπιτιού του.Στην αρχή,λοιπόν,έκανε διάφορα μικροθελήματα στο χωριό,να φέρει λίγο νερό για την ανήμπορη κυρούλα,να φέρει λίγα ξύλα από το βουνό για την ζέστα του Χειμώνα και όποια άλλη εργασία μπορούσε να περάσει από τα χεράκια του και μπορούσε να κάνει,με προθυμία.Αργότερα σκεφτήκανε να τον στείλουν στην Αθήνα γιατί τόσα στόματα και αυτές οι πενταροδεκάρες δεν φτουρούσανε...Άντε παιδάκι μου, με το καλό,έλεγε η μανούλα του,να πας στην Αθήνα να δεις και συ Θεού πρόσωπο και μεις λίγο γλυκό ψωμάκι από τα χεράκια σου.Τι να κάνεις στο χωριό,θα φας τη ζωούλα σου και δεν θα βγει και τίποτα.Άντε παιδάκι μου, με την ευχή μου,να πας στο καλό και στο νου σου να έχεις και μας τους ανήμπορους γονείς σου και ό,τι καλό σε διδάξαμε.Γράμματα πολλά δε μάθαμε, μα σου δίνουμε ό,τι πήραμε και μεις από τους πατεράδες μας.Ν'αγαπάς τους ανθρώπους και θα σε αγαπήσουνε κι αυτοί.Ποτέ κακό να μη θελήσεις να τους κάνεις.Στην εκκλησιά την Κυριακή το κεράκι σου ν'ανάβεις.Τον Χριστούλη να παρακαλάς για όλες σου τις δυσκολίες.Όποια δουλειά και να βρεις ξέρω πως θα προκόψεις γιατί είσαι καλός και τίμιος και έτσι να είσαι πάντοτε,παιδί μου.αγνός,έτσι όπωε είσαι τώρα που φεύγεις από κοντά μας.Με τούτα τα λόγια αποχαιρετούσε η μάνα του το Δημητρό , όλες τις ημέρες λίγο πριν φύγει από το χωριό...Ο πατέρας του με κρύα καρδιά τον αποχωριζότανε.Ήτανε,βλέπεις το στήριγμα και η απαντοχή του.Μα αν είναι για το καλό μας και πιότερο για το καλό του,έλεγε, ας πάει στην ευχή του Θεού και της Παναγίας, -Ο πόλεμος! Αυτός φταίει.Έτσι έλεγε και τα μάτια του συννεφιάζανε. Αυτός φταίει,ψιθύριζε. Λες και μιλούσε για κανένα πρόσωπο που του είχε κάνει μεγάλο κακό.Αυτός φταίει, έλεγε τώρα πιο δυνατά.Αυτός έκανε εμένα σακάτη και ρίμαξε το σπιτικό μου. -Τι μουρμουράς εκεί άντρα μου, φώναζε η κυρά του που τον έβλεπε με μισόκλειστα μάτια να μιλάει ψιθυριστά,κουνώντας τα χείλη του, καθώς άφηνε κάθε τόσο τις δουλειές του σπιτιού και περνούσε από κοντά του για να του δώσει νερό να πιεί ή να του φέρει λίγο φαγητό,να φροντίσει τα σκεπάσματα του και να τον βοηθήσει να γυρίσει από το άλλο πλευρό,για να ξεκουραστεί.Τον έβλεπε με μισόκλειστα μάτια να κουνάει ψιθυριστά τα χείλη. -Ε! τι λες κυρά;Μουρμουράω;Τι μουρμουράω,λαγοκοιμάμαι και δεν θυμάμαι.Εδώ που είμαι ολημερίς ξαπλωμένος τι θες να κάνω,με παίρνει ο ύπνος. - Δόξα τω Θεώ να λες άντρα μου.Δόξα σοι ο Θεός και μη χειρότερα Παναγία μου. -Ναι! δόξα τω Θεώ μουρμούριζε κι έκανε το σταυρό του. Έπειτα πάλι έκλεινε τα μάτια του,συλλογιζότανε τις μέρες εκείνες.Τις μέρες του πολέμου. Ο Πατέρας του Δημητρού,ο Κωνσταντής ο Κόνιαλης,με το δίκιο του παραπονιότανε για την κατάσταση του. Πριν ο πόλεμος γίνει και τον αφήσει σακάτη,ήταν ένας δουλευτάρης νοικοκύρης.Δούλευε ολημερίς στα χωράφια.Ήταν αλήθεια πως η τωρινή κατάσταση του ήταν απελπιστική.Ασφυκτιούσε εκεί ξαπλωμένος.Έμαθε να δουλεύει από μικρό παιδί.Τώρα βρισκότανε πολλά χρόνια σε απραξία,παρόλ αυτά όμως δεν έχασε τον εαυτόν του. Λένε πως ο άνθρωπος που καταπιάνεται συνεχώς με κάτι δεν προλαβαίνει να σκεφτεί. Στον Κωνσταντή συνέβηκε τώρα το αντίθετο.Μη μπορώντας να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του σώματος του,χρησιμοποιούσε τη δύναμη του νου του.Ξαπλωμένος στο κρεββάτι του,ώρες ακίνητος,σκεφτόταν ξανασκεφτόταν και έβρισκε πάντα την λύση στα προβλήματα που είχε το σπιτικό του.Και δεν ήταν μόνο αυτό,βοηθούσε και τους συγχωριανούς του. Ερχόταν να τον συναντήσουν και να του προσφέρουν συντροφιά σχεδόν κάθε μέρα. -Κωνσταντή το...και το... -Τι λες βρε παιδι. -Ναι!και τι θα κάμω. -Πήγαινε συ στην δουλειά σου κι εγώ μαι εδώ. Σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν το πρόβλημα του συνανθρώπου του κι έβρισκε πάντα την πρέπουσα λύση.Η ευτυχία που έβλεπε να ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των ανθρώπων που απομάκρυνε τις δυσκολίες τους,οι ευχαριστίες τους,τα χαμόγελα τους ήταν γι αυτόν ό,τι καλύτερο μπορούσαν να του δώσουν.Ήταν απόδειξη πως ζούσε,πως ήταν χρήσιμος,πως και σ'αυτή ακόμη την κατάσταση που βρισκόταν μπορούσε κάτι να προσφέρει κι αυτός στην οικογένεια του και στους συγχωριανούς του. -------------------------------------- Αέραααααααααα,αέραααααααααα,δος τε του παιδιά,εμπρός δος τε τους να καταλάβουν. -Τρέξτε,τρέξτε γρήγορα.Κρυφτήτε μέσα στο σκάμα,γρήγορα και μας φάγανε. -Ωχ! βαράτε του ρε παιδιά,την έφαγα στο πόδι. -Ωχ! ωχ! μανούλα μου. Είναι οι φωνές του Κωνσταντή,είναι οι εφιάλτες του,που μόνιμα έχει κι ας έχουν περάσει κι όλας τόσα χρόνια από τότε που ο πόλεμος τελείωσε και γύρισε στο σπίτι ζωντανός,αλλά σακάτης.Η κυρά του τον έχει συνηθίσει πια και δεν την νοιάζει,προσπαθεί ,κάθε φορά που η κρίση πιάνει τον γέρο της,να τον συνεφέρει με ήρεμα λόγια,μην της πάθει και τίποτα.Τον πρώτο καιρό δεν ήξερε τι να κάνει.Ο Κωνσταντής εκτός από τα λόγια που έλεγε και τις φωνές που έβαζε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα,έκανε και χειρονομίες,άγριες χειρονομίες.Ευτυχώς που το σπίτι ήταν λίγο απόμακρο,βρισκόταν πιο έξω από το χωριό.Πότε,λοιπόν κρατούσε πολυβόλο και φώναζε ντουκ-ντουκ,ντουκ-ντουκ,ντουκντουκντουκ,κάνοντας τον χαρακτηριστικό ήχο που βγαίνει από το όπλο.Άλλοτε τέντωνε τα χέρια σα να πετούσε όλμους και άκουγες φσσσσσ μπαφ που έκανε με το στόμα του. Η κυρά του, που κοίτονταν δίπλα του υπέφερε πολύ.Ώσπου είδε και απόειδε πήγε κι αυτή για να βρει την ησυχία της ,να στρώνει εκεί παραδίπλα του,χάμω.Έβαζε από κάτω κουρελούδες που είχε από τα προικιά της ,από πάνω έστρωνε το καθαρό σεντόνι και σκεπαζότανε για να ζεσταθεί με υφαντές πατανίες μέχρι την κορυφή του κεφαλιού της,να μην ακούει κάθε φορά που τον έπιανε η κρίση.Στην αρχή,γιατί ύστερα που οι κρίσεις έγιναν πιο συχνές την έπιανε η λύπηση κι έμενε ξάγρυπνη για να τον συνεφέρνει τις ώρες που πραγματικά υπέφερε,τις ώρες που πάλεβε με τους εχθρούς του εφιάλτη του που δεν έλεγε να σταματήσει.Όταν την επόμενη ημέρα του έλεγε το...και το...,ο Κωνσταντής την κοίταζε απορημένος και έλεγε πως δεν θυμότανε τίποτε απ όλα αυτά,τίποτε σου λέω,έλεγε στην κυρά του αποφασιστικά. Έτσι ο καιρός περνούσε με τον κυρ Κωνσταντή κατάκοιτο τις περισσότερες ημέρες και με την κυρά του να τρέχει από δω κι από κει στις αγροτικές δουλειές για να εξασφαλίσει το καθημερινό,οι μικρούλες κόρες να πηγαίνουν στο σχολειό και ο Δημητρός;Ο Δημητρός,ξεκίνησε παιδί δώδεκα χρονών,φορτωμένο με χιλιάδες όνειρα και με τις ευχές των γονιών του,το σπουδαιότερο, για την μεγάλη πόλη,την πρωτεύουσα.Η Αθήνα βέβαια δεν είχε γίνει ακόμη το θηρίο που είναι σήμερα.Μα δεν έπαυε να είναι μια μεγαλούπολη,που για ένα χωριατόπαιδο φάνταζε σαν κάτι το απόμακρο.Βέβαια,όπου και αν πήγαινε,σε όποια πόλη,τα ίδια συναισθήματα θα ένοιωθε,αφού πήγαινε σε κάποιο άγνωστο κι απόμακρο τόπο,σε μια μεγάλη πόλη,στην Αθήνα,στην πρωτεύουσα. ------------------------------------ H μέρα τούτη η σημερινή ήταν για τον Κωνσταντή μέρα γεμάτη συγκίνηση,αφού πρώτη φορά αποχωριζότανε τον μοναχογιό του.Η μέρα αυτή του αποχωρισμού από το παιδί του ήταν μια καταθλιπτική ημέρα και τον έκανε να ξεφύγει από τα καθημερινά.Του έδωσε την αφορμή να αναπολήσει όλα τα περασμένα.Του έκανε μεγάλο κακό να θυμάται τις ημέρες εκείνες.Μα δεν κανόνιζε εκείνος τον νου του.Τις ώρες που δεν είχε τίποτε άλλο να σκεφτεί,όλο ερχότανε στην σκέψη του εκείνες οι ημέρες,οι γεμάτες φρίκη.Δεν ήταν εύκολο να πάρει το σφουγγάρι και να σβήσει τις μνήμες.Δεν ήταν με κιμωλία γραμμένες,ήταν βαθιά χαραγμένες και πολύ συχνά βασάνιζαν την σκέψη του.Εξόν από αυτό,εξόν που οι θύμησες ερχόταν από μόνες τους στο νου του,ήτανε φορές που νέα παιδιά,παιδιά συγγενών και φίλων ερχότανε να του κρατήσουν συντροφιά και ζητούσαν από τον Κωνσταντή,ήθελαν να μάθουν από πρώτο χέρι τα καθέκαστα,να εξιστορήσει τι είχε συμβεί εκείνες τις ημέρες εκεί πάνω στα σύνορα.Κι ο Κωνσταντής ανασκάλευε τη μνήμη του και με προθυμία εξιστορούσε τα περιστατικά που του είχαν κάνει μεγάλη εντύπωση. Θα συνεχίσω την επόμενη Κυριακή.
Το ποίημα του Σαββατόβραδου Ας κρούσσουν/ της μνήμης σου τα σήμαντρα/ Μεγαλωμένες μέσα στην αντάρα οι φωνές/ Πανώριες κι ασυγκράτητες/ Μέσα στα μύχια της ψυχής σου αντηχούν/ Να σε μεθύσουν/ Αυτό πασχίζουν/ Τρέξε να σωθείς.
22 Σεπτεμβρίου 1952 απεβίωσε ένας διακεκριμένος Έλληνας των γραμμάτων.Είναι ο Τίμος Μωραϊτίνης,ο οποίος διέπρεψε σε πολλούς τομείς της δημοσιογραφικής και της συγγραφικής καρριέρας του.Μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε και θεατράνθρωπο,αφού ασχολήθηκε με την συγγραφή επιθεωρήσεων και θεατρικών σκετς.Έγραψε αρκετές επιθεωρήσεις,οι οποίες σημείωσαν επιτυχία στην εποχή του. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1875.Φοιτούσε στα 1895 στο Πανεπιστήμιο Αθηνών,όταν διέκοψε τις σπουδές του και αφοσιώθηκε στην ποίηση.Έγραψε πολλά ποιήματα τα οποία έγιναν σπουδαία τραγούδια,νοσταλγικά τραγούδια,που τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα.Όπως οι καντάδες. "Στης Πλάκας τις ανηφοριες" είναι το πρώτο τραγούδι του και όπως ομολογεί ο ίδιος το έγραψε επισκεπτόμενος τακτικά την μητέρα του στο πατρικό του σπίτι στην Πλάκα ,όπου παρατηρούσε και κατέγραφε σε ποίημα τις όμορφες εικόνες που έβλεπε,περνώντας τα γραφικά στενά της Πλάκας.Το άλλο τραγούδι που τραγουδάμε και σήμερα είναι το"Εγώ το πίνω". Το ΕΙΡ,Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας,σε μια προσπάθεια διατήρησης των κειμένων,των θεατρικών επιθεωρήσεων,των σκετς και των τραγουδιών του Τίμου Μραϊτίνη,έγινε εκδήλωση στους Ραδιοθαλάμους του Ζαππείου,στην οποίαν απέδωσαν εξαιρετικά εκλεκτοί ηθοποιοί,οι αδελφές Καλουτά,ο Αλέκος Λειβαδίτης και άλλοι ηθοποιοί. Έκλεψε την παράσταση η τραγουδιστική ικανότητα του Πέτρου Κυριακού στο τραγούδι "Με λεν μπεκρή πού τόχουν βρει",που τραγούδησε σαν να ήταν πράγματι μεθυσμένος με μεγάλη επιτυχία στους λόξιγκες των μπεκρήδων ικανότητα στο είδος που είχε και ο Ορέστης Μακρής. Ο Τίμος Μωραϊτίνης είναι εκείνος που ανέδειξε την συνοικία Πλάκα της Αθήνας και την καθιέρωσε ως κέντρο αποκριάτικης διασκέδασης.Από τα μέσα της δεκαετίας του 1920 και μετά τον πόλεμο είχε την επιμέλεια των αποκριάτικων εκδηλώσεων,οι οποίες ανέβασαν τον ποιητικό του οίστρο,γράφοντας ποιήματα αφιερωμένα στις αποκριάτικες μορφές,την κολομπίνα και τον πιερότο,ακόμη στα κομφετί και στις σερπαντίνες. Ο Τίμος Μωραϊτίνης διακρινόταν για τα δροσερά και ρομαντικά ποιήματα του,που έγραφε με νοσταλγική διάθεση επιστροφής στο παρελθόν που θεωρούσε αγνότερη εποχή και ωραιότερη.Ασχολήθηκε ο Τίμος Μωραϊτίνης και με το μυθιστόρημα.Το πιο γνωστό του είναι το μυθιστόρημα " Ολόκληρη ζωή" και από τα ποιήματα του σημαντική είναι η συλλογή ποιημάτων "Φθινοπωρινά Φύλλα". Τα τραγούδια του Τ.Μωραϊτίνη Στης Πλάκας τις ανηφοριές Έχει η Αθήνα ομορφιές,έχει και κάτι ζωγραφιές μα σαν της Πλάκας τα στενά δεν έχει τέτοια πουθενά Βρε,το ξέρει η ανθρωπότης, πως ο Θεός είναι Πλακιώτης κι όταν σιγοψιχαλίζει,αχ,τα βασιλικά ποτίζει. Στης Πλάκας τις ανηφοριές που γέρνουν οι κληματαριές έχει κάτι πλακιώτισσες που λες ροδόσταμο τις πότισες Κι η ρετσίνα κεχριμπάρι ταβερνιάρη ταβερνιάρη βάλε μας να σβήσει η έννοια από την κεχριμπαρένια. Εγώ το πίνω Εγώ το πίνω και το λέω γίνομαι στουπί και δε με νοιάζει σας ορκίζομαι ο κόσμος τι θα πει. Κατεβάζω τις μισές κι ανεβαίνει ο βερεσές κι αρχίζω τα παραπατήματα και τότε πια βλαστήματα Με λεν μπεκρή Με λεν μπεκρή πού τόχουν βρει αφού ρουφώ τη μέρα δυο κρασιά στη καθισιά και τρία παραπέρα. Ποτήρι,χθες είπα, ποτές στα χείλη μου δεν βάνω, όπου καλό ρε το κολλώ στην κάνουλα επάνω. Τους μπεκρήδες κι αν δικάσουνε άδικα θα με κρεμάσουνε. Μπέκρος δεν είμαι αλλά αν το τραβώ είναι για δυο ματάκια γαλανά. Για να ξεσκάω τα κοπανάω τις νύχτες και τα δειλινά. Τραγούδια-καντάδες που διαπέρασαν τον χρόνο.Αρέσουν στους νέους αυτά τα τραγούδια και θα αρέσουν πάντοτε όσο υπάρχουν ευαίσθητοι και ρομαντικοί άνθρωποι νοσταλγοί του παρελθόντος,μιας εποχής παλιάς.Το άκουσμα αυτών των γουστόζικων τραγουδιών,ζωντανεύει στους παλαιότερους αναμνήσεις ωραίες,τραγουδιών που αντανακλούν την εποχή των δεκαετιών 1920 και 1930 του τριαντάχρονου τότε Τίμου Μωραϊτίνη.

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Hλιόλουστη και εορταστική η σημερινή ημέρα 20 Σεπτεμβρίου 2012.Γιορτάζει ο άγιος Ευστάθιος. Δύο είναι οι άγιοι με το ίδιο όνομα που τιμάται η μνήμη τους σήμερα. Ο πρώτος από τους αγίους με το όνομα αυτό έζησε τον πρώτον μετά Χριστόν αιώνα.Ήταν αξιωματικός του Ρωμαϊκού στρατού.Άνθρωπος δίκαιος,εγκρατής,πονετικός προς τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους του,σώφρων και πολύ γενναίος ως στρατιωτικός,όπως λένε οι βιογράφοι του.Έλαβε την χάρη του Χριστού και προσήλθε στους κόλπους της χριστιανικής θρησκείας μετά από ένα όραμα που είδε,όπου ο Χριστός διέκρινε τις αρετές του χαρακτήρα του προσκάλεσε τον γενναίο αυτόν στρατιωτικόν με την οικογένεια του να προσέλθουν στους κόλπους της χριστιανικής εκκλησίας,όπερ και εγένετο.Ο Ρωμαίος στρατιωτικός έγινε χριστιανός,μετωνομάστηκε σε Ευστάθιο,όπως και η σύζυγος του Τατιανή έγινε Χριστιανή με το όνομα Θεοπίστη μαζί και με τα δύο παιδιά τους τον Αγάπιο και τον Θεόπιστο υπέστησαν του κόσμου τις τυραννίες, επί αυτοκράτορος Τραϊανού μέχρις ότου τελευτήσουν τον βίον τους αρνούμενοι να αλλάξουν την αμετάκλητη πίστη τους προς τον Χριστό. Ο δεύτερος από τους αγίους με το όνομα Ευστάθιος,είναι ο Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, από την Κωνσταντινούπολη.Έζησε την πρώτη χιλιετία μετά Χριστόν,από το 1115 μέχρι το 1195.Διετέλεσε Θεολόγος και Φιλόλογος,υπήρξε σχολιαστής του Ομήρου και του Πνδάρου.Διεκρίθη για την ρητορική του δεινότητα και εχρήσθη αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ένα μεγάλο άλμα πραγματοποίησε ο άνθρωπος της προ πολιτισμικής εποχής,όταν εγκατέλειψε την οικονομία του ως συλλέκτης και μεταπήδησε στην οικονομία του παραγωγού τροφήμων.Η επίτευξη αυτή πραγματοποιήθηκε την στιγμή που εξημέρωσε τα ζώα και τα φυτά και επινόησε την γεωργία και την κτηνοτροφία.Αυτή η εξέλιξη είναι μια από τις σημαντικότερες στην εξέλιξη της ιστορίας του ανθρώπου και αφορά την νεολιθική επανάσταση,όπως ονομάστηκε η μετάβαση του στον γεωργικόν και κτηνοτροφικόν βίον.Ο άνθρωπος αυτής της εποχής,της νεολιθικής εποχής,της οποίας η εμφάνιση χρονολογείται από το επτά χιλιάδες προ Χριστού.Ο άνθρωπος αυτήν την εποχήν ζούσε στο στάδιο του βαρβαρισμού και βρισκόταν στο μέσον της απόστασης από τον πρωτογονισμό των παρελθόντων χρόνων προς τον πολιτισμόν του μέλλοντος,προς τον οποίον βρισκόταν πιο κοντά και δεν απείχε πολύ για να μεταβεί από την κατάσταση του ανθρώπου-κυνηγού στην κατάσταση του ανθρώπου-καλλιεργητή. Τι σήμαινε αυτό.Ότι τώρα πλέον είχε αποκτήσει μόνιμη κατοικία.Έμαθε να χρησιμοποιεί τον λίθο στην κατασκευή λίθινων σπιτιών,να σχηματίζει χωριά και σαν άνθρωπος-καλλιεργητής που ήταν,έμαθε να αλωνίζει και να κατασκευάζει πρωτόγονες αποθήκες όπου φύλασσε και συντηρούσε τους καρπούς και τα σιτηρά του.Ο άνθρωπος της λίθινης εποχής δεν έδειξε σημαντικές ικανότητες στην καλλιτεχνία,ως γλύπτης και ως ζωγράφος,όμως εσημείωσε πρόοδο στον τεχνολογικό τομέα με την επινόηση των κατάλληλων εργαλείων για την ανάπτυξη της αγγειοπλαστικής και της υφαντουργικής τέχνης, της χειροποίητης τέχνης.Η νεολιθική επανάσταση,η οποία μετάλλαξε τον άνθρωπο σε πρωτόπειρο καλλιεργητή και σε κάτοικο χωριών,άρχισε στην Αίγυπτο,στην περιοχή της ζώνης βροχών στη Μέση Ανατολή το 7000 προ Χριστού.Συγχρόνως έκανε την εμφάνιση της στην Κρήτη και στα ασιατικά οροπέδια. Λίγο αργότερα η νεολιθική οικονομία μετακινήθηκε προς δυσμάς και διαδόθηκε στην Ουγγαρία,στην Ουκρανία και σε σημαντικό τμήμα της κεντρικής Ευρώπης.Πέντε αιώνες αργότερα αναπτύχθηκε στην Σκανδιναβία και στην βόρειον Γερμανία,ενώ παράλληλα αρχίζει να αναπτύσεται και στην δυτική Κίνα. Η αύξηση του πληθυσμού είναι η αιτία της εμφάνισης του πολιτισμού.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Από την μετάβαση από τον πρωτογονισμό μέχρι την εμφάνιση του πολιτισμού πέρασαν ένα εκατομμύριο χρόνια περίπου.'Οπως καταλαβαίνουμε ήταν μια απίστευτα μεγάλη περίοδος,η οποία αργά αργά οδηγούσε στην εξελιγμένη μορφή του πολιτισμού.Το μεγαλύτερο διάστημα αυτής της περιόδου καλύπτει η παλαιολιθική εποχή,η οποία διήρκεσε επτακόσιες χιλιάδες έτη περίπου. Τα πρώτα όντα που έμοιαζαν με άνθρωπο εμφανίστηκαν τη λίθινη εποχή πηγαίνοντας από τόπο σε τόπο αναζητώντας την τροφή τους. Τα ευρήματα των πρωτόγονων αυτών προ-πολιτισμών, έφεραν στο φως στους επόμενους αιώνες,γενεές ερευνητών με την σκληρή και επιμελημένη ανασκαφική εργασία τους στα εδάφη όλου του κόσμου,ώστε να ανακαλύψουν τις ικανότητες που απέκτησαν με την επιμονή τους οι πρωτόγονοι άνθρωποι των σπηλαίων, μέσα στα οποία κατοικούσαν και των οποίων η επιταχυνόμενη πρόοδος οδήγησε στην ανώτερη παλαιολιθική περίοδο. Αυτήν την εποχή εμφανίστηκε ο πρώτος τύπος του σύγχρονου ανθρώπου,ο άνθρωπος του Κρομανιόν,ο οποίος ζούσε εξ αιτίας του ψύχους από τους πάγους, μέσα στην σπηλιά του,αναγκαστικά άπραγος και καθιστός με τόσο ελεύθερο χρόνο στη διάθεση του,ώστε να του δοθεί η δυνατότητα να επινοήσει έναν νέον τρόπο ζωής και να σημειώσει μεγάλη πρόοδο.Επινόησε καλύτερα εργαλεία και για πρώτη φορά ασχολήθηκε με την τέχνη που βρήκε την έκφραση της στον τρόπο διακόσμησης της σπηλιάς του.Το ακόντιο,η αιχμή του,το τόξο,το βέλος, ήταν από τα καινούργια εργαλεία που επινόησε. Η ανάγκη αντιμετώπισης του ψύχους προέτρεψαν τον πρωτόγονο άνθρωπο να επινοήσει αλιευτικά εργαλεία.Πήρε τα αλιευτικά εργαλεία του και ξεκίνησε να βρει περισσότερο ζεστούς παραθαλάσσιους τόπους να κατοικήσει.Αναρωτιόμαστε με ποιόν τρόπο διήνυε τόσο μεγάλες αποστάσεις.Βρήκε τον τρόπο.Κατασκεύασε μονόξυλα και έλκηθρα,ακόμη και χιονοπέδιλα.Σημείωσε μεγάλη πρόοδο στην τεχνολογία.Έμαθε να κατασκευάζει εργαλεία για την κατασκευή άλλων εργαλείων.Παράλληλα ο πρωτόγονος άνθρωπος αναπτύσει το θρησκευτικό συναίσθημα.Αυτή η μαρτυρία προέρχεται από στοιχεία που αναφέρονται σε ταφικές τελετές,από τους ερευνητές,οι οποίοι ασχολήθηκαν με τα σχετικά ευρήματα. Το μεγαλύτερο όμως επίτευγμα αυτής της εποχής αφορούσε την τέχνη.Ο άνθρωπος της πρωτόγονης αυτής εποχής ανέπτυξε σημαντική καλλιτεχνική δραστηριότητα.Οι πρώτες ζωγραφικές παραστάσεις που διακοσμούσαν τους τοίχους των σπηλαίων ήταν άτεχνες και πρωτότυπες,όμως εκπλήσσουν τον επισκέπτη με την δεξιοτεχνία που είναι ζωγραφισμένες παραστάσεις ζώων, που μοιάζουν σαν αληθινά γεμάτα ζωή και κίνηση. Κρομανιόν:H ονομασία γαλλικού χωριού με ταφικά ευρήματα

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012


Καλή Κυριακή αγαπητοί μου, φίλες και φίλοι Αγαπημένα μου παιδιά. Ένα σφάλμα τεχνικό στον υπολογιστή μετέτρεψε "Το τραγούδι του Σαβββατόβραδου" σε πεζό,αποδεικνύοντας περίτρανα ότι και η τεχνολογία περιπίπτει σε λάθη.Μέχρι τώρα έλεγαν πως τα λάθη είναι ανθρώπινα.Να όμως που... διαψεύδουμε αυτόν που το πρωτοείπε. Συνεχίζουμε τη συζήτησα μας για τον άνθρωπο και την εξέλλιξη του στην διαδρομή του ανά τους αιώνας.Να παραμείνουμε λίγο στην λίθινη εποχή.Τότε που η μορφή του ανθρώπου δεν ήταν καλά διαμορφωμένη και με τα ατελή χαρακτηριστικά του λίγο ομοίαζε στον άνθρωπο.Θα λέγαμε,ότι ήταν ένα ανθρωποειδές,ένα ον που έμοιαζε με άνθρωπο,ένας άνθρωπος που δεν είχε διαμορφωθεί,δεν είχε τελειοποιηθεί.Βρισκόταν σε πρωτόγονη κατάσταση και ήταν κάτω από την εξάρτηση,την κυριαρχία και τις ιδιοτροπίες της φύσεως.Αναζητούσε συνεχώς την τροφήν του,κυνηγούσε τα άγρια θηρία και διετρέφετο με αυτά,ακόμη από την παλαιολιθική εποχή,η οποία διήρκεσε 700.000 χρόνια.Δεν είχαν ανακαλύψει την φωτιά ακόμη και έτσι έτρωγαν ωμές τις σάρκες των ζώων και όλων των άγριων θηρίων. Στις συνεχείς μετακινήσεις του για την ανεύρεση της τροφής του ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν ανυποψίαστος ή μήπως εκεί πίσω στο βάθος του νου του υπήρχε μια μικρή υποψία της ερχόμενης εξέλιξης την οποίαν επρόκειτο να δημιουργήσουν οι απόγονοι του.Και όμως αγαπητοί μου, ο πρωτόγονος άνθρωπος είχε επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στην εξεύρεση του τρόπου της καλυτέρευσης του βίου του αυτού του ίδιου και των απογόνων του.Αυτός ήταν ο στόχος του και προς τα εκεί κατηύθυνε τα βέλη της επινοητικής του προσπάθειας.Πρώτα φρόντισε να τιθασεύσει τη φύση και να κυριαρχήσει στο φυσικό περιβάλλον,στα στοιχεία της φύσεως.Επινόησε τα πρώτα εργαλεία και με τον τρόπο αυτό ενίσχυσε τις φυσικές δυνάμεις που διέθεται.Τα πρώτα εργαλεία του για γενική χρήση ήταν οι φυσικοί λίθοι,οι πέτρες οι ανεπεξέργαστες,που δεν είχαν υποστεί ακόμη επεξεργασία.Αργότερα ο πρωτόγονος άνθρωπος άρχισε να επεξεργάζεται τις σκληρές πέτρες και να τις σχηματοποιεί,όπως και το ξύλο από τους κορμούς μεγάλων δένδρων και να κατασκευάζει εργαλεία,τα οποία είναι οι πρόγονοι των σημερινών εργαλείων,όπως είναι τα τσεκούρια,τα σφυριά.τα μαχαίρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα. Καθώς ήταν και...ο μεγάλος κυνηγός,επινόησε τις παγίδες με τις οποίες συνελάμβανε τα μεγάλα ζώα που η δύναμη τους υπερτερούσε της δικής του δύναμης.Τότε... έφθασε η στιγμή που έμαθε να χρησιμοποιεί την φωτιά έτσι ώστε να ζεσταίνεται ναι να ψήνει τα κυνηγημένα ζώα που συνελάμβανε.Υπάρχουν μαρτυρίες για όλα αυτά.Στα τέλη των δεκαετιών 1920 και 1930 βρέθηκαν στο Πεκίνο ευρήματα,από λείψανα ανθρώπων της πρωτόγονης εποχής, που επιβεβαιώνουν ότι, οι πρωτόγονοι αυτοί άνθρωποι γνώριζαν πριν από πεντακόσιες χιλιάδες χρόνια (500.000) να κατασκευάζουν εργαλεία και να κάνουν χρήση της φωτιάς.Στις δοκιμές αυτών των επινοήσεων που για πρώτη φορά χρησιμοποιήθηκαν από τους πρωτόγονους ανθρώπους,οπωσδήποτε,θα υπήρχαν ζημιές και θύματα από την έλλειψη πείρας στην χρήση των εργαλείων και της φωτιάς. Εμείς αυτό που έχουμε να κάνουμε τώρα είναι να ευχαριστήσουμε τους πρωτόγονους αυτούς ανθρώπους,να πούμε πόσο τους ευγνωμονούμε,που μας οδήγησαν στον πολιτισμό που εμείς τώρα απολαμβάνουμε και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας έχει καλά.

Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012

Το τραγούδι του Σαββατόβραδου Ο Καταλύτης Σ'αγαπώ!Ω!πόσο σ'αγαπώ έχω καημό μεγάλο καημό να σε δω πολύ σε λαχταρώ να σε χαρώ μα δεν μπορώ Τα δυό σου μάτια τα γλυκά είναι μπροστά μου κάθε φορά που η μνήμη μου κατρακυλά και με πηγαίνει στα παλιά Σ'ένα δωμάτιο λιτό μ'ένα τραπέζι κι ένα εσκαμπό να με κοιτάζεις τρυφερά και να μου λες λόγια γλυκά Σ'αγαπώ! Ω! πόσο Σ'αγαπώ σε λαχταρώ να σε χαρώ μα δεν μπορώ είμαστε τόσο μακριά... ως την απέναντι γωνιά.
14 Σεπτεμβρίου 1960 απεβίωσε μια σημαντική προσωπικότητα των Ελληνικών γραμμάτων.Είναι ο συγγραφέας,ποιητής και μυθιστοριογράφος Μιχάλης Καραγάτσης,όπως είναι το φιλολογικό ψευδώνυμο του Δημητρίου Ροδόπουλου.Ήταν το πέμπτο παιδί της οικογένειας του δικηγόρου και πολιτευτή Γεωργίου και της Ανθής Ροδόπουλου.Το ψευδώνυμο του συγγραφέα Καραγάτσης προέρχεται από το δέντρο της αυλής του σπιτιού του κάτω από το οποίο καθόταν και έγραφε τα μυθιστορήματα του, ή όπως λένε άλλοι ερευνητές,ότι το δέντρο βρισκόταν στην αυλή της εκκλησίας του χωριού του,όπου παραθέριζε τα καλοκαίρια.Είναι το δέντρο φτελιά ή καραγάτσι. Σε όποιο τόπο και να έγραφε τα μυθιστορήματα και τα ποιήματα του,όλα είναι αξιόλογα.Ο Καραγάτσης είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της γενιάς του τριάντα,η οποία καθορίστικε με τον χαρακτηρισμό "γενιά του '30".Είναι όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από την ομάδα των νεωτεριστών μυθιστοριογράφων και ποιητών,που συνεργάστηκαν στην έκδοση του λογοτεχνικού περιοδικού "Τα Νέα Γράμματα",από το 1935 έως το 1944. Ήταν η γενιά των νέων λογοτεχνών που το 1930 διήνυαν την εφηβική και μετεφηβική ηλικία τους.Ο Καραγάτσης πέρασε την παιδική του ηλικία σε διάφορες πόλεις λόγω των συνεχών μεταθέσεων των γονέων του.Το απολυτήριο του Δημοτικού σχολείου πήρε από την Λάρισα.Τελείωσε το Γυμνάσιο στην Θεσσαλονίκη,όπου ο πατέρας του τον έστειλε για να τον τιμωρήσει,γιατί είχε πλαστογραφήσει στον έλεγχο του την υπογραφή του.Μετά το Γυμνάσιο μετέβη στο Πανεπιστήμιο της Γκρενόμπλ στην Γαλλία για να σπουδάσει Νομικά.Λόγοι οικονομικοί δεν επέτρεψαν να συνεχίσει στην Γαλλία τις σπουδές του.Επέστρεψε στην Ελλάδα και ενεγράφη στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών,όπου συναντήθηκ με τους συμφοιτητές του,Οδυσσέα Ελύτη, Άγγελο Τερζάκη,Γιώργο Θεοτοκά,Γιώργο Σεφέρη, Ανδρέα Εμπειρίκο,Στρατή Μυριβήλη και άλλους εξ ίσου αξιόλογους λογοτέχνες. Από την εφηβεία του ασχολείται με την ποίηση,δεν άργησε όμως να ασχοληθεί με την πεζογραφία και να δώσει στο λογοτεχνικό αυτό είδος διηγήματα και μυθιστορήματα που επέζησαν των χρόνων και έδωσαν στην λογοτεχνία στοιχεία που διαμόρφωσαν μια νεωτερίστικη,μια εξελλιγμένη νέα μορφή μυθιστορημάτων επηρεασμένων από την σουρεαλιστική μορφή των Ευρωπαίων λογοτεχνών. Το πρώτο του διήγημα έγραψε το 1927 είναι ένα αυτοβιογραφικό  διήγημα  "Η κυρία Νίτσα" πήρε τον τρίτο έπαινο στον λογοτεχνικό διαγωνισμό του περιοδικού Νέα Εστία.Διηγείται τον παιδικό του έρωτα για την εικοσάχρονη δασκάλα του στην Λάρισα. Το πρώτο του μυθιστόρημα το έγραψε το 1933 και είναι "Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν",με το οποίο εγκαινιάζει την ώριμη περίοδο της πεζογραφικής του πορείας.Το μυθιστόρημα αυτό μαζί με τα μυθιστορήματα "Ο Γιούγκερμαν" και " η Χίμαιρα" αποτελούν τριλογία με τον γενικό τίτλο "Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο".Το θέμα είναι η αποτυχημένη προσπάθεια προσαρμογής τριών ξένων στην Ελλάδα.Στο μυθιστόρημα του "Η Χίμαιρα",η ηρωϊδα είναι Γαλλίδα παντρεμένη με έναν Έλληνα ναυτικό στη Σύρο. Τα μυθιστορήματα του: "O Γιούγκερμαν"και " Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν" διασκευάστηκαν σε σενάριο και προβλήθηκαν με μεγάλη επιτυχία στην τηλεόραση. * Εγκλιματισμός θα πει εξοικειώνεσαι,συνηθίζεις το κλίμα μιας ξένης χώρας,

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012

         ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ  ΣΤΑΥΡΟΙ  ΚΑΙ  ΣΤΑΥΡΟΥΛΕΣ
Σήμερα  Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2012 γιορτάζουμε και τιμούμε με σεβασμό την ´Υψωση Του Τιμίου Σταυρού.
Ο Τίμιος Σταυρός είναι το σύμβολο των Χριστιανών.
Εκεί επάνω  σταυρώθηκε ο  Χριστός με τον πιο βασανιστικό,με τον πιο φρικιαστικό τρόπο,σαν ένας κακούργος.
Κάρφωσαν το ιερό σώμα Του, τα χέρια και τα πόδια Του,πάνω στο ξύλο του Σταυρού που απεκλήθη Τίμιος.
Για πρώτη φορά υψώθηκε ο Τίμιος Σταυρός,στις 14 Σεπτεμβρίου του έτους 335 μετά  την ανεύρεσή του από την μητέρα του αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου,την Ελένη,την μετέπειτα Αγία Ελένη,η οποία βρήκε τον σταυρό και τον  παρέδωσε στον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακάριο τότε που αυτοκράτορας του Βυζαντίου ήταν ο υιός της ο Mέγας Κωνσταντίνος.
Ο Πατριάρχης Μακάριος ύψωσε ψηλά τον Σταυρό για να τον δουν όλοι οι παρευρισκόμενοι χριστιανοί.
Την εποχή που ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ηράκλειος πολεμούσε με τους Πέρσες,το 614,οι οποίοι είχαν επιτεθεί εναντίον της Παλαιστίνης,άρπαξαν τον Σταυρό,ένα σπουδαίο λάφυρο από τους χριστιανούς.
Ο Ηράκλειος νίκησε και ξαναπήρε από τους εχθρούς τον Σταυρό.Έρχεται θριαμβευτής  στις 14 Σεπτεμβρίου του 628 στα Ιεροσόλυμα έχοντας στους ώμους του τον Σταυρό που παρέδωσε στον Πατριάρχη Ζαχαρία,ο οποίος Ύψωσε τον Σταυρό στον Ναό της Αναστάσεως επιδεικνύοντας τον στους ευσεβείς χριστιανούς που παρευρίσκοντο, και έψαλλε για πρώτη φορά τον γνωστό ύμνο"Σώσον Κύριε τον λαόν σου ".
Ο Σταυρός είναι το χριστιανικό σύμβολο είναι όμως και σύμβολο θανάτου για τον Χριστό.Εκεί επάνω σταυρώθηκε κατ εντολήν του Θεού και πατέρα του για να χαρίσει την δικαιοσύνη στον κόσμο.
Επομένως όσο υψώνεται ο Σταυρός που είναι το σύμβολο του θανάτου για τον Χριστό,τόσο μακρινός γίνεται ο θάνατος."Θανάτω θάνατο πατήσας".Να θυμηθούμε τον πασχαλινό ύμνο, το"Χριστός Ανέστη". 
Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού υπενθυμίζει,ότι διαρκώς οφείλουμε να θεώμεθα,να παρατηρούμε,να προσβλέπουμε  τον Σταυρό.
Ο άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς γράφει ότι ο Εσταυρωμένος Κύριος γίνεται σπονδοφόρος της ψυχής μας φέρνοντας την ειρήνη στις  εσωτερικές μας διαμάχες,τις ασυγκράτητες  διαμάχες της ψυχής,της δική μας ψυχής,του εσωτερικού μας κόσμου,
Ο Απόστολος Παύλος και άλλοι αποστολικοί πατέρες εξυμνούν με σεβασμό και τιμούν Το Χριστιανικό Σύμβολο,χάριν του οποίου,με την θυσία του Χριστού, απολυτρώθηκαν οι χριστιανοί και πραγματοποιήθηκε η σωτηρία του κόσμου.Ο Απόστολος Παύλος σε πολλές επιστολές του εξυμνεί την σημασία του Σταυρού για την σωτηρία του ανθρώπου και όλου του κόσμου.
Πολλοί  εκκλησιαστικοί ιστορικοί πρωτοβυζαντινοί συγγραφείς,όπως ο Αμβρόσιος,ο Θεοδώρητος και άλλοι,αναφέρονται στην ανεύρεση και στην Ύψωση του Τιμίου Σταυρού.
O Τίμιος Σταυρός είναι σύμβολο   του   πόνου.
Η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού συμβολίζει την εξωτερίκευση του πόνου.
Προτρέπει τον πονεμένο άνθρωπο,
 ( και ποιός άνθρωπος  μπορεί να πει ότι δεν είναι πονεμένος.Κάθε ένας άνθρωπος σηκώνει στις πλάτες του τον δικό του σταυρό του μαρτυρίου.Περισσότερο,βεβαίως,οι άνθρωποι της εποχής του Χριστού).
Προτρέπει τον άνθρωπο να πει αυτό που βασανίζει την ψυχή του,να απελευθερώσει την ψυχή του, για να προχωρήσει ανάλαφρος και αποδεσμευμένος από  όλα όσα του προκαλούν την θλίψη, τον  πόνο,τα πάθη,τα άλυτα βουλεύματα της ψυχής.
Κι εδώ εισερχόμεθα στις διαπραγματευτικές ενέργειες της εξομολόγησης.
Το άδειασμα της ψυχής φέρνει την αλαφράδα στην ψυχή,η οποία ταλανίζεται από τις διάφορες επιρροές του περιβάλλοντος που ασκεί επάνω της πολλές φορές επίδραση  ζημιογόνο και τότε είναι η στιγμή που έχει την ανάγκη ενός καθαρού νου να την εξυψώσει στα δικά της ουράνια, να την απομακρύνη από τα προβλήματα που οι συγκυρίες,οι τυχαίες περιστάσεις, εναποθέτουν,προσφέροντας της  βίον αποτελεσματικόν και αδιατάραχτον.

Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου 2012

Aγαπημένα μου παιδιά μεγάλα και μικρά προπαντός εσείς τα μικρούλια παιδάκια που πηγαίνετε πρώτη φορά στο σχολείο,τα πρωτάκια στο Δημοτικό. Οι ζωή μας είναι όλο αρχές.Από την γέννηση μας,από την  πρώτη ημέρα της αρχής της εμβίου ζωής μας.Και αφού ήρθαμε στον κόσμο μια χαρά και η πρώτη έναρξη μας στέφθηκε από επιτυχία γιατί και οι επόμενες αρχές να μην είναι το ίδιο εύκολες και θαυματουργές.
Τα πρωτάκια,όπως συνήθως λένε τα παιδιά της πρώτης τάξης του δημοτικού σχολείου.Τα τρυφερά αυτά πλασματάκια που για πρώτη φορά πηγαίνουν στο σχολείο.ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΠΑΙΔΙΑ. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.ΚΑΛΑ ΔΙΑΒΑΣΜΑΤΑ Σε πολλά μέρη της Ελλάδας η πρώτη Σεπτεμβρίου είναι η Εκκλησιαστική Πρωτοχρονιά,την οποίαν γιορτάζουν,όπως και την κανονική Πρωτοχρονιά την πρώτη Ιανουαρίου.Επομένως ο Σεπτέμβρης στις περιοχές αυτές θεωρείται ο πρώτος μήνας του χρόνου.
Δεν πιστεύω τώρα να κλαψουρίζετε,που θα φεύγετε πρωϊ πρωϊ από την αγκαλιά της μαμάς ή της γιαγιάς για το σχολείο.Μα τι λέω τώρα. Έχετε συνηθίσει από την περυσινή χρονιά που πηγαίνατε στο νηπιαγωγείο.Ε! βέβαια τώρα είναι λίγο διαφορετικά.Έχετε μεγαλώσει ένα χρόνο και είστε έτοιμα να δεχθείτε τις καινούργιες γνώσεις που θα σας μεταδόσουν οι δασκάλες και οι δάσκαλοι σας. Ξεκούραστα από τις καλοκαιρινές διακοπές θα τις αφομοιώνετε εύκολα,τώρα που οι κατασκευές και τα παιχνίδια είναι λιγότερα και δίδουν την θέση τους στην Ανάγνωση περισσότερο,στην Γραφή και στην Αριθμητική.Λιγοστά τα μαθήματα  στην πρώτη τάξη,στην οποίαν θα παίζετε και θα μαθαίνετε.Εγώ να σας πω την αλήθεια.Δεν ένοιωσα την έλλειψη της μαμάς μου καθόλου μα καθόλου στην πρώτη τάξη γιατί πήγα στο σχολείο όπου η μαμά μου ήταν δασκάλα.Ναι! ήμουν πολύ τυχερή από αυτό το γεγονός,όμως αργότερα δεν ήταν και τόσο καλά τα πράγματα από μέρους των παιδιών, που ένοιωθαν μια κρυφή ζήλεια,που αρκετές φορές δεν ήταν καθόλου κρυφή,ήταν ολοφάνερη και με στεναχωρούσε πολύ.
Τώρα μίλησα για την Ανάγνωση σαν το σπουδαιότερο μάθημα της πρώτης Δημοτικού γιατί θυμάμαι τα λόγια της μαμάς μου,που έλεγε ότι αν δεν μάθει το παιδί να διαβάζει καλά από την πρώτη τάξη,δεν θα μάθει ποτέ.Για την Αριθμητική έλεγε ότι αν δεν μάθει να μετράει στην πρώτη τάξη,οπωσδήποτε θα μάθει στα επόμενα χρόνια.Περιτεύει να σας πω,ότι κι εγώ διάβαζα "από την κοιλιά της μαμάς μου",όπως λέμε. Από τα τρία μου χρόνια διάβαζα την Εφημερίδα των Δασκάλων,τον Γεωγραφικό Άτλαντα.Τα βιβλία που διάβαζε και η μαμά μου στο σπίτι.Μαζί διαβάζαμε στο σπίτι και  μαζί πηγαίναμε στο σχολείο,όλα τα χρόνια.Δεν την εγλίτωσα όμως ούτε κι εγώ.Αργότερα στο Γυμνάσιο και στο Πανεπιστήμιο ένοιωσα την έλλειψη της. Ήταν το συναίσθημα αμοιβαίο,όπως μου έλεγε.
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΙΔΙΑ


* Η εφημερίδα των δασκάλων ήταν το "Διδασκαλικό Βήμα"






Aγαπητοί μου συμπατριώτες,φίλες και φίλοι,συνάνθρωποι μου,άνθρωποι αυτού του πλανήτη που ονομάζεται Γη.
Αγανακτισμένοι και θυμωμένοι ανά τους αιώνας.
Ο θυμός έχει διάρκεια και είναι ίδιον της ανθρώπινης ψυχής που δεν βρίσκει ποτέ ησυχία μέχρις ότου βρεθεί στις γλυκιές αγκάλες του Θεού.
Άλλοι επισπεύδουν την μετάβαση. Γι αυτούς δεν έχει νόημα πια η ζωή,εξ αιτίας διαφόρων προσωπικών λόγων.Οι λόγοι αυτοί,οι όποιοι λόγοι,οι οποίοι οδηγούν στην απογοήτευση και στην εν συνεχεία τελείωση της ζωής,δεν ταιριάζουν με τους νόμους,τους γραπτούς νόμους,που καθορίζουν τον ανθρώπινο βίο,την ανθρώπινη ζωή.
Άλλοι άνθρωποι ακολουθούν την νόμιμη οδόν με εγκαρτέρηση και υπομονή  χαρίσματα που προσδίδουν οι κληρονομικές καταβολές ή ο χαρακτήρας που διαμορφώνουν αργότερα,όταν ενηλικιωθούν. Ο ανθρώπινος  χαρακτήρας επιδέχεται αλλαγές και διαφοροποιήσεις ακόμη και αν τα στοιχεία που αποτελούν τα χαρακτηριστικά της ψυχής του,δεν είναι επίκτητα. Όλη η ζωή του ανθρώπου αποτελείται από μια σειρά αλλαγών.Αλλοίμονο αν δεν συνέβαιναν αυτές οι αλλαγές. Αλλοίμονο αν επικρατούσε στασιμότητα στον πλανήτη,ακόμη θα βρισκόμασταν σε πρωτόγονη  κατάσταση. Πολλοί είναι οι άνθρωποι οι οποίοι αρέσκονται  σε ένα  πιο απλό τρόπο ζωής και αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν στις καλοκαιρινές διακοπές τους. Να θυμηθούμε τα παιδιά των λουλουδιών,όπως ονομάζονταν οι παρέες νέων παιδιών που παραθέριζαν με πρωτόγονες συνθήκες,μακριά από τις ευκολίες του πολιτισμού. Αυτοί οι άνθρωποι συναντώνται κάθε χρόνο και απολαμβάνουν αυτόν τον απλό τρόπο ζωής. Οι άνθρωποι αυτοί  είναι απαλλαγμένοι από την αγανάκτηση που κατατρέχει την ζωή των άλλων ανθρώπων, που έχουν αυτό τον χαρακτήρα. Να εξοργίζονται με όλα και με όλους.

H πολιτιστική κρίση που περνάει  η ανθρωπότητα σήμερα άρχισε τον εικοστό αιώνα. Ο Δυτικός κόσμος είχε αναπτύξει
 μέχρι τότε ένα πλούσιο και πολύπλοκο πολιτιστικό σχήμα,που είχε εξαπλωθεί σε όλον τον κόσμο.
Από τις αρχές όμως του εικοστού  αιώνα και μέχρι των ημερών μας,ο πολιτισμός αυτός εισήλθε βαθμιαία σε κατάσταση κρίσεως  κάτω από την πίεση των δύο παγκοσμίων πολέμων και άλλων μικροτέρων πολιτικών συγκρούσεων,που  οδήγησαν στην καταστροφή της καλλιέπειας και του πλούτου που είχαν δημιουργηθεί στο παρελθόν.
Η κρίση αυτή η οποία παρουσιάστηκε, οφειλόταν  στην αυξημένη αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τις τεράστιες φυσικές δυνάμεις,που  ο ίδιος αποδέσμευσε για ανθρωπιστικούς και θετικιστικούς λόγους.*
Εξ αιτίας αυτών βγαίνει το  συμπέρασμα  ότι το άμεσο μέλλον θα είναι η κρισιμότερη περίοδος στην μακρά  ιστορία που διήνησε η ανθρωπότητα από τον πρωτογονισμό μέχρι τον πολιτισμό.
Αυτά όλα και τόσα άλλα δίδασκε, ο καθηγητής T.Walter του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας,στους φοιτητές του.


* Όταν λέμε θετικιστικούς λόγους,εννοούμε την κατ'αίσθησιν γνωστική μας αντίληψη των γεγονότων σε αντίθεση με τα γεγονότα τα μεταφυσικά και συνεπώς  δυσνόητα. Την λέξη μεταφυσικά χρησιμοποίησε ,ο Αριστοτέλης,ο Σταγειρίτης ο μαθητής του Πλάτωνα και δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο έργο του "Μεταφυσικά". Είναι η φιλοσοφία που μελετά  τις πρώτες αρχές και τις αιτίες των όντων.




Κυριακή 9 Σεπτεμβρίου 2012

Ήρθε ο φθινοπωρινός μήνας,ο Σεπτέμβρης.
Ο Σεπτέμβρης είναι ο πρώτος μήνας της εποχής που ονομάζεται Φθινόπωρο.
Φθίνουν οι οπώρες.
Λιγοστεύουν τα φρούτα.
Τα μπάνια και οι χαρές στη θάλασσα συνεχίζονται από τους παραθεριστές που παίρνουν τις άδειες τους αυτόν  τον μήνα,τον Σεπτέμβρη.
Κάλεσε ο πατέρας Χρόνος τον γιο του τον Σεπτέμβρη να κατέβει στη Γη,να αλλάξει τον καιρό,να μην υποφέρουν οι άνθρωποι,τα ζώα μα και τα φυτά από την ζέστη και τον καύσωνα.Τα ψάρια δεν τα συμπεριλάβαμε στα όντα του πλανήτη που υποφέρουν από την ζέστη γιατί αυτά πήραν από τον Θεό το χάρισμα να βρίσκονται ολημερίς και ολονυχτίς,όλες τις εποχές, μέσα στα δροσερά νερά της θάλασσας.
Άστους να ζεσταίνονται! Είπε ο Σεπτέμβρης και αρνήθηκε να πραγματοποιήσει αυτό το ταξίδι στη γη.  Επέμενε ο Χρόνος.Θα πας,του είπε θυμωμένος,και θα πεις και ένα τραγούδι.Έρριξε μια ματιά στα κατάλευκα συννεφάκια.Ανάμεσα τους διέκρινε ένα γκρίζο συννεφάκι μικρό και φουσκωτό έτοιμο να σκάσει από τους πολλούς υδρατμούς που το γέμιζαν.Του έκανε νόημα.Το συννεφάκι  έτρεξε κοντά του και νάτο δίπλα του.Καβάλησε το,είπε ο Χρόνος στον Σεπτέμβρη.Όχι! Είπε ο Σεπτέμβρης,είναι μικρό και δεν με χωράει,θα πέσω σαν την Έλλη.Δεν θέλω,είπε ο Σεπτέμβρης. Είσαι μόνος σου,μη φοβάσαι.Πήρε στο κινητό τον Αίολο.Τον διέταξε  να φυσήξει,το σύννεφο να ξεκινήσει,  να φέρει την δροσιά στο ημισφαίριο αυτό της γης.Γιατί στο άλλο ημισφαίριο τώρα τελείωσε ο Χειμώνας και μπαίνουν στην Άνοιξη.
Ο Αίολος πήρε στο κατόπιν το γκρίζο σύννεφο με αναβάτη τον Σεπτέμβρη.
Φυσούσε με όλη την δύναμη του.Έβγαζε τον αέρα από τα πνευμόνια του.Τα μάγουλα του φούσκωναν και ξαναφούσκωναν,ώσπου ο Σεπτέμβρης έφτασε στο ημισφαίριο αυτό της γης που τώρα αρχίζει το Φθινόπωρο.
Κάλεσε στο τηλέφωνο ο Σεπτέμβρης τον πατέρα του  Χρόνο.Είδες που στάλεγα,του είπε,Με ένα μόνο γκρίζο σύννεφο δουλειά δεν κάνουμε,άφησε που στη διαδρομή ξεφούσκωσε από τα νερά κι εγώ κινδύνεψα να μη φτάσω στον προορισμό μου.Μπήκα από κάτω του και ρούφαγα τα νερά για να μη φύγω κι εγώ μαζί του,με βοήθησε πατέρα και ο Αίολος.
Ε! Τι περιμένεις τώρα.Άστα να πέσουν.Να τους δροσίσεις,θα σκάσεις.
Μη φοβάσαι πατέρα με βοήθησε ο Αίολος.Ήπιε πολύ νερό,εξαερώθηκε και άνεμος τώρα παίρνει τα πάντα στο πέρασμα του.
Ε! και συ τι κάνεις τώρα.Εγώ,πατέρα, κατακάθησα στο χώρο  και σιγά σιγά,μέρα με τη μέρα,εδραιώνομαι.Δροσίζω τους ανθρώπους και φθίνω τις οπώρες.Οι μέρες που θα παραμείνω είναι τριάντα κι εγώ βρίσκομαι στην αρχή ακόμη,στις πρώτες ημέρες του μήνα.
Καλή διαμονή παιδί μου,είπε στον Σεπτέμβρη ο Χρόνος και έκλεισε το κινητό.
                   
                                        Ο Σεπτέμβρης

                              Ήρθε ήρθε ο Σεπτέμβρης
                               καβαλάρης πάνω σ'ένα γκρίζο
                               συννεφάκι
                               ανεμίζει τα μαλιά του ο βοριάς
                               κρυώνει,
                               το κορμί του το διπλώνει
                               μην του πάρει την ποδιά
                               με τα λιγοστά τα φρούτα,
                               αγκαλιά
                               Ο Αίολος φουσκώνει και το
                               σύννεφο σπρώχνει
                               να κατέβουν στη γη να δροσίσουν
                               την αυγή
                               ν'ανασάνουν και
                               από τον καύσωνα να
                               γειάνουν.
                           

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2012

                         To  ποίημα  του  Σαββατόβραδου

                                   Ήχος και  φως

                   Η νυχτιά το πέπλο της το σκοτεινό
                   τύλιξε στο κορμί το μελαψό
                   μονάκριβο δικό της το φεγγάρι
                   που απόψε μοιάζει σαν μαργαριτάρι

                  Φυσάει αεράκι απαλό
                  και τ'αλμυρίκια πέρα δώ(θε) σαν σε χoρό
                  και μέσα απ'τα κλαδιά τους το φεγγάρι
                  που απόψε μοιάζει σαν μαργαριτάρι

                  Λικνίζεται η βαρκούλα στο νερό
                  και δίπλα της στο κύμα το απαλό
                  αντανακλά το φως του το φεγγάρι
                  που απόψε μοιάζει σαν μαργαριτάρι

                  Κι ο ήχος από τη λύρα ο απαλός
                  σε συνεπαίρνει σ'ένα κόσμο αλλοτινό
                  ήχος και φως από το φεγγάρι
                  που απόψε μοιάζει σαν μαργαριτάρι



Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Oι Έλληνες ήταν οι οικοδόμοι του Ευρωπαϊκού κλασσικού  πολιτισμού στο Δυτικό κόσμο.Ουδείς άλλος λαός πρόσφερε τόσα στοιχεία στον πολιτισμό της σύγχρονης ζωής όσα πρόσφεραν οι Έλληνες. Όταν ο Ελληνικός πολιτισμός βρισκόταν στο στάδιο της ακμής του,οι Ελληνικές πόλεις-κράτη άρχισαν να πειραματίζονται στην εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών.
Οι Έλληνες ερεύνησαν τα βασικά προβλήματα. Τη φύση. Την αλήθεια. Την δικαιοσύνη. Το μέλλον του ανθρώπου. Έθεσαν τις βάσεις και μελέτησαν την Φιλοσοφία. Έθεσαν επίσης τα όρια και διαφοροποίησαν τους τομείς των γνώσεων. Δημιούργησαν "πρότυπα" στην Αρχιτεκτονική τέχνη. Αυτά που ονομάζουμε σήμερα "κλασσικά πρότυπα".
Οι Ρωμαίοι που αργότερα ήλθαν και κατέκτησαν τους Έλληνες διετήρησαν σε μεγάλη έκταση τον πολιτισμό τους.Ανεμίχθησαν μαζί τους. Πρόσθεσαν και δικά τους πολιτιστικά  στοιχεία στους τομείς της επιστήμης και της τέχνης.Στην Αρχιτεκτονική,στο δίκαιο,στην διοίκηση,στην τεχνολογία. Έτσι γεννήθηκε ο Ελληνορωμαίκός πολιτισμός,ο οποίος απετέλεσε το επιστέγασμα,την κορυφή, της πολιτιστικής εξέλλιξης του αρχαίου κόσμου.
Κατά την περίοδο του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε στην περιοχή της Μεσογείου,το ισχυρότατο θρησκευτικό στοιχείο.Ο Χριστιανισμός.

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

H νέα δυναμική,ο πολιτισμός, σαν έννοια και σαν ενέργεια εμπεριέχει ωρισμένους βασικούς χαρακτήρες.Αυτοί οι χαρακτήρες είναι: H χρησιμοποίηση της γραφής. Η επινόηση των αριθμών.Η συμβίωση σε ένα κοινωνικό σύνολο. Η ικανότητα επίλυσης των προβλημάτων τα οποία προκύπτουν και δημιουργούν εμπόδια στην περαιτέρω πρόοδο του ανθρώπου. Η δυναμική του πολιτισμού έχει σαν αποτέλεσμα την συνεχή διαδικασία προόδου των ανθρωπίνων γνώσεων και σε μεγαλύτερο βαθμό την υποταγή της φύσεως στον άνθρωπο με την ανάπτυξη της τεχνολογίας.Στις τέχνες περιλαμβάνει την ανάπτυξη και τον εμπλουτισμό της έννοιας του ωραίου και πάνω από όλα περιλαμβάνει την επινόηση νέων κοινωνικών και πολιτιστικών θεσμών και την τελειοποίηση  των  ήδη  υφισταμένων κοινωνικοπολιτικών θεσμών για την επίτευξη μεγαλύτερης συμμετρίας και υψηλοτέρου βαθμού συνεργασίας, μεταξύ των ανταγωνιζομένων κοινωνικών στοιχείων και επίσης των ανταγωνιζομένων εθνών ,στον άνθρωπο του σημερινού αιώνα.
Οι σκηνές μέσα στις οποίες ζούσε κατά την περίοδο του πρωτογονισμού και οι καλύβες τις οποίες χρησιμοποιούσε ως κατοικία κατά την περίοδο του βαρβαρισμού,αντεκατεστάθηκαν από πολυτελείς κατοικίες.Ένας αρχαιολόγος καθηγητής απεκάλεσε "επανάσταση του άστεως" την επίτευξη ριζικής αλλαγής στα καθιερωμένα,η οποία έφερε τον πολιτισμό.
Οι νεότερες γενιές άρχισαν να εκπαιδεύονται σε ιδιαίτερους κοινωνικούς ρόλους. Η αυξανόμενη εξειδίκευση υπήρξε η θεμελιώδης αιτία της αστικής επανάστασης,όπως την χαρακτήρισε ο Αυστραλός επιστήμονας του οποίου το όνομα είναι Γκόρντον Τσάιλντ.
Το γεγονός ότι οι άνθρωποι των νεολιθικών οικισμών  δεν σχετίζονταν πλέον με εξ αίματος συγγένειες,οδήγησε στην ανάγκη  εξεύρεσης ενός άλλου παράγοντα πιο σταθερού και περισσότερο ενωτικού,γεγονός που κατέστησε την θρησκεία και τις κοινές λατρευτικές πρακτικές περισσότερο αναγκαίες,όσο ποτέ άλλοτε. Επομένως η ανάπτυξη  εξειδικευμένων δεξιοτήτων λειτούργησε ως ένας επιπλέον ενωτικός παράγοντας αλληλοεξάρτησης των διακριτών ομάδων.Κανείς δεν μπορούσε να μάθει όλα όσα χρειαζόταν η κοινότητα προκειμένου να επιβιώσει.Μόνο η νέα γενιά,εξειδικεύτηκε στους ιδιαίτερους κοινωνικούς ρόλους.Η αυξανόμενη εξειδίκευση υπήρξε η θεμελιώδης αιτία της
αστικής επανάστασης.

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Παιδιά
Εύχομαι να περάσετε καλά,με παιχνίδια και χαρά τις υπόλοιπες ημέρες των διακοπών κι έπειτα "Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του".
Τα σημαδάκια("),λέγονται ομοιωματικά και τοποθετούνται σε λέξεις ή σε ολόκληρες προτάσεις που δεν είναι δικές μας.Είναι λέξεις ή λόγια αρχαίων ή και νέων συγγραφέων που χρησιμοποιούμε στα γραπτά μας και που το νόημα τους ταυτίζεται με τη γνώμη τη δική μας, που ήδη έχει εκφραστεί από άλλον συγγραφέα.
Εσείς στα παιχνίδια σας και μη φοβάστε.Εγώ θα απασχολήσω τους μεγάλους,μην τους πιάσει πανικός τώρα που πλησιάζουν οι τελευταίες ημέρες των διακοπών, με ένα θέμα που άπτεται του ενδιαφέροντος των.Μπορεί να ενδιαφέρει και σας,να θελήσετε να το μελετήσετε,να το κρίνετε και να το σχολιάσετε, γι αυτό τον λόγο θα ειπωθεί  όσο το δυνατόν πιο απλά και κατανοητά.
Ο άνθρωπος πολλές φορές ξεφεύγει από τον καθορισμένο δρόμο που του επιβάλλουν οι ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του ως Άνθρωπος που στέκεται στα δύο πόδια του και κοιτάζει ψηλά πράγμα που τον διακρίνει από τα υπόλοιπα ζώα και του χαρίζει την ευτυχία να απολαμβάνει περισσότερο από κάθε άλλο έμβιο ον τα αγαθά που απλόχερα ο Θεός χαρίζει.
Ξεφεύγει από τον καθορισμένο δρόμο και ξεπέφτει.Πέφτει πολύ χαμηλά με τις πράξεις του,οι οποίες χαρακτηρίζονται από πισωγυρίσματα σε μια άλλη εποχή βαρβαρότητας και πρωτογονισμού.
Από τότε όμως που η ανθρωπότητα ζούσε σε μια πρωτόγονη κατάσταση έχουν παρέλθει πολλές χιλιάδες χρόνια  κατά την διάρκεια των οποίων σημειώθηκαν πολλές αλλαγές και εξελλίξεις.
 Η ανθρώπινη κοινωνία  προήχθη σε μια ανώτερη βαθμίδα,σε ένα ανώτερο επίπεδο της ανθρώπινης υπόστασης της.
Από την στιγμή που η ανθρώπινη κοινωνία εξελίχθηκε, αμέσως τότε, γεννήθηκε η λέξη Πολιτισμός,που διαπνέεται από ένα σύνολο χαρακτηριστικών που αποτελούν την κοινωνία στην οποία ζούμε εμείς σήμερα.
Οι πρόγονοι όλης της ανθρώπότητας,σε όλον τον πλανήτη όπου κατοικούν άνθρωποι, έζησαν μια εποχή που χαρακτηρίζεται ως Προϊστορική εποχή κατά την οποίαν οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από πρωτόγονες συνθήκες. Ο έξυπνος νους των μαζί με την εφευρετικότητα που διέθεταν επέτρεψε να απομακρυνθούν από τις πρωτόγονες συνθήκες διαβίωσης και να περάσουν στις πιο εξελιγμένες μορφές της. Πότε επισυνέβη αυτή η μετεξέλλιξη στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και κατ επέκτασιν στην ανθρώπινη κοινωνία.
Η μετεξέλλιξη επήλθε από τότε που ο άνθρωπος εγκατέλειψε  τον νομαδικό τρόπο ζωής .Από τότε που η οικονομία της ανθρώπινης κοινωνίαςανήλθε σε υψηλότερα επίπεδα.Από τότε που ο άνθρωπος εγκατέλειψε την οικονομία του ανθρώπου-κυνηγού.Του ανθρώπου-συλλέκτη.Ο άνθρωπος της πρωτόγονης εποχής στήριζε την οικονομία του στο κυνήγι αγρίων ζώων από τα οποία εξασφάλιζε "τα προς το ζειν" ή "τα προς το ζην",την τροφή του,την ενδυμασία του και τρόπο για να ξεκουράζει το κουρασμένο του κορμί.Σκότωνε τα άγρια θηρία και εξασφάλιζε τροφή ακόμη και ενδυμασία.Να θυμηθούμε τον μυθολογικό μας ήρωα τον Ηρακλή που σκότωσε την Τίγρη,πήρε την δορά της να ντύσει το κορμί του.Η οικονομία του ανθρώπου συλλέκτη στηριζόταν στην συλλογή καρπών και οσπρίων που μάζευε κατά την διάρκεια της ημέρας από τα άγρια δέντρα και φυτά σε κοντινά ή απομακρυσμένα μέρη από την σπηλιά του.Από τότε που εγκατέλειψε αυτές τις μορφές οικονομίας άρχισε να οργανώνεται και να εγκαθίσταται σε μόνιμες κοινότητες και σε πόλεις.Από αυτήν την στιγμήν τέθηκε και το θεμέλιον της πολιτιστικής ανάπτυξης του. Η ανάπτυξη αυτή συντελέστηκε με την προυπόθεση και άλλων παραγόντων. Ο εφευρετικός νους του ανακάλυψε την Γραφή,το σπουδαιότερο επίτευγμα της ανθρώπινης ευφυϊας.Ανακάλυψε ένα ενιαίο σύστημα διοικητικής οργάνωσης,το οποίο συνέβαλε τα μέγιστα στην ποιότητα ζωής,την οποίαν επιζητούσε,καθώς και η λειτουργία ενός εξελλιγμένου συστήματος παραγωγής.Οι επιστημονικές γνώσεις τις οποίες απέκτησε του εξασφάλιζαν ποιότητα ζωής και τον απομάκρυναν από τον κίνδυνο της πείνας.Του φοβερού αυτού εφιάλτη του αισθήματος της  στέρησης.

Ως προς την διαμάχη την σχετική με την έκφραση "τα προς το ζειν" ή "τα προς το ζην".Οι απόψεις διϊστανται όπως συνέβαινε από παλαιά ανάμεσα στους δημοτικιστές και τους καθαρευουσιάνους.
Η φράση "ευ ζην" είναι φράση αρχαία ελληνική που χρησιμοποιείται και στην νεοελληνική γλώσσα.
Αν όμως λάβουμε υπόψιν μας,ότι το  "ζην" είναι  το  απαρέμφατον  του  συνειρημένου  ρήματος "ζω-ζης"στην Αττική διάλεκτο,
ενώ το  ασυναίρετο απαρέμφατο της ίδιας διαλέκτου είναι "ζάειν",
θεωρώ ότι και με τις δύο ορθογραφίες (με ήτα ή με έψιλονγιώτα) η φράση είναι σωστή.
 Επειδή βεβαίως ο συνειρημένος τύπος είναι ο πλέον ντροπαλός και συμμαζεμένος χρησιμοποιείται περισσότερο από τον ασυναίρετο,ο οποίος ταιριάζει στην δημοτική γλώσσα,την επικρατέστερη, επί των ημερών μας, γλώσσα.
Ουδέποτε όμως στην φράση "ευ ζην". Αν λάβουμε και πάλι υπ όψιν μας ότι Ζην-Ζηνός ονομάζεται ο Ζευς,ο οποίος ήταν ο πατέρας Θεών και ανθρώπων, κυρίαρχος των ανέμων,η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οποίαν κυριαρχούσε αποδίδει εξαιρετικά τον τύπο του "ευ ζην".

Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012

                               Το τραγούδι του Σαββατόβραδου

                                             Πατινάδα

                             Με  φεγγαράδα πήγαμε βαρκάδα
                             στο λιμανάκι.
                             Ακούμπησες στον ώμο μου λιγάκι.
                             Φύσηξε βοριαδάκι.
                             Ανατριχιάσαμε κι οι δυό.
                             Ήτανε τάχα το αεράκι ή το
                             αισθηματάκι, που άρχιζε μες τη
                             βαρκούλα εκείνο το βραδάκι.
                             Mε φεγγαράδα πήγαμε βαρκάδα
                             στο λιμανάκι.
                             Τα κρινοδάκτυλά μου μες τα
                             δικά σου έμπλεξες,έσκυψες,
                             μου φίλησες τις άκρες.
                             Με κοίταζες,σε κοίταζα,
                             τα μάτια μας αστέρια.
                             Μες την βαρκούλα εγώ κι εσύ
                             σφιχταγκαλιασμένοι.
                             Και...πίσω μας ο Έρως
                             απ'τη φαρέτρα έβγαζε τα βέλη...
                             και...πώς κρυφογελούσε.
                             Είχε πετύχει πάλι να σμίξει
                             ένα ζευγάρι.


Η λέξη  πατινάδα δεν έχει καμία σχέση με την άσκηση ή τη δραστηριότητα με το πατίνι που είναι ξύλινο παιχνίδι,ξύλινο ποδήλατο των παιδιών, με ρόδες και τιμόνι που το κυλούν στο δρόμο,πατώντας με το ένα πόδι πάνω στην ξύλινη βάση του  και με το άλλο πόδι δίνουν ώθηση τρέχοντας.
Ούτε έχει σχέση με το πατινάζ που είναι τρέξιμο πάνω σε λεία επιφάνεια,ιδιαίτερα σε πάγο με παγοπέδιλα.
Η  πατινάδα είναι ερωτικό τραγούδι που τραγουδιέται τη νύχτα στο δρόμο με συνοδεία μουσικών οργάνων.
Είναι ένα είδος καντάδας,μόνο που η καντάδα τραγουδιέται όλες τις ώρες συνήθως και την ημέρα με κιθάρα.
Η βραδυνή καντάδα λέγεται πατινάδα. 

                                                                                                                                 

                                                                                                                                    
                             

                                                                                                                              
          


                                                                                                                             
                                                                                                                               






























                                                                                                                                    

                         
               
         
                            
                             
                             
                             
                          
                             
                            
                            
                             
                             
                            
                             
                            
                            
                             
                             
                                                                                                                                            
Μία εμβληματική προσωπικότητα,μία περισπούδαστη γυναίκα γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου του 1870 στην Ιταλία.Είναι η Ιατρός,η παιδαγωγός,η ψυχολόγος,η φιλόσοφος,Μαρία Μοντεσσόρι.
Η Μαρία Μοντεσσόρι αφιέρωσε όλη τη ζωή της σε εργασίες και προσπάθειες,σε επινοήσεις μεθόδων, που συνέβαλαν στην νοητική και ψυχολογική ανάπτυξη του ΠΑΙΔΙΟΥ.
Η Μαρία Μοντεσσόρι επινόησε το παιδαγωγικό σύστημα που πήρε το όνομά της.Το μοντεσσοριανό παιδαγωγικό σύστημα,το οποίο απετέλεσε πρωτοπορία για την εποχή του και εξακολουθεί να εφαρμόζεται ακόμη και σήμερα σε πολλά σχολεία στον κόσμο,απ άκρου σε άκρου.Από την Ευρώπη, στις ΗΠΑ και τον Καναδά, από την Ινδία μέχρι την Αφρική και σε πολλά κράτη σε όλο τον κόσμο λειτουργούν σήμερα Μοντεσσοριανά σχολεία ,τα οποία εποπτεύονται και καθοδηγούνται από τον διεθνή οργανισμό  "Association Montessori International",ο οποίος δημιουργήθηκε και διαρκεί από τότε μέχρι σήμερα.
Η Μαρία Μοντεσσόρι γεννήθηκε στο Κιαραβάλλε της Ανκόνα.Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου  Σαπιέντσα της Ρώμης.Ανάλωσε όλη τη ζωή της στο ΠΑΙΔΙ.Το παιδί με μαθησιακές ανάγκες.Το παιδί με νοητική καθυστέρηση.Mε όλα τα παιδιά.Με σεβασμό στην προσωπικότητα  του παιδιού.Δημιούργησε μόνη της εποπτικά μέσα διδασκαλίας και παιδαγωγικό υλικό για να γίνονται τα μαθήματα κατανοητά. Η επιτυχία της μοντεσσοριανής μεθόδου προκάλεσε αναστάτωση στον παιδαγωγικό κόσμο,διεθνώς.Η επιτυχία του μοντεσσοριανού,παιδαγωγικού συστήματος βοήθησε τα παιδιά με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης να συνυπάρξουν με τα συνηθισμένα παιδιά στην τάξη.Στην ουσία παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες δεν υπήρχαν ούτε υπάρχουν.Η προσέγγιση των μεγάλων με τα παιδιά δεν ήταν  σωστή με αποτέλεσμα να προκύπτουν  προβλήματα,τα οποία ήλθε να λύση η μοντεσσοριανή μέθοδος.Τα αποτελέσματα της μοντεσσοριανής μεθόδου έγιναν έτσι φανερά .Με την βοήθεια της μεθόδου της,απελευθερωνόταν το πνεύμα και η ψυχή των παιδιών αυτών.Η ΜΑΡΙΑ ΜΟΝΤΕΣΣΟΡΙ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΕ  ΣΕ ΟΛΗ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΜΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ανεξαρτήτως δείκτη νοημοσύνης και μαθησιακής ικανότητας.
Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ  ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΗ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΜΟΝΤΕΣΣΟΡΙΑΝΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ.
Με ποιόν τρόπο εκδηλώνεται ο σεβασμός προς το παιδί.
Κατά πρώτον και κύριον λόγον: MΗΝ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ..Μην τα πιέζετε.Μην τα φοβίζετε.Μην τα χτυπάτε.Μην γεμίζετε τη σκέψη τους με απαγορεύσεις,με "μη το ένα" και "μη το άλλο".Είναι πολύ ενοχλητικό για την ψυχοσύνθεση τους.
Αφήστε το παιδί λίγο μόνο του με τις σκέψεις και την περισυλλογή του.Μόνο για λίγο μόνο του,να περισυλλογιστεί.Τον άλλο καιρό να καταπιάνεται με  επιτραπέζια παιχνίδια και  κατασκευές,που περικλείουν την χαρά της δημιουργίας και την ικανοποίηση για το αποτέλεσμα.Παρέα με τα αδελφάκια του, ή με τους φίλους του.Κάτι καλό θα προκύψει.
Η Μοντεσσόρι εγκατέλειψε την Ιταλία,όταν ανέλαβε την εξουσία ο Μουσολίνι,και κατέφυγε στην Ισπανία.Μετά την επικράτηση του καθεστώτος του Φράνκο εγκαταστάθηκε στην Ολλανδία.Εν συνεχεία μετανάστευσε στην Ινδία,όπου παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια του Β'Παγκοσμίου Πολέμου.Μετά το τέλος της κατοχής επανήλθε στην Ολλανδία,όπου παρέμεινε σε όλη την διάρκεια της ζωή της.
Ανήσυχο πνεύμα και η ίδια δεν εδέχετο η ψυχοσύνθεση της καταπίεση από απολυταρχικά,αυταρχικά καθεστώτα.