Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

 Ο "Ιπποκράτης  της   Αγγλίας", όπως  χαρακτηρίστηκε  για  την  συμβολή  του  στην  Ιατρική  Επιστήμη  του  17ου  αιώνα. Είναι  ο  Άγγλος  ιατρός  Τόμας  Σύντεναμ-Syntenham,ο  οποίος  απεβίωσε  στο  Λονδίνο  στην  ηλικία  των  65  ετών,στις  29  Δεκεμβρίου   1689. Με  σπουδές  στην  Οξφόρδη  και  στο  Μονπελλιέ  της  Γαλλίας.  Οι  πνευματικές  ικανότητες  του,η ευφυϊα  του, η γρήγορη  αντίληψη,  η  σωστή  κρίση  του,η  παρατηρητικότητα  του  και  το  ερευνητικό  του  πνεύμα  εναντιωνόταν στην  εκμάθηση  της  Ιατρικής  από  τα  βιβλία  μόνον.Επέμενε  στην  ανάγκη  της  κλινικής  παρατήρησης. Υπήρξε  ο  πρώτος,ο  οποίος  εισήγαγε  την  μέθοδο  της  ψύξης  στην  θεραπεία  της  ευλογιάς και   περιόρισε  τον  ελώδη  πυρετό,την  ελονοσία,  χρησιμοποιώντας  τον  φλοιό  της  κιγχόνης. Κιγχόνη  είναι  η  φαρμακευτική  ουσία  Κινίνη  και  με  την  απλούστερη  ονομασία,το  κινίνο. Για  την  θεραπεία  της  ελονοσίας  χρησιμοποίησε  και  μια  άλλη  ουσία,το  λάβδανο,είναι  η  φαρμακευτική  ουσία,η  οποία   εξάγεται  από  το  φυτό  λαδανιά,είναι το  φυτό  Κίσθος  με   τα  ροζ  άνθη,είναι  το  φυτό  Cistus  Creticus. Ακόμη  διερεύνησε    διάφορες  ασθένειες  και  ανακάλυψε  την  ιστορία    και  την  φύση  τους. Μελέτησε  τις  αυξομειώσεις  των  επιδημικών  ασθενειών  ανάλογα  με  τις  εποχές  του  έτους.Περιέγραψε  την  αρθρίτιδα, την  πανώλη, (είναι  η πανούκλα).Περιέγραψε την  χορεία,(είναι η  χορεία,η οποία    πήρε  το  όνομα  του: χορεία  του    Σύντενχαμ. είναι μια  αρρώστια  του  17ου  αιώνα,η  οποία  εμφανίζεται  όλο  και  πιο  συχνά  και  στην  σύγχρονη  εποχή  μας   από  την  αύξηση  των  ρύπων  και  του  στρες. Είναι  οι  σπασμωδικές  κινήσεις  των  μυών των  άκρων  και  του  προσώπου  που  εμφανίζονται  σε  νέους  ανθρώπους). Ο Σύντενχαμ περιέγραψε  ακόμη  την  ευλογιά  και  την  υστερία  και  έδωσε  τον   νεώτερο  ορισμό  στη  χολέρα. Όλες  αυτές  οι  ανακαλύψεις  του  και  γενικά  η  συμβολή  του  στην  Ιατρική  του  17ου  αιώνα  εκτιμήθηκαν  πλήρως,οπότε  και  χαρακτηρίστηκε  ως  ο  "Ιπποκράτης  της  Αγγλίας". ΑΙΩΝΙΑ  Η  ΜΝΗΜΗ   ΤΟΥ


Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

To  Kυριακάτικο  Μυθιστόρημα

-Αχ! Γιωργή  μου,αχ! μανάρι  μου,πήγα  για  μαλλί  και  βγήκα  κουρεμένη. Αχ! τι  έπαθα η  καψερή.
-Τι  έπαθες,κυρά  Ασημίνα,άκουγε  τον  Γιωργή  να  λέει  μέσα  στον  ύπνο  που  της  επέβαλαν  για  να  ηρεμήσει  και  να  ξεκουραστεί στο  νοσοκομείο, όπου  την  μετέφεραν  κουρασμένη  από  το  ταξίδι  το  πολύωρο  και  μια  διάσειση,ευτυχώς  ελαφρά,που  υπέστη,όταν ο mr Άντριου,ο  μπαμπάς  του  Μπιλ,του αγαπημένου  της  εγγονής  της   Σημέτας, της  ρίχτηκε. Την  αιφνιδίασε,την  άρπαξε  άγρια,κόλλησε  το  στόμα  του  στο  στόμα  της και  στην  προσπάθεια  της  να  απαγκιστρωθεί  από  το  βίαιο  αγκάλιασμα  του,το  κορμί  της  ταλαντευόταν,ώσπου  πέφτοντας   κάτω  τον  άρπαξε  από  τα μαλλιά  του,την  περούκα  του,για  να  κρατηθεί  και  όπως  φαίνεται  χτύπησε. Παραμιλούσε! κουβέντιαζε  με  τον  Γιωργή, τον  καφετζή  της  πλατείας  του  χωριού  της,που  εμπιστεύθηκε  τα  ζωντανά  της  προτού  φύγει  γι  αυτό  το  μακρινό  ταξίδι.
-Ναι! μανάρι μου, έπεσε  πάνω  μου  σαν  αφηνιασμένο  άλογο.
-Κυρά  Ασημίνα  μου,φταις  κι εσύ.Παραφέρθηκες,έχασες  την αξιοπρέπεια  σου.
-Ναι! παληκάρι  μου,σωστά  το  λες,έχασα  την  αξιοπρέπεια  μου.  Τον  στόλισα  με  όλες  τις  βρισιές  του  κόσμου.Πού  τις  βρήκα,η  καψερή. Έλεγα,μανάρι  μου, θυμάσαι? ότι  θα  τον  έστελνα  με  το  ambulanc  στο  νοσοκομείο  και  το  ambulanc  μας  πήρε  και  τους  δύο. Σωπαίνω  τώρα  γιατί  ακούω  βήματα. Μήπως  είναι   οι  γιατροί   ή  οι  νοσοκόμες  ή  ο  Άντριου  ο  καψερός.Όταν  φτάσαμε  στο  νοσοκομείο  με  ρώτησαν  αν  είναι  ο  εραστής  μου. Ποιός  εραστής  μου,είπα  ολοκόκκινη  από  την  ταραχή  μου. Είναι  ο  πεθερός  της  εγγονής  μου. Συγγνώμη,κυρία,αλλά  άνετα  μπορεί  κάποιος  να  τον  περάσει  για  εραστή  σας. Ναι! κορίτσι  μου,είπα, χωρίς  δισταγμό.Η διάθεση  του  είναι  πολύ  φιλική! Μανάρι  μου,σωπαίνω  τώρα  γιατί  ακούω  βήματα  απέξω.Μήπως  είναι  οι  γιατροί? ή  μήπως  οι  νοσκόμοι. Μήπως  είναι  ο  Άντριου.Ναι! ναι! παληκάρι  μου, αυτές  τις    ημέρες  και  νύχτες που  βρισκόμαστε στο  νοσοκομείο με  επισκέπτεται  συχνά  και  όλο  ρωτάει  για  την  υγεία  μου. Λες  να  με  αγάπησε,Γιωργή  μου? ο ηδυπαθής, o  παλιόγερος,ο  περπατημένος, ο  σημαδεμένος.
-Έλα,έλα  κυρά  Ασημίνα  μου,πήρες  φόρα. Γιατί  τον  λες  σημαδεμένο.
- Βλογιοκομμένος  είναι.
-Βλογιοκομμένος; Τι  παράγει  το  εργοστάσιο  του;
-Προφυλακτικά!
-Επόμενο  ήταν. Την  έπαθε  μια  φορά  να  μην  τη  ξαναπάθει.
-Ακούω  βήματα  απέξω  θα  σου  τα  πω  όταν  έρθω.
- Ο  Άντριου  θυμωμένος και  τρελλός  από  ανυπομονησία  άνοιξε  με θόρυβο  την  πόρτα. Τόση  ώρα  περίμενε έξω  από  το   δωμάτιο   της  να  τελειώσει  την  κουβέντα  της  η  κυρά  Ασημίνα.Νόμιζε  ότι  μιλούσε  στο  τηλέφωνο, μα  η  κυρά  Ασημίνα  μονολογούσε.
 Ο mr  Άντριου  βρήκε  την  ευκαιρία  να  της  ανταποδώσει  τα  ίδια.
Μπήκε  στο  δωμάτιο  κουνώντας τα  χέρια  του . Φώναζε!
-Γύναιο, κακιά  γυναίκα, διεφθαρμένη, παλιογυναίκα.
-Πες  μου  και  άλλα,πες  μου  και  άλλα,καλά  να  πάθω.
Άκουσαν  οι  νοσοκόμοι  τις  φωνές  και  έτρεξαν  αμέσως  στο  δωμάτιο  της  κυρίας  Ασημίνας.
-Ηρέμησε,άνθρωπε  μου,
είπε  ο ένας  νοσοκόμος, που   έπιασε  τα  χέρια  του   mr 'Αντριου και  σφιχτά  τα  ακούμπησε  στο  κορμί  του.Ένας  άλλος  νοσοκόμος  τον  αγκάλιασε  στοργικά  από  τους  ώμους κι  έτσι  μετρίασε   την  υπέρτατη  ζωηρότητα  του.Ένας  τρίτος  νοσοκόμος  τον  έπιασε  από  το  χέρι  και  ένας  τέταρτος  του  φόρεσε  έναν... ένα  χοντρό  πανωφόρι.Νευριασμένος,  ο  mr Άντριου,που  δεν  μπορούσε  να  χειρονομεί,φώναζε  πως  δεν  ήξερε  με  ποιόν  μιλούσε η  Ασημίνα  και  ζήλεψε,ναι! ζήλεψε  πολύ.
-Δεν έχει  ούτε  τηλέφωνο, του  είπαν  οι  νοσοκόμοι.
-Βλάκα! φώναξε  στον  mr ΄'Αντριου  η κυρία  Ασημίνα,όταν  οι  νοσοκόμοι  έπαιρναν  τον  mr  Άντριου να  τον  οδηγήσουν  στην  απομόνωση  μέχρι  να  του  περάσει η  νευρική  κρίση, ο  παροξυσμός.

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

Το  ρολόϊ  του  τοίχου

Το  ρολόϊ  του  τοίχου
με  ρυθμό  χτυπά
τικ τακ,τικ τακ.
Την  ώρα  να  προσέχουμε
που  φεύγει  και  περνά.
Τικ τακ,τικ τακ.
 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

 Ο  Πρωτομάρτυρας  Στέφανος  τιμάται  σήμερα  Παρασκευή  27  Δεκεμβρίου  2013   από  την    Ορθόδοξη  Εκκλησία. Η Αγγλικανική,η  Λουθηρανική  και  η  Ρωμαιοκαθολική  Εκκλησία  τιμούν  τη  μνήμη  του  στις  26  Δεκεμβρίου. Στις  χώρες  Αυστραλία,Αυστρία,Γερμανία,Ηνωμένο  Βασίλειο,Ιρλανδία,Ιταλία,Καναδά,Κροατία,Νέα  Ζηλανδία,Πολωνία,Σερβική  Δημοκρατία, Σλοβακία,Τσεχία, Φινλανδία, είναι  αργία η  εορτή  του  αγίου  Στεφάνου. Είναι   κλειστές  οι  Δημόσιες  Υπηρεσίες,  τα  καταστήματα  και  οι  επιχειρήσεις.
Ο Πρωτομάρτυρας  Στέφανος  επονομάζεται  Πρωτομάρτυρας  γιατί  όπως  αναφέρει  η  Καινή  Διαθήκη  είναι  από   τους  πρώτους  αγίους  της  Χριστιανικής  Εκκλησίας.Απεβίωσε  το  έτος  34  μετά  Χριστόν   με  λιθοβολισμό  από  τους  Ιουδαίους,οι  οποίοι τον έσυραν  έξω από  την  πόλη  Ιερουσαλήμ  και τον  λιθοβόλησαν  μέχρι  θανάτου.
 Ο λιθοβολισμός  ήταν  ο  τρόπος  θανάτου  που  χρησιμοποιούσαν οι  Ιουδαίοι  εναντίον  των  Χριστιανών. Το  προηγούμενο  έτος   το  33  οι  Ρωμαίοι   χρησιμοποίησαν  για  τον  Χριστό  τον  θάνατο  πάνω  στο  Σταυρό.
Στις  Πράξεις  των  Αποστόλων  στο  κεφάλαιο  6 -8 αναφέρεται,ότι  κατηγορήθηκε  ο  διάκονος Στέφανος  από  τους  Ιουδαίους  γιατί  βλασφημούσε  τον  Θεό  και  τον  Μωϋσή. 
Οι  Πράξεις  των  Αποστόλων  είναι  ένα  από  τα  4  βιβλία  της  Καινής  Διαθήκης.
Ο  διάκονος  Στέφανος  στην  απολογία  του  ενώπιον  του  δικαστηρίου  υποστήριξε  ότι  ο  Ιησούς  είναι  ο  Μεσσίας. Ο  όχλος  των  Ιουδαίων  τον  άρπαξε  από  το  δικαστήριο  τον  οδήγησε  έξω  από  την  Ιερουσαλήμ  και  τον  λιθοβόλησε.Αιωνία  η  μνήμη  του.
ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ  ΣΤΟΥΣ  ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΕΣ

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Να  πούμε  τα  κάλαντα  των  Χριστουγέννων;
 
Καλήν  εσπέραν  άρχοντες, αν  είναι  ορισμός  σας
Χριστού την θείαν γέννησιν να πω στο αρχοντικό σας.
Χριστός  γεννάται  σήμερον  εν  Βηθλεέμ  τη  πόλει
οι  ουρανοί  αγάλλονται, χαίρει   η  κτήσις  όλη.
Εν  τω  σπηλαίω  τίκτεται  εν  φάτνη  των  αλόγων
ο  Βασιλεύς  των  ουρανών  και  Ποιητής  των  όλων.
Πλήθος  αγγέλων  ψάλλουσι  το  Δόξα  εν  υψίστοις
και  τούτω   άξιον  εστί  η  των  ποιμένων  πίστης.
Εκ  της  Περσίας  έρχονται  τρεις  μάγοι  με  τα  δώρα
άστρο  λαμπρό  τους  οδηγεί  ώσπου  να  έλθει   η  ώρα.
Φθάσαντες  εις  Ιερουσαλήμ  με  κόπο,   ερωτώσι   που
εγεννήθη  ο  Χριστός  να  πα  να  τον  ευρώσι.
Διά  Χριστόν  ως  ήκουσεν  ο  βασιλεύς  
Ηρώδης  αμέσως  εταράχθηκε,  έγινε  θηριώδης, 
διότι  πολλά  φοβήθηκε  διά  την   βασιλείαν  
 μην  του  την  πάρει  ο  Χριστός  και  χάσει  την  αξίαν.
Πέμπει  τους  Μάγους  και  ρωτά   πού  ο  Χριστός  γεννάται
γεννάται  κι ανατρέφεται  με  μέλι  και  με  γάλα
Το  μέλι  τρων  οι  άρχοντες  το  γάλα  οι  αφεντάδες.
Ανοίξτε  τα  σπιτάκια  σας  τα  κατακλειδωμένα
και  δώστε  μας  τον  κόπο  μας  απ  το  χρυσό  πουγγί  σας.
Αν  είστε  από  τους  πλούσιους  φλουριά, μην  τα  λυπάστε
κι  αν  είστε  από  τους   δεύτερους,  ένα  τσουβάλι  λίρες.
Σε  αυτό  το  σπίτι  που  ήρθαμε  πέτρα  να  μη  ραγίσει
και  ο  νοικοκύρης  του  σπιτιού
 Χρόνια  Πολλά  να  ζήσει

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Το  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα

-Πάμε  πάλι!
-Mr  Άντριου,καλά  τα  είπαμε,δεν  χρειάζεται  άλλη  επανάληψη
- Έλα,repetet  repetet, μη  βαριέστε.
-Ok, mr  Andrew, πάμε.
-Ντριν
-Κάνε  πέρα  να  περάσω. Το  τηλέφωνο  χτυπάει. Ειν' το  αγόρι  που  αγαπώ.Τόσκασε  με  κάποιαν  άλλη  μα  εγώ  τον  καρτερώ   να  τον  αγαπήσω  πάλι
-Μα  δεν  σε  πειράζει που  έρχεται  από  μια  άλλη  μια  καινούρια  του  αγάπη;
- Όχι,αν  θες  να  ξέρεις  γιατί  τον  αγαπώ.
-Όταν  έρχεται  σε  σένα  η  άλλη  μένει μοναχή  της;
-Όχι,έρχεται  ο  πρώην, ο  δικός  της.
-Κι  όταν  φεύγει  ο  πρώην  ο  δικός  της;
-Πάει  με  την  εδική  του.
-Μα  δε  σε  πειράζει  αυτό;
- Όχι, θ' αγαπήσω  τον  δικό  της,όπως  αγαπά  τον  εδικό  μου  και  τον  πρώην  τον  δικό  της κι  έτσι  όλοι  μαζί  θα  περνάμε  ζωή  χρυσή.
-Μα  είσαι  χαζή; Δεν  φοβάσαι τις   αρρώστιες,που  καραδοκούν; Όταν  ο  δικός  σου  πάει  με  την  άλλη  φοράει  προφυλακτικό;
-Δεν  μπορώ  να  ξέρω  αυτό.
- ΄Oταν  έρχεται  σε  σένα;
-Nαι,φοράει,
-Ποιό; το stop ή  το  μπεμπέκα;
-Kαι  τα  δύο!

-Στοπ  στοπ,φύγε  κυρά  μου   από  το  πλάνο  τι  θέλεις  εσύ  εδώ;
-Θέλω  τον  mr  Άντριου,τι  είναι  εδώ;
-Eδώ  είναι  στούντιο  διαφημιστικό.
-Ποιός  είσαι  εσύ; ρώτησε  θυμωμένη.
-Δες  εκεί
Ύψωσε  τα  μάτια  της  η  κυρά  Ασημίνα.Σε  μια  μεγάλη  ταμπέλα  υπερείχε  ένας  μεγάλος  φαλλός  μέσα  σε  ένα  μεγάλο  προφυλακτικό  και  παραδίπλα  με  μεγάλα  γράμματα  ο  τίτλος  της  εταιρείας. Life  and  Flight.
- Ποιός  είναι  ο  mr  Άντριου;
-Eγώ  είμαι.Ποιά  είσαι,κυρά  μου,και  τι  θες  εδώ  μέσα;
-Aντίχριστε,ταλαιπωρείς  την  εγγονή  μου  και  τον  γιο  σου  και  δεν  δίνεις  την  συγκατάθεση  σου  να  παντρευτούν.Είμαι  η  γιαγιά  της  Σημέτας.
-Έρχεσαι  από  την  Ελλάδα;  
- Ναι,από  την  Ελλάδα.Δε  βάσταξα  τα  κλάματα του  κοριτσιού  μου  στο  τηλέφωνο  και  πήρα  το  αεροπλάνο,να  λογαριαστούμε  οι  δυο  μας.  Αντίχριστε.
-Γιατί  με  λες  έτσι,κυρά  μου.
-Γιατί  εσύ  και  οι   συνεταίροι  σου  είστε  αντίθετοι  στα  καλεύσματα  του  Χριστού. " Αφετε  τα  παιδία  να  προσέλθουν  προς  με". Ποιά  παιδιά  να  έλθουν  στον  Χριστό ; αφού  προτρέπεις  τα  ζευγάρια  να  χρησιμοποιούν αυτό  το  κατασκεύασμα  του  διαβόλου  που  εμποδίζει  την  δημιουργία  οικογένειας. Προτρέπεις το  ίδιο  και  στον  γιο  σου  και  κρατάς  εγκλωβισμένο  το  κορίτσι  μου  σε  μια  κατάσταση  που  δεν  βγάζει  πουθενά  με  τις  αναχρονιστικές  ιδέες  σου.
-Ποιές  ιδέες  μου,κυρά  μου;
- Δεν  αφήνεις  το  γιο  σου  να  παντρευτεί  την  εγγονή  μου. Τον  καθοδηγείς  και  επιμένεις  να  περιμένει  να  μεγαλώσει  το  κορίτσι  του  συνεταίρου  σου  για  να  την  παντρευτεί.
-Πού    γνωρίζεις  εσύ,κυρά  μου,αυτές  τις  λεπτομέρειες,τα  οικογενειακά  μου.
- Στην  Ελλάδα,εμείς,  όλα  τα  μαθαίνουμε  με  κάθε  λαπτομέρεια  και  δε  μπορείς  να  κρυφτείς  και  να  μου  ξεφύγεις.Τώρα  είσαι  στα  χέρια  μου  και  δε  μπορείς  να  μου  ξεφύγεις,σκουλίκι  της  γης,διάβολε,παλιοαμερικάνε.
Έλεγε,'ελεγε,η κυρά  Ασημίνα, έβγαλε  όλη  την  οργή  της  επάνω  του. Στα  αυτιά  της  αντηχούσαν  ακόμη  τα  κλάματα  της  εγγονής  της και  δεν  μπορούσε  να  συγκρατήσει  το  θυμό  και  την  οργή  της.. Ταπείνωσε   αυτόν  τον  ισχυρό  διευθυντή  αυτής  της  καλοσσιαίας  εταιρείας προφυλακτικών,με  δυνατά  προσβλητικά  λόγια.Είπε είπε  και  τι  δεν  του  είπε. Τον περιέλουσε  με  τόσες  βρισιές  που  και  η  ίδια  απόρησε.
Διέκοπτε  το  λόγο  της  πολλές  φορές  και  ήταν  η   απορία  ζωγραφισμένη   στο  πρόσωπο  της. Πού  έβρισκε  τόσα  άσχημα  λόγια  να  του  πει. Πολλές  φορές  προσπάθησε  ο  πατέρας  του  Μπιλ,ο mr Άντριου,να  τη  διακόψη, να  δικαιολογηθεί  μα  δεν  τα  κατάφερε.
-Τι  λες  κυρά  μου,δεν ξέρω  και  το  όνομα  σου.
-Ασημίνα  με  λένε  και  το  κορίτσι  μου  έχει  πάρει  το  δικό  μου  το  όνομα,έχει  και  πολλά  από  το  χαρακτήρα  μου.
-Δε  ξέρεις  τι  λες, κυρά  μου,  η  προφύλαξη  από  τις  αρρώστιες,κυρά  μου.
-Στο  γάμο  δεν  χρειάζεται  προφύλαξη, δεν  υπάρχουν  αρρώστιες.
-Κυρά  μου, άνθρωποι  είμαστε.Τι  είναι  αυτά  που  λες.
-Έλεγε  έλεγε  η  κυρά  Ασημίνα.Έτσι  την  ονοματίσαμε  εμείς.Μα  τώρα  δεν  έμοιαζε  με  χωριάτισσα. Ο αρχοντικός  κότσος  στα  μαλλιά  της  και  το  ευρωπαϊκό  της  ντύσιμο, είχαν  προσδώσει  στο  παρουσιαστικό  της  έναν  άλλον  αέρα.Ήταν  μια  70 χρονη  ελκυστική  παρουσία.
Ο Άντριου  ξαφνικά  την  αρπάει  από  την  μέση  και  σφραγίζει  το  στόμα  της  με  ένα   παράφορο  φιλί. Η  Ασημίνα  αιφνιδιασμένη   παραπατούσε,ενώ το  κορμί  της  και  τα  χέρια  της  ταλαντευόταν,  ώσπου  τον  αρπάζει  από  τα  μαλλιά  του για  να  κρατηθεί  και  στο  χέρι  της  μένει  η  περούκα  με  την  ελαστική  μάσκα.
- Λεπρός,ακούστηκε  μια  φωνή.
- Ω! Είναι  λεπρός  φώναξαν  με  φόβο  όλοι  οι  εργαζόμενοι  και  απομακρύνθηκαν  από  κοντά  του.
-Μη  φεύγετε  φώναζε  ο  Άντριου  προσπαθώντας  να  τους  ηρεμήσει. Ημουν  λεπρός τώρα  είμαι  θεραπευμένος. Τα  σημάδια μόνο  έχουν  μείνει,  δεν  έχω  πληγές. Σε  μικρή  ηλικία  βρισκόμουν,όταν  κόλλησα  ευλογιά  που  εξελίχθηκε  σε  λέπρα  από  επιμόλυνση.
Μη  φοβάστε  είμαι  θεραπευμένος.Νοσηλεύτηκα  σε  πολλά  λεπροκομεία  μέχρι  και  στην  Ελλάδα.Εκεί  βρήκα  την  υγεία  μου.
-Ω!  αυτό  είναι  η  αιτία. Η Σημέτα  του  θυμίζει  τις  φοβερές  στιγμές  της  αρρώστια  του  στην  Ελλάδα.
Έγινε  μεγάλη  αναταραχή.Οι  εργαζόμενοι  φοβισμένοι  κάλεσαν  το  νοσοκομειακό  και  απαίτησαν 
την  παραμονή  του  στο  νοσοκομείο  και  οπωσδήποτε    ένα  τσεκ  απ.
-Και  την  κυρία   Ασημίνα  να  πάρετε  για  εξετάσεις, πρότειναν, ο  mr Άντριου  την  φίλησε  πολύ  παθητικά.


Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

To  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

  Η  τέχνη  και  η  τεχνική

Η  τέχνη  και  ο  πόλεμος
είναι  πράγμα  μεγάλο
να  το  σκεφτεί  ο  απλός  λαός
με  το  κεφάλι  πάνω.

Δύο  πράγματα  εξ  ορισμού
με  αντίθεση  τελεία
που  όταν  το  καλοσκεφτείς
σου  φαίνονται  γελοία.

Η  τέχνη  και  η  τεχνική
δύο  όμορφες  ιδέες
που  έδωσε  για  προίκα
ο  Θεός  σε  μας
για  να  περνούμε  ωραίες  μέρες.

Εμείς  όμως  οι   ανόητοι
άφρονες  και  παράφρονες
τη  δύναμη  του  ο  Θεός
για  προίκα  που  μας  έδωσε

Αδιάφορα  την  πήραμε
διάφορα  την  χρησιμοποιήσαμε
αρόδο  την  αφήσαμε
κι  έτσι  η  οργή  ξεχείλισε

Πήραμε  από  τον  Προμηθέα  τη  φωτιά,
ο  ίδιος  μας  την  έδωσε,
να  μάθουμε  το  φαγητό
ψημένο  να  γευόμαστε.

Να  ζεσταθούν  οι  άνθρωποι
ν αντέξουν  στη  δουλειά

Κοίτα  να   δεις, οι  άφρονες
κοίτα,τι  εκάνανε.

Αλλόφρονες,φωτιές  ανάψανε
να  κάψουν  πόλεις  και  χωριά.

Μας  έδωσε  το  μέταλλο
το  υνί  να  πελεκήσουμε
το  ζώο  για  να  ζέψουμε
κι  εμείς  να  ανθρωπέψουμε.

Κοίτα  να  δεις  τι  εκάνανε  
όπλα  κατασκευάσανε
και  γίνανε  όλοι  εν  καιρώ
ο  Άβελ  και  ο  Κάϊν.

Όμως,παρακαλώ  σας, άνθρωποι
αδέλφια  όλοι  είμαστε
πατέρα  έχουμε  το  Θεό
και  μάνα  μας  την  παναγιά

Ανθρώπινα  δουλεύουμε,
ανθρώπινα  σκεφτόμαστε
γιατί  τόσο  λαθεύουμε;
Aπό  παλιανθρωπιά;

Tα  λάθη  ειν  ανθρώπινα,μας  λένε
και  στην  ουσία  μας  κοροϊδεύουνε.
Γιατί  άνθρωποι  που  ανθρώπινα  σκεφτόμαστε
και  ανθρώπινα  δουλεύουμε  τα  λάθη  τ' αποφεύγουμε

Προτού  αρχίσουμε  κάποια  δουλειά
σκεφτόμαστε  λιγάκι  παραπάνω
το  νου  μας  πρώτα  βάζουμε  σ' ενέργεια,
                                                 από  παλιά.



  

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Το  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα

Το  Αγοραίον  με  επιβάτιδα  την  κυρία  Ασημίνα  έφθασε  στον  αερολιμένα. Ο  οδηγός  κατέβηκε  πρώτος  από  το  αμάξι, που  στάθμευσε  δίπλα  στην  είσοδο.Άνοιξε  την  πόρτα   στην  γιαγιά  Ασημίνα,που  εντυπωσιασμένη  από  τον  περίγυρο  με  τα  πολλά  φώτα,κατέβηκε  σβέλτη  με  την  έκπληξη  και  τον   θαυμασμό  ζωγραφισμένο  στο  λαμπερό  πρόσωπο  της. Σβέλτος  και  ο  οδηγός  άνοιξε  το  πορτ  παγκάζ  και  έδωσε  στη  γιαγιά  τις  αποσκευές  της, τη  βαλίτσα  της  και  το  καλαθάκι  της. Τήν  χαιρέτησε,  της  ευχήθηκε  καλό  ταξίδι  και  διακριτικός  καθώς  ήταν  απέφυγε  να  τη   ρωτήσει  πού  πηγαίνει,σε ποιά  χώρα  ταξιδεύει.
Η  γιαγιά  Ασημίνα  με  τη  χαρά,ζωγραφισμένη  στο  πρόσωπο  της, τη  χαρά  της  φυγής,τη  χαρά  για  το  ταξίδι  σε  έναν  τόπο  τόσο  μακρυνό,  τόσο  ονειρεμένο, προχώρησε  στο  γκισέ, να    εκδόσουν  το  εισιτήριο  της. Ακούμπησε  το  πορτοφόλι  της  και  ρώτησε  πόσα  χρήματα  θέλουν.
Το  διαβατήριο  σας,παρακαλώ, ζήτησε  ο  υπάλληλος.
- Με  παρακαλάς,παλικάρι  μου, θες  κι  εσύ  τη  μίτζα  σου, μα  δε  κρατώ,παλικάρι  μου, τα  τυριά  είναι  νωπά  ακόμη, δεν  έχουν  ωριμάσει.
-Δε  με  κατάλαβες,γιαγιά, τη  βίζα  σου  θέλω.
Αχ! Παναγιά  μου, τη  βίζα  μου,λέει, θέλει.
Ζαλισμένη  η  κυρά  Ασημίνα  από  το  ταξίδι  και  άγρυπνη  τόσες  ώρες,δεν  κατάλαβε  τι  ζητούσε  ο  υπάλληλος. Αναστατωμένη,κοιτούσε  γύρω  της  ολοκόκκινη  από  θυμό; από  ντροπή; όμοια   με  την  εγγονή  της,που  πήγαινε  να  την  συναντήσει  στην  Ν. Υόρκη.Ένας  αστυνόμος  περνούσε  την  ίδια  στιγμή  από  το  εκδοτήριο  των  εισιτηρίων, τον  έπιασε  από  το  μπράτσο  και  με  ανακούφιση  που  βρήκε  κάποιον  να  του  πει  αυτό  το  τρομερό, που  νόμισε  πως  άκουσε,του  είπε.
-Άκουσες  κύρ Αστυνόμε  μου; το  παληκάρι  θέλει,λέει  τη  βίζα  μου.
- Τι  το  περίεργο  ακούς,κυρία  μου.Στο  αεροδρόμιο  βρίσκεσαι  και  ετοιμάζεσαι  να  ταξιδέψεις  στο  εξωτερικό. Θέλει  το  διαβατήριο  σου.
- Δεν  έχω  διαβατήριο,παληκάρι  μου.Έρχομαι  βιαστική  από  το  χωριό  μου  και   θέλω  αύριο  να  βρίσκομαι  κοντά  στην  εγγονή  μου,που  με  χρειάζεται  γιατί  το  κοριτσάκι  μου  υποφέρει , κινδυνεύει  η  ζωή  της,σας  παρακαλώ.
-Με  παρακαλάς  ή  δε  με  παρακαλάς,εισιτήριο,  αν  δεν  έχεις  διαβατήριο,  δεν  μπορώ  να  σου  εκδόσω.
-Μπoρείτε  εσείς  να  με  βοηθήσετε; Μπορώ  να  βγάλω  διαβαρήριο  τώρα;
-Eίναι  λιγάκι  δύσκολο,κυρία  μου, θέλει  κάποια  διαδικασία.
-Καταλαβαίνω,παληκάρι  μου,φοβάστε; μήπως  μοιάζω  με  τρομοκράτισσα;
- Όχι,γιαγιά,αλλά  ο  νόμος  αυτό  λέει  για  όλους,που  ταξιδεύουν  στο  εξωτερικό,  όχι  μόνο  για  σένα.
-Α! να  δω,  εδώ  στην  τσάντα  μου  έχω  το  τηλέφωνο  του  ανηψιού  της  φιλενάδας  μου,που  δουλεύει  στην  πρεσβεία. Το  παληκάρι  μου  μπορεί  να  με  βοηθήσει.
-Στο  τετράδιο  σου  από  το  σχολείο; γράφεις  τα  τηλέφωνα  σου  γιαγιά;
-Nαι! παληκάρι  μου,να  μη  ξοδεύομαι.
-Έλα,γιαγιά,πάρε  τη  συσκευή  κοντά  σου.
Η κυρά  Ασημίνα  μίλησε  στο  τηλέφωνο  με  τον  ανηψιό  της  φιλενάδας  της,στην  πρεσβεία, που  πρόθυμος  έσπευσε  αμέσως  να  την  βοηθήσει.
-Πώς  είσαι  έτσι κυρά  Ασημίνα  μου,πώς  θα  πας  έτσι  στην  Αμερική.Τακτοποιήσου  λίγο.Γίνε  Ευρωπαία  μην  είσαι  χωριάτισσα.
-Τι  να  κάνω,παληκάρι  μου.
-Πρώτα πρώτα  να  πας  στο  κομμωτήριο  να  χτενίσεις  τα  μαλλιά  σου  και  βγάλε  αυτό  το  μαντήλι  από  το  κεφάλι  σου.
-Για  τον  αέρα  στο  ταξίδι  το  φόρεσα,παληκάρι  μου.
-Εδώ  δεν  έχει  αέρα,βγάλτο.
Έβγαλε  η  κυρά  Ασημίνα  το  μαντήλι  που  σκέπαζε  δύο  μακριές  πλεξούδες,που  είχε  τυλίξει δεξιά  και  αριστερά  στο  κεφάλι  της  πίσω. Ο νεαρός  υπάλληλος  της  πρεσβείας την  οδήγησε  στο  κομμωτήριο  κι  έπειτα  στο  φωτογραφείο  του  αεροδρομίου,όπου  έβγαλε  τις  φωτογραφίες  για  το  διαβατήριο  που  θα  της  εξέδιδε.
- Ασημίνα,είπε, δε  θα  φύγεις  σήμερα,είναι  αδύνατον  να  σου  βγάλω  το  διαβατήριο για  σήμερα. Ξέχασε  το. Το  αεροπλάνο  αναχωρεί  σε  μία  ώρα.
-Τώρα  τι  να  κάνω,παληκάρι  μου.
- Έλα  να  σε  πάω  στο  ξενοδοχείο  να  ξεκουραστείς  και  αναχωρείς  αύριο.Έχεις  κανένα  φόρεμα  πιο  μοντέρνο  να  φορέσεις  στο  ταξίδι;
-Έχω,παληκάρι μου,πώς δεν έχω.Η νύφη μου,η Helga,καλά  να  είναι  το  κορίτσι  μου,έχει  γεμίσει  τη  ντουλάπα  μου  με  μοντέρνα  ρούχα  να  δίνω  και  στις  φιλενάδες  μου.
-Χαίρομαι,Ασημίνα,είσαι  τυχερή  που  έχεις νύφη  μια  τόσο  καλή  κοπέλα.
-Ναι! παληκάρι μου, είναι  πολύ  καλή  και  άλλο  τόσο  είναι  και  όμορφη. Η δουλειά  της  είναι      με  την  ομορφιά έτσι  και  μένα  με  εφοδιάζει  με  τόσα  πολλά  παλτά  και  φορέματα,να μην κρυώνω κι  εγώ και  οι  φίλες  μου,λέει,το καλό  και  όμορφο  κορίτσι  μου,ας  είναι  καλά.
-Έλα  τώρα  Ασημίνα  μου,να  σε  τακτοποιήσω  στο  ξενοδοχείο και αύριο  θα  σου φέρω  το  διαβατήριο  σου.
-Ευχαριστώ,παληκάρι μου,ευχαριστώ  πολύ,να  είσαι  καλά  και  ο  Θεός  να  προστατεύει  την οικογένεια  σου.Εμαθα  πως  έχεις  δύο  αγοράκια. Να σου  ζήσουνε,παληκάρι  μου. Είσαι κι εσύ  όμορφο  παιδί  να  προχωρήσεις  την οικογένεια  να  την  αυξήσεις  και  να  φροντίσεις  τώρα  και  για  κορίτσια. Οι  γυναίκες,παληκάρι μου   είναι  απαραίτητες  στην  οικογένεια  και  άμα  τα  πρώτα  παιδιά  είναι  αγόρια  τόσο  το  καλύτερο  για  τις  μανάδες.
-Όλες  είναι  καλοδεχούμενες  στην  οικογένεια,κυρά  Ασημίνα  μου.Να  είσαι  καλά.
Την επόμενη  ημέρα  η κυρά  Ασημίνα  με  το  διαβατήριο  στο  χέρι,με  το ευρωπαϊκό  φόρεμα  που  κρατούσε  στη  βαλίτσα  της,ντυμένη,  με  τα  μαλλιά  της   χτενισμένα  σε  ένα  αρχοντικό  κότσο,επιβιβάστηκε στο  αεροπλάνο.Το  καλαθάκι  της  με  τα  αυγά  το  άφησε  πεσκέσι  στο  νεαρό  ανηψιό  της  φίλης  της.  που  βοήθησε  στην  έκδοση  του  διαβατηρίου  της  να  ταξιδέψει  όσο  πιο  γρήγορα  γινόταν  κοντά  στην  εγγονή  της. Καλό  ταξίδι  ευχήθηκε  ο  νεαρός  τπάλληλος  της πρεσβείας. Η κυρά  Ασημίνα  κάθισε  στη  θέση  της  αμίλητη, εκστατική.Το  αεροπλάνο  πήρε  ύψος  και  άρχισε  να  διασχίζει  τους  αιθέρες  πηγαίνοντας  την  κυρά  Ασημίνα  κοντά  στο  όνειρο  της.
Καλό  ταξίδι,κυρά  Ασημίνα  μου. 




Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

                     Σ'αγαπώ  Φινλανδικά
Λολαμπούγκεορντινόσιντεζούρντιβερζερουσινιλσιέν
λεν  οι  Φινλανδοί  το  σ'αγαπώ  για  να  περάσουν
οι  πολύωρες  βραδιές.

Κι  εγώ, κορίτσι  μου,στη  Φινλανδία
θα  σε  πάω,αεροπορικώς, να  σου  πω
το  σ'αγαπώ  Φινλανδικά
μήπως  και  το  πιστέψεις  καμια  φορά,
γιατί  μας  έχεις  πρήξει  τα  μάγουλα.

Λολαμπούγκεορντινόσιντεζούρντιβερζερουσινιλσιέν
λεν  οι  Φινλανδοί  το  σ'αγαπώ
για  να  περάσουν  οι  πολύωρες  βραδιές.

Κι  εγώ,κορίτσι  μου, Κάτιαμαρλέν,
Γιαν νάκο  να  μη  με   λεν,αν  δε  σε  πάω
στη   Φινλανδία  να  σου  πω
Λολαμπούγκεορντινόσιντεζούρντιβερζερουσινιλσιέν

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Το  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα

Δεν  είχε  ξημερώσει  ακόμη  καλά  καλά,όταν  η γιαγιά  Ασημίνα  έφτασε  στην  πρωτεύουσα  με  τους  συνταξιδιώτες  της.Στην  διάρκεια  του  ταξιδιού  από  το  χωριό  της  στην  πρωτεύουσα  έκανε  αρκετούς  φίλους  και   έτσι  πέρασαν  οι  ώρες    καλά  με  τις  συζητήσεις  περί  των  παραδοσιακών  συνταγών που  πρόθυμα  έλεγε  σε  όσους  ενδιαφέρονταν  και  ζητούσαν  λεπτομέρειες  για  την  ετοιμασία  τους   και  κυρίως  τις  πίτες, που  στους   περισσότερους  ήταν  πρωτάκουστες.  Οι  συνταξιδιώτες  της    την  ευχαρίστησαν  και  τα   παιδιά, οι  φίλαθλοι, βοήθησαν την Κυρά  Ασημίνα  να  βρει   το  Αγοραίον,  που  θα  την  πήγαινε  στον  αερολιμένα.Δεν  είχε  ξημερώσει  ακόμη  και  τα  φώτα   της  πρωτεύουσας  έκαναν   τρομερή  εντύπωση  στη   γιαγιά  Ασημίνα. -
-Μυστήρια  πράγματα  έλεγε,τόσα  πολλά   φώτα,έγινε  η  νύχτα  μέρα.
-Πρώτη  φορά  έρχεσε, γιαγιά,στην  Αθήνα;
 ρώτησε  ο   οδηγός  που  την  είδε  τόσο  έκπληχτη  με  τα  μάτια   της   πελώρια   ανοιχτά  να  θαυμάζει  τη   νυχτερινή  πρωτεύουσα.
-Πρώτη  φορά  έρχομαι  παλικάρι  μου. Στο  καφενείο  του  Γιωργή  την  είδα  πρώτη   φορά,  στο  έργο  που  έφερε  ο  Αποστόλης  της  Κατίγκως,που  έρχεται  συχνά  στη  πρωτεύουσα  και  μας  φέρνει  ταινίες   να  βλέπουμε  για να  δούμε,λέει, πώς  ζει  ο  πολιτισμένος  κόσμος. Εκεί  την  είδα  πρώτη  φορά  μα  την  έδειχνε  μέρα. Νύχτα,πρώτη  φορά  τη  βλέπω,παλικάρι  μου.
- Και  πώς  σου  φαίνεται,γιαγιά;-
- Πολύ  όμορφη  παλικάρι  μου  και  χαρά  σας  που  ζείτε  εδώ. Με  τόσα  φώτα  μπορείτε  να  δουλεύετε   μέρα  νύχτα  και  να  ζείτε  ζωή  χαρισάμενη. Εμείς  στο  χωριό  που  δεν  έχομε  τόσα  φώτα  κοιμάμαστε  με  τις  κότες  και  τα  μεροκάματα  στα  χωράφια  δε  φτουρούν.
Εσείς,γιαγιά, στο  χωριό  έχετε  άλλες  ευκολίες  και  άλλες  ομορφιές.Ζείτε  μέσα  στη  φύση  και  στον καθαρό  αέρα. Τα  πνευμόνια  σας  είναι  γερά, δεν υποφέρουν  από  τα  καυσαέρια  των  αυτοκινήτων  και  από  τον  καπνό   των  τσιγάρων  που  καπνίζουμε   εμείς  για  να   αντέξουμε  να  βγει  το  μεροκάματο.
-Ναι! δε  λέω, παλικάρι μου,εμείς  στο  χωριό  έχομε  την  υγειά  μας,αλλά  όμως  έχομε  και  πολλά  σπίτια,που  δεν  έχουν  ηλεκτρικό  ρεύμα   και  αυτό  δυσκολεύει  λίγο  τα  πράγματα  και  αυτούς,  που  κατοικούν  εκεί  γιατί  μόλις  πέσει  η  νύχτα  σταματούνε  κάθε  δουλειά  που θέλει  φως  για  να  την  τελέψεις.
-Και  λίγο  το  λες  αυτό  γιαγια; οι νοικοκυραίοι  να  μη  μπορούν  να  κάνουν  τη  δουλειά  τους,να  μαγειρέψουν,να  ράψουν, να  διαβάσουν  τα  παιδιά  τα  μαθήματα  τους,να  ταϊσουν  τα  ζωντανά  τους;
-Ναι! παιδί μου,  είναι  πολύ  σοβαρό  να  μη  μπoρούν  να  διαβάσουν  τα  παιδιά.
-Πώς  διαβάζουν,γιαγιά,με το  λυχνάρι;
-Όχι,παλικάρι  μου, με  το  φως  της  ημέρας  διαβάζουν  και  βιάζουνται  να  τελειώσουν  τα  μαθήματα  τους  πριν  νυχτώσε  να  μη   χαλάσουν  τα  μάτια   τους  με  το  φως  της  λάμπας  και  τη  φλόγα  από  το  λυχνάρι.
-Είναι  άδικο,γιαγιά,τα  κακόμοιρα  τα  παιδιά. Γιατί  δε  φροντίζετε,γιαγιά;
-Τι  να  κάνουμε  παλικάρι  μου; Nα  το  πείτε,γιαγιά  στο κομματάρχη  σας,να  ενδιαφερθεί.
-Τι  να  κάνει  κι αυτός,παλικάρι  μου,έρχεται  στη  πρωτεύουσα  κάθε  τρεις  και  λίγο,ζητά και  ξαναζητά,παρακαλεί ξανά  παρακαλεί.
Ε! και  τι  του  λένε,γιαγιά. Καθε  φορά  του  λένε,παλικάρι  μου, πως  δεν  ήρθε  ακόμη  η  σειρά  μας.Γι αυτό,παλικάρι  μου, τα  παιδιά  του  χωριού  μας  μόλις  τελειώσουν  το  δημοτικό  φεύγουν. -Φεύγουν,γιαγιά; και  που  πάνε;
- Εδώ  στη  πρωτεύουσα  έρχουνται παλικάρι  μου,οικότροφα  σε  γνωστά  και  συγγενικά  μας  σπίτια Όμως  προοδεύουνε  τα  παλικαράκια  μας,  γίνουνται  καλοί  επιστήμονες  που   κάνουν  καλούς  γάμους.
-Καλοπαντρεύονται, γιαγιά.
 -Ναι! παλικάρι μου, καλές  και  πλούσιες  νύφες. Και  ο  δικός  μου  ο  γιος  είναι  δικηγόρος  στη   Γερμανία  και περνά  πολύ  καλά,ζει  καλή  ζωή  με  τη
κοπέλα  από  τη  Γερμανία,που αγάπησε.
- Δε  σε  πειράζει,γιαγιά,που  δεν  τον  έχεις  κοντά  σου;
-Με  πειράζει,παλικάρι  μου, με  πειράζει,αλλά  τι  να  κάνω. Ας  είναι  καλά  το  παιδί  μου  και  ας  το  στερούμαι  εγώ. Μου  λέει,πως θέλει  να  γυρίσει  στη  πατρίδα  μα  σκέφτεται πώς θα  αφήσει  τη  δουλειά  του,που  έχει  πάρει  μια  καλή  σειρά.Έχει  μεγάλη  θέση,παλικάρι  μου, που  δε  μπορεί  να  την  αφήσει.
- Να  πας  εσύ  κοντά  του,γιαγιά.
- Αχ! παλικάρι  μου, έχω  κι  εγώ  ανθρώπους,που  δε  μπορώ  να  τους  αφήσω,ζουν  από  μένα.  Έχω  και  τα  ζωντανά  μου, τι  να  κάνουν  τώρα.

Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2013

Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

                 Αν  ήμουν
Αν  ήμουν  πλοίαρχος   σε  υπερωκεάνιο,
αν ήμουν οδηγός  σε  φόρμουλα,
δε  θα  φοβόμουν  τόσο,
ούτε,  αν  ήμουν  πιλότος  σε  τζάμπο,
ούτε  ακόμη,  αν  ήμουν  αστροναύτης
σε  διαστημόπλοιο,
όσο  φοβούμαι  τώρα  που  είμαι
συνοδηγός  σου  στο  δρόμο  της  ζωής.



Σάββατο  7  Δεκεμβρίου  2013  σήμερα  είναι  η  επόμενη   ημέρα  μετά  την  εορτή  του  θαυματουργού  αγίου  Νικολάου.
Γιόρταζε  ο  παππούς, του  οποίου  ο  βίος  ήταν  παρόμοιας  εξέλλιξης  με  τον  βίο  του  αγίου, του  οποίου  το  όνομα  έφερε. Αυτή  η συνήθεια  επικρατούσε  εκείνη  την  εποχή,η οποία  τείνει  να  σβήσει  επί  των  ημερών  μας  καθότι  οι  νεότερες  γενιές  δίνουν  στους  απογόνους  τους  και  άλλα  ονόματα  που  απέχουν  πολύ  από  τα  χριστιανικά. Είθε  οι  χριστιανοί  να  συνεχίσουν  την παράδοση  των  προγόνων  τους για  την  ευόδωση  των  προσδοκιών  τους,οι  οποίες  επιτυγχάνονται    καθότι  οι  εορταστικές  συγκεντρώσεις   με  τις  ευχές  και  τα  δώρα  προς  τον  εορτάζοντα  είναι  εκδήλωση  αγάπης  και  αμερίστου  ενδιαφέροντος, το  οποίο  πάντοτε  έχει  απήχηση, καλό  αντίκτυπο  και  στα  δύο  μέρη  και  σε  αυτόν  που  δίνει  τις  ευχές  και  σε  αυτόν  που  τις  δέχεται.
Εκείνη  την  ημέρα, που γιόρταζε  ο  παππούς,ανήμερα  του  αγίου  Νικολάου,μετά  την  εκκλησία,η  γιαγιά  ήταν  στα  μέσα  και  στα  έξω, που  λένε. Βρισκόταν  σε  αναβρασμό  σε  συνεχή  κίνηση για  να  ευχαριστήσει  τους  επισκέπτες  που  από  το  μασημέρι  και  μέχρι  αργά  το  βράδυ  ερχόταν  για  να  ευχηθούν  τα  Χρόνια  Πολλά  στον  παππού  και  στην  συνεορτάζουσα  οικογένεια  του.
Τα  μικρότερα  παιδιά  περίμεναν  κάθε  χρόνο  με  μεγάλη  ανυπομονησία  την  εορτή  του  παππού,η  οποία  βρισκόταν  στο  μέσον  της  νηστείας  των  Χριστουγένων,  αν  λάβουμε  υπόψιν  μας  ότι   αρχής  γενομένης  της  νηστείας  από  τις  15  Νοεμβρίου  κάθε  έτους,η εορτή  του  αγίου  Νικολάου  στις  6  Δεκεμβρίου  κάθε  έτους,είναι  η  21η  ημέρα  νηστείας.
Τα  νοστιμότατα  εδέσματα  της  γιαγιάς  περίμεναν  να  απολαύσουν  οι  πολλοί  συγγενείς  και  φίλοι, που  κάθε  χρόνο  ερχόταν  να  ευχηθούν  τα  Χρόνια  Πολλά  στον  παππού  και  στην  οικογένεια  του  με  μεγάλη  ευχαρίστηση.
Η γιαγιά  είχε  επιστρατεύσει  όλες  τις  κοντινές  συγγένισσες  της  να  ετοιμάσουν  του  κόσμου  τις  λιχουδιές. Ξεροτήγανα, τηγανήτες,χορτόπιτες  και  νόστιμα  χορτοπιτάκια  με  πράσσο  και  άλλα  μυρωδικά  στο  τηγάνι. Ρεβίθια κοκκινιστά ή  ντελμπιέ  ή  ρεβιθόρυζο  ή  ρεβίθια  βρασμένα   σαλάτα.  Τα  ρεβίθια,με  κάθε  τρόπο  μαγειρευμένα, ήταν   το  παραδοσιακό  φαγητό    της  γιορτινής   ημέρας  του  αγίου  Νικολάου,όπως  ήταν  και  το  πεντανόστιμο  ψωμί, το  επτάζυμο,στου  οποίου το  ζύμωμα  χρησιμοποιούσαν νερό  από  τα   μουλιασμένα όλη  τη  νύχτα  ρεβίθια,  ή  από  το  νερό  που  τα  έβρασαν. Πολλές  φορές  το  επτάζυμο  ψωμί  περιείχε  και  ρεβίθια  σπασμένα  στη  μυλόπετρα.
Τι  ναστιμιά  και  τι  άρωμα  που  είχε  αυτό  το  ψωμί,το  επτάζυμο, που  ζύμωναν  ακριβώς  επτά  φορές  μέχρι  να  φουσκώσει  και  να  το  ψήσουν  στο  φούρνο.
 Το  σπίτι  ευωδίαζε.
Οι  θείες  τηγάνιζαν  μικρά  ψαράκια,αθερίνα,μαριδάκι,σαρδελίτσες,σαυριδάκια και  γόπες,που  γεύονταν  οι  μεγάλοι  με  ρακί  και  τσίπουρο  κι  ερχόταν  στα  κέφια. 
Έβραζαν  και  πετρόψαρα  στην  κατσαρόλα  να  ετοιμάσουν  μια  νοστιμότατη  σούπα  που  ζέσταινε  το  κοκκαλάκι   τους,   αυτή  την  ημέρα  της   χειμωνιάτικης  γιορτής.
 Έψηναν  και  τσιπούρες  στον  φούρνο  που  φρόντιζε  η  γιαγιά   γι  αυτές.
Τις  τοποθετούσε  στο  μεγάλο  ταψί  ανάμεσα  σε  λαχανικά  της  εποχής.
Γέμιζε  το  ταψί  με  πατάτες,με μαϊδανό,με άνιθο,με κουνουπίδι,με πιπεριές που είχε από το  καλοκαίρι  σε  βάζο  μέσα  σε  άλμη και  με  κίτρινη  κολοκύθα,που η γλυκύτητα της έδινε ένα ψάρι μελωμένο,που απολάμβαναν  όλοι  με μεγάλη  ευχαρίστηση.
 Στα μικρά  παιδιά  αυτή  τη γιορτινή  ημέρα  έκαναν εξαίρεση, μια  μικρή  αταξία,παράβλεπαν  την  νηστεία  και  τηγάνιζαν  γι  αυτά  λεπτοκομμένες  φέτες  κολοκύθας  που  είχαν  μαρινάρει, τις  είχαν  αφήσει  μέσα  στο  γάλα  από  το  πρωϊ  για  να  φουσκώσουν  και  να   γίνουν    πιο  εύπεπτες.
Η  ευχαρίστηση  όλων  μικρών  και  μεγάλων  ήταν μεγάλη  και  οι  ευχές   τους  βγαλμένες   μέσα  από  της  καρδιάς  τους  το  μεγαλείο.
Τις  πίτες  και  τα  πιτάκια  στο  τηγάνι  τα  ετοίμαζαν  με  σπιτικό  παραδοσιακό  φύλλο  που  άνοιγαν  με  την   βέργα, μια  λεπτή  ξύλινη   βέργα,που  πάνω  της  τύλιγαν  το  ζυμάρι  και  με  μια  δυνατή  κίνηση  το  ξετύλιγαν  πάνω  στο  τραπέζι  ξανά  και  ξανά  μέχρι  να αποκτήσει  το  μέγεθος  σχεδόν  του  στρογγυλού  τραπεζιού.Για  τα  πιτάκια  έκοβαν  ένα  κύκλο  στο  μέγεθος  ένος  αναποδα  γυρισμένου  πιάτου  που  γέμιζαν  με  τα   χορταρικά  που  είχαν  τσιγαρίσει  με  κρεμμύδια  ξηρά,έπειτα  το  δίπλωναν  σαν  μισοφέγγαρο και  ένωναν  τις  άκρες   του   ζυμαριού με  ένα  κουταλάκι  από  την  ουρά   του.
ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ
Παρασκευή  6  Δεκεμβρίου  2013  σήμερα   γιορτάζουμε  τον  θαλασσινό  μας  άγιο τον άγιο Νικόλαο.Τον αποκαλώ θαλασσινό  άγιο  γιατί  είναι  ο  προστάτης  άγιος των ναυτικών μας, και των αλιέων μας, των  ψαράδων   μας, βοήθεια  τους  και  βοήθεια μας. Στα  νησιά μας και  στα παραθαλάσσια μέρη μας είναι  κτισμένες  οι  εκκλησίες  οι αφιερωμένες  στο  όνομα του,όπως οι εκκλησίες  του  Προφήτη  Ηλία  είναι  κτισμένες ,σε ψηλά  μέρη, πάνω σε λόφους και  βουνά.
Πάντοτε  συγκινεί  τις  ψυχές  των  Χριστιανών το  τροπάριο  το  αφιερωμένο  στον  άγιο Νικόλαο τον θαυμαυουργό,όπως τον αποκαλούν  οι χριστιανοί  εξ αιτίας  των θαυμάτων  που  έχει  επιτελέσει  και που έχουν  σχέση  με την  βοήθεια  που προσέφερε  σε  καράβια  και  ταξιδιώτες  που κινδύνευαν στα  ταξίδια  τους  και  τους  οποίους  έσωσε και  βοήθησε  να  φθάσουν  σώοι  στον  προορισμό  τους. Το  τροπάριο  του  αγίου  Νικολάου  λέγει
" Κανόνα  πίστεως  και  εικόνα  πραότητος
εγκρατείας  διδάσκαλος  ανέδειξε  σε
τη  ποίμνη  σου  η  των  πραγμάτων  αλήθεια
δια  τούτω  εκτείσω  τη  ταπεινώσει  τα  υψηλά
τη  πτωχεία  τα  πλούσια.
Πάτερ  ιεράρχα  Νικόλαε,πρέσβευε Χριστώ  τω  Θεώ
σωθήναι  τας  ψυχάς  ημών"
Ο άγιος  Νικόλαος  γεννήθηκε  στην πόλη   Πάταρα  της  Λυκίας  στη  Μικρά  Ασία.
(Στο  λιμάνι  των  Πατάρων  αγκυροβόλησε  ο  Απόστολος  Παύλος  προερχόμενος  από  την  Ρόδο μαζί  με  τον  Ευαγγελιστή  Λουκά  και  άλλους  συντρόφους συνταξιδιώτες  του ενώ  διαρκούσε  η τρίτη  περιοδεία  του.
Μετά  την  αυτοκρατορία  του  Ιουστινιανού  τα  Πάταρα  παρήκμασαν ).
Οι  γονείς  του  ήταν  εύποροι  και  εξ  αιτίας  αυτού  έτυχε  επιμελούς  μορφώσεως.
Από μικρά  ηλικία  αφιερώθηκε  στο  Θεό αμέσως μετά την επιστροφή του  από  Τους  Αγίους  Τόπους,όπου  μετέβη  για  να  προσκυνήσει  τον  Πανάγιο  Τάφο  και Τον  Τίμιο  Σταυρό.
Όταν επέστρεψε  στην  πατρίδα  του  μετά  την  μετάβαση   στα  Ιεροσόλυμα  εχρίσθη  ηγούμενος  στη Μονή  Σιών  στα  Μύρα  μία  πόλη  γειτονική  προς την γενέτειρα  του  πόλη, όταν ο αρχιεπίσκοπος  Μύρων  της  Λυκίας  απεβίωσε.
 Οι Επίσκοποι  με  Θεϊκή  αποκάλυψη  αναγόρευσαν  ως  Αρχιεπίσκοπο  τον  Νικόλαο,ό  οποίος   ανέπτυξε   από  την  θέση  αυτή  σπουδαία  δραστηριότητα  ιδρύοντας  νοσοκομεία και  άλλα  φιλανθρωπικά  ιδρύματα.Εκείνη την εποχή τον 4ον  αιώνα,όπου  έζησε  ο  άγιος,  οι διωγμοί  των  Χριστιανών  από  τους  ειδωλολάτρες  βρισκόταν  σε  έξαρση. Ο Αρχιεπίσκοπος  Νικόλαος προικισμένος  με  υψηλό  χριστιανικό  φρόνημα  με  ζωντάνια και   θάρρος  εμψύχωνε  τους Χριστιανούς,οι οποίοι  εδιώκοντο  από  τους  ειδωλολάτρες,όπως εδιώχθη και  εξορίσθη και  ο  ίδιος  και  ενεκλείσθη  στην  φυλακή.  Επί  αυτοκράτορος  Διοκλητιανού, οπότε  οι  διωγμοί  βρισκόταν  στην  κορυφή  της  εξέλλιξης  τους,υπέστη  φοβερά  βασανιστήρια.Όταν  όμως ανέβηκε  στον  Αυτοκρατορικό  θρόνο  ο  Μέγας  Κωνσταντίνος  αφέθησαν  ελεύθεροι  όλοι  οι  Χριστιανοί και ο άγιος  Νικόλαος  επανήλθε στον Αρχιεπισκό  θρόνο.
Η παράδοση  λέγει  ότι  ο  άγιος  Νικόλαος  ήταν  προικισμένος  με  το  χάρισμα  να  επιτελεί  θαύματα όσο  ήταν εν  ζωή  αλλά  και  μετά  την κοίμηση  του.
Το  έτος  275 μετά  Χριστόν  Ο  άγιος  Νικόλαος  έλαβε  μέρος  στην  Α' Οικουμενική  Σύνοδο  στη  Νίκαια  της  Βιθυνίας,όπου  έδειξε  την  αντιπαλότητα  του  προς τον Άρειο  και  τις  διδασκαλίες  του. Λέγουν  ότι  κατά  την  διάρκεια  της  Συνόδου   χαστούκισε  τον  Άρειο  και  ο Μέγας   Κωνσταντίνος   τον  έκλεισε  στην  φυλακή  Αυτό  όμως  δεν  τον  εμπόδισε  να συνεχίσει  το  ποιμαντικό  έργο  του μέχρι  τα  βαθειά  γεράματα  του,όταν επέστρεψε  από  την  Α' Σύνοδο.
Ο  άγιος  Νικόλαος  απεδήμησε  ειρηνικά  στις 6  Δεκεμβρίου  του  έτους  343  μετά  Χριστόν.
Λέγουν  πως  τα  λείψανα  του  αγίου  Νικολάου  διατηρήθηκαν  στα  Μύρα  της  Λυκίας  μέχρι  τον  11ο  αιώνα και  ότι  ναυτικοί  της  εποχής  εκείνης  τα  μετέφεραν  στο  Μπάρι  της  Ιταλίας,όπου  τοποθετήθηκαν  στον  Ναό  του  αγίου  Στεφάνου  το  έτος  1087.
Διαδόθηκε  ότι  κατά  τη  διάρκεια  της  Θείας  Λειτουργίας  ανέβλυζε   από  το  ιερό  του  λείψανο   τόσο  πολύ  μύρο, που  οι  χριστιανοί  το  συνέλεγαν  σε  δοχεία  και  θεράπευαν  διάφορες  ασθένειες από τις οποίες  υπέφεραν  ενώ  άλλοι  λιποθυμούσαν  από την  έντονη  ευωδία  του  μύρου.
Τον  άγιο  Νικόλαο  τιμούν   όχι  μόνο  οι  Ορθόδοξοι   αλλά  και  οι  Καθολικοί. 
     

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΛΟ  ΜΗΝΑ
ΧΡΟΝΙΑ  ΠΟΛΛΑ  ΣΕ  ΟΛΟΥΣ  ΚΑΙ  ΟΛΕΣ  ΠΟΥ  ΕΟΡΤΑΖΟΥΝ  ΤΟΝ  ΜΗΝΑ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ
ΝΑ  ΤΑ  ΕΚΑΤΟΣΤΙΣΟΥΝ  ΟΛΕΣ  ΚΑΙ  ΟΛΟΙ  ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ  ΤΑ  ΓΕΝΕΘΛΙΑ  ΤΟΥΣ  ΤΟΝ  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟ. ΕΙΝΑΙ  Ο  ΜΗΝΑΣ  ΠΟΥ  ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ  ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ  ΤΟΥ  ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ.
ΚΑΛΑ  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ