Συνέχεια για τον ρήτορα Ισοκράτη
Πλούσιο ιστορικό υλικό μας παρέχουν οι Αθηναίοι ρήτορες και περισσότερο ο Ισοκράτης, ο Δημοσθένης και ο Αισχίνης .Όσον αφορά τους δικανικούς λόγους αυτών των ρητόρων,αυτοί είναι πολύ μεροληπτικοί και παρουσιάζουν έντονα το στοιχείο της υπερβολής. Οι δυσφημίσεις,οι προσωπικές επιθέσεις και οι κατηγορίες αποτελούν κανόνα στους λόγους αυτούς.
Στην περίπτωση που χρησιμοποιήσουμε τους λόγους αυτούς για να εξαγάγουμε από τα στοιχεία τους συμπεράσματα για τον χαρακτηρισμό των προσώπων,χρειάζεται μεγάλη προσοχή.Κατά τον επιτυχή χαρακτηρισμό του Ιvo Brun.
H πιο μεροληπτική κρίση αφορά τη διατύπωση για την προσωπικότητα και τους λόγους του Ισοκράτη,ο οποίος παρέμεινε συνειδητά μακριά από την Εκκλησία του Δήμου,στην δημοκρατική αυτή συνέλευση,που καθιέρωσε ο νομοθέτης Σόλωνας το 595 π.Χ.και ήταν υποχρεωτική στους άνδρες άνω των είκοσι ετών,που είχαν πολιτικά δικαιώματα.όσων και οι δύο γονείς τους ήταν από την Αθήνα.
Οι λόγοι του Ισοκράτη,που είναι βέβαιο,ότι έχουν γραφτεί με μεγάλη τέχνη,είναι στην πραγματικότητα προπαγανδιστικά κείμενα π.χ.ο"Φίλιππος" το 346 π.Χ.και ο "Παναθηναϊκός"το 339 και οι δύο λόγοι απευθύνονταν στον βασιλιά Φίλιππο.
Η παλαιότερη έρευνα παραδεχόταν,ότι οι ιδέες του Ισοκράτη επέδρασαν πολύ στην ελληνική πολιτική του Μακεδόνα βασιλιά,γράφει ο R.Scala στο βιβλίο του Isocrates Μόναχο 1892 και ο B.Hagen στο ΙsocratesAlexander Philologus 1908
O Wilken όμως στο βιβλίο του Philipi von Macedon die Panhellenische idee Berlin 1929 λέγει,ότι σήμερα αυτό αμφισβητείται.
Οι σκέψεις και οι προτάσεις που διατυπώνονται από τον μεγάλο ρήτορα έχουν μέγιστο ιστορικό ενδιαφέρον,όχι σαν έκφραση μίας σπουδαίας διάθεσης της εποχής εκείνης,αλλά και για όλες τις κατοπινές εποχές.
Η πολιτική δράση και η πολιτική αρθρογραφία είναι αλληλένδετες και θα ήταν εντελώς λανθασμένο να κρίνουμε την αξία του Ισοκράτη ως πολιτικού,μετρώντας όσα πραγματοποιήθηκαν μεμονωμένα από τις προτάσεις του.
Σχετικά με τις απόψεις του Ισοκράτη και του Αριστοτέλη για τους βαρβάρους ο Buchner αδίκως προσπαθεί να αποφύγει τη σύγκριση.
Οι άποικοι ονόμαζαν "Βαρβάρους" τους αυτόχθονες λόγω της ακατάληπτης γλώσσας τους. Να προσθέσουμε,ότι οι άποικοι στα περισσότερα μέρη βρίσκονταν πολύ πιο ψηλά από τους αυτόχθονες και κάποτε δημιουργούσαν διαρκείς δεσμούς, μέσω επιγαμίας,με την ντόπια αριστοκρατία,όπως στη Σκυθία
Πλούσιο ιστορικό υλικό μας παρέχουν οι Αθηναίοι ρήτορες και περισσότερο ο Ισοκράτης, ο Δημοσθένης και ο Αισχίνης .Όσον αφορά τους δικανικούς λόγους αυτών των ρητόρων,αυτοί είναι πολύ μεροληπτικοί και παρουσιάζουν έντονα το στοιχείο της υπερβολής. Οι δυσφημίσεις,οι προσωπικές επιθέσεις και οι κατηγορίες αποτελούν κανόνα στους λόγους αυτούς.
Στην περίπτωση που χρησιμοποιήσουμε τους λόγους αυτούς για να εξαγάγουμε από τα στοιχεία τους συμπεράσματα για τον χαρακτηρισμό των προσώπων,χρειάζεται μεγάλη προσοχή.Κατά τον επιτυχή χαρακτηρισμό του Ιvo Brun.
H πιο μεροληπτική κρίση αφορά τη διατύπωση για την προσωπικότητα και τους λόγους του Ισοκράτη,ο οποίος παρέμεινε συνειδητά μακριά από την Εκκλησία του Δήμου,στην δημοκρατική αυτή συνέλευση,που καθιέρωσε ο νομοθέτης Σόλωνας το 595 π.Χ.και ήταν υποχρεωτική στους άνδρες άνω των είκοσι ετών,που είχαν πολιτικά δικαιώματα.όσων και οι δύο γονείς τους ήταν από την Αθήνα.
Οι λόγοι του Ισοκράτη,που είναι βέβαιο,ότι έχουν γραφτεί με μεγάλη τέχνη,είναι στην πραγματικότητα προπαγανδιστικά κείμενα π.χ.ο"Φίλιππος" το 346 π.Χ.και ο "Παναθηναϊκός"το 339 και οι δύο λόγοι απευθύνονταν στον βασιλιά Φίλιππο.
Η παλαιότερη έρευνα παραδεχόταν,ότι οι ιδέες του Ισοκράτη επέδρασαν πολύ στην ελληνική πολιτική του Μακεδόνα βασιλιά,γράφει ο R.Scala στο βιβλίο του Isocrates Μόναχο 1892 και ο B.Hagen στο ΙsocratesAlexander Philologus 1908
O Wilken όμως στο βιβλίο του Philipi von Macedon die Panhellenische idee Berlin 1929 λέγει,ότι σήμερα αυτό αμφισβητείται.
Οι σκέψεις και οι προτάσεις που διατυπώνονται από τον μεγάλο ρήτορα έχουν μέγιστο ιστορικό ενδιαφέρον,όχι σαν έκφραση μίας σπουδαίας διάθεσης της εποχής εκείνης,αλλά και για όλες τις κατοπινές εποχές.
Η πολιτική δράση και η πολιτική αρθρογραφία είναι αλληλένδετες και θα ήταν εντελώς λανθασμένο να κρίνουμε την αξία του Ισοκράτη ως πολιτικού,μετρώντας όσα πραγματοποιήθηκαν μεμονωμένα από τις προτάσεις του.
Σχετικά με τις απόψεις του Ισοκράτη και του Αριστοτέλη για τους βαρβάρους ο Buchner αδίκως προσπαθεί να αποφύγει τη σύγκριση.
Οι άποικοι ονόμαζαν "Βαρβάρους" τους αυτόχθονες λόγω της ακατάληπτης γλώσσας τους. Να προσθέσουμε,ότι οι άποικοι στα περισσότερα μέρη βρίσκονταν πολύ πιο ψηλά από τους αυτόχθονες και κάποτε δημιουργούσαν διαρκείς δεσμούς, μέσω επιγαμίας,με την ντόπια αριστοκρατία,όπως στη Σκυθία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου