Το συγγραφικό έργο του Δημοσθένη
Ο χωλός και κοντούλης ρήτορας Δημοσθένης με την ισχυρή θέληση γεννήθηκε το 385, όπως αναφέρει ο Έλληνας ιστορικός και βιογράφος Πλούταρχος ή το 381,όπως μας πληροφορεί ο ιστοριογράφος Διονύσιος ο Αλλικαρνασεύς,ο οποίος είναι μεταγενέστερος από τον ρήτορα,σπούδασε στη Ρώμη ρητορική και ασχολήθηκε με τη μελέτη των αρχαίων πηγών,από τις οποίες πληροφορήθηκε ότι οι Ρωμαίοι είναι γνήσιοι απόγονοι των παλαιών Ελλήνων και γι αυτό προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους Έλληνες με τους Ρωμαίους κατακτητές,υπερβάλλοντας στον λόγο του τις αξιόλογες ιδιότητες των κατακτητών.Ο Διονύσιος συνήθιζε να λέει, ότι η Ιστορία είναι Φιλοσοφία,που διδάσκει με παραδείγματα.
Οι πρώτοι λόγοι του Δημοσθένη αναφέρονται σε δικαστικές υποθέσεις με τους οποίους ασκήθηκε στη συγγραφή και στην πρακτική εφαρμογή των γνώσεων και των απόψεων του.
Ο πρώτος δικαστικός δημόσιος λόγος,που εκφώνησε ήταν ο "Περί του στεφάνου της Τριηραρχίας"
Τον λόγο αυτόν εκφώνησε υπέρ αγνώστου, μετά την ήττα των Αθηναίων στη ναυμαχία παρά την Πεπάρηθον, ο οποίος ζητούσε να λάβει από τη βουλή το στέφανο,γιατί ήταν ο πρώτος που έδωσε ένα πλοίο με πλήρη εξοπλισμό. Πεπάρηθος είναι η σημερινή νήσος Σκόπελος.
Ο ρήτωρ Δημοσθένης αργότερα εκφώνησε το λόγο
" Κατά του στρατηγού Κηφισηδότου".
Ο λόγος αυτός,όπως και οι προηγούμενοι δικαστικοί λόγοι του Δημοσθένη έκαναν εντύπωση και δεν άργησαν να εμφάνιστούν οι αντίπαλοι του,οι οποίοι κατηγορούσαν τον Δημοσθένη,ότι δεν ήταν ικανός να εκφωνήσει λόγο, άνευ προετοιμασίας και έλεγαν,ότι τα κείμενα του δεν είχαν χάρη και αυθορμητισμό.
Λίγο αργότερα με το λόγο του
"Υπέρ του κατηγόρου Διοδώρου κατά Ανδροτίωνος", ο οποίος πρότεινε να στεφανώσουν τη βουλή των πεντακοσίων, ο Δημοσθένης άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία. Ο Δημοσθένης στο λόγο του αυτό,αποδείκνυε,ότι η πρόταση αυτή ήταν ανεδαφική και ούτε ήταν νόμιμη,γιατί η βουλή δεν είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.Παρά τα επιχειρήματα όμως η υπόθεση δεν απέβη υπέρ του κατηγόρου.
Το επόμενο έτος ο Δημοσθένης έγραψε τον λόγο
"Περί της ατελείας προς Λεπτίνην"
Η πόλις των Αθηνών τιμούσε τους ευεργέτες της με διάφορους τρόπους,αλλά και με την "ατέλεια λειτουργών".Στο προνόμιο όμως αυτό έγινε κατάχρηση, καθόσον περνούσαν τα χρόνια.
Ο Λεπτίνης πρότεινε ένα νόμο,που έλεγε να είναι ατελείς μονάχα οι απόγονοι του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα και οι εννέα άρχοντες.
Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων ήταν ένα ζεύγος νέων,που κατοικούσαν στην Αθήνα,αλλά δεν ήταν αυτόχθονες,ήταν ας πούμε,μετανάστες.Αυτοί οι νέοι σκότωσαν τον τύραννο των Αθηνών Ίππαρχο,βέβαια αυτή η εγκληματική πράξη στοίχισε τη ζωή τους,οι Αθηναίοι όμως θεώρησαν, ότι συνέβαλαν στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, γι αυτό τους τίμησαν,τους θεοποίησαν σε υπερβάλλοντα βαθμό,τους χαρακτήρισαν ήρωες και τους έστησαν αγάλματα.
Οι εννέα άρχοντες, ήταν ο Επώνυμος Άρχων, ο Πολέμαρχος, ο Βασιλεύς και οι έξη Θεσμοθέτες.
Ο Δημοσθένης νίκησε στον δικαστικό αυτό αγώνα ,με το λόγο που εκφώνησε απόδειξε,ότι ο νόμος αυτός δεν ήταν καλός και είπε, ότι η πόλη είχε καθήκον και δικαίωμα να παρέχει ατέλειες,οι οποίες ανάμεσα στα καλά που προσέφεραν θα παρακινούσαν τους πολίτες να εκπληρώνουν τα καθήκοντα τους
Μετά από λίγους μήνες ο Δημοσθένης έγραψε ένα λόγο
" Κατά Τιμοκράτους"
Ο Τιμοκράτης πρότεινε ένα νόμο υπέρ των οφειλετών του Δημοσίου.Ο νόμος αυτός έλεγε,ότι οι οφειλέτες θα απαλλάσσονταν από τις δυσμενείς συνέπειες,αν όριζαν εγγυητές,οι οποίοι θα δήλωναν,ότι το χρέος θα εξοφληθεί εντός ορισμένης προθεσμίας.
Με τους λόγους αυτούς,ιδιαίτερα με τον λόγο"Προς Λεπτίνην",
ο Δημοσθένης αναμιγνύεται ενεργά πλέον στα πράγματα της πόλης και στη διοίκηση του Δήμου.Η έναρξη όμως της πολιτικής δράσεως του Δημοσθένη συνέπεσε με δυσμενείς συνθήκες,στις οποίες βρισκόταν η Αθήνα. Ο Δημοσθένης έβλεπε ενώπιον του να βυθίζεται το σκάφος της πολιτείας,στην οποίαν πριν μερικές δεκαετίες κυβερνούσαν άνδρες,όπως ο Κίμω ν ,όπως ο Περικλής ( κατά σειρά αρχαιότητας ) και ο δήμος είχε καταληφθεί από ματαιοδοξία και ήταν παραμελημένος.
Οι νόμοι είχαν χάσει την παλαιά ισχύ τους και την αυστηρότητα στα ήθη είχε διαδεχθεί η χαλαρότητα,την τιμιότητα διαδέχθηκε η διαφθορά και από τις παλαιές αρετές παρέμενε μοναχά η αγάπη προς την πατρίδα.
Ο χωλός και κοντούλης ρήτορας Δημοσθένης με την ισχυρή θέληση γεννήθηκε το 385, όπως αναφέρει ο Έλληνας ιστορικός και βιογράφος Πλούταρχος ή το 381,όπως μας πληροφορεί ο ιστοριογράφος Διονύσιος ο Αλλικαρνασεύς,ο οποίος είναι μεταγενέστερος από τον ρήτορα,σπούδασε στη Ρώμη ρητορική και ασχολήθηκε με τη μελέτη των αρχαίων πηγών,από τις οποίες πληροφορήθηκε ότι οι Ρωμαίοι είναι γνήσιοι απόγονοι των παλαιών Ελλήνων και γι αυτό προσπαθούσε να συμφιλιώσει τους Έλληνες με τους Ρωμαίους κατακτητές,υπερβάλλοντας στον λόγο του τις αξιόλογες ιδιότητες των κατακτητών.Ο Διονύσιος συνήθιζε να λέει, ότι η Ιστορία είναι Φιλοσοφία,που διδάσκει με παραδείγματα.
Οι πρώτοι λόγοι του Δημοσθένη αναφέρονται σε δικαστικές υποθέσεις με τους οποίους ασκήθηκε στη συγγραφή και στην πρακτική εφαρμογή των γνώσεων και των απόψεων του.
Ο πρώτος δικαστικός δημόσιος λόγος,που εκφώνησε ήταν ο "Περί του στεφάνου της Τριηραρχίας"
Τον λόγο αυτόν εκφώνησε υπέρ αγνώστου, μετά την ήττα των Αθηναίων στη ναυμαχία παρά την Πεπάρηθον, ο οποίος ζητούσε να λάβει από τη βουλή το στέφανο,γιατί ήταν ο πρώτος που έδωσε ένα πλοίο με πλήρη εξοπλισμό. Πεπάρηθος είναι η σημερινή νήσος Σκόπελος.
Ο ρήτωρ Δημοσθένης αργότερα εκφώνησε το λόγο
" Κατά του στρατηγού Κηφισηδότου".
Ο λόγος αυτός,όπως και οι προηγούμενοι δικαστικοί λόγοι του Δημοσθένη έκαναν εντύπωση και δεν άργησαν να εμφάνιστούν οι αντίπαλοι του,οι οποίοι κατηγορούσαν τον Δημοσθένη,ότι δεν ήταν ικανός να εκφωνήσει λόγο, άνευ προετοιμασίας και έλεγαν,ότι τα κείμενα του δεν είχαν χάρη και αυθορμητισμό.
Λίγο αργότερα με το λόγο του
"Υπέρ του κατηγόρου Διοδώρου κατά Ανδροτίωνος", ο οποίος πρότεινε να στεφανώσουν τη βουλή των πεντακοσίων, ο Δημοσθένης άρχισε την πολιτική του σταδιοδρομία. Ο Δημοσθένης στο λόγο του αυτό,αποδείκνυε,ότι η πρόταση αυτή ήταν ανεδαφική και ούτε ήταν νόμιμη,γιατί η βουλή δεν είχε εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.Παρά τα επιχειρήματα όμως η υπόθεση δεν απέβη υπέρ του κατηγόρου.
Το επόμενο έτος ο Δημοσθένης έγραψε τον λόγο
"Περί της ατελείας προς Λεπτίνην"
Η πόλις των Αθηνών τιμούσε τους ευεργέτες της με διάφορους τρόπους,αλλά και με την "ατέλεια λειτουργών".Στο προνόμιο όμως αυτό έγινε κατάχρηση, καθόσον περνούσαν τα χρόνια.
Ο Λεπτίνης πρότεινε ένα νόμο,που έλεγε να είναι ατελείς μονάχα οι απόγονοι του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα και οι εννέα άρχοντες.
Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων ήταν ένα ζεύγος νέων,που κατοικούσαν στην Αθήνα,αλλά δεν ήταν αυτόχθονες,ήταν ας πούμε,μετανάστες.Αυτοί οι νέοι σκότωσαν τον τύραννο των Αθηνών Ίππαρχο,βέβαια αυτή η εγκληματική πράξη στοίχισε τη ζωή τους,οι Αθηναίοι όμως θεώρησαν, ότι συνέβαλαν στην αποκατάσταση της Δημοκρατίας, γι αυτό τους τίμησαν,τους θεοποίησαν σε υπερβάλλοντα βαθμό,τους χαρακτήρισαν ήρωες και τους έστησαν αγάλματα.
Οι εννέα άρχοντες, ήταν ο Επώνυμος Άρχων, ο Πολέμαρχος, ο Βασιλεύς και οι έξη Θεσμοθέτες.
Ο Δημοσθένης νίκησε στον δικαστικό αυτό αγώνα ,με το λόγο που εκφώνησε απόδειξε,ότι ο νόμος αυτός δεν ήταν καλός και είπε, ότι η πόλη είχε καθήκον και δικαίωμα να παρέχει ατέλειες,οι οποίες ανάμεσα στα καλά που προσέφεραν θα παρακινούσαν τους πολίτες να εκπληρώνουν τα καθήκοντα τους
Μετά από λίγους μήνες ο Δημοσθένης έγραψε ένα λόγο
" Κατά Τιμοκράτους"
Ο Τιμοκράτης πρότεινε ένα νόμο υπέρ των οφειλετών του Δημοσίου.Ο νόμος αυτός έλεγε,ότι οι οφειλέτες θα απαλλάσσονταν από τις δυσμενείς συνέπειες,αν όριζαν εγγυητές,οι οποίοι θα δήλωναν,ότι το χρέος θα εξοφληθεί εντός ορισμένης προθεσμίας.
Με τους λόγους αυτούς,ιδιαίτερα με τον λόγο"Προς Λεπτίνην",
ο Δημοσθένης αναμιγνύεται ενεργά πλέον στα πράγματα της πόλης και στη διοίκηση του Δήμου.Η έναρξη όμως της πολιτικής δράσεως του Δημοσθένη συνέπεσε με δυσμενείς συνθήκες,στις οποίες βρισκόταν η Αθήνα. Ο Δημοσθένης έβλεπε ενώπιον του να βυθίζεται το σκάφος της πολιτείας,στην οποίαν πριν μερικές δεκαετίες κυβερνούσαν άνδρες,όπως ο Κίμω ν ,όπως ο Περικλής ( κατά σειρά αρχαιότητας ) και ο δήμος είχε καταληφθεί από ματαιοδοξία και ήταν παραμελημένος.
Οι νόμοι είχαν χάσει την παλαιά ισχύ τους και την αυστηρότητα στα ήθη είχε διαδεχθεί η χαλαρότητα,την τιμιότητα διαδέχθηκε η διαφθορά και από τις παλαιές αρετές παρέμενε μοναχά η αγάπη προς την πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου