Συνέχεια το συγγραφικό έργο του Δημοσθένη
Η αγάπη προς την πατρίδα παρέμενε άσβηστη στις καρδιές των Αθηναίων και ήταν πολύ σημαντικό αυτό,γιατί μονάχα η αγάπη προς την πατρίδα θα μπορούσε να απομακρύνει τον κίνδυνο τον προερχόμενο από τον βορά, που δεν ήταν άλλος από τον Φίλιππο τον βασιλιά της Μακεδονίας,ο οποίος είχε πάρει την Αμφίπολη που ίδρυσαν οι Αθηναίοι για να ελέγχουν τα μεταλλεία της Θράκης και στη συνέχεια την κατέκτησαν οι  Πελοποννήσιοι και μετά ο Νικίας πρότεινε ειρήνη,την Νικίειο ειρήνη,με την οποία ορίστηκε να δοθεί ξανά η Αμφίπολη στους Αθηναίους,όπου ανήκε,πράγμα το οποίο δεν έγινε  με αποτέλεσμα να την κατακτήσει ο Φίλιππος και να περιέλθει στους Μακεδόνες. Ο Φίλιππος κατέκτησε  την Αμφίπολη και ήταν μετά από αυτά,ο άμεσος πολέμιος των Αθηνών.Ο Δημοσθένης τώρα έβαλε όλες τις προσπάθειες του να πείσει τους Αθηναίους για τη σοβαρότητα της κατάστασης,αφού είχε διαπιστώσει την ελεεινή κατάσταση στην οποίαν  βρισκόταν  τα δημόσια πράγματα,πιθανόν να συνέτεινε σε αυτό η ελευθεριότητα στη συμπεριφορά του κυνικού φιλόσοφου Διογένη.

Ο Δημοσθένης ήταν συνετός στη σκέψη και στη φρόνηση και αυτό έγινε ολοφάνερο από την εκφώνηση του πρώτου πολιτικού του λόγου "Περί Συμμοριών"
Στο λόγο αυτό  προσπαθεί να αποτρέψει 

τους Αθηναίους από τον πόλεμο εναντίον των Περσών,στον οποίον τους  παρέσυραν οι δημαγωγοί. Με το λόγο του αυτό,ο Δημοσθένης κινδύνευσε να χάσει τη δημοτικότητα του και να κατηγορηθεί,αλλά ο Δημοσθένης έθετε το συμφέρον της πόλης πάνω από την πρόσκαιρη προσωπική του  αίγλη. Ο λόγος αυτός αποτελεί έπαινο για τον Δημοσθένη,ο οποίος,παρά τις δύσκολες συνθήκες, που επικρατούσαν,κατόρθωσε να πείσει τους Αθηναίους,ότι η πολιτική σκέψη του ήταν σωστή. Αυτός ο λόγος του Δημοσθένη προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και είχε μεγάλη απήχηση και αυτό δημιούργησε στον Δημοσθένη αυτοπεποίθηση,γιατί διαπίστωσε,ότι οι συμπολίτες του εκτίμησαν τις ανιδιοτελείς υπηρεσίες των δημοσίων ανδρών προς αυτούς.

Ο Δημοσθένης τον επόμενο χρόνο εκφώνησε τον λόγο του

" Περί Μεγαλοπολιτών"στον οποίον υποστήριζε,ότι καθήκον των Αθηναίων και συμφέρον τους ήταν να στηρίζουν  και να βοηθούν τις μικρές πόλεις.Ο λόγος του αυτός δεν έπεισε τον δήμο με αποτέλεσμα οι Λακεδαιμόνιοι  να συνεχίσουν ανενόχλητοι τις ενέργειες τους απέναντι στην πόλη  των Αθηνών.

Τον επόμενο χρόνο ο Δημοσθένης ανέλαβε πολιτική δράση και συγκέντρωσε τις δυνάμεις του εναντίον του κινδύνου,που προερχόταν από τον βορά, εναντίον του Μακεδόνα βασιλιά Φίλιππου,ο οποίος δεν ήταν ακόμη ονομαστός. Ο Δημοσθένης διορατικός καθώς ήταν και με καλές  γνώσεις,διέβλεψε την απειλή και ανέλαβε τον αγώνα παρά το ότι έβλεπε,ότι η  προσπάθεια  ήταν πολύ δύσκολη

Στην Αθήνα υπήρχαν πολλοί,που δεν υπολόγιζαν τη δύναμη του Φιλίππου και άλλοι,οι οποίοι δεν ήθελαν να αναλάβουν πόλεμο εναντίον του.

Στην αντίθετη,προς τον Δημοσθένη, άποψη,βρισκόταν ο Εύβουλος, ένας γνωστός κωμικός ποιητής της εποχής,ο οποίος  προσπαθούσε να  αποκρύψει τη σοβαρότητα της κατάστασης και ο Φωκίων ο στρατηγός,ο οποίος ήταν ένας από τους συνετούς,δίκαιους,γενναίους και πολιτικούς άνδρες της Αρχαίας Αθήνας, ο οποίος ακολουθούσε φιλειρηνική πολιτική και έλεγε,ότι η παρούσα στιγμή δεν ήταν η κατάλληλη για να προβάλουν αντίσταση εναντίον του Φιλίππου. Ο Δημοσθένης ήταν έτοιμος να αντιμετωπίσει πολλές δύσκολες καταστάσεις.

Γι αυτό την Άνοιξη του  επόμενου  έτους, που συζητούσαν, ενώπιον του δήμου, το ζήτημα του πολέμου με τον Φίλιππο,ο Δημοσθένης εκφωνούσε τον 

"Α' Φιλιππικό" με τον οποίον επεσήμανε τους κινδύνους από την αδράνεια,από την έλλειψη δραστηριότητας των Αθηναίων

Η απήχηση αυτού  του λόγου του ήταν τόση,ώστε οι φίλοι του Εύβουλου συνενώθηκαν για να τον εξοντώσουν και μάλιστα  ένας από αυτούς ο Μειδίας κατά την διάρκεια γιορτής επιτέθηκε εναντίον του. Ο Δημοσθένης δεν φοβήθηκε και συνέχισε  να είναι αμετάκλητος εναντίον του Φιλίππου και  να αγωνίζεται υπέρ της αυτονομίας των Αθηνών. Εκφωνεί τον έναν μετά τον άλλον τους "Φιλιππικούς" και τους "Ολυνθιακούς" του λόγους και κατορθώνει να εξυψώσει το δημόσιο φρόνημα  και να προσελκύσει στη συμμαχία των Αθηνών πολλές πόλεις της Πελοποννήσου και της άλλης Ελλάδας και δεν παύει να αγωνίζεται εναντίον του Φιλίππου,ως ηγέτης της αντιμακεδονικής παράταξης .Στον αγώνα αυτόν δεν λείπουν οι αντίπαλοι,αλλά ο Δημοσθένης δεν φοβάται.
Μετά από δέκα χρόνια εκφώνησε τον
"Γ' Φιλιππικό",ο οποίος θεωρείται το αριστούργημα των λόγων του.
Στο λόγο του αυτόν  καταγγέλλει με πάθος  τον αντίπαλο και διατυπώνει τους φόβους του για την επικείμενη καταστροφή σε περίπτωση ,που οι Αθηναίοι έδειχναν αδράνεια.
Με τον λόγο του αυτόν, ο Δημοσθένης κατόρθωσε να ξεσηκώσει τους Αθηναίους σε πόλεμο και να πάρει τους Θηβαίους με το μέρος του.Όμως στον πόλεμο εκείνο νίκησε ο Φίλιππος,του οποίου οι επιτυχίες ολοκληρώθηκαν  με τη μάχη στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ. Στη μοιραία αυτή μάχη για τους Αθηναίους έλαβε μέρος και ο Δημοσθένης.Αξίζει να σημειώσουμε,ότι ο Δημοσθένης δεν θεωρήθηκε υπεύθυνος της καταστροφής,αλλά αντιθέτως του ανέθεσαν να εγκωμιάσει τους πεσόντες στη μάχη.
Ο Δημοσθένης, παρά την ήττα των Αθηνών,συνέχισε τις ενέργειες του.Πρότεινε την ανοικοδόμηση των τειχών και διέθεσε για το σκοπό αυτό πολλά χρήματα.δικά του.Η εκτίμηση που έτρεφαν για τον Δημοσθένη για τις υπηρεσίες και τη δράση του, φαίνεται από το γεγονός ότι ο Κτησιφών πρότεινε να στεφανωθεί ο Δημοσθένης  ενώπιον των συμμάχων. Στην πρόταση αυτή υπέβαλε ένσταση ο πολιτικός αντίπαλος του Δημοσθένη,ο Αισχίνης. Διεξήχθη και η σχετική δίκη στην οποία αντίπαλοι δεν ήταν δύο πρόσωπα,αλλά δύο πολιτικές παρατάξεις. Η δίκη αυτή προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον,τόσο για το περιεχόμενο της,όσο και για την ιδιότητα των δύο αντιπάλων,οι οποίοι ήταν από τους κορυφαίους ρήτορες της εποχής.Ο Αισχίνης ηττήθηκε στη δίκη αυτή και αναγκάστηκε να  αφήσει την Αθήνα.και να εγκατασταθεί στη Ρόδο. Οι λόγοι και των δύο ρητόρων διεσώθηκαν και αποτελούν λαμπρά μνημεία του λόγου.