Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
Το μεγαλείο της ψυχής
Αναγνωρίζω Άνθρωπε
το μεγαλείο της ψυχής σου
και κλίνω ταπεινά το γόνυ
μπρος  στην άφθαρτη ψυχή σου.
Μου έδωσες νερό να πιω
από την πλούσια πηγή σου
και φαγητό από το πιάτο σου
μοιράστηκα μαζί σου.
Ξερό τσαμπί,με ταπεινή ανοχή
γεύτηκες  μαζί μας
και σε μια άλλη εκδοχή
το τρυφερό τσαμπί
μες στην παλάμη σου έκρυψες
η σύγκριση να μη γενεί
μη και στενάχωρη η ψυχή πονέσει
Μπρος στο μεγαλείο της ψυχής
θολωτές σταγόνες τα δάκρυα πυκνώνουν
όταν τα σταφύλια του Σεπτέμβρη σε θυμίζουν.