TA ΕΘΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Ο ήρωας της χειραφέτησης των Εβραίων ,ο άνθρωπος εκείνος που ελευθέρωσε τους Εβραίους και τους έδωσε δικαιώματα εργασίας και οικονομικής διαχείρισης ήταν ο Μωϋσής.
Η βιβλική αφήγηση περιγράφει τον Μωϋσή με τον διπλό ρόλο, ηγέτης και ιερέας-προφήτης,ο οποίος δημιούργησε το εβραϊκό έθνος από τις διεσπαρμένες φυλές καθώς και δημιουργός της εβραϊκής θρησκείας και νομοθεσίας.
Η βιβλική αφήγηση περιγράφει με ρομαντικές λεπτομέρειες την καταγωγή του,την ζωή του στα ανάκτορα του Φαραώ,την εκδίκηση του κατά του Αιγύπτιου,ο οποίος τυραννούσε έναν Εβραίο δούλο,την φυγή του στην έρημο και την θεϊκή κλήση,όπως επιστρέψει και απελευθερώσει τον λαόν του.
Περιγράφει τις συνεννοήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα με τον φαραώ,τις θεαματικές περιπέτειες του κατά την Έξοδον από την Αίγυπτον, την καλή ηγεσίαν του στην έρημο και το συγκλονιστικό επεισόδιο στο Όρος Σινά της παράδοσης του Θείου Νόμου,τις 10 εντολές.
Οι ιστορίες αυτές αν και είναι θρύλοι με πολύ φαντασία, η πραγματικότητα είναι ότι αυτά που ο λαός του πίστευε γι αυτόν ήταν απείρως σπουδαιότερα από εκείνα που συνέβησαν σε αυτόν,σαν προσωπικότητα.
Ο Μωυσής της παράδοσης είναι μία προσωπικότητα,η οποία ήσκησε την μεγαλύτερη επίδραση στην εβραϊκή ιστορία και ένας από τους πνευματικούς τιτάνες στην θρησκευτική εξέλλιξη της Δύσεως,όπου η ιστορική συμβολή του Μωϋσέως είναι μεγίστη.
Οι Εβραίοι έζησαν στην έρημο επί πολλά χρόνια σαν νομάδες,σαν τυπικές ομάδες,συνδεδεμένες με κοινές παραδόσεις και κοινές πίστεις.
Η εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη τον 12ο αιώνα π.Χ. δεν τπήρξε αποτέλεσμα μιας τυχαίας στρατιωτικής κατακτήσεως. Υπήρξε μία βραδεία διείσδυση κατά κύματα και κατέ φυλάς επί μίας μακράς χρονικής περιόδου.Οι νομάδες ήλθαν, κατέλαβαν ορισμένα σημεία γης,υπεχώρησαν,επανήλθαν εκ νέου,κατέκτησαν ένα μέρος εδώ,ένα μέρος εκεί,ήλθαν σε επιγαμία με τους ντόπιους και εγκατεστάθηκαν εκεί.Όμως επί πολλές γενεές δεν ήταν ασφαλείς στα νέα αυτά μέρη εγκατάστασης τους.
Η ιστορία της ταραχώδους εκείνης περιόδου ευρίσκεται στα βιβλία του Ιησού του Ναυή και των Κριτών,όπου οι απέλπιδες και μακροί πόλεμοι περιγράφονται ως μάχες εντοπίων Εβραίων ηγετών εναντίον αλλεπαλλήλων εχθρικών φυλών.
Ο αγώνας παρετείνετο επειδή οι Εβραίοι δεν ήσαν στην πραγματικότητα μία στρατιωτική δύναμη ενωμένη δυνατά. Πολλές φορές όμως οι φυλές σενεργάζονταν,όπως στην μάχη εναντίον του Σισάρα,την εποχή της προφήτιδας Δεββώρας.
Οι συνενώσεις αυτές ήσαν προσορινές και κάθε μικρή ομάδα επανήρχετο στα ίδια.Όταν όμως ο κίνδυνος εκ μέρους των Φιλισταίων που περιέβαλε αυτούς από παντού τους εξανάγκασε σε συνένωση προς επιβίωση,μόνο σε αυτή την περίπτωση επετεύχθη
συνοχή και άρχισε μία νέα περίοδος του λαού των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Οι Φιλισταίοι, ένας λαός μη σημιτικός, ο οποίος προήρχετο από την Κρήτη και από άλλα ελληνικά νησιά,εκινήθη προς τις ακτές της Παλαιστίνης στις αρχές του 12ου αιώνα και εισεχώρησε, μετά από μικρά αντίσταση, στο εσωτερικό της χώρας και κατέλαβε την Παλαιστίνη κατά το ήμισυ.Πόλεις, όπως η Γάζα η προφυλακή της Αφρικής και ανοιχτή οδός προς την Ασία,άρχισαν να κυριαρχούν στην ζωή της χώρας.
Οι Φιλισταίοι ταχέως απώθησαν ορισμένες από τις εβραϊκές φυλές. Οι Βιβλικές διηγήσεις περί του Σαμψών και της Δαλιδάς,οι πόλεμοι του Εφραίμ και του Μανασσή,η κυρίευση της κιβωτού του Γιαχβέ δείχνουν οποίαν φοβεράν απειλή αποτελούσαν οι Φιλισταίοι.
Αυτός ο κίνδυνος,οι Φιλισταίοι, ένωσε τελικά τους Εβραίους και τότε ενεφανίσθη ένας νέος αρχηγός, ο Σαούλ,ο οποίος τους οδήγησε σε επιτυχή αντίσταση και έσωσε την Παλαιστίνη.
Οι πόλεμοι με τους Φιλισταίους είχαν ως αποτέλεσμα την ίδρυση της πρώτης εβραϊκής μοναρχίας,της οποίας η άνοδος και η πτώση περιγράφονται λεπτομερώς στα βιβλία των Βασιλειών της Παλαιάς Διαθήκης.Ο Σαούλ έγινε πρώτος βασιλεύς περί τα μέσα του 12ου αιώνα π.Χ.
Ο Σαούλ ήταν στην πραγματικότητα ένας κριτής περιβεβλημένος με φωτοστέφανο αίγλης,ήταν ένα είδος βιβλικού Κινγκινάτου, την εποχή που οι Εβραίοι αντιμετώπιζαν συνεχείς επιθέσεις.Οι εχθρικές αυτές επιθέσεις αντιμετωπίζονταν με νικηφόρες εκστρατείες δεν έπαυαν όμως ποτέ οριστικά.
Ο διάδοχος του Σαούλ ήταν ο μέγας βασιλεύς Δαυίδ, ανήλθε στον θρόνο το 1013 και ήταν εκείνος,ο οποίος κατέστησε το εβραϊκό κράτος Μεσογειακή δύναμη. Ξεκαθάρισε τα σύνορα,επεξέτεινε αυτά μέχρι των ορέων προς βοράν και μέχρι των ερήμων προς νότο.
Κατέστησε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και θρησκευτικό κέντρο και
Επανέφερε την κιβωτόν της διαθήκης,η οποία είχε περιέλθει στον εχθρό.
Η προσωπικότητα του Δαυίδ ήταν πολύ δυναμική και τα επιτεύγματα του απέβλεπαν σε πολλούς τομείς,όπως οι Ψαλμοί,οι οποίοι αποδίδονται στην λυρική ιδιοφυϊα του,ώστε το όνομα του απετέλεσε πηγή εθνικής δόξας
Οι θρύλοι,που συνδέονται με το όνομα του περικλείουν και την προφητεία ότι: Aυτός ούτος ο Μεσσίας θα προήρχετο ημέραν τινά εκ του Οίκου του Δαυϊδ.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Ο ήρωας της χειραφέτησης των Εβραίων ,ο άνθρωπος εκείνος που ελευθέρωσε τους Εβραίους και τους έδωσε δικαιώματα εργασίας και οικονομικής διαχείρισης ήταν ο Μωϋσής.
Η βιβλική αφήγηση περιγράφει τον Μωϋσή με τον διπλό ρόλο, ηγέτης και ιερέας-προφήτης,ο οποίος δημιούργησε το εβραϊκό έθνος από τις διεσπαρμένες φυλές καθώς και δημιουργός της εβραϊκής θρησκείας και νομοθεσίας.
Η βιβλική αφήγηση περιγράφει με ρομαντικές λεπτομέρειες την καταγωγή του,την ζωή του στα ανάκτορα του Φαραώ,την εκδίκηση του κατά του Αιγύπτιου,ο οποίος τυραννούσε έναν Εβραίο δούλο,την φυγή του στην έρημο και την θεϊκή κλήση,όπως επιστρέψει και απελευθερώσει τον λαόν του.
Περιγράφει τις συνεννοήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα με τον φαραώ,τις θεαματικές περιπέτειες του κατά την Έξοδον από την Αίγυπτον, την καλή ηγεσίαν του στην έρημο και το συγκλονιστικό επεισόδιο στο Όρος Σινά της παράδοσης του Θείου Νόμου,τις 10 εντολές.
Οι ιστορίες αυτές αν και είναι θρύλοι με πολύ φαντασία, η πραγματικότητα είναι ότι αυτά που ο λαός του πίστευε γι αυτόν ήταν απείρως σπουδαιότερα από εκείνα που συνέβησαν σε αυτόν,σαν προσωπικότητα.
Ο Μωυσής της παράδοσης είναι μία προσωπικότητα,η οποία ήσκησε την μεγαλύτερη επίδραση στην εβραϊκή ιστορία και ένας από τους πνευματικούς τιτάνες στην θρησκευτική εξέλλιξη της Δύσεως,όπου η ιστορική συμβολή του Μωϋσέως είναι μεγίστη.
Οι Εβραίοι έζησαν στην έρημο επί πολλά χρόνια σαν νομάδες,σαν τυπικές ομάδες,συνδεδεμένες με κοινές παραδόσεις και κοινές πίστεις.
Η εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη τον 12ο αιώνα π.Χ. δεν τπήρξε αποτέλεσμα μιας τυχαίας στρατιωτικής κατακτήσεως. Υπήρξε μία βραδεία διείσδυση κατά κύματα και κατέ φυλάς επί μίας μακράς χρονικής περιόδου.Οι νομάδες ήλθαν, κατέλαβαν ορισμένα σημεία γης,υπεχώρησαν,επανήλθαν εκ νέου,κατέκτησαν ένα μέρος εδώ,ένα μέρος εκεί,ήλθαν σε επιγαμία με τους ντόπιους και εγκατεστάθηκαν εκεί.Όμως επί πολλές γενεές δεν ήταν ασφαλείς στα νέα αυτά μέρη εγκατάστασης τους.
Η ιστορία της ταραχώδους εκείνης περιόδου ευρίσκεται στα βιβλία του Ιησού του Ναυή και των Κριτών,όπου οι απέλπιδες και μακροί πόλεμοι περιγράφονται ως μάχες εντοπίων Εβραίων ηγετών εναντίον αλλεπαλλήλων εχθρικών φυλών.
Ο αγώνας παρετείνετο επειδή οι Εβραίοι δεν ήσαν στην πραγματικότητα μία στρατιωτική δύναμη ενωμένη δυνατά. Πολλές φορές όμως οι φυλές σενεργάζονταν,όπως στην μάχη εναντίον του Σισάρα,την εποχή της προφήτιδας Δεββώρας.
Οι συνενώσεις αυτές ήσαν προσορινές και κάθε μικρή ομάδα επανήρχετο στα ίδια.Όταν όμως ο κίνδυνος εκ μέρους των Φιλισταίων που περιέβαλε αυτούς από παντού τους εξανάγκασε σε συνένωση προς επιβίωση,μόνο σε αυτή την περίπτωση επετεύχθη
συνοχή και άρχισε μία νέα περίοδος του λαού των Εβραίων στην Παλαιστίνη.
Οι Φιλισταίοι, ένας λαός μη σημιτικός, ο οποίος προήρχετο από την Κρήτη και από άλλα ελληνικά νησιά,εκινήθη προς τις ακτές της Παλαιστίνης στις αρχές του 12ου αιώνα και εισεχώρησε, μετά από μικρά αντίσταση, στο εσωτερικό της χώρας και κατέλαβε την Παλαιστίνη κατά το ήμισυ.Πόλεις, όπως η Γάζα η προφυλακή της Αφρικής και ανοιχτή οδός προς την Ασία,άρχισαν να κυριαρχούν στην ζωή της χώρας.
Οι Φιλισταίοι ταχέως απώθησαν ορισμένες από τις εβραϊκές φυλές. Οι Βιβλικές διηγήσεις περί του Σαμψών και της Δαλιδάς,οι πόλεμοι του Εφραίμ και του Μανασσή,η κυρίευση της κιβωτού του Γιαχβέ δείχνουν οποίαν φοβεράν απειλή αποτελούσαν οι Φιλισταίοι.
Αυτός ο κίνδυνος,οι Φιλισταίοι, ένωσε τελικά τους Εβραίους και τότε ενεφανίσθη ένας νέος αρχηγός, ο Σαούλ,ο οποίος τους οδήγησε σε επιτυχή αντίσταση και έσωσε την Παλαιστίνη.
Οι πόλεμοι με τους Φιλισταίους είχαν ως αποτέλεσμα την ίδρυση της πρώτης εβραϊκής μοναρχίας,της οποίας η άνοδος και η πτώση περιγράφονται λεπτομερώς στα βιβλία των Βασιλειών της Παλαιάς Διαθήκης.Ο Σαούλ έγινε πρώτος βασιλεύς περί τα μέσα του 12ου αιώνα π.Χ.
Ο Σαούλ ήταν στην πραγματικότητα ένας κριτής περιβεβλημένος με φωτοστέφανο αίγλης,ήταν ένα είδος βιβλικού Κινγκινάτου, την εποχή που οι Εβραίοι αντιμετώπιζαν συνεχείς επιθέσεις.Οι εχθρικές αυτές επιθέσεις αντιμετωπίζονταν με νικηφόρες εκστρατείες δεν έπαυαν όμως ποτέ οριστικά.
Ο διάδοχος του Σαούλ ήταν ο μέγας βασιλεύς Δαυίδ, ανήλθε στον θρόνο το 1013 και ήταν εκείνος,ο οποίος κατέστησε το εβραϊκό κράτος Μεσογειακή δύναμη. Ξεκαθάρισε τα σύνορα,επεξέτεινε αυτά μέχρι των ορέων προς βοράν και μέχρι των ερήμων προς νότο.
Κατέστησε πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και θρησκευτικό κέντρο και
Επανέφερε την κιβωτόν της διαθήκης,η οποία είχε περιέλθει στον εχθρό.
Η προσωπικότητα του Δαυίδ ήταν πολύ δυναμική και τα επιτεύγματα του απέβλεπαν σε πολλούς τομείς,όπως οι Ψαλμοί,οι οποίοι αποδίδονται στην λυρική ιδιοφυϊα του,ώστε το όνομα του απετέλεσε πηγή εθνικής δόξας
Οι θρύλοι,που συνδέονται με το όνομα του περικλείουν και την προφητεία ότι: Aυτός ούτος ο Μεσσίας θα προήρχετο ημέραν τινά εκ του Οίκου του Δαυϊδ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου