Σήμερα  στο   μάθημα    της   Λατινικής  γλώσσας  να  προβούμε   σε  μία  επανάληψη  του  μαθήματος  που  αφορά  τις  Μ ε τ ο χ έ ς.
Τα  είδη  των  Μ ε τ ο χ ώ ν  στα  Λατινικά, όπως  και  στα  Αρχαία  Ελληνικά  είναι  τρία.
Είναι  η  Ε π ι θ ε τ ι κ ή , η  Κ α τ η γ ο ρ η μ α τ ι κ ή  και  η  Ε π ι ρ ρ η μ α τ ι κ ή  Μ ε τ ο χ ή.
1)  Η  Ε π ι θ ε τ ι κή   Μ ε τ ο χ ή  είναι  σπάνια  στη  Λατινική  γλώσσα  και  αυτό  οφείλεται  στο  ότι  η  Λατινική  γλώσσα  δεν  έχει  άρθρο.
2) Η  Κ α τ η γ ο ρ η μ α τ ι κ ή   Μ ε τ ο χ ή  συνδέεται  μερικές  φορές  με  τα  αισθήσεως  σημαντικά  ρήματα,
όπως  και  με  τα  ρήματα  facio- feci-factum-ere= ποιώ
induco- xi-ctum-ere= εισάγω
relinquο- liqui-lictum-ere= αφίνω   και  άλλα.
Επομένως  η   Κατηγορηματική  Μετοχή   συντάσσεται  με  ρήματα  που  έχουν  την  έννοια  του  παριστάνειν  κάτι   και  του  παρουσιάζειν  κάτι. Η  χρήση  της  Κατηγορηματικής  Μετοχής  δεν  είναι  συνήθης.
3)  Η  Ε π ι ρ ρ η μ α τ ι κ ή  Μ ε τ ο χ ή  στην  Λατινική  γλώσσα,όπως  και  στην Αρχαία  Ελληνική  Γραμματική, ονομάζεται  η  μετοχή, η οποία  εκφράζει  μία  επιρρηματική  σχέση,η  οποία  δηλώνει, αιτία, τρόπον, παραχώρηση, υπόθεση . Οπότε  λέμε ότι οι  Ε π ι ρ ρ η μ α τ ι κ έ ς   Μ ε τ ο χ έ ς
είναι  αιτιολογικές,τροπικές,χρονικές. Οι  μετοχές  αυτές  είναι  δυνατόν να έχουν ως υποκείμενο  όνομα, το οποίο ανήκει στην πρόταση,είναι όρος της πρότασης,οπότε η  μ ε τ ο χ ή  είναι  σ υ ν η μ μ έ ν η  participium  conjunctum  ή  να  έχει  ίδιο  υποκείμενο,το  οποίο  δεν  ανήκει  στη  πρόταση  ως  όρος  αυτής. Στην  περίπτωση  αυτή  η  μ ε τ ο χ ή  με  το  υ π ο κ ε ί μ ε ν ο  της  τίθεται  σε  α φ α ι ρ ε τ ι κ ή   α π ό λ υ τ ο  participium  absolutum  ή  ablativus  absolutus.
H  A φ α ι ρ ε τ ι κ ή  Α π ό λ υ τ ο ς   χρησιμοποιείται  συχνότατα,γιατί  η  Λατινική  γλώσσα δεν  έχει  μετοχή  ενεργητικού  αορίστου  γι  αυτό  και  αναγκάζεται  να  μετατρέπει  την  ενεργητική  σύνταξη  σε  παθητική  π.χ. Amulius  expulso  fratre regnavit = εκβληθέντος  του  αδελφού  αντί  εκβαλών  τον  αδελφόν. Στην  Αρχαία  Ελληνική  γλώσσα  ερμηνεύουμε  είτε  με  γενική  απόλυτο  είτε  με  μετοχή  ενεργητικού  αορίστου,είτε  με  μετοχή  αναλυμένη  σε  πρόταση.
Η  Α φ α ι ρ ε τ ι κ ή  Α π ό λ υ τ ο ς  η  γνήσια   αναλύεται  σε  δευτερεύουσα  επιρρηματική πρόταση και  διατηρεί  την  ενεργητική  ή  παθητική  σύνταξη.
Η  μετατροπή  τώρα  γίνεται  ως  εξής:
To  υποκείμενο  της  μετοχής  που  βρίσκεται  σε  αφαιρετική  τρέπεται  σε  υποκείμενο  σε  ονομαστική  του  ρήματος  της  δευτερεύουσας  πρότασης.
Υπάρχει  η  περίπτωση  να  συναντήσουμε   α φ α ι ρ ε τ ι κ ή    α π ό λ υ τ ο  με  υποκείμενο  και  κατηγορούμενο  μόνο  χωρίς  να  υπάρχει  η  μετοχή  του  ρήματος  esse,η  οποία  είναι  ή  νόθος  ή  ατελής  αφαιρετική  απόλυτος. Στη  περίπτωση  αυτή  ως  κατηγορούμενο  τίθεται  ουσιαστικό  που  δηλώνει  αξίωμα,ηλικία,ικανότητα  ή  επίθετο.
Στην  περίπτωση  των  αποθετικών  ρημάτων,επειδή  αυτά  ως  επί  το  πλείστον  έχουν  ενεργητική  σημασία, τότε  στη  Λατινική  γλώσσα  έχομε  μετοχή  Παρακειμένου  με  σημασία  ενεργητικού  αορίστου  της  Αρχαίας  Ελληνικής  γλώσσας.

Hostes  victoriam  adepti  in  castra  se  receperunt= oι  εχθροί  επιτυγχάνοντας  την  νίκη   απεχώρησαν  στο  στρατόπεδο. Η μετοχή  adepti  είναι  του αποθετικού   ρήματος  adipiscor- adeptus sum-isci που  συντάσσεται  με  αιτιατική.