To Ποίημα του Σαββατόβραδου

Μόνη εγώ,ναυαγός,
πάνω στην παλιά μας γη,
το κρεβάτι μας.
Εκεί,όπου άλλοτε βιώναμε
το είναι μας,
γεννήσαμε τα παιδιά μας.
Μόνη εγώ,
δίχως πυξίδα, να με κυβερνά.
Ναυαγός πάνω στη γη,
το κρεβάτι μας.
Γύρω μου φετιχιστικά σύμβολα,
 ονειρεμένης βραδιάς.
Μπροστά μου θάλασσα
 φανταστική.
Ψαρεύω σε στάση γιόγκας
με το αγκίστρι μου
το ψωμί  της ημέρας.
Τα ψιλοτάκουνα μου,
 με το ανάλογο ντύσιμο 
θα γεμίσω τις βραδιές μου.
Κατακίτρινη,
όμοια στο χρώμα με
το φόρεμα μου.
Ονειρεύομαι τα αισθαντικά
βράδια μου.
Κι εσύ χιλιόμετρα πιο πέρα,
αγκαλιά με μιαν άλλη.
Όμοια  σαν εμένα,
ναυαγός,σε ξένο λιμάνι.