Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
             Το βούνευρο
Μια στάλα στην ακρογιαλιά νερό
από τα σύννεφα,που ξεχειλίζουν
και η καρδούλα γίνεται  βαριά
από τα δάκρυα που πλημμυρίζουν
τα σωθικά,που σχίζονται
μαχαίρι δίκοπο τα δύο σου χέρια.
Το αίμα γίνεται νερό να
ξεδιψάσουν οι διψασμένοι
νερό, αγίασμα,οι μιαροί
-κι εσύ ανόσιος σαν κι αυτούς-
που κάποτε έγραφε
ο Μικέλης Άβλιχος
με το φραγγέλιο
-τω όντι αναρχικός-
απαγγείλαμε εμείς
να τιθασεύσουμε τον καύσωνα
στην όσια πηγή.
"Στη φάτνη των κτηνών
Χριστός γεννάται
χωρίς της επιστήμης συμβολή
η θεία φύση κάνει τη μαμή
κι ο δράκος σαν αρνί-Θεός
κοιμάται,αύριο άντρας
νέα του κόσμου θέλει οικοδομή.
Σταυρό του δίνει ο Νόμος πληρωμή
πλην άγιο Φως στον τάφο του πλανάται.
Διάκοι του Βάαλ,δεν είναι δικός σας
αυτός της φάτνης ο μικρός Χριστός
που κήρυξε για νόμο του τη χάρη.
Εσάς τιμή σας μόνη το στιχάρι
πομπές, το ιδανικό σας
και εν΄ο θεός σας,σαν και σας ,μιαρός".





.