Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017

Το Μυθιστόρημα
Είναι ένα πεζό Λογοτεχνικό είδος,μεγαλύτερο σε έκταση από το διήγημα και από τη νουβέλλα,που είαι μικρότερη σε έκταση από τα άλλα δύο λογοτεχνικά είδη. Το Μυθιστόρημα,το λέει και η λέξη είναι μύθος και ιστορία.Οι χαρακτήρες και η δράση του  είναι φανταστική,που μοιάζει να είναι  σαν πραγματική. Από τους κριτικούς της λογοτεχνίας αποδόθηκε ως Μυθιστόρημα το λογοτεχνικό είδος,που επιχειρεί να αποδώσει την ποαγματικότητα στη φυσική της παρουσίαση,γι αυτό και περιγράφει γεγονότα,που μοιάζουν να είναι αληθινά,αλλά η πλοκή και η περιγραφή των χαρακτήρων ακολουθεί τη φύση.Το μυθιστόρημα του δυτικού κόσμου διαμορφώθηκε σε ένα είδος,που  αποτυπώνει φευγαλέες ψυχολογικές καταστάσεις ενός ατόμου ή και ομάδας ατόμων,που αποτελούν ένα κοινωνικό  όλον.Έτσι στο Μυθιστόρημα προβάλλονται οι πλέον ενδόμυχες πλευρές της ζωής του κάθε ατόμου και συγχρόνως απεικονίζεται και μία κοινωνική ομάδα χωρίς να παραβλέπει τη σχέση  που έχει το άτομο με την ομάδα.Το  ιστορικό μυθιστόρημα ξεχωρίζει από το απλό μυθιστόρημα στο ότι πολύ συχνά το απλό μυθιστόρημα, ξεφεύγει από  τους περιορισμούς των πραγματικών καταστάσεων και τόσο  η πλοκή ,όσο και οι χαρακτήρες παρουσιάζονται ως απίθανα. Το μυθιστόρημα χωρίζεται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες.Το περιπετειώδες  μυθιστόρημα,το ψυχολογικό μυθιστόρημα και το κοινωνικό μυθιστόρημα.Στο περιπετειώδες μυθιστόρημα,με την έννοια,που αποδίδουν στο είδος αυτό οι κριτικοί,ο ήρωας εμπλέκεται σε μία σειρά από φανταστικές περιπέτειες.Το ψυχολογικό  μυθιστόρημα παρουσιάζει την εσωτερική ζωή ενός χαρακτήρα ή τους χαρακτήρες μίας μικρής ομάδας ανθρώπων.Το κοινωνικό μυθιστόρημα απεικονίζει τη δράση μίας ολόκληρης κοινωνίας. Η διαφορά μεταξύ του ψυχολογικού και του κοινωνικού μυθιστορήματος μας δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούμε αυτή τη διαφορά,που παρουσιάζει ο ψυχογραφικός χαρακτήρας του εσωτερικού μονόλογου από το μυθιστόρημα,που προβάλλει τους χαρακτήρες μίας ολόκληρης κοινωνίας.Η αφηγηματική λογοτεχνία,που προέρχεται από τον αρχαίο κόσμο,έχει στο θέμα της το μυθικό στοιχείο με διδακτικό ή ψυχαγωγικό σκοπό.Οι διηγήσεις της αρχαιότητας αποτελούν παράδειγμα ψυχαγωγικών αναγνωσμάτων με ιδιαίτερη σημασία,γιατί αποδεικνύουν,ότι η αφηγηματική λογοτεχνία είναι τόσο παλαιά όσο και ο πολιτισμός και ότι η γοητεία  του μυθικού και του ρομαντικού στοιχείου είναι συνδεδεμένη με την ανθρώπινη φύση.Η γοητεία,που ασκεί το μυθώδες στο ανθρώπινο πνεύμα,όπως είπε ο Βάκων, συνίσταται εις το ότι  "δύναται να ικανοποιεί το πνεύμα με τη σκιά των πραγμάτων,όταν η ουσία δεν δύναται να κατακτηθεί". Η επανασύνδεση των εραστών, οι ήρωες που θριαμβεύουν,παρέχουν μία ευχάριστη εξιλέωση,έστω και σαν υποκατάστατο,που η πραγματικότητα δεν αποδέχεται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου