Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
    Ανάκληση σκέψης
Η γλυκιά  μου η μανούλα
ήταν σαν μικρή παιδούλα.
Κάτω από τις βερικοκιές
-λόγω κλίσης του εδάφους-
έμοιαζε με κοπελούδα
μια κουκλίτσα αληθινή.
Μου ήρθε η επιθυμία
να την αγκαλιάσω
να τη γεμίσω με φιλιά
να θυμηθούμε τα παλιά
όταν κοιμόμαστε αγκαλιά.
Κατάλαβε την πρόθεση μου
αυτή,με κοιτούσε  με λαχτάρα
με ματιά αστραφτερή.
Φιλοσόφησα το πράγμα
και είπα,άστο τι θα βγει
ανταπόδοση δε θα βρω
ας μη το σκέφτομαι πολύ
κι όμως έπρεπε να κάνω
την κίνηση αυτή.
Σαν τελευταία  αποδοχή
για τα όσα μου είχε κάνει
από την αρχή, πολλές φορές
με είχε πικράνει
μου είχε σπάσει τη χολή.
Όμως συγχωρούσα
όλα της τα τερτίπια
τόσο πολύ την αγαπούσα.
Με λατρεία την κοιτούσα
μου  έδιδε τα ίσα
και ακόμη πιο πολλά
έτσι ήθελε να ζούμε
σαν μητέρα με την κόρη τη γλυκιά.
Σκέφτηκα ξανά να την αγκαλιάσω
να της δώσω δύο φιλιά
μα μετάνιωσα  και πάλι.
Μπρος μου είχα μια μπεμπέκα
και όχι τη μαμά,όπως ήτανε παλιά.