Το Ποίημα του Σαββατόβραδου
        Η Ροζακιά
Πέρα από τα σουλτανιά
στη βορινή πεζούλα,στη γωνιά
 στέκεται  περήφανη,μοναχική   
η  κορμούλα η ροζακί.

 Τι  σταφύλια ροζακιά
 με τις ρώγες τις σφιχτές
διάφανες,γυαλιστερές

στριμωγμένοι θεατές
τα μικρά κουκούτσια.

Ζέστη του καλοκαιριού
με την πείνα του χορού
τρύγος,πανηγύρι του Θεού

 Εν οδώ,Διόνυσος και Κορύβας
παφλάζει  στο ρυάκι το νερό

κοχλάζει πιο κει το φαγητό
το γουρουνάκι  το γιαχνί 
 στο τσουκάλι το πλατύ.

Να χορτάσει η λογιά να
 τρυγήσει, τα τσαμπιά
 να αλουσουδιάσει,να τα
 απλώσει,να τα λιάσει.
 
 Η  σταφίδα να μουλιάσει
να απλωθεί,να μαζέψει,να ζαρώσει

να αποξηραθεί για να πωληθεί
με πιο ακριβή  τιμή,αν δε προδοθεί.

 Στολισμένο με παφίλια
το τουφέκι το παλιό

άρχισε το πανηγύρι
με το τουφεκίδι

Μες το πλάνο κι εγώ
δε χορταίνω να θορώ,
 περιμένω από καιρό
αναπολώ,επιθυμώ να γευτώ
 ένα τσαμπί  σταφύλι.

Μα η κορμούλα είναι ειδική
έχει  φυτευτεί,με  προοπτική
 γλυκό του κουταλιού να γινεί
με ροζακί σταφύλι.