Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

  Οραματισμοί
Άνοιξη σε γνώρσα. Θυμάσαι;
Πάνε κι όλας τόσα χρόνια.
H αγάπη μας ξεπήδησε
 μέσ' από  τις ευωδιές
των ρόδων και των κρίνων.
Θυμάσαι,αγάπη μου,το σκηνικό;
Ενα θεόρατο δέντρο, ένα παγκάκι
και γύρω μας
 χιλιάδες λουλούδια
ανάδιναν το τρελλό άρωμα τους και
στόλιζαν τις πρώτες ώρες της αγάπης μας.
Πήρες το χέρι μου και
 τόκλεισες μες στο δικό σου
κι εγώ πρώτη φορά ένοιωσα
τόσο έντονα
το αίσθημα της σιγουριάς.
Έγειρα τρυφερά στον ώμο σου
κι εσύ χαϊδεύοντας τα  πλούσια  μαλλιά μου
μου ψιθύριζες λόγια αγάπης.
"Σ'αγαπώ,θα σ'αγαπώ αιώνια"
 μου έλεγες.
Αλήθεια,πέρασαν τόσα χρόνια από τότε
μα εγώ θαρρώ πως ήταν μόνο χθες.
Εσύ γεράκος τώρα
κι εγώ γριούλα πια
σε κοιτώ τώρα δα,όπως κάθεσαι αντικρύ μου
στη βαθειά πολυθρόνα και αναπολώ
το θαρραλέο παλληκάρι.
Είναι Άνοιξη,καλέ μου,σαν και τότε.
Ακούς στον κήπο τις γλυκές φωνές
των  παιδιών,των παιδιών μας;