Το ποίημα του Σαββατόβραδου

                                          Το  Δακτυλίδι

                              Το πήρε απ το χέρι της μια μέρα
                              και τόβαλε στο κρινοδάκτυλο της
                              Για κοίταξε. Μου πάει καλή μητέρα;
                              Και πάνω στο χιονάτο μάγουλο της
                              ζωγράφισε τα κρύφια όνειρά της
                              δροσάτη  η παρθενιά σαν αιμοστάτης.
                              Μη βιάζεσαι κορίτσι μου από τώρα
                              θα το φορέσεις κι εσύ μιαν ημέρα
                              κι ευτυχισμένη νάναι τούτη η ώρα
                              όμως όσο λαμπρό σου φαίνεται
                              δεν  είναι το δακτυλίδι αυτό γλυκιέ
                              μου κρίνε.