ΤΑ ΕΘΝΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Η σύντομη εβραϊκή μοναρχία έφθασε στην ακμή της επί Σολομώντος,υιού του Δαυίδ,ο οποίος ανήλθε στον θρόνο το έτος 973 π.Χ.
Όπως ο πατήρ του επεξέτεινε τα φυσικά σύνορα της χώρας,το ίδιο και ο υιός του Σολομών επεξέτεινε τα πολιτιστικά σύνορα. Ίδρυσε σημαντικές πόλεις. Αναζήτησε σημαντικές εξωτερικές αγορές και αποκατέστησε εγκάρδιες σχέσεις με πολλά ευημερούντα γειτονικά κράτη.
Οικοδόμησε επιβλητικό ναό,τον γνωστό ναό του Σολομώντα,ο οποίος επί μεγάλο διάστημα μετά την καταστροφή του παρέμεινε στις επόμενες γενιές,ως σύμβολο του μεγαλείου του Θεού. Ο Σολομών δεν ήταν καθόλου τσιγγούνης γι αυτό και ξόδεψε πολλά χρήματα στους κοσμοπολίτικους νεωτερισμούς της χώρας του.
Ο υιός του ο Ροβοάμ ακόμη ολιγότερο κατανοούσε την αγανάκτηση του λαού,που επικρατούσε και ηύξανε όλο και περισσότερο.Το αποτέλεσμα ήταν να εξεγερθούν το 933 π.Χ.οι βόρειες φυλές με αποτέλεσμα να διασπασθεί το εβραϊκό κράτος σε δύο βασίλεια.
Η διάσπαση αυτή δεν επανορθώθηκε ποτέ.
Η διάσπαση αυτή σημείωσε το τέλος της σύντομης περιόδου των 70 χρόνων ύπαρξης της μοναρχίας. Εμφανίσθησαν, από Ανατολάς και Δυσμάς,ισχυρά κράτη,τα οποία διαιρέθηκαν σε δύο μικροσκοπικά τμήματα, που τα έφθειραν οι εσωτερικές δυναστικές έριδες Αυτά τα δύο βασίλεια βήμα προς βήμα εβάδιζαν προς το τέλος των. Το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ διήρκεσε περί τους δύο αιώνες ,μέχρι το 722 π.Χ.Η ιστορία αυτού του κράτους είναι ιστορία συνεχών αγώνων.
Το νότιο βασίλειο του Ιούδα επέζησε λίγο περσσότερο,μέχρι το 586 π.Χ.και τελικά υπετάχθη στους Βαβυλωνίους.
Οι Ασσύριοι κατέκτησαν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ.Εξόρισαν περί τους 30.000 από τους κατοίκους του και εγκατέστησαν στο κράτος τους αυτό,αιχμαλώτους από άλλες χώρες.Οι εξόριστοι αφομοιώθηκαν γρήγορα από το νέο περιβάλλον και εξηφανίσθησαν από την ιστορία, δεν υπήρχαν πια σαν οργανωμένη ενότητα.
Οι Βαβυλώνιοι,οι οποίοι κατέκτησαν το νότιο βασίλειο του Ιούδα χρησιμοποίησαν τον ίδιο τρόπο Οι άνθρωποι αυτοί του βασιλείου του Ιούδα ήταν τα πλέον δυναμικά και ζωτικά στοιχεία της χώρας και είχαν πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα του εθνικισμού.
Αντιστάθηκαν στην αφομοίωση.Στην εξορία,οι προφήτες των και ιδιαίτερα ο Ιεζεκιήλ, τους έδειξε ότι ήσαν κληρονόμοι και συνεχιστές μιας μεγάλης παράδοσης και ότι τα οστά των προγόνων τους στην κοιλάδα,κάποια μέρα θα έπαιρναν ξανά ζωή.
Οι εξόριστοι συγκεντρωνόταν τακτικά, κατά επιφάνεια, για να προσευχηθούν και να συνεχίσουν τις θρησκευτικές λειτουργίες τους,οι οποίες τώρα δεν είχαν ως κέντρο τους τον ναό του Σολομώντα.
Η φράση κατά επιφάνεια σημαίνει ότι οι συναντήσεις τους γινόταν στους τόπους της εξορίας τους και οι συναντήσεις τους αποσκοπούσαν στην τόνωση της θέλησης τους προς επιβίωση.
Οι τόποι συγκέντρωσης ,που χρησίμευαν ως σημείο συνάντησης της κοινότητας,εξελίχθησαν σε συναγωγές,που είναι ένας θεσμός,ο οποίος διατηρήθηκε από τότε και συνόδευε τους Εβραίους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου επρόκειτο να ζήσουν.
Οι προφήτες επέμεναν να κηρύσσουν,ότι οι αυτοκρατορίες,όσο και αν ήταν γερά θεμελιωμένες,δεν επρόκειτο να διατηρηθούν πάντοτε.
Έτσι ήλθε η ημέρα,περί το τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα,οπότε η ισχύς της Βαβυλωνίας έπαυσε να υφίσταται και η δυναστεία, της οποίας αυτή ταύτη η πνοή προκαλούσε τρόμο,άρχισε να κλονίζεται.
Νέος αστήρ ανέτειλε,ήταν το βασίλειο της Περσίας.
Το 539 π.Χ. ο τελευταίος Βαβυλώνιος βασιλιάς,ο Βαλτάσαρ,εφονεύθη, σε ένα από τα φανταστικά εκείνα νυκτερινά οργιαστικά πάρτυ,με τα οποία είχε γίνει γνωστός.Η υπερήγανη Βαβυλών κατεκριμνήσθη
" ως νεκρός εβδεληγμένος μετά πολλών τεθνηκότων...καταβαινόντων εις άδου,όν τρόπον ιμάτιον εν αίματι περφυμένον..." είπε ο Ησίοδος στο ιδ'-19.
Ο κατακτητής Πέρσης βασιλεύς Κύρος, πιθανόν το 538 π.Χ. επέτρεψε σε ορισμένους εξορίστους Ιουδαίους να επανέλθουν στην Παλαιστίνη και να αποκτήσουν και πάλι τον κατεστραμένο ναό.
Μια μικρή ομάδα θαρραλέων ανδρών ενώθηκε με τους υπόλοιπους πιστούς, που είχαν παραμείνει στην Παλαιστίνη όλα αυτά τα χρόνια της δυστυχίας.
Η ανοικοδόμηση ήταν έργο επίπονο.
Η καλλιέργεια της γης ήταν δυσχερής και ο τρόπος ζωής αποτελούσε σοβαρά δοκιμασία και για τους πλέον ακλόνητους ιδεολόγους.
Πολλοί από τους εξορίστους που επέστρεψαν απεφάσισαν να επανέλθουν στην ξεκούραστη ζωή της Βαβυλώνος.Οι προφήτες Αγγαίος και Ζαχαρίας προέβησαν σε συνεχείς εξορκισμούς για να διατηρήσουν τον ενθουσιασμό των επαναπατρισθέντων, κάθε φορά,που ετοιμαζόταν να σβήσει.
Τέλος το έτος 516 π.Χ.είκοσι ολόκληρα έτη μετά το διάταγμα του Κύρου,ο ναός ανηγέρθη.
Ο ναός έμελλε να διατηρηθεί 500 χρόνια, ταπεινός και χωρίς πολυτελείς διακοσμήσεις και απετέλεσε το κέντρο της λατρείας και του εθνικού ζήλου.
Η ζωή στην Παλαιστίνη κατά τους δύο επόμενους αιώνες,μπορούμε να πούμε,ήταν πρωτόγονος.Η χώρα δε μπορούσε να ανακτήσει την παλιά ευημερία της και ερημωνόταν από τους πολέμους των ανταγωνιζομένων αυτοκρατοριών που την περιέβαλαν.
Ο Ιουδαϊκός Φαρισαϊσμός θεμελιώθηκε αυτή την περίοδο.
Ο Ιδουδαϊκός νόμος,η Τορά,είναι έργο της μεταβατικής αυτής περιόδου.
Φιλελεύθερα πνεύματα διεγειρόμενα μερικές φορές από καυστικά λόγια και από τις ψηλές αρχές των προφητών,ήσαν τώρα υποχρεωμένα να περιορίζονται μέσα στα πλαίσια των υπαρκτών νόμων και των δεσμευτικών εθίμων
Η Τορά έδιδε ένα συγκεκριμένο σχήμα στον θρησκευτικό ιδεαλισμό των προφητών και δημιούργησε ένα σαφές σύνολο με κανόνες ζωής. Κανόνες που συνετέλεσαν στην συνένωση των διεσπαρμένων σε όλον τον κόσμο,Εβραίων,όταν η κοινή γλώσσα και η κοινή πατρίδα δεν αποτελούσαν πλέον συνδετικά στοιχεία.
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ. Η σύντομη εβραϊκή μοναρχία έφθασε στην ακμή της επί Σολομώντος,υιού του Δαυίδ,ο οποίος ανήλθε στον θρόνο το έτος 973 π.Χ.
Όπως ο πατήρ του επεξέτεινε τα φυσικά σύνορα της χώρας,το ίδιο και ο υιός του Σολομών επεξέτεινε τα πολιτιστικά σύνορα. Ίδρυσε σημαντικές πόλεις. Αναζήτησε σημαντικές εξωτερικές αγορές και αποκατέστησε εγκάρδιες σχέσεις με πολλά ευημερούντα γειτονικά κράτη.
Οικοδόμησε επιβλητικό ναό,τον γνωστό ναό του Σολομώντα,ο οποίος επί μεγάλο διάστημα μετά την καταστροφή του παρέμεινε στις επόμενες γενιές,ως σύμβολο του μεγαλείου του Θεού. Ο Σολομών δεν ήταν καθόλου τσιγγούνης γι αυτό και ξόδεψε πολλά χρήματα στους κοσμοπολίτικους νεωτερισμούς της χώρας του.
Ο υιός του ο Ροβοάμ ακόμη ολιγότερο κατανοούσε την αγανάκτηση του λαού,που επικρατούσε και ηύξανε όλο και περισσότερο.Το αποτέλεσμα ήταν να εξεγερθούν το 933 π.Χ.οι βόρειες φυλές με αποτέλεσμα να διασπασθεί το εβραϊκό κράτος σε δύο βασίλεια.
Η διάσπαση αυτή δεν επανορθώθηκε ποτέ.
Η διάσπαση αυτή σημείωσε το τέλος της σύντομης περιόδου των 70 χρόνων ύπαρξης της μοναρχίας. Εμφανίσθησαν, από Ανατολάς και Δυσμάς,ισχυρά κράτη,τα οποία διαιρέθηκαν σε δύο μικροσκοπικά τμήματα, που τα έφθειραν οι εσωτερικές δυναστικές έριδες Αυτά τα δύο βασίλεια βήμα προς βήμα εβάδιζαν προς το τέλος των. Το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ διήρκεσε περί τους δύο αιώνες ,μέχρι το 722 π.Χ.Η ιστορία αυτού του κράτους είναι ιστορία συνεχών αγώνων.
Το νότιο βασίλειο του Ιούδα επέζησε λίγο περσσότερο,μέχρι το 586 π.Χ.και τελικά υπετάχθη στους Βαβυλωνίους.
Οι Ασσύριοι κατέκτησαν το βόρειο βασίλειο του Ισραήλ.Εξόρισαν περί τους 30.000 από τους κατοίκους του και εγκατέστησαν στο κράτος τους αυτό,αιχμαλώτους από άλλες χώρες.Οι εξόριστοι αφομοιώθηκαν γρήγορα από το νέο περιβάλλον και εξηφανίσθησαν από την ιστορία, δεν υπήρχαν πια σαν οργανωμένη ενότητα.
Οι Βαβυλώνιοι,οι οποίοι κατέκτησαν το νότιο βασίλειο του Ιούδα χρησιμοποίησαν τον ίδιο τρόπο Οι άνθρωποι αυτοί του βασιλείου του Ιούδα ήταν τα πλέον δυναμικά και ζωτικά στοιχεία της χώρας και είχαν πολύ ανεπτυγμένο το αίσθημα του εθνικισμού.
Αντιστάθηκαν στην αφομοίωση.Στην εξορία,οι προφήτες των και ιδιαίτερα ο Ιεζεκιήλ, τους έδειξε ότι ήσαν κληρονόμοι και συνεχιστές μιας μεγάλης παράδοσης και ότι τα οστά των προγόνων τους στην κοιλάδα,κάποια μέρα θα έπαιρναν ξανά ζωή.
Οι εξόριστοι συγκεντρωνόταν τακτικά, κατά επιφάνεια, για να προσευχηθούν και να συνεχίσουν τις θρησκευτικές λειτουργίες τους,οι οποίες τώρα δεν είχαν ως κέντρο τους τον ναό του Σολομώντα.
Η φράση κατά επιφάνεια σημαίνει ότι οι συναντήσεις τους γινόταν στους τόπους της εξορίας τους και οι συναντήσεις τους αποσκοπούσαν στην τόνωση της θέλησης τους προς επιβίωση.
Οι τόποι συγκέντρωσης ,που χρησίμευαν ως σημείο συνάντησης της κοινότητας,εξελίχθησαν σε συναγωγές,που είναι ένας θεσμός,ο οποίος διατηρήθηκε από τότε και συνόδευε τους Εβραίους σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου επρόκειτο να ζήσουν.
Οι προφήτες επέμεναν να κηρύσσουν,ότι οι αυτοκρατορίες,όσο και αν ήταν γερά θεμελιωμένες,δεν επρόκειτο να διατηρηθούν πάντοτε.
Έτσι ήλθε η ημέρα,περί το τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα,οπότε η ισχύς της Βαβυλωνίας έπαυσε να υφίσταται και η δυναστεία, της οποίας αυτή ταύτη η πνοή προκαλούσε τρόμο,άρχισε να κλονίζεται.
Νέος αστήρ ανέτειλε,ήταν το βασίλειο της Περσίας.
Το 539 π.Χ. ο τελευταίος Βαβυλώνιος βασιλιάς,ο Βαλτάσαρ,εφονεύθη, σε ένα από τα φανταστικά εκείνα νυκτερινά οργιαστικά πάρτυ,με τα οποία είχε γίνει γνωστός.Η υπερήγανη Βαβυλών κατεκριμνήσθη
" ως νεκρός εβδεληγμένος μετά πολλών τεθνηκότων...καταβαινόντων εις άδου,όν τρόπον ιμάτιον εν αίματι περφυμένον..." είπε ο Ησίοδος στο ιδ'-19.
Ο κατακτητής Πέρσης βασιλεύς Κύρος, πιθανόν το 538 π.Χ. επέτρεψε σε ορισμένους εξορίστους Ιουδαίους να επανέλθουν στην Παλαιστίνη και να αποκτήσουν και πάλι τον κατεστραμένο ναό.
Μια μικρή ομάδα θαρραλέων ανδρών ενώθηκε με τους υπόλοιπους πιστούς, που είχαν παραμείνει στην Παλαιστίνη όλα αυτά τα χρόνια της δυστυχίας.
Η ανοικοδόμηση ήταν έργο επίπονο.
Η καλλιέργεια της γης ήταν δυσχερής και ο τρόπος ζωής αποτελούσε σοβαρά δοκιμασία και για τους πλέον ακλόνητους ιδεολόγους.
Πολλοί από τους εξορίστους που επέστρεψαν απεφάσισαν να επανέλθουν στην ξεκούραστη ζωή της Βαβυλώνος.Οι προφήτες Αγγαίος και Ζαχαρίας προέβησαν σε συνεχείς εξορκισμούς για να διατηρήσουν τον ενθουσιασμό των επαναπατρισθέντων, κάθε φορά,που ετοιμαζόταν να σβήσει.
Τέλος το έτος 516 π.Χ.είκοσι ολόκληρα έτη μετά το διάταγμα του Κύρου,ο ναός ανηγέρθη.
Ο ναός έμελλε να διατηρηθεί 500 χρόνια, ταπεινός και χωρίς πολυτελείς διακοσμήσεις και απετέλεσε το κέντρο της λατρείας και του εθνικού ζήλου.
Η ζωή στην Παλαιστίνη κατά τους δύο επόμενους αιώνες,μπορούμε να πούμε,ήταν πρωτόγονος.Η χώρα δε μπορούσε να ανακτήσει την παλιά ευημερία της και ερημωνόταν από τους πολέμους των ανταγωνιζομένων αυτοκρατοριών που την περιέβαλαν.
Ο Ιουδαϊκός Φαρισαϊσμός θεμελιώθηκε αυτή την περίοδο.
Ο Ιδουδαϊκός νόμος,η Τορά,είναι έργο της μεταβατικής αυτής περιόδου.
Φιλελεύθερα πνεύματα διεγειρόμενα μερικές φορές από καυστικά λόγια και από τις ψηλές αρχές των προφητών,ήσαν τώρα υποχρεωμένα να περιορίζονται μέσα στα πλαίσια των υπαρκτών νόμων και των δεσμευτικών εθίμων
Η Τορά έδιδε ένα συγκεκριμένο σχήμα στον θρησκευτικό ιδεαλισμό των προφητών και δημιούργησε ένα σαφές σύνολο με κανόνες ζωής. Κανόνες που συνετέλεσαν στην συνένωση των διεσπαρμένων σε όλον τον κόσμο,Εβραίων,όταν η κοινή γλώσσα και η κοινή πατρίδα δεν αποτελούσαν πλέον συνδετικά στοιχεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου