Tο Διήγημα της Πέμπτης. Θαλερέ,στάσου εκεί,είπε ο Ινώθ.Φτάσαμε.Γεή,έλα. Δεξιά,ανάμεσα σε όλη τούτη την ερημιά των ερειπωμένων κτισμάτων,η λευκότητα των τοίχων ενός καλοδιατηρημένου, μοναδικού σπιτιού, που βρισκόταν εκεί έδωσε μεγάλη ελπίδα στην Γεή,τον Ινώθ και στον Θαλερό.Ο Ινώθ έσπρωξε την καγκελωτή πόρτα και μπήκε πρώτος μέσα.Η Γεή πήρε τον Θαλερό από το χέρι και ακολούθησαν.Η Γαιή έμεινε έκθαμβη.Ινώθ πού βρισκόμαστε.Στον Παράδεισο? Όχι!αγαπημένη μου Γεή,στο σπίτι των προγόνων μου.Μια απέραντη έκταση με σπάνια είδη δένδρων και φυτών,που οι κορμοί τους ήταν βαμμένοι με λευκό χρώμα.Ζωάκια παράξενα,πουλιά που πετούσαν εδώ κι εκεί χαρούμενα και άλλα που τριγύριζαν γύρω τους τιτίβιζαν γλυκά και μελωδικά.Στο μέσον αυτού του απέραντου παραδεισένιου κήπου,ένα κατάλευκο σπίτι.Μπροστά στην θύρα στεκόταν μια γυναίκα,που φορούσε ένα παράξενο ένδυμα.Γιαγιά-γιαγιά,φώναξε ο Ινώθ και έτρεξε κοντά της.Η γηραιά γυναίκα σήκωσε την καλύπτρα που σκέπαζε το πρόσωπο της.Ένα πρόσωπο αυλακωμένο με βαθειές ρυτίδες.Εσύ έλα,παιδί μου,την κυρία δεν την γνωρίζω,να περάσει έξω.Γιαγιά εγώ είμαι ο Ινώθ δεν είμαι ο Λεσανή.Αυτή η κοπέλλα είναι η γυναίκα μου.Γεή,φώναξε ο Ινώθ.Η Γεή έτρεξε και με πολλή αγάπη φίλησε το αυλακωμένο πρόσωπο της γηραιάς κυρίας,που ήταν η γιαγιά του Ινώθ.Πόσο πολύ την συγκινούσαν οι γερόντισσες.Πόσες ιστορίες από τα παλιά γνώριζαν να διηγηθούν.Πόσο της άρεσε το παρελθόν των ανθρώπων,όπως και των κτηρίων.-Το νιάνιαρο? Ποιό είναι?Είναι ο γιος μας γιαγιά,είπε ο Ινώθ.-Πώς σε λένε? -Με λένε Θιγενός και Θαλερό και δεν είμαι νιάνιαρο.Πριν από λίγο η μαμά με παρασημοφόρησε με το παράσημο των δευτερευουσών υπηρεσιών που προσφέρω στο υδροπλάνο μας.Στο υδροπλάνο σας? Στο αστροπλάνο μας ήθελα να πω.-Αφήστε το παιδί ελεύθερο να τρέξει στον κήπο μου και να παίξει με τα όμορφα,παιχνιδιάρικα ζωάκια μου.Γιαγιά,είπε ο Ινώθ,όχι τώρα αμέσως.Ο Θιγ μεγαλώνει μαζί μας στο αστροπλάνο μας.Είναι η πρώτη φορά που βλέπει τόσα ζώα, δένδρα και φυτά.Οι πλανήτες που έχουμε ανακαλύψει μαζί δεν είχαν ίχνος ζωής. -Πόσο χρονών είναι ο μικρός?Γεννήθηκε πριν τρία χρόνια.-Μα αυτό φαίνεται νεογέννητο.Θα μου τον αφήσετε εδώ να τον μεγαλώσω εγώ.Οι πρόγονοι μου,καθώς και εγώ μεγαλώσαμε εδώ τα παιδιά χωρίς να έχουν άλλη φροντίδα.Μεγαλώνουν κοντά στην φύση ανάμεσα στα δένδρα και στα λουλούδια κι έχουν για φίλους τα όμορφα ζωάκια.Εδώ σε τούτο το σπίτι μεγάλωσα εγώ,η γιαγιά μου Νουζά,η κόρη μου Τριζέ,η κόρη της Νουιζά,η μα του Ινώφ και ο Λεσανή.Η Γεή κρατήθηκε από τον Ινώθ για να μην πέσει.Ο Ινώθ την πήρε αγκαλιά λέγοντας της.Η γιαγιά Νουζά είναι η γιαγιά της μαμάς μου.Η προγιαγιά σου? Ναι! -Ο Λεσανή τι κάνει? Ινώθ,έφυγε και δεν επανήλθε.Μαθαίνω πως είναι καλά.Έχω πολλά χρόνια να τον δω.Τρέχει γιαγιά από τον ένα πλανήτη στον άλλον,αποδίδοντας δικαιοσύνη εκεί όπου τον προσκαλέσουν.Και η Βικά που άφησε τον σύντροφο της για χάρη του? Δεν ξέρω γιαγιά,τρέχει μαζί του.Συνευρίσκονται μόνον,δεν έχουν οικογένεια. -Γιαυτό την απεχθάνομαι,την μισώ,γιατί θέλει τον Λεσανή μας μόνον για συνεύρεση,δεν θέλει να κάνει παιδιά μαζί του,θέλει μόνον συνεύρεση με τον Λεσανή μας.Την μισείς γιαγιά γιατί δεν θέλει να διατηρήσει την οικογένεια μας στην αιωνιότητα. Ε! αυτό το έκανα εγώ γιαγιά. Με την αγαπημένη μου Γεή έχουμε συνεργασία και συνεύρεση.Ό,τι πιο ωραίο μπορεί να συνδυάσει κανείς,είπε η γιαγιά Νουζά.Ινώφ,εγγονέ μου,η γυναίκα σου είναι πολύ όμορφη κοπέλλα.Οπωσδήποτε πρέπει να κάνεις και άλλα παιδιά,που θα μου φέρεις να τα μεγαλώσω εδώ μέσα σ'αυτόν τον παραδεισένιο κήπο.θα γίνει γιαγιά να είσαι σίγουρη.Η Μα και ο Πα πού είναι γιαγιά?-Εφυγαν-έφυγαν. Ναι.Καυγάδιζαν συνεχώς.Η ζωή μου δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Ένα βράδυ με θαλασσοταραχή ο Πα κατέβηκε στις βάρκες του.Ασφαλώς θα τις είδατε στην ακτή,όπου προσθαλασσωθήκατε.-Όλες αυτές οι βάρκες είναι δικές του? Ναι.Πήγε να τις φροντίσει.Οι βάρκες χτυπιόντουσαν ανελέητα στα βράχια της ακτής.Ποιά να προλάβει να βγάλει στην ακτή πρώτη. Κουράστηκε. Ένα κύμα πελώριο που σηκώθηκε ξαφνικά τον άρπαξε και πάει χάθηκε ο Πα.Τι λες γιαγιά,πνίγηκε ο Πα?είπε ο Ινώθ και δάκρυα έτρεξαν από τα μάτια του.Η Γεή πρώτη φορά έβλεπε τον Ινώθ τόσο λυπημένο.-Η Μα που είναι τώρα.-Η Μα τρελλαμένη εκείνο το βράδυ τον έψαχνε όλη νύχτα στην ακτή,ήμουν κι εγώ μαζί της.Φώναζε με σπαραγμό το όνομα του,τον καλούσε να έρθει κοντά της,του ζητούσε συγγνώμη για τους καυγάδες,μα πού να την ακούσει ο Πα.Όταν έφεξε η μέρα είδε το κορμί του να επιπλέει δίπλα στις βάρκες του.Πήρε αγκαλιά τον άνδρα της και τον έφερε εδώ στο σπίτι.Πάνω στις σανίδες αυτές ,που μ'αυτές μαστόρευε τις βάρκες του,τον ξάπλωσε.Προσφέραμε στον Πα όλες τις βοήθειες κι εγώ και η εγγονή μου,όλη την ημέρα,όμως δεν μπορέσαμε να τον επαναφέρουμε στη ζωή.Ο Πα μας είχε αφήσει για πάντα. Η εγγονή μου δεν ήθελε με κανένα τρόπο να τον θάψει στην γη.Ο Πα δεν ήθελε το χώμα.Του άρεσε η ζαχαρη.Του άρεσε του γλυκού μου εγγονού το λευκό χρώμα.Δεν ήθελε το χρώμα της γης. Και η Μα τι έκανε γιαγιά? Η Μα ταρίχευσε τον Πα και τον έκανε δοκάρι στην αποθήκη τροφίμων.Η εγγονή μου η Νουιζά,η Μα του Ινώφ ήταν ιατροφιλόσοφος, είπε η γιαγιά στην Γαιή.Ένα κάτασπρο μαρμάρινο αγαλμα είχε γίνει ο παππούς Πα.Τον καλούπωσε με γύψο και πάνω στον γύψο έρριξε ρινίσματα μαρμάρου,ώστε τα χαρακτηριστικά του να διαγράφονται κανονικά.Ο Ινώθ αγκάλιασε το άγαλμα του Πα και έκλαψε στο μαρμάρινο στήθος του πολλή ώρα.Καλέ μου Πα,έλεγε,και του χάιδευε το πρόσωπο.Πάμε τώρα Ινώθ,είπε η γιαγιά.Πήρε τον Ινώθ και την Γεή από το χέρι και προχώρησαν προς το εσωτερικό του σπιτιού.Έλα,κόρη μου,λέει στην Γεή,σου έχουμε δουλειά εδώ.Άνοιξε αυτό το ντουλάπι και πάρε να πλύνεις όλα όσα βρεις εκεί μέσα. Εγώ έχω να πω πολλά με τον εγγονό μου Ινώθ.Γιαγιά πριν ξεκινήσω την εργασία,που μου αναθέτεις θέλω να μου λύσεις μια απορία.Πες μου,κόρη μου,τι θέλεις να σου πω.Που βρήκε ο Πα τόσες σανίδες για να κατασκευάσει τόσες βάρκες,γιαγιά μου,είπε η Γαιή.Α! ωραία μου,είπε η γιαγιά,όποτε θελήσεις κάνε μια βόλτα στον μεγάλο κήπο μου,είναι γεμάτος από Ιτιές Κλαίουσες.Από αυτών των δένδρων το ξύλο κατασκευάζονται οι βάρκες.Λέγονται καβάκια είπε η Γαιή.Γύρισε ο Ινώθ με έκπληξη.Που ξέρεις Γαιή αυτήν την γήϊνη λέξη? Γιατί σου φαίνεται παράξενο Ινώθ.Η μητέρα μου Λενηέ.