Το ποίημα του Σαββατόβραδου.Από την ενότητα.Ο Άνθρωπος. Ποτάμι το αίμα χύθηκε.Τα σάλια στο έδαφος,ρυάκι κύλησαν.Τα λογια στο στόμα τη γνώμη ν'αλλάξουν,δεν μπόραγαν.Η προσπάθεια έμενε άκαρπη.Κι εκείνος ταλαντευότανε.Θεούς και δαίμονες στο στόμα του έβαζε και κατέβαζε.Μαχαίρια κρατούσε και έσφαζε,καρμανιόλες έστηνε και κρεμούσε,σκότωνε με τα λόγια,έπνιγε με τα λόγια,την απαισιοδοξία,την ανοργανωσιά,την αποκοτιά,την αταξία,την ευθυνοφοβία,την κακομοιρία,την μεμψιμοιρία,την μιζέρια.Το αίτιον του αιτιατού όλων των άλλων για να σταθεί στο ύψος του.Για να μην πέσει από το βάθρο του.Το κατόρθωσε.Και ήταν περήφανος.Και ήταν αγέρωχος με το βλέμα στα ύψη.Το κορμί όρθωνε.Το βλέμα προσήλωνε στο όραμα της αρχικής ουσίας των πάντων γι αυτόν.