Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα.Συνέχεια.Aννούλα-Αννούλα πού είσαι καρδούλα μου.Ήρθα με ακούς; Αννούλααα.Η φωνή του Δημήτρη αντήχησε στην μεγάλη σάλα,αφού πρώτα μπήκε με προφύλαξη στο σπίτι,ανοίγοντας με το κλειδί του την πόρτα για να μην τους αναστατώσει μια και ήτανε μεσημέρι,όταν έφτασε εκεί και σίγουρα κοιμόντουσαν.Μπαίνοντας όμως στο σπίτι τον κατέλαβε η νοσταλγία περισσότερο. Θέλει να δει το καρίτσι του και δεν μπορεί να περιμένει ούτε δευτερόλεπτο.Δημητράκη ήλθες; ακούστηκε γλυκειά η φωνή της κοπέλλας.Κατεβαίνοντας γρήγορα την ξύλινη σκάλα που οδηγούσε επάνω στα υπνοδωμάτια,έπεσε τρυφερά στην αγκαλιά του.Πόσο μούλειψες πόσο.-Μα δεν έμεινα πολύ στους δικούς μου.Μόνο δύο εβδομάδες.-Ναι! όμως εμένα μου φάνηκε αιώνας.Πόσο σε πεθύμησα νάξερες.Με κρατούσε μόνο η σκέψη πως πήγες να δεις τους γονείς σου.Διαφορετικά νάξερες.-Τι καρδούλα μου.Να έτσι μου ερχόταν να πάρω το πρώτο λεωφορείο να έρθω να σε βρω.Αυτό που με κρατούσε ήταν η μελέτη στο πιάνο Έλα όμως πες μου τα νέα σουΠώς πέρασες.-Αρκετά καλά.Είδα τους δικούς μου Ανάπνευσα καθάριο αεράκι Και πού να στα λέω.Πήρα και το εισιτήριο για την Γερμανία.-Δηλαδή; Κατσούφιασε η Αννούλα-Θυμάσαι; σου έχω μιλήσει για την κυρά Ασημίνα.Που έχει τον γιο της δικηγόρο στην Γερμανία.-Ε! λοιπόν,μου έδωσε την διεύθυνση του λέγοντας μου,αφού σκοπεύω να πάω εκεί για παραπάνω σπουδές,να πάω να τον βρω.Έχει παντρευτεί μία όμορφη γερμανίδα και έχουν μία κόρη,που την λένε Σημέτα.-Έλα τώρα γιατί κατέβασες το μουτράκι σου,γιατί μου θύμωσες.Φοβάσαι πως θα πάψω να σ'αγαπώ ή πως θα σε ξεχάσω.Όχι,αγάπη μου μην βάζεις άσχημες σκέψεις στο μυαλό σου.-Δημήτρη σε αφίνω,έχω να μελετήσω πιάνο, Θα πάρω εκείνη την υποτροφία,που σου έλεγα και φεύγω κι εγώ μαζί με σένα.Δεν σε αφήνω ούτε λεπτό μοναχό.Έχεις αρχίσει να μου γίνεσαι επικίνδυνος του λέει γελώντας.Ποιά γερμανίδα μπορεί να αντισταθεί στην ομορφιά σου.-Επειδή σ'αγαπώ και φοβάμαι μην σε χάσω.Φεύγω-φεύγω.-Στάσου ματάκια μου,πού πας.Πού φεύγεις;-Πάω να διαβάσω καλέ μου.Θέλω να εξασφαλίσω την υποτροφία μου,θα φύγουμε μαζί. Και έτσι έγινε πραγματικά.Ο καθένας στο δικό του πόστο για να φτάσουν στον στόχο τους για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους. Κατάφεραν να πάρουν την βεβαίωση επιτυχίας για την αναχώρηση τους στην χώρα που θα τους έδινε περισσότερα εφόδια για να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο,ένα σίγουρο μέλλον για τον εαυτόν τους και την πατρίδα τους.Ο Δημήτρης εξασφάλισε από τον καθηγητή του,του Αστικού Δικαίου,μιαν εύφημον μνεία για τα προσόντα και την προσωπικότητα του.Και η Αννούλα την υποτροφία για ανώτατες σπουδές στο πιάνο,στην χώρα που γέννησε έναν Μπαχ,έναν Μπετόβεν και τόσους άλλου αξιόλογους μουσουργούς,την Γερμανία.Είχε τόσα όνειρα αυτό το κορίτσι.Για ειδική αίθουσα συναυλιών με σωστή ακουστική,που θα φρόντιζε να αποκτήσει η πρωτεύουσα.Για την επιθυμία της να επιτραπεί σε όλα τα σχολεία,δημοτικά και γυμνάσια το μάθημα της μουσικής παιδείας.Είχε τόσα όνειρα,που τα κουβέντιαζε πάντοτε με τον αγαπημένο της,τον Δημήτρη. Εκείνο το βράδυ,το σπίτι ήταν φωταγωγημένο μέχρι αργά.Οι βαλίτσες είχαν ετοιμαστεί και βρίσκονταν συγκεντρωμένες στο χωλ. Οι γονείς και το υπηρετικό προσωπικό πήγαιναν κι ερχόντουσαν με νευρικότητα. -Μην ξεχάσετε τα παλτά σας.Φθινόπωρο είναι.Αυτήν την εποχή αρχίζει το κρύο.-Το βαλιτσάκι με τις παρτιτούρες,Άννα.Τα εισιτήρια.Την διεύθυνση του σπιτιού,Δημήτρη.Κι εσύ Άννα την διεύθυνση του ξενοδοχείου,όπου θα μένεις μέχρι να τακτοποιηθείς.Δημήτρη,να την προσέχεις,παιδί μου.Να την βοηθήσεις να βρει εκεί κοντά σου κάποιο δωμάτιο. -Ελάτε τώρα,πώς κάνετε έτσι.Ένας χρόνος είναι θα περάσει γρήγορα. -Μακάρι,να είναι έτσι,όπως τα λέτε.Μα φοβάμαι,πως εκεί είναι τόσο γλυκά τα γράμματα και τόσο ωραία,που όλοι λένε πως θα γυρίσουν και όλοι καθονται και δεν το κουνάν από αυτήν την χώρα. Το πρωϊ το τρένο θα τους έπαιρνε από την Ελλάδα.Ήταν έτοιμοι για τούτη την θυσία.Άφηναν πίσω τους γονείς και πατρίδα,όμως μπροστά τους ανοίγονταν καινούργιοι δρόμοι,καινούργιοι ορίζοντες.Ο Δημήτρης επιθυμούσε διακαώς την μετάβαση του στην Γερμανία και για έναν άλλον πολύ σπουδαίο λόγο.Ήθελε από αυτήν την χώρα με την ανεπτυγμένη τεχνολογία,να προμηθευτεί τεχνητά μέλη για τον αγαπημένο του πατέρα Αυτόν τον δραστήριο, άλλοτε, άνθρωπο που τώρα κοίτονταν μισερός στο κρεββάτι,δίχως πόδια.Δύο τεχνητά μέλη,ονειρευόταν να φέρει στον πατέρα του και είχε ήδη συννενοηθεί με τον καλύτερο ορθοπεδικό της Πρωτεύουσας,ο οποίος συμφώνησε με αυτήν την ιδέα του.Έδωσε στον Δημήτρη μια διεύθυνση,όπου μπορούσε να απευθυνθεί για να τον κατατοπίσουν.Ήθελε να δει τον πατέρα του όρθιο,όπως παλιά Να καβαλάει το άλογο και να τρέχει στα κτήματα.Να τον βλέπει στα σιταροχώραφα ολοϊδρωμένο να κρατάει το δρεπάνι και να θερίζει τα στάχυα.Να τον βλέπει όρθιο,αντρειωμένο,παληκάρι σωστό.Ήθελε να δώσει αυτή την χαρά,την μεγάλη χαρά στους γονείς του.Να δει την μάνα του να κλαίει με δάκρυα χαράς.ήθελε να δει την μάνα του με λαμπερά μάτια να βλέπει τον άνδρα της να στέκεται όρθιος και να την ακούει να φωνάζει. Δεν το πιστεύω -δεν το πιστεύω Θεέ μου,σαν ψέμματα μου φαίνεται.