Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα.Συνέχεια.To τραίνο έφτασε στην Θεσσαλονίκη.Η πόλις είχε ντυθεί τα γιορτινά της,γιόρταζε τον πολυούχο άγιο της,τον άγιο Δημήτριο.Το σύμβολο της πίστης,το σύμβολο της χριστανοσύνης.Παντού γαλανόλευκα σημαιάκια στόλιζαν την πόλη.Σε όλα τα καταστήματα, στις λιγοστές πολυκατοικίες,στα σχολεία,στα δημόσια κτήρια και στα χαμηλά σπιτάκια,ανέμιζε η μεγάλη γαλανόλευκη σημαία με τον μπλε σταυρό προς τα αριστερά και τις εννέα οριζόντιες ρίγες,μία μπλε μία λευκή εναλλάξ,που αντιστοιχούσε στις εννέα συλλαβές ε-λευ-θε-ρί-α- ή -θά-να-τος. Στην ατμόσφαιρα ένοιωθες να πλανάται η μυρωδιά της αγιοσύνης,της ειρήνης,της αγάπης και της ελπίδας.Το τραίνο παρέμεινε για λίγο στον σταθμό,άλλοι για να αποβιβαστούν και άλλοι για να επιβιβαστούν και συνέχισε το ταξίδι του ,διασχίζοντας την ύπαιθρο της Δυτικής Μακεδονίας,κάνοντας μια ολιγόλεπτη στάση στις πόλεις,που βρισκόντουσαν κατά μήκος της διαδρομής,φθάνοντας μέχρι την Θράκη,μέχρι το ακρότατο ελληνικό σημείο,την Αλεξανδρούπολη.-Δημήτρη η Αλεξανδρούπολη.Φθάσαμε στην Αλεξανδρούπολη.-Ναι μάτια μου,πες μου η περιοχή πώς αλλιώς ονομάζεται; Θυμάσαι; Με σκουτουριάζεις τώρα,αλλά θα θυμηθώ.Καλέ μου,βοήθησε με λίγο. -Δε Δε.-Α!ναι καλέ μου,η περιοχή ονομάζεται Δεδέαγατς.-Μπράβο,Αννούλα.Μήπως θυμάσαι την ιστορία της; -Όχι,καλέ μου,αν θέλεις όμως να μου την θυμήσεις,ευχαρίστως,είμαι πρόθυμη να σε ακούσω.Η σημασία της λέξης Δεδέαγατς,Αννούλα.-Ποιά είναι,Δημήτρη μου,τι θα πει Δεδέαγατς.- Θα πει, Αννούλα μου:Το Δένδρο του καλογήρου.Από πού πήρε το όνομα της γνωρίζεις Αννούλα; -Όχι! δεν γνωρίζω,Δημητράκη μου.-Πήρε ,Αννούλα μου,αυτό το όνομα από ένα δένδρο κάτω από το οποίο εμόναζε ένας γέρος Δερβίσης,που είχε εγκατασταθεί εκεί τον δέκατοπέμπτο αιώνα.-Δημήτρη μου,πολύ ωραία είναι όλα αυτά που μου λες και πόσο Σάγαπώ,που τα ξέρεις και τα λες και σε μένα.Βλέπω ενθουσιάστηκες Αννούλα μου.Δε γίνεται διαφορετικά,Δημήτρη μου. Για πες μου τώρα,αγάπη μου, γιατί ονομάστηκε Αλεξανδρούπολις.-Θα σου πω αμέσως,Αννούλα μου.Αλεξανδρούπολη ονομάστηκε προς τιμήν του Έλληνα βασιλέως Αλεξάνδρου,ο οποίος την επισκέφθηκε,όταν απελευθερώθηκε η Θράκη και προσαρτήθηκε στην Ελλάδα. -Μπράβο,κοπέλα μου,να ζήσετε,να σου ζήσει ο αρραβωνιαστικός σου,είναι ωραίος άνθρωπος,έχει και τόσες γνώσεις.- Είναι και λεβεντόπαιδο,κύριε.-Να τον χαίρεσαι,κοπέλα μου,είπε ο συνταξιδιώτης τους από το απεναντινό κάθισμα,που παρακολουθούσε την συζήτηση των παιδιών,την σχετική με την ιστορία για την Αλεξανδρούπολη. Έτσι περνούσαν οι ώρες του ταξιδιού ευχάριστα με την παρέα του ηλικιωμένου μα ερωτευμένου ζευγαριού,που άκουγαν με ενδιαφέρον τα σχόλια,του Δημήτρη και της Άννας, για το κάθε τι που έβλεπαν από το παράθυρο του κουπέ,που καθόντουσαν,γιατί το βράδυ,και έμειναν δύο βράδια στο τραίνο,αποσύρονταν ο καθένας στην κουκέτα του.Η Άννα στην γυναικεία κουκέτα και ο Δημήτρης στην αντρική κουκέτα.Κι εκεί όμως δεν έμειναν μόνοι γιατί είχαν συντροφιά με τα συνομίλικα τους παιδιά που και αυτά πήγαιναν στο εξωτερικό για σπουδές.Η Γερμανία ήταν η καρδιά της Ευρώπης και μετά τον πόλεμο προσήλωνε πολλά νέα παιδιά για σπουδές εκεί,σε διάφορες επιστήμες,που ήταν σχετικές με ιατρική,με τεχνολογία,με μηχανική,με μουσική ή για μεταπτυχιακές σπουδές,όπως ο Δημήτρης.Είχε και η χώρα αυτή εμπλακεί στους δύο παγκοσμίους πολέμους και μόλις τώρα προσπαθούσε να τινάξει από πάνω της,τις στάχτες του β'παγκοσμίου πολέμου,που την είχε εξουθενώσει,να ανασυντάξει τις δυνάμεις της και να ανασυγκροτήσει το διαλυμένο κράτος της.Ήταν μία αξιόλογη χώρα,που είχε γεννήσει αξιόλογους άνδρες,αυτοκράτορες,βασιλείς,μουσικούς,ποιητές, υπουργούς.