To  Kυριακάτικο  Μυθιστόρημα

Στο  κρεβάτι  σας  γρήγορα.είπε ο Στέφανος, μην  κρυολογήσετε.
-Έλα,μωρούλι μου,πάμε στο κρεβατάκι μας,εμείς,να μπούμε κάτω από τα σκεπάσματα να ζεσταθούμε και ο μπαμπάκας μας  να ετοιμάσει μια χορταστική σουπίτσα με βούτυρο  και  μακαρόνια να φάει η μανούλα κι έπειτα να ταϊσει τον μπέμπη της.
-Έλα, Μαρία,ξεντύσου γρήγορα μπες μέσα στα σκεπάσματα,κοντά στο μωρό σου κι εγώ θα σου ετοιμάσω τη σουπίτσα,αγάπη μου.
Μπήκε η Άνοιξη. Η βυσσινιά  στον  κήπο είχε ανθίσει,τα λουλούδια μοσχομύριζαν,το μωρό ήταν κι όλας τριών μηνών και η Μαρία μια ηλιόλουστη μέρα του Μάρτη ανακοίνωσε στο Στέφανο ότι είναι έγκυος.
-Ω! αγάπη μου, την πήρε στην αγκαλιά του ο Στέφανος,τη σήκωσε ψηλά και την έφερε δύο βόλτες γύρω γύρω.
-Μη,αγάπη μου, πρόσεχε μας,είπε η Μαρία και ο Στέφανος απαλά την άφησε να πατήσει στο έδαφος.
Την πήρε αγκαλιά και περπάτησαν ανάμεσα στα δένδρα και τα λουλούδια της αυλής.
-Το μωρό πού είναι; ρώτησε ο Στέφανος.Κοιμάται;
-Όχι,αγάπη μου,είναι δίπλα στη γειτόνισσα την κυρά Λένη. Ήρθε και το πήρε για να με ξεκουράσει λίγο,μου είπε.Έχει να πάρει γράμμα  πολλές ημέρες από τους γιούς της.
-Πού βρίσκονται τώρα;
-Πολεμούν στα σύνορα,αγάπη μου,
 - Ω!τα παλληκάρια,για να μπορούμε μεις να κοιμόμαστε ήσυχα.
-Η μάνα τους καθόλου,αγάπη μου.Μου είπε πως παίρνει το μωρό γιατί της κάνει καλό.Την παρηγορεί η συντροφιά του.Ξεχνιέται καντά του,μου είπε.Της θυμίζει τα νιάτα της και  την εποχή που τα παιδιά της ήταν μωρά,ξεχνιέται έτσι μαζί του και παρηγοριέται ώσπου να της περάσει η αγωνία.
-Τα παιδιά της. Οι πολεμιστές της;
-Nαι! αγάπη μου!
-Οι υπερασπιστές της πατρίδας μου,αγάπη μου.
-Ναι! αγάπη μου! για να ζήσουν τα δικά μας τα παιδιά μέσα σε ένα κόσμο ελεύθερο, χωρίς το φόβο της σκλαβιάς και της στέρησης,που δικαιωματικά  οφείλεται  στον κάθε άνθρωπο.
-Ναι! αγάπη μου για να ζήσουν τα παιδιά μας αδέσμευτα και ανεξάρτητα.Να απολαμβάνουν τα δώρα του Θεού την εθνική και την πολιτική ελευθερία,όπως τους αξίζει.

- Δημήτρη! σε βλέπω τόσες ημέρες ανήσυχο.Θέλεις  κάτι να με ρωτήσεις?Σήμερα δεν έχω πολύ δουλειά κι έτσι μπορούμε να κουβεντιάσουμε στο σαλόνι μετά το δείπνο.
-Ω! ναι! πραγματικά,Ερρίκο,είναι πολλές ημέρες που θέλω να σου θέσω ένα ερώτημα,αλλά...
-Αλλά...ρώτησε ο Ερρίκος
-Αλλά,Ερρίκο,δε βρίσκω την ευκαιρία.Την μία μέρα σε βρίσκω πολύ απασχολημένο και την άλλη  μέρα δεν τολμώ να σου υποβάλλω την ερώτηση,γιατί αγωνιώ πολύ για την απάντηση.
-Σε ακούω,Δημήτρη.
-Ερρίκο,γνώρισες  τον  Χίτλερ  από κοντά?
-Ναι! λοιπόν τον γνώρισα.Toν είχα γνωρίσει και πριν από τον πόλεμο.
-Ω! ναι,λοιπόν,τον  γνώρισες αρκετά.
-Αρκετά,δε λες τίποτα.Αυτό το ανθρωπάκι?
-Ανθρωπάκι, ε?
-Ε! βέβαια,ανθρωπάκι.Κατέστρεψε όλο τον κόσμο,λίγο τόχεις?
-Ερρίκο,όμως είναι μακαρίτης.
-Ε! βέβαια,είναι μακαρίτης. Μακαρίτης ξεμακαρίτης  την ζημιά  την έκανε.
Πρώτη φορά άκουγε ο Δημήτρης τον Ερρίκο να μιλάει έτσι.Όμως για λίγο.
Πήρε πάλι το γνώριμο ύφος του και συνέχισε.
-Δημήτρη μου,σε αφίνω τώρα.Έχω γραφική δουλειά να διεκπεραιώσω.Θα τα πούμε το βράδυ,μετά το δείπνο στο σαλόνι. Θα φάμε μαζί απόψε?
-Ερρίκο,να ρωτήσω την Άννα μήπως έχει κάποια πρόσκληση και θέλει να τη συνοδέψω,αν όχι,ευχαρίστως! θα είμαστε μαζί το βράδυ στο σαλόνι.
-Όπως βλέπουμε  ο Ερρίκος μου τα χάλασε τα σχέδια.Είχα τόσο κέφι να ακούσω γι αυτόν τον παλιανθρωπάκο,τον Αδόλφο και για την φιλενάδα του, την Εύα Μπράουν,που τον έκανε ό,τι ήθελε.
Έπειτα θα έβλεπα την Άννα και θα τα κουβεντιάζαμε.Τώρα ο Ερρίκος θέλει να ακούσουμε όλα όσα μας πει, εγώ και η Άννα,μαζί. Η Άννα έχει  τραβήξει το ενδιαφέρον  του Ερρίκου,βέβαια, το κορίτσι χωρίς να το θέλει.