Συνεχίζουμε σήμερα το μάθημα μας της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματικής.
Η Αρχαία Ελληνική στην αρχαιοτάτη μορφή της εστερείτο πνευμάτων και τόνων. Εκείνης της εποχής τα χειρόγραφα εγράφοντο με κεφαλαία γράμματα,σε μεγαλογράμματη γραφή,όπως ονομάζεται,χωρίς κανένα διακριτικό και χωρίς να τηρούνται οι αποστάσεις μεταξύ των λέξεων.
Παραδείγματος χάριν (ΤΟΥΤΩΝΜΕΝΟΥΤΩΣΕΧΟΝΤΩΝ = τούτων μεν ούτωςεχόντων).
Οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι είναι εκείνοι στους οποίους αποδίδεται η δημιουργία των πνευμάτων και των τόνων. Από αυτούς τους φιλόλογους της Αλεξανδρείας χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά στις εκδόσεις ποιητικών κειμένων άλλων διαλέκτων,εκτός της αττικής διαλέκτου.
Δε μπορούμε να πούμε,ότι είναι πολυτέλεια η αρχική χρησιμοποίηση τους,γιατί ο τονισμός πολλών λέξεων αυτών των διαλέκτων ήταν διαφορετικός από τον τονισμό των λέξεων της αττικής διαλέκτου.και έτσι με αυτά τα σημεία,τα πνεύματα και τους τόνους, απέφευγαν τις παρανοήσεις. Να μη νομίσουμε όμως,ότι τα τονικά σημεία,τα οποία επινοήθηκαν για να καλύψουν αυτή την ανάγκη, για να αποφεύγονται οι παρανοήσεις, να μη νομίσουμε ότι εχρησιμοποιήθηκαν ευθύς εξ αρχής σε ευρύτατη κλίμακα. Η χρήση τους γενικεύθηκε από τον 7ο μ.Χ. αιώνα στα χειρόγραφα κείμενα της καθημερινής ζωής.Στην σημερινή εποχή στα Αρχαία Ελληνικά διατηρούμε τους τόνους, όπως διατηρούμε και όλο το σύστημα αυτής της ιστορικής ορθογραφίας.Οι οπαδοί της Δημοτικής γλώσσας που καθιέρωσαν την ορθογραφία της Νέας Ελληνικής, κατά την οποίαν λέξεις και τύποι,οι οποίοι είναι κοινοί μεταξύ Αρχαίας και Νέας γλώσσας τονίζονται στη Νέα Ελληνική με εντελώς διαφορετικό τρόπο,γι αυτό επικράτησε σύγχυση και έτσι οι πνευματικοί Έλληνες σκέφτηκαν ότι είναι προτιμότερο να καταργήσουμε τους τόνους και να αρκεστούμε σε ένα σημείο που να δηλώνει την τονισμένη συλλαβή,όπως συμβαίνει σήμερα στην Νέα Ελληνική γλώσσα της Δημοτικής.
Nα αναφέρουμε εδώ τον Έλληνα καθηγητή Πανεπιστημίου και Φιλόλογο,τον Ιωάννη Κακριδή,ο οποίος στις συγγραφικές μελέτες του καθιέρωσε από το 1941 το μονοτονικό σύστημα,πράγμα το οποίο προκάλεσε την πειθαρχική δίωξη του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.Οι γνώμες που εκφράστηκαν κατά τη δίκη δημοσιεύθηκαν στα βιβλία: "Η δίκη των τόνων" και η "Αντιδικία των τόνων". το 1943 και το 1944 αντίστοιχα.
Στα Αρχαία Ελληνικά διατηρούμε τα πνεύματα και τους τόνους και τα άλλα σημαδάκια,όπως την υπογεγραμμένη.
Στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα τα καθιερωμένα πνεύματα είναι η ψ ι λ ή και η δ α σ ε ί α
και οι καθιερωμένοι τόνοι είναι η ο ξ ε ί α και η π ε ρ ι σ π ω μ έ ν η και μία άλλη δευτερεύουσα η β α ρ ε ί α
Η Αρχαία Ελληνική στην αρχαιοτάτη μορφή της εστερείτο πνευμάτων και τόνων. Εκείνης της εποχής τα χειρόγραφα εγράφοντο με κεφαλαία γράμματα,σε μεγαλογράμματη γραφή,όπως ονομάζεται,χωρίς κανένα διακριτικό και χωρίς να τηρούνται οι αποστάσεις μεταξύ των λέξεων.
Παραδείγματος χάριν (ΤΟΥΤΩΝΜΕΝΟΥΤΩΣΕΧΟΝΤΩΝ = τούτων μεν ούτωςεχόντων).
Οι Αλεξανδρινοί φιλόλογοι είναι εκείνοι στους οποίους αποδίδεται η δημιουργία των πνευμάτων και των τόνων. Από αυτούς τους φιλόλογους της Αλεξανδρείας χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά στις εκδόσεις ποιητικών κειμένων άλλων διαλέκτων,εκτός της αττικής διαλέκτου.
Δε μπορούμε να πούμε,ότι είναι πολυτέλεια η αρχική χρησιμοποίηση τους,γιατί ο τονισμός πολλών λέξεων αυτών των διαλέκτων ήταν διαφορετικός από τον τονισμό των λέξεων της αττικής διαλέκτου.και έτσι με αυτά τα σημεία,τα πνεύματα και τους τόνους, απέφευγαν τις παρανοήσεις. Να μη νομίσουμε όμως,ότι τα τονικά σημεία,τα οποία επινοήθηκαν για να καλύψουν αυτή την ανάγκη, για να αποφεύγονται οι παρανοήσεις, να μη νομίσουμε ότι εχρησιμοποιήθηκαν ευθύς εξ αρχής σε ευρύτατη κλίμακα. Η χρήση τους γενικεύθηκε από τον 7ο μ.Χ. αιώνα στα χειρόγραφα κείμενα της καθημερινής ζωής.Στην σημερινή εποχή στα Αρχαία Ελληνικά διατηρούμε τους τόνους, όπως διατηρούμε και όλο το σύστημα αυτής της ιστορικής ορθογραφίας.Οι οπαδοί της Δημοτικής γλώσσας που καθιέρωσαν την ορθογραφία της Νέας Ελληνικής, κατά την οποίαν λέξεις και τύποι,οι οποίοι είναι κοινοί μεταξύ Αρχαίας και Νέας γλώσσας τονίζονται στη Νέα Ελληνική με εντελώς διαφορετικό τρόπο,γι αυτό επικράτησε σύγχυση και έτσι οι πνευματικοί Έλληνες σκέφτηκαν ότι είναι προτιμότερο να καταργήσουμε τους τόνους και να αρκεστούμε σε ένα σημείο που να δηλώνει την τονισμένη συλλαβή,όπως συμβαίνει σήμερα στην Νέα Ελληνική γλώσσα της Δημοτικής.
Nα αναφέρουμε εδώ τον Έλληνα καθηγητή Πανεπιστημίου και Φιλόλογο,τον Ιωάννη Κακριδή,ο οποίος στις συγγραφικές μελέτες του καθιέρωσε από το 1941 το μονοτονικό σύστημα,πράγμα το οποίο προκάλεσε την πειθαρχική δίωξη του από το Πανεπιστήμιο Αθηνών.Οι γνώμες που εκφράστηκαν κατά τη δίκη δημοσιεύθηκαν στα βιβλία: "Η δίκη των τόνων" και η "Αντιδικία των τόνων". το 1943 και το 1944 αντίστοιχα.
Στα Αρχαία Ελληνικά διατηρούμε τα πνεύματα και τους τόνους και τα άλλα σημαδάκια,όπως την υπογεγραμμένη.
Στην Αρχαία Ελληνική γλώσσα τα καθιερωμένα πνεύματα είναι η ψ ι λ ή και η δ α σ ε ί α
και οι καθιερωμένοι τόνοι είναι η ο ξ ε ί α και η π ε ρ ι σ π ω μ έ ν η και μία άλλη δευτερεύουσα η β α ρ ε ί α
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου