Σήμερα συνεχίζουμε την Γραμματική της Αρχαίας Ελληνικής με τα σημεία των πνευμάτων και σε ποιά θέση τα βάζουμε.
Στη μικρογράμματη γραφή μπαίνει το πνεύμα,η ψιλή και η δασεία πάνω από το φωνήεν π.χ. στη λέξη αγών η ψιλή πάνω από το α.
στη λέξη ιερός η δασεία πάνω από το ι .
Επί διφθόγγων βάζουμε το πνεύμα πάνω από το δεύτερο φωνήεν της διφθόγγου π.χ. αιών η ψιλή πάνω από το ι ουρανός η ψιλή πάνω από το υ .
Στη μεγαλογράμματη γραφή,όταν όλα τα γράμματα είναι κεφαλαία δεν βάζουμε ούτε πνεύματα ούτε τόνους.Όταν το πρώτο γράμμα είναι κεφαλαίο μπαίνει πάνω αριστερά στο κεγαλαίο γράμμα.π.χ. Ελλάς η ψιλή έξω αριστερά του κεφαλαόυ Ε.
Επί γνησίων διφθόγγων πάνω από το δεύτερο φωνήεν του διγθόγγου. π.χ. Ευρώπη η ψιλή πάνω από το υ , Αίγυπτος η ψιλή πάνω από το ι μαζί με την οξεία.
Επί νόθων διφθόγγων πάνω και αριστερά του πρώτου φωνήεντος της διγθόγγου. π.χ. ΄Αιδης αριστερά πάνω από το Α η ψιλή με την οξεία. Όταν το αρχικό φωνήεν ή η αρχική δίφθογγος δέχεται συγχρόνως και τόνο τότε το πνεύμα τίθεται π ρ ο από την βαρεία ή την οξεία, όμως υ π ο κ ά τ ω της περισπωμένης.
Πνεύμα, και μάλιστα το δασύ πνεύμα, τοποθετείται και επί του ρ όταν αυτό βρίσκεται στην αρχή της λέξης π.χ
ρήτωρ,ρυθμός.
Αυτό οφείλεται στο ότι το υγρό ρ προφέρεται με τον συνεκφερόμενο ρεύμα του αέρα, του πνεύματος,το οποίο θα ήταν αισθητό στην ακοή γι αυτό οι Λατίνοι τις λέξεις στο παράδειγμα απέδοσαν με τις λέξεις rhetor,rhythmus.
Στη Νεοελληνική γραφή , ως επί το πλείστον δεν σημειώνεται το δασύ πνεύμα πάνω στο ρ.
Στην αρχαιότητα όχι μόνο το αρχικό ρ αλλά και το διπλούν ρρ ενίοτε παρουσιάζεται με πνεύμα
και μάλιστα διπλού,του ψιλού επί του πρώτου ρ και του δασέως επί του δευτέρου π.χ. Πύρρος γι αυτό στη Λατινική είναι Pyrrhus.
Aυτό το φαινόμενο παρουσιάζει το ρ σε εξαιρετική θέση από τα άλλα; σύμφωνα και αυτό οφείλεται στο ότι το ρ δεν είναι απολύτως άφωνο,αλλά πλησιάζει κατά κάποιο τρόπο προς τη φύση των φωνηέντων,γι αυτό περιλαμβάνεται στα ημίφωνσ, τόσο πολύ ώστε σε μερικές γλώσσες είναι σαν φωνήεν,αποτελεί συλλαβή και ονομάζεται " συλλαβικό ρ ".
Στη μικρογράμματη γραφή μπαίνει το πνεύμα,η ψιλή και η δασεία πάνω από το φωνήεν π.χ. στη λέξη αγών η ψιλή πάνω από το α.
στη λέξη ιερός η δασεία πάνω από το ι .
Επί διφθόγγων βάζουμε το πνεύμα πάνω από το δεύτερο φωνήεν της διφθόγγου π.χ. αιών η ψιλή πάνω από το ι ουρανός η ψιλή πάνω από το υ .
Στη μεγαλογράμματη γραφή,όταν όλα τα γράμματα είναι κεφαλαία δεν βάζουμε ούτε πνεύματα ούτε τόνους.Όταν το πρώτο γράμμα είναι κεφαλαίο μπαίνει πάνω αριστερά στο κεγαλαίο γράμμα.π.χ. Ελλάς η ψιλή έξω αριστερά του κεφαλαόυ Ε.
Επί γνησίων διφθόγγων πάνω από το δεύτερο φωνήεν του διγθόγγου. π.χ. Ευρώπη η ψιλή πάνω από το υ , Αίγυπτος η ψιλή πάνω από το ι μαζί με την οξεία.
Επί νόθων διφθόγγων πάνω και αριστερά του πρώτου φωνήεντος της διγθόγγου. π.χ. ΄Αιδης αριστερά πάνω από το Α η ψιλή με την οξεία. Όταν το αρχικό φωνήεν ή η αρχική δίφθογγος δέχεται συγχρόνως και τόνο τότε το πνεύμα τίθεται π ρ ο από την βαρεία ή την οξεία, όμως υ π ο κ ά τ ω της περισπωμένης.
Πνεύμα, και μάλιστα το δασύ πνεύμα, τοποθετείται και επί του ρ όταν αυτό βρίσκεται στην αρχή της λέξης π.χ
ρήτωρ,ρυθμός.
Αυτό οφείλεται στο ότι το υγρό ρ προφέρεται με τον συνεκφερόμενο ρεύμα του αέρα, του πνεύματος,το οποίο θα ήταν αισθητό στην ακοή γι αυτό οι Λατίνοι τις λέξεις στο παράδειγμα απέδοσαν με τις λέξεις rhetor,rhythmus.
Στη Νεοελληνική γραφή , ως επί το πλείστον δεν σημειώνεται το δασύ πνεύμα πάνω στο ρ.
Στην αρχαιότητα όχι μόνο το αρχικό ρ αλλά και το διπλούν ρρ ενίοτε παρουσιάζεται με πνεύμα
και μάλιστα διπλού,του ψιλού επί του πρώτου ρ και του δασέως επί του δευτέρου π.χ. Πύρρος γι αυτό στη Λατινική είναι Pyrrhus.
Aυτό το φαινόμενο παρουσιάζει το ρ σε εξαιρετική θέση από τα άλλα; σύμφωνα και αυτό οφείλεται στο ότι το ρ δεν είναι απολύτως άφωνο,αλλά πλησιάζει κατά κάποιο τρόπο προς τη φύση των φωνηέντων,γι αυτό περιλαμβάνεται στα ημίφωνσ, τόσο πολύ ώστε σε μερικές γλώσσες είναι σαν φωνήεν,αποτελεί συλλαβή και ονομάζεται " συλλαβικό ρ ".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου