Το Ποίημα του Σαββατόβραδου.Παρθένα κόρη.Την παρθενία σου εφύλαξες για τον έναν,τον μοναδικό.Τον νυμφίο που περίμενες.Μα εκείνος δεν την θέλει.Θα είσαι λέει,γεμάτη αναστολές.Εκείνος ο...ισχυρός θέλει απάρθενη στην αγκαλιά του,τεχνίτρα του έρωτα.Δεν είν εύκολο του έρωτα τις χάρες να τις γευτείς σήμερα ,αφού στεφάνι με άνθη λεμονιάς φορέσεις στο κεφάλι.Την αγάπη σου δώσε και σε άλλον κι ο νυμφίος σου θα σε στεφανωθεί.Δεν θάχεις,λέει,πια αναστολές.Παρθένα κόρη. Στο ράφι ανέραστη θα μείνεις.Μήτε γιατί είσαι άσχημη.Ούτε γιατί είχες εραστές.Μα γιατί δεν γνώρισες από τα πριν του άντρα την ανασεμιά,γιατί δεν έδωσες τίποτε σε κανέναν.Και θα είσαι λέει γεμάτη αναστολές.Αληθινά,ποιός από τους δυο.Εσύ η ανέραστη ή ο...νυμφίος σου,που δεν σε θέλει.