Σήμερα είμαι πολύ μα πάρα πολύ χαρούμενη.Σήμερα γιορτάζουν τα γενέθλια τους τα αγόρια μου.Ο Λάκης και ο Λίνος.Ο ερχομός τους στην ζωή ήταν εμπειρία απολαυστική.Λίγο πριν γεννηθούν και τα δυο, με διαφορά 6 χρόνια,μου κλωτσούσαν την κοιλίτσα μου πολύ έντονα,σαν να μου έλεγαν.Ε!κυρά μάνα! τι μας κρατάς ακόμα εδώ μέσα κλεισμένους.Πήγαινε να μας βγάλλεις έξω στο φως.Δεν αντέχουμε άλλο .Θα σκάσουμε.Και φρρρρτ ξαφνικά έσπασαν τα νερά,11 η ώρα το πρωϊ στις 21 Ιανουαρίου ημέρα Τετάρτη.Μια ηλιόλουστη ημέρα,η πρώτη ημέρα των αλκυωνίδων ημερών.Ο Γιατρός-Μαιευτήρας που κάθε εβδομάδα,κάθε Πέμπτη,μας προετοίμαζε για την υποδοχή του μωρού,μικρομανούλες καθώς είμασταν,με την έννοια της ηλικίας όχι του ύψους,ανέλαβε να μας κατατοπίσει για το "τι μέλλει γενέσθαι" ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ.Μας προετοίμαζε λέγοντας μας,ότι δυο περιπτώσεις μπορεί να μας συμβούν.Η πρώτη περίπτωση είναι να μας πιάσουν οι πόνοι και η δεύτερη περίπτωση είναι να μας σπάσουν τα νερά.Έτσι δεν εξεπλάγην το πρωϊ της Τετάρτης 21 Ιανουαρίου,όταν ετοιμαζόμουν,όπως κάθε ημέρα, για το Πανεπιστήμιο όπου φοιτούσα.Φρρρρτ και ξανά φρρρρτ μια αναταραχή στην κοιλίτσα μου και...μου έσπασαν τα νερά... φώναξα με απέραντη χαρά στον άνδρα μου και στην μαμά.Ένα γρήγορο ντουσάκι και με το βαλιτσάκι ανά χείρας,με τα ρουχάκια τοποθετημένα πολλές ημέρες πριν, ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο,το οποίο βρισκόταν κοντά στο σπίτι γι αυτό βαδίσαμε με τα πόδια μέχρις εκεί.Ανέβηκα τα σκαλοπάτια του ορόφου τρέχοντας να επισπεύσω τον τοκετό μη μου πάθει τίποτα το μωρό που δεν έπλεε πια στο αμνιακό υγρό,αφού τα νερά "έσπασαν",όπως λένε οι γιατροί.Ένας ορός με ωκυτοκίνη και το μωρό γεννήθηκε στη 1 η ώρα μεσημβρινή γρήγορο και ροδαλό ροδαλό με τα κιλά του 3.100.Ήταν ο Λάκης καμαρωτός καμαρωτός και πολύ σιωπηλός γλύστρησε από την κοιλίτσα για να βγει στο φως της ημέρας,την πρώτη μέρα των αλκυωνίδων ημερών.Με τα γαλάζια του τα μάτια ανοιχτά να σωπαίνει στις θωπίες των κοριτσιών,των νεαρών μαιών.Δεν άκουσα να κλαίει,όπως είχα ακουστά για τα νεογέννητα μωρά.Ζήτησα να ακούσω την φωνούλα του και οι κοπελιές με ένα μικρό μπατσάκι στο κολαράκι το έκαναν να κλάψει.Τώρα πέρασαν τα χρόνια μα νομίζω ήταν χθες που γέννησα έναν μπόμπιρα και άλλον έναν μπόμπιρα 6 χρόνια αργότερα μια Κυριακή βράδυ άρχισε η διαδικασία του τοκετού του Λίνου.Η επίσκεψη ζεύγους συγγενικών προσώπων στο σπίτι,η ετοιμασία αμυγδαλοκέικ,το κέρασμα,το βάρος της πιατέλας και η πολυπόθητη στιγμή έφθασε στις 3 το πρωϊ της Δευτέρας 19 Ιανουαρίου να συμπληρώσει το καρέ και τις καρδιές μας όλων να γεμίσει με χαρά και τους παπουδογιαγιάδες να τρελλάνει αληθινά.ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΜΥΡΙΑΔΕΣ ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΓΙΑΓΙΑΔΕΣ ΝΑ ΣΤΟΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΜΕ ΕΥΤΥΧΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ.ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΩΝΙΑ ΘΕΡΜΟΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ-ΤΟΝ ΘΕΟ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚO.