Το  Ποίημα του Σαββατόβραδου
Τοιουτοτρόπως εγεννήθη ο Μινώταυρος
Έμοιαζε στο μπαμπάκα
μα στη ψυχούλα του έμοιαζε 
και στη γλυκειά μαμάκα..
Έτρεχε με τα τέσσερα
ταχύτητα μεγάλη
στο δρόμο το μαιανδρικό
να φθάσει στο ακρογιάλι.
Κι από κοντά η μάνα του
καβάλα στο λιοντάρι
τα βήματα του οδηγεί
στου Δαιδάλου το νταμάρι
Ποδηλατάκι ξύλινο ο
Δαίδαλος του φτιάχνει
 για το μικρό ταυράκι
μην τρέχει και κουράζεται
τ'όμορφο το κορμάκι
ολόρροδο και όμορφο
μικρό μινωταυράκι.
Λιγάκι σαν μεγάλωσε
ξύλινη βάρκα τούφτιαξε
να χάνεται μες τ'άσπρα
τα μονοπάτια τα δαιδαλικά.
 οι αρχόντοι νάρχονται από
τα ξενικά τα έθνη τάλλα
να καμαρώσουν το ταυρί
αυτό το τερατάκι που
ήτανε πανέμορφο μα
 δεν ήταν ανθρωπάκι.
Μα ήρχουνταν να το θαυμάσουν
ή τρόμαζε η θέα του μικρού
(ήτανε λίγο τρομερή).
Μεγάλωνε λιγάκι κι άρχιζε
να σκεπάζεται το όμορφο μουτράκι
με τρίχες μαύρες και το κορμάκι.
Δώρα του φέρανε πολλά
μα το μικρό ταυράκι δεν ήθελε
ήθελε το ποδηλατάκι
της μαμάς του το δωράκι.
Γλέντια,χοροί και φαγητά
στου ανακτόρου τα ανοικτά
στις ανοιχτές του δηλαδή αυλές
γιορτές και πανηγύρεις
με τα ταυροκαθάψια
και άλλες ακροβασίες
τον ερχομό του γιόρταζαν
με πολλές οινοποσίες.
Ώσπου το μέθυσαν
μικρό μινωταυρί
άρπαξε το ποδήλατο
και τρέχει στο στρατί
το δαίδαλο να βρει
για την κατασκευή
που έταξε η μάνα του
να τρέχει πιο πολύ.
στο πέλαγος να βγεί
το Ποσειδώνα του να δει.