Η θέση της διανόησης στην Οικονομική και Κοινωνική ανάπτυξη στους Νεότερους Χρόνους

 Ο Νταίηβιντ Ρικάρντο ( 1772-1823). Άγγλος θεωρητικός ένας από τους πατέρες της κλασσικής οικονομικής θεωρίας  απεφάσισε να αναπτύξει περαιτέρω την οικονομική θεωρία,όταν διάβασε το μεγάλο έργο του Άνταμ Σμιθ με αποτέλεσμα να γράψει το δικό του βιβλίο "Γενικές αρχές πολιτικής οικονομίας και φορολογίας"The principies of political Economy and planning 1817. Επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από τον Σμιθ και τον Μάλθους και τελειοποίησε τις μεθόδους των. Το γνωστότερο τμήμα  του έργου του είναι η θεωρία περί εγγείου προσόδου με την οποίαν επεξέτεινε και παρουσίασε λεπτομερώς το χαρακτηρισμό της εγγείου προσόδου ως μονοπώλιο από τον Σμιθ.Ο Ρικάρντο στηρίχθηκε στην υπόθεση του βαθμιαίου εποικισμού μιάς χώρας  και στη  βαθμιαία επέκταση  στη χώρα αυτή της καλλιέργειας στις πιο πλούσιες γαίες μέχρι  στις πλέον άγονες. Ο Ρικάρντο παρατήρησε ότι στην αρχή που υπήρχε αφθονία στη γη δεν εισέπραττετο έγγειος πρόσοδος.Καθώς όμως  περνούσαν τα χρόνια και η αφθονία της γης  γινόταν πιο σπάνια άρχισε η είσπραξη της εγγείου προσόδου.Την αρχή  από αυτούς που μπόρεσαν και κατέλαβαν τις πλουσιότερες γαίες και έπειτα από αυτούς που κατείχαν τις πτωχότερες γαίες. Η ερμηνεία αυτή επέτρεψε στο συγγραφέα  να συμπεράνει ότι τη μεγαλύτερη έγγειο πρόσοδο  δεν την εισέπρατταν  εκείνοι,οι οποίοι προσέφεραν  κάποιες ιδιαίτερες  υπηρεσίες,αλλά εκείνοι,οι οποίοι πέτυχαν  να ιδιοποιηθούν πρώτοι τις πλουσιότερες γαίες. Ο ιδιοκτήτης "οριακής",όπως ονομαζόταν η ολιγότερο παραγωγική γη εισέπραττε για το προϊόν του  τιμές που κάλυπταν απλά το κόστος της εργασίας.Με βάση το κόστος του οριακού παραγωγού καθορίζετο και η τιμή στην αγορά ενός συγκεκριμένου γεωργικού προϊόντος,γιατί διαφορετικά οι οριακοί καλλιεργητές θα αποχωρούσαν από τον παραγωγικό κύκλο. Η καλύτερη και η πλέον παραγωγική γη ,της οποίας οι στρεμματικές αποδόσεις ήταν μεγαλύτερες, επετύγχανε να διαθέτει τα πολυπληθέστερα προϊόντα της στην ίδια κατά μονάδα τιμή και έτσι εξασφάλιζε  μία διαφορά,η οποία αποτελούσε την 'εγγειον πρόσοδον".Η έννοια αυτή του οριακού κόστους,η οποία διατυπώθηκε πρώτα από τον Ρικάρντο,εφαρμότηκε από την οικονομική επιστήμη σε πολλές χώρες από τότε. Ο Ρικάρντο αποδέχεται τη θεωρία,ότι τα ημερομίσθια καλύπτουν  το κόστος για τη συντήρηση του εργάτη και διετύπωσε τους εξής συλλογισμούς. α) Το ύψος των  μισθών  μόλις  να επιτρέπει την κάλυψη των αναγκών σε τρόφιμα. β) Η αύξηση του αριθμού των εργαζομένων οδηγεί στην ύψωση των τιμών των τροφίμων.γ) Επεβάλετο η ύψωση των μισθών,γιατί διαφορετικά οι μισθοί θα έπεφταν κάτω από το επίπεδο συντήρησης και έτσι θα παρουσιαζόταν μείωση της προσφοράς εργασίας στην αγορά. δ) Επομένως ο γαιοκτήμονας ωφελείται από την οικονομική ανάπτυξη και πετυχαίνει αύξηση των εισοδημάτων όχι εις βάρος των εργατών αλλά των εργοδοτών. Ο νόμος του Ρικάρντο περί εγγείου προσόδου αποκάλυπτε ότι η λειτουργία των νόμων της φύσεως δεν ήταν τόσο ευεργετική,όπως την είχε παραστήσει ο Άνταμ Σμιθ. Ο Μάλθους παρουσίασε μία κοινωνία, στην οποίαν ο εργοδότης ώφειλε να διατηρεί τον εργάτη σε κατάσταση δυστυχίας. Ο Ρικάρντο παρουσίασε την κοινωνία ως πεδίο αντιθέσεων μεταξύ βιομηχανικών εργοδοτών και γαιοκτημόνων.Στον τομέα του διεθνούς εμπορίου ο Ρικάρντο υπήρξε συνεπής υπέρμαχος της ελευθερίας του εμπορίου  και ήταν αντίθετης γνώμης προς τους εισαγωγικούς δασμούς επί των τροφίμων,οι οποίοι τότε κατωχύρωναν το εισόδημα των Άγγλων γαιοκτημόνων,γιατί η κατάργηση τους θα επεξέτεινε τον συναγωνισμό της αγοράς τροφίμων και στα προίόντα νεοτέρων χωρών,όπου  πλέον υπήρχε αφθονία στις καλές γαίες,πράγμα το οποίο θα διευκόλυνε την ανάπτυξη της βιομηχανίας.Αυτό συνέβη στη πραγματικότητα,όταν  καταργήθηκαν στην Αγγλια οι δασμοί επί των σιτηρών.