Στο  μάθημα  της Αρχαίας  Ελληνικής  Γραματικής  μεταβαίνουμε  σήμερα  στους  υπόλοιπους κανόνες    που διέπουν   τα τελικά σύμφωνα των λέξεων.
2) Τα  Κ ι ν η τ ά   σ ύ μ φ ω ν α   ε ν   τ έ λ ε ι  λ έ ξ ε ω ν και το  Ε φ ε λ κ υ σ τ ι κ ό ν  ή  ε υ φ ω ν η τ ι κ ό  ν   ν .
3) Το  Κ ι ν η τ ό ν   ς  το τελικό.
4) Το Κ ι ν η τ ό ν   ο υ ρ α ν ι κ ό ν  κ.
Το τελικό   ν   π ρ ο σ ε τ ί θ ε τ ο  ανελλιπώς,όταν η επόμενη λέξη  άρχιζε από φωνήεν π.χ. πάσιν έδωκα( στην αρχαία ελληνική γραμματική  ο τόνος τηςλέξης  πασιν  είναι η περισπωμένη πάνω στο  πα   και προστέθηκε το  ν  γιατί  ακολουθεί  λέξη  με φωνήεν  το  εδωκα  με ψιλή οξεία πάνω στο φωνήεν  ε.- λέγουσιν  ευ( ψιλή περισπωμένη πάνω στο  υ  του ευ).
Το  τελικό  ν   π α ρ ε λ ε ί π ε τ ο  συνήθως,όταν  η επόμενη λέξη άρχιζε από σύμφωνο π.χ  πασι  δίδωμι -λέγουσι(ν) ταύτα.
Το  ν  το λαμβάνουν  οι επόμενες λέξεις και οι λέξεις που λήγουν σε -ε  και -ι .
α) Οι ρηματικοί τύποι  που λήγουν σε -ε(ν) και σε  σι(ν) : ελυε( ν ) με ψιλή και οξεία πάνω στο  ε  της λέξης  ελυε, ελυσε(ν),λέλυκε(ν ) και λοιπά  -λύουσι(ν),ποιούσι(ν),εισί(ν),διδόασι(ν),λελύκασι(ν)  και το γ' ενικό του ειμί (με ψιλή πάνω στο  γιώτα του έψιλον γιώτα) το εστί(ν).
β) Αι  δοτικές  που λήγουν σε -σι(ν) : λέουσι( ν),γέρουσι(ν),πασι(ν) και οι τοπικές δοτικές π.χ. Αθήνησι(ν) με ψιλή στο Α της λέξης Αθήνησι.
Το  τελικό  ν  δεν παρουσιάζεται στις παλαιότερες μορφές της αρχαίας γλώσσας.Αποτελεί  ιδιορρυθμία  της Ιωνικο-Αττικής  διαλέκτου
γ) Μερικές  άλλες  λέξεις των οποίων η κατάληξη ομοιάζει προς την κατάληξη -σι : εικοσι(ν) με ψιλή οξεία πάνω στο  γιώτα  του  έψιλον γιώτα - παντάπασι(ν)
3) Το  κ ι ν η τ ό ν   ς ( το  τελικό) παρουσιάζουν η πρόθεση  ε κ  και το επίρρημα ο υ τ ω  ( με δασεία και οξεία πάνω στο υ του διφθόγγου  ου). Έτσι  έχομε:
α) την πρόθεση  ε κ ( η λατινική e ) πριν από λέξη  που αρχίζει από σύμφωνο π.χ. εκ  πόλεως ( ψιλή πάνω στο ε του έψιλον).
β) το επίρρημα  ο υ τ ω ( δασεία οξεία) πριν από λέξη που αρχίζει από σύμφωνο π.χ. ουτω ποιήσω  και  ο υ τ ω ς πριν από λέξη που αρχίζει από φωνήεν  π.χ.   ουτως  εποιησα( με ψιλή στο έψιλον της λέξης  εποίησα).
4) Το Κ ι ν η τ ό ν   ο υ ρ α ν ι κ ό ν   κ  παρουσιάζει και η άρνηση  ου.Έτσι  έχομε  την άρνηση  ου  πριν  από  κάθε  λέξη  που αρχίζει από σύμφωνο π.χ. ου  καλως ( με περισπωμένη), ου ραδίως ( με σημαδάκια  μία δασεία πάνω στο ρ  και υπογεγραμμένη κάτω από το  α.
Την άρνηση  ο υ κ  πριν από  λέξεις  που αρχίζουν από φωνήεν ψιλούμενον  π.χ. ουκ εγώ( το  ε παίρνει  ψιλή).
Την  άρνηση  ο υ  πριν από λέξη που αρχίζει από φωνήεν που δασύνεται π.χ. ουχ ημείς, ουχ ουτως ( το η της λέξης ημείς  δασύνεται το ίδιο και το υ στον δίφθογγο  ου της λέξης ούτως.
Πριν από σημείο στίξεως  το ου είναι πάντοτε τονούμενο ( παίρνει ψιλή οξεία) π.χ. Είτε μηνύουσιν είτε και ου εδώ  το ου έχει άνω τελεία.Το ου το συναντάμε μόνο του  δεν  έχει το  κ ι ν η τ ό   ο υ ρ α ν ι κ ό   κ  ή  το  χ.
Δεν το συναντάμε  ούτε ως ο υ κ  ούτε  ως  ο υ χ στη περίπτωση αυτή.