Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

Πόσο μου λείπει
να καθίσω στην πλάκα,στο λιμάνι,τη νύχτα
να κοιτώ τη θάλασσα ν'απλώνεται μπροστά μου
γαλήνια,ήρεμη,καθάρια,τόσο που να βλέπω
τις γυαλιστερές πέτρες του βυθού και τους
ιππόκαμπους να λαμπυρίζουν
τα "φωτάκια"στο βυθό,που έβλεπα,
όταν ήμουν μικρό,
να λάμπουν και ύστερα να χάνονται
με τον κυματισμό της θάλασσας και πάλι να φέγγουν.
Πόσο μου λείπει ο αγέρας της θάλασσας ο νυχτερινός
με τη μυρωδιά της αρμύρας.
Κατακλύζει το είναι μου,τα πνευμόνια μου.
Πόσο ανάλαφρος γίνεται ο ύπνος μου
 κοιμάμαι ήρεμα το βράδυ.