Αχ! Ηρώ  Κωνσταντινίδου, στα 17 σου χρόνια,έδωσες την ζωή σου για την πατρίδα.
Αγνοούσες,ότι οι γονείς σου και συ,όπως και όλοι οι Έλληνες αποτελούμε την πατρίδα και ότι κάθε ώρα και στιγμή υπερασπίζουμε την ακεραιότητα της.
Δεν αντιστεκόμαστε μέσα από οργανώσεις,οι οποίες το μόνο που επιδιώκουν  είναι να ποτίζουν,να φανατίζουν,να επωφελούνται από τις αδυναμίες και τα αισθήματα  των νέων.
 Σε τέτοιες δύσκολες και κρίσιμες στιγμές. Σιωπούμε και περιμένουμε τη μεγάλη  ώρα  της απελευθέρωσης,που έρχεται,όταν οι Μεγάλες Δυνάμεις  αποφασίσουν.
Νόμιζες,όπως και όλοι που αντιμετωπίσατε το εκτελεστικό απόσπασμα πως ο αφανισμός σας θα συγκινούσε τους παράγοντες.
Αν  όλοι οι Έλληνες αντιστεκόμαστε μέχρι θανάτου, θα παραδίναμε την πατρίδα σε ξένα χέρια και δεν θα είχαμε  πατρίδα.
Οι στρατιωτικοί σε όποια χώρα και αν ανήκουν,είναι επιλεγμένοι,είναι ξεχωριστοί,είναι  πολύ σκληροί  για να βρίσκονται σε αυτή τη θέση και δεν χαρίζουν ζωές.
Οταν η πατρίδα τους, το απαιτεί,το ζητήσει.
Όλοι είμαστε υπερασπιστές της δικής μας πατρίδας,όπως και όλοι είναι υπερασπιστές της δικής τους πατρίδας.
Προσπάθησες  να αντισταθείς με αυταπάρνηση .
Ένα   μικρό κορίτσι εσύ, πώς να βγείς νικητής.
Ύψωσες το ανάστημα σου και σε έφαγαν τα άγρια θηρία,που ερμηνεύονται σε εχθρούς στρατιώτες,οι οποίοι είναι εκπαιδευμένοι να γίνονται θηρία μπρος σε κάθε αντίσταση από όπου και αν προέρχεται,είτε από άνδρα,είτε από γυναίκα.
Η μόνη νίκη σου είναι η μεταθανάτια αναγνώριση σου,αν αυτό επεδίωκες,και οι τιμές,που σου επέδωσαν Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι.
Αιωνία σου η μνήμη.