Συνέχεια το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα.
-Ο άνδρας μου έτσι έχασε τα δάκτυλα του στο πριονιστήριο της πατρίδας μας,είπε η Νίνα,που πηγαινοερχόταν τοποθετώντας στο τραπέζι  τα σερβίτσια του βραδινού  φαγητού.
-Πώς συνέβη το ατύχημα,Νίνα,ρώτησε η Helga.
Mην φανταστείτε ότι ο Τόμας καθόταν ακόμα στο σαλόνι.Πήγε στο γραφείο του Ερρίκου να καπνίσει ένα τσιγάρο, να ηρεμήσει και να ξεχάσει την οδυνηρή αυτή εμπειρία,το κόψιμο των δακτύλων του.
-Κάθισε Νίνα λίγο να ξεκουραστείς και πες μας.
Η  Νίνα ευχαρίστησε τον Ερρίκο και κάθισε στην καρέκλα,όπου πριν καθόταν ο άνδρας της και συνέχισε λέγοντας.
-Στο πριονιστήριο,όπου εργαζόταν ο Τόμας,δούλευαν και λευκοί.Με έναν από αυτούς,εν ώρα εργασίας,άρχισαν πολιτική συζήτηση.Ο Τόμας υποστήριζε και παραδεχόταν τις απόψεις του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.Ο λευκός είχε τις δικές του απόψεις και θέσεις.Ο Τόμας,σήκωσε το χέρι του.
-Να τον χτυπήσει?ρώτησε τρομαγμένη η Helga.
-Ηρέμησε,αγάπη μου,είπε ο Ερρίκος.
-Κυρία Helga,ο Τόμας σήκωσε το χέρι του,όχι! για να τον χτυπήσει,είπε η Νίνα.Σήκωσε το χέρι του σε μια χαρακτηριστική  χειρονομία που στην γλώσσα του σώματος λέει "Άντε φύγε από δω".Όπως σήκωσε το χέρι του,συγχισμένος, καθώς ήταν,ακούμπησε κατά λάθος στο πριόνι και ο τροχός έκοψε  και τα πέντε δάκτυλα.
-Ω! όλοι ανατρίχιασαν.
Ναι! ο γλυκούλης μου ο Τόμας.Το μεγάλο δάκτυλο,ο δείκτης,ο παράμεσος και το μικρό δάκτυλο κόπηκαν από την ρίζα τους,τον μέσο  τον έφαγε τελείως το μηχάνημα του πριονιστηρίου.Αναστατώθηκε το εργαστήριο.Γρήγορα μετέφεραν τον Τόμας  στο Νοσοκομείο,όπου έγινε με επιτυχία η συγκόληση των πέντε δακτύλων,που ευτυχώς βρέθηκαν πεταγμένα σε μικρή απόσταση από το μηχήνημα.Τον πρώτο καιρό ο Τόμας δεν μπορούσε να κινήσει κανένα δάκτυλο.Καθώς περνούσαν οι ημέρες  καλυτέρευε  η κατάσταση του και σε συνδυασμό με τις ασκήσεις που ο φυσιοθεραπευτής τον έμαθε να κάνει,άρχισε να κουνά τα δάκτυλα του.
-Ω! ευτυχώς ο Τόμας, φώναξε  η Helga.
-Ησύχασε,αγάπη μου,έλεγε ο Ερρίκος.
-Ήταν ένα θαύμα,είπε η Νίνα.Ο Τόμας ενθουσιάστηκε πολύ.Ευχαριστούσε τον Θεό και έγινε θρήσκος περισσότερο τώρα,από ό,τι ήταν πριν.
-Φυσικό είναι,είπε ο Ερρίκος,Όλα αυτά που συνέβησαν στο Μέρφυ  δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν άλλο εκεί.Έδωσε τα στοιχεία του στην πρεσβεία στην Ουάσιγκτον  και περίμενε την σειρά του.Όταν ο Γιόζεφ απευθύνθηκε στο γραφείο ευρέσεως εργασίας το συνεργαζόμενο με την πρεσβεία και   ζήτησε ένα ζευγάρι μαύρων να σταλούν στην αδελφή του στο Μόναχο, επέλεξαν το ζεύγος Νίνα-Τόμας.Κι έτσι τους έχουμε εμείς κοντά μας.Μας αγαπούν,μας βοηθούν,νοιάζονται για μας πολύ,μας συμπαραστέκονται,όταν χρειάζεται,σαν γονείς.ναι! ναι! καλά ακούσατε το γονεϊκό τους ένστικτο το διοχετεύουν σε μας. Όταν ήταν εδώ η Σημέτα είχε τέσσερεις γονείς. Με τόση τρυφερότητα την περιέβαλαν,όπως κι εμείς.
-Το διαπίστωσα κι εγώ προσωπικά,είπε η Άννα και το διαπιστώνω καθημερινά.Όμως κι εσείς
 τους αγαπάτε το ίδιο,κύριε Ερρίκο,είπε η Άννα.Εσείς και η Helga είστε πληθωρικοί στα αισθήματα προς όλους μας.
-Βεβαίως!.Το ίδιο κι εμείς,σαν δικούς μας ανθρώπους σας θεωρούμε και όλα πάνε καλά με την βοήθεια του Θεού,είπε ο Ερρίκος.