Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

 Η σιωπή σου με φοβίζει την
καρδιά μου την ραγίζει.
Να είχα δύο αυγά μελάτα θα
σου έλεγα, έλα φάτα.
Μα εσύ δεν μου μιλάς κι
εγώ λέω,πως δεν με  αγαπάς.

 Να σε πάρω  να πάμε
στο θερινό το σινεμά
μα  φοβάμαι μην νυστάξεις,
όταν σβήσουνε τα φώτα.
Να σε πάρω  να πιούμε
ένα καφέ,μα φοβάμαι,
μη λερώσεις και μου πεις,
πως σε βάζω σε έξοδα,
όταν πας να πληρώσεις
στο καθαριστήριο   και
να το σιδερώσεις.

 Να σε πάω καλύτερα
στο πάρκο, καθιστοί σε ένα
παγκάκι, να τα λέμε ώρα πολύ.
Να κοιταζόμαστε στα μάτια
κι όταν θελήσεις να μου δίνεις
και  κανένα σκαστό φιλί.

 Ναι! αυτό είναι πιο  ρομαντικό
για μας  που δεν είμαστε πολύ νέοι
πλησιάζουμε τα...ήντα
μα  στο βάθος της ψυχής μας
μοιάζουμε με...εικοσάχρονα
παιδιά, που ξαφνικά ερωτεύθηκαν,
ερωτεύθηκαν τρελλά.