Σήμερα αγαπητοί μου φίλοι είναι μια ηλιόλουστη μέρα 3 του Απρίλη 2012.
Από ενωρίς άρχισε να χτυπά το κινητό μου.
Οι φίλες  και οι φίλοι  του Το Ροζακί Σταφύλι μου υπενθύμισαν ότι σήμερα είναι έξη μήνες από την έναρξη του.
Ευχαριστήθηκα και ευχαρίστησα  από καρδιάς που μου το θύμισαν και για τις ευχές που μου έδιναν.
Όλοι με πήραν στο τηλέφωνο.
Δέχτηκα τηλεφωνήματα από τα πέρατα του κόσμου και του απόκοσμου.
Μέχρι και ο επισκέπτης  της Πρωταπριλιάς με πήρε για να με ευχαριστήσει για άλλη μια φορά.
Ακόμα εδώ είσαι τον ρώτησα.
Μου είπε ότι κατανάλωσε όλα τα νερά και τώρα με νέες δυνάμεις αναχωρεί για την πατρίδα του.
Τα λεφτά τον ρώτησα τόσες ημέρες, ώριμα, θα έχουν πέσει χάμω.
Γέλασε και μου είπε τόσο το καλύτερο.
Δεν θα κουραστώ να τα μαζέψω.
Με ευχαρίστησε ακόμη μια φορά γιατί δεν το είχε σκεφτεί και έκλεισε βιαστικά το τηλέφωνο.
Κατάλαβα πως έβαζε μπρος για να φύγει από τον εκκωφαντικό θόρυβο του διαστημόπλοιου του καθώς το έθετε σε τροχιά.
Να σας πω την αλήθεια ούτε καν θυμόμουν τι μέρα ήταν όταν άρχισε Το Ροζακί σταφύλι για πρώτη φορά.
Αυτή η  ημέρα ήταν 3 Οκτωβρίου 2011 όταν μου ήρθε στη μνήμη μου η έντονη  μυρουδιά,τώρα που το σκέφτομαι από τους απέναντι ερχόταν η μυρουδιά, ετοίμαζαν γλυκό σταφύλι που ετοίμαζε και  η μαμά μου αυτή την εποχή.

Ήταν μία από τις Κυριακές του Οκτώβρη,ημερομηνία δεν μπορώ να θυμηθώ,του έτους...
Ποίου έτους.
Αποφεύγουμε τις χρονολογίες, όταν μιλάμε για γυναίκες.
Οι γυναίκες δεν έχουν ηλικία και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις τόσες βιομηχανίες αρωμάτων και καλλυντικών που ανθούν προς χάρη τους.
Με πήραν τηλέφωνο o θείος Ιωαννίκιος, η θεία, ο γιος τους ο Αρσένης,η σύζυγος του,τα παιδιά χαρούμενα,προφανώς θυμήθηκαν τα ξεφαντώματα εκείνης της ημέρας στο κτήμα τους.
Μου είπαν πως φυτεύουν ελιές στη θέση μερικών που ξεράθηκαν από τα χιόνια που τις σκέπασαν και πως μου ετοιμάζουν μια ομαδική επίσκεψη μόλις τελειώσουν τις αγροτικές εργασίες τους.
Με πήραν τηλέφωνο ο Μηνάς και η Βικτωρία να μου πουν ότι μου στέλνουν ένα ζωντανό  λαγουδάκι όπως εκείνο που δεν ήθελα να γευτώ εκείνο το βράδυ της επίσκεψης μου στο
σπίτι τους.
Και ποιός  δεν  με πήρε  στο τηλέφωνο.
Όλοι με πήραν.
Ήρθαν και οι γείτονες να μου ευχηθούν με τα παιδάκια τους γεμάτα χαρά που ετοίμασα τηγανίτες να τα κεράσω.
Μα και οι μεγάλοι  ευχαριστήθηκαν  τηγανίτες  μαζί με το λικέρ της μαμάς ή της γιαγιάς καλύτερα να πω.
Η μαμά πετούσε τα σπόρια και τα φλούδια από τα σταφύλια που έκανε γλυκό.
"Πέταξε τα μητέρα"έλεγε στην γιαγιά.
"Ναι κόρη μου" έλεγε η γιαγιά και έκλεινε το μάτι σε μένα.
Την ακολουθούσα και έβλεπα πώς τα έβαζε σε ένα μπουκάλι μεγάλο με τσίπουρο που έκρυβε στο ντουλάπι της.
Το άνοιγε μετά από ένα μήνα.
Το στράγγιζε πετούσε τα σπόρια και τα φλούδια,ετοίμαζε σιρόπι, το αναμείγνυε με το χυμό των σταφυλιών με το τσίπουρο που περιείχε  και...το λικέρ ήταν έτοιμο.
Ξεγελούσε τη μαμά λέγοντας της πως ήταν έτοιμο.
Πως το αγόρασε  από το κατάστημα.
Πολλές ευχές.
Στην υγειά μας.