"Άλα άνοιξε κι άλλη μπουκάλα
και την κοινωνία τώρα
τηνε παίζω ένα παρά
βίβα τα φαρμάκια πού'ταν στίβα
ποτηράκι ποτηράκι
λες  και κάνανε φτερά
βάνε,όσα έρθουν κι όσα πάνε
που θα βρούμε τέτοιο βράδυ
στη ζωή μας τη ρηχή
δώσε,το τραπέζι ξαναστρώσε
φέρε καθαρά ποτήρια
κι άντε φτου κι απ'την αρχή"

Μ'ένα μπουκάλι κρασί τριγυρνώ...η δόξα μου μ'άφησε μονάχη μου να τραγουδώ.
Με τα καράβια των ματιών μου ταξίδεψε...Μ'αναζητούσε ξημερώματα... Με τις   παλληκαρίσιες αναπνοές μου έδινε αέρα στις κάμαρες τις κλειστές...Με ζητούσε σε μονοπάτια αδιάβατα και με απειλούσε,ένα ποτήρι θάνατο θα πιω,μου'λεγε, για να γυρίσω, μ'ένα ποτήρι θάνατο μονάχος πώς θα ζήσω.
Ρόζα, είσαι μόνη τώρα,αυτός που σου χάρισε τη δόξα έφυγε για το μακρινό ταξίδι.
Ποιός,τώρα, θα σε τραγουδά και ποιός  τσιγάρο θε να  σε κερνά.
Της μοίρας ήτανε γραφτό μην περιμένεις, Ρόζα, άλλη δόξα απ'αυτό.
Μονάχη σου να τριγυρνάς και τα δικά σου τα τραγούδια να σβαρνάς.
Η μοίρα του ανθρώπου είναι αυτή και είναι αδυσώπητη,σκληρή.
Ο νόμος της φύσης είναι ανελέητος.
Εξαφανίζει εν ριπή όλα τα ωραία γεγονότα, ανθρώπινες  στιγμές, που παραμένουν μόνο στη μνήμη ζωντανές.

Κι εγώ,η Ρόζα,μονάχη,τώρα,τριγυρνώ και τραγουδώ

Βρε καπνουτζού βρε καπνουτζού
γυρίζεις στα σοκάκια
ένα τσιγάρο για να βρεις
να φεγατίσουν τα φαρμάκια.