Η ανανεωμένη μορφή της Κλασσικής Θεωρίας της Οικονομικής Επιστήμης. 

Η  συνέχεια της θεωρίας του Κέυνζ.

 Ο  Κέυνζ για να ερμηνεύσει τις δαπάνες που προέρχονται από  την  κατανάλωση χρησιμοποίησε τη μέθοδο της οριακής ανάλυσης.  Πρόσωπα που έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα αποταμιεύουν μεγαλύτερα ποσοστά χρήματος από τα πρόσωπα που έχουν χαμηλότερα εισοδήματα. Οπότε,συμπερασματικά,καθόσον αυξάνει το εισόδημα,ο κάτοχος του θα δαπανά διαρκώς μικρότερο ποσοστό από το αυξημένο εισόδημα για την καταναλωτική του διάθεση.Ο Κέυνζ αυτό το ποσοστό,το μίας μονάδαςαύξηση του εισοδήματος,που διαθέτει προς κατανάλωση ο καταναλωτής απεκάλεσε "οριακή ύφεση κατανάλωσης". Που  συμπληρώνει  η  "οριακή ύφεση επένδυσης".Ο Κέυνζ στηρίχθηκε πάνω στο μηχανισμό αυτών των εννοιών και εξεπόνησε μίαν θεωρητική μέθοδο υπολογισμού της αύξησης  στο Εθνικό Εισόδημα από τις αυξημένες επενδύσεις.Εννοείται ότι οι αυξημένες επενδύσεις οδηγούν σε ισόποση αύξηση των εισοδημάτων των ατόμων από  τα χρήματα που θα  τους πλήρωναν Τα άτομα αυτά αν δαπανούσαν το πρόσθετο αυτό έσοδο τους πάλι θα επήρχετο  ισόποση αύξηση στο εισόδημα τους και τα πρόσωπα αυτά θα εισέπραταν τη πρόσθετη δαπάνη και ούτω καθ εξής. Έτσι η επερχόμενη αύξηση του Εθνικού Εισοδήματος από μία δεδομένη αύξηση των επενδύσωεων,καθώς το πρόσθετο δαπανόμενο χρήμα που ρέει μέ την οικονομία,τελικά αποβαίνει ποσοτικά άπειρο,δεν τελειώνει ποτέ. ( Ο συλλογισμός αυτός στηρίζεται στον "απειροστικό λογισμό" του θεμελιωτή του διαφορικού και ολοκληρωτικού λογισμού τον Γερμανό  μαθηματικό,φυσικό,φυλόσοφο,ιστορικό,τον  Λάϊμπνιτς το 1694.Ο Λάϊμπνιτς θεωρείται  ο ιδανικός άνθρωπος της εποχής του,ο homo universalis και αποκαλείται ως ο "πολυμαθέστερος ανήρ" μετά τον Αριστοτέλη).Στη πραγματικότητα όμως δε συμβαίνει αυτό,γιατί οι άνθρωποι δε ξοδεύουν όλο το εισόδημα τους,αλλά ένα μέρος του το αποταμιεύουν.Ο πολλαπλασιασμός,όπως ονομάζεται ο συντελεστής με τον οποίον είναι αναγκαίο να πολλαπλασιασθεί μία προσθήκη στις επενδύσεις ώστε  να εξακριβωθεί η συνολική αύξηση,την οποία θα επιφέρει στο εθνικό εισόδημα,  είναι  αντίστροφος συνάρτηση του πρόσθετου χρήματος της οριακής ύφεσης προς τη κατανάλωση. Η πολιτική,της οποίας   το επιθυμητό  συνέλεξε  ο Κέυνζ   από τα θεωρητικά του συμπεράσματα, εφαρμόστηκε  ούτως ή άλλως,ανεξάρτητα και από τα δικά του θεωρητικά συμπεράσματα,ενώ διαρκούσε η μεγάλη οικονομική ύφεση. Ο Κέυνζ θεωρούσε ότι το κράτος όφειλε να μην περιμένει την επαναφορά  της ευημερίας. με την αυτόματη λειτουργία του μηχανισμού της ατομικής πρωτοβουλίας,αλλά αυτό θα επιτυγχάνετο με μία παρεμβατική πολιτική από το ίδιο το κράτος με την παρέμβαση του στις ιδιωτικές επιχειρήσεις.  Ο Κέυνζ θεωρούσε ότι το κράτος κατά τη διάρκεια μίας οικονομικής ύφεσης,όφειλε να δαπανά μεγαλύτερα ποσά από όσα εισέπραττε από τη φορολογία,να δανείζεται τη διαφορά από τις τράπεζες με τα κρατικά ομόλογα που θα εξέδιδε,με τα έγγραφα δηλαδή που θα αναγνώριζαν το χρέος,τα οποία θα τα προμηθεύονταν οι καταναλωτές από τις τράπεζες που θα τους δάνειζαν ή  θα ενεργοποιούσαν τις αδρανούσες  αποταμιεύσεις  τους από τους παραγωγικούς παράγοντες τους. Να ανακαλέσουν τη προθεσμιακή αποταμίευση. Έτσι το κράτος θα αποκτούσε τη δυνατότητα να αναπληρώσει την ανεπάρκεια των ιδιωτικών επενδύσεων και με την ενδυνάμωση της ζήτησης θα δημιουργούσε προοπτικές ευνοϊκότερες  για τις επιχειρήσεις. Αντίθετα στη περίπτωση που η δημόσια δαπάνη ενεργοποιεί την αδρανούσα αποταμίευση με την οποία δημιουργούνται ξανά και πάλι συνθήκες αισιοδοξίας για το μέλλον,οι οποίες  αυξάνουν εκ νέου τις επενδύσεις και επιφέρουν πλήρη απασχόληση των παραγωγικών συντελεστών.Τέρμα η ανεργία δηλαδή.Το κράτος  θα μπορούσε να ακολουθήσει αυτή την αντίθετη πολιτική και έτσι θα συγκρατούσε τις πληθωριστικές πιέσεις. Σε γενικές γραμμές επιβάλλεται το επιτόκιο να παραμένει χαμηλό,επειδή σε μία οικονομία,όπου η κατανομή των εισοδημάτων είναι άνιση και αναγκαστικά η αποταμίευση καθίσταται μακροπρόθεσμη,είναι ανάγκη η αποταμίευση να υπερβαίνει την επένδυση γιατί οι αποταμιευτές είναι πριν από όλους οι πλούσιοι,αλλά δεν είναι και οι κύριοι προμηθευτές των προϊόντων της βιομηχανίας και στο τέλος το επιτόκιο θα μηδενιστή.

Έντονες διαμάχες προκάλεσαν οι αντιλήψεις του Κέυνζ στους οικονομολόγους από άλλες σχολές,οι οποίοι αμφισβήτησαν πολλές από τις λεπτομέρειες του,αλλά οι περισσότερες οικονομικές αυθεντίες,όπως και οι κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών,της Μεγάλης Βρεττανίας και άλλων χωρών δέχτηκαν τις υποδείξεις του ως ορθές  στην εφαρμογή μίας αντισταθμιστικής δημοσιονομικής πολιτικής από το κράτος. Η μεγαλύτερη  αντίδραση τους σημειώθηκε προς την υπόδειξη του Κέυνζ,η οποία αφορούσε τον ορισμό   μίας πολιτικής με χαμηλό και σταθερό επιτόκιο. Ο Κέυνζ  υπήρξε οπαδός της κατευθυνόμενης νομισματικής πολιτικής και του αντισταθμιστικού δημοσιονομικού ρόλου του κράτους΄και ταυτόχρονα  ήταν αντίθετος σε κάθε πολιτική που προέβαλε μακροπρόθεσμα εμπόδια στο διεθνές εμπόριο,τις ανταλλαγές και τις επενδύσεις.Το πρόγραμμα του ήταν αντίθετο προς κάθε επιδίωξη αυτάρκειας και πίστευε ότι επιβάλλεται να παραμεριστούν  τα πολυάριθμα  περιοριστικά μέτρα που επιβάλλονται στο πόλεμο και στην ύφεση  αμέσως.όταν  οι  Ηνωμένες Πολιτείες,η Μεγάλη Βρεττανία και άλλα ηγετικά κράτη πετύχαιναν την πλήρη απασχόληση και έφερναν τη παραγωγή τους  στα επίπεδα,που επέτρεπαν τον ασφαλή καθορισμό μίας  φιλελεύθερης πολιτικής.