Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

 

Καλώ SOS

Η μοναξιά με έχει τρελλάνει.

Μια κουβέντα,αν θες,

κι αυτό με φτάνει.

Πόσο μόνη ένοιωθα στ'αλήθεια

στο χωριό,στις διακοπές,

δε μπορείς να φανταστείς.

Όταν γύριζα στο σπίτι 

από τη βόλτα

με τη φίλη μου Αlice.

Όταν ήμουν 13 και η μαμά 53 και 

η γιαγιά 78-ίσως να είμασταν 

και πιο μικρές-.Στο σπίτι επικρατούσε

ησυχία,ο θεσμός της Εκκλησίας.

Η Μαμά καταπιανόταν όλη μέρα  με 

δουλιές, του σπιτιού.

Η γιαγιά μονολογούσε,

έπινε καφέ νοθευμένο με κριθάρι,

ευωδίαζε το σπίτι το κονιάκ,που έκανε

κοκτέϊλ μέσα στο φλυτζάνι.

Άλλη ευωδιά το φασκόμηλο της Μαμάς 

στο μπρίκι.Το αυγουλάκι ξεροψηνότανε

 στη θράκα,να το γευτεί η Μπεμπέκα

 για  να γίνει ωραία γυναίκα,

δυνατή,αντρογυναίκα,γνήσια.

Ο Μπαμπάς στο εργοστάσιο του λαδιού

να προεδρεύει.

Να σημειώνει στο βιβλίο το βάρος 

των ελιών του καθενός και στη γραφομηχανή

να γράφει ενστάσεις και κοινοποιήσεις

εις τους αρμόδιους υπουργούς

για να κανονίσουν την τιμή του λαδιού.