Κυριακάτικο Μυθιστόρημα.Συνέχεια.Εκεί στα ιερά χώματα της πατρίδας της εκεί θέλει να αφήσει και εκείνη τα κοκαλάκια της.Κι εγώ στεναχωριέμαι και φοβούμαι πως δεν θα την ξαναδώ,είναι και μεγάλη έχει και κάποια χρόνια στην πλάτη της,στεναχωριέται κι όλας που δεν με βλέπει.Γι αυτό φοβούμαι,πολύ φοβούμαι.-Μην στενοχωριέσαι,Ερρίκο,η μητέρα σου είναι γερό κόκκαλο,σου το εγγυώμαι.Εκεί ζει στον καθαρό αέρα ,μια ζωή λιτή και υγιεινή.Δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι του χωριού εύκολα.Και ένα παραπάνω που σε περιμένει και πιστεύει πως κάποια μέρα θα εγκαταστσταθείτε οικογενειακώς στην Ελλάδα.Αυτό της δίνει δύναμη και κουράγιο,η αναμονή σου,Ερρίκο.-Αν αυτό την βοηθάει, ας το πιστεύει.Αν αυτό την βοηθάει στην ζωή της, ας ελπίζει, ότι ο γιος της θα γυρίσει κάποια μέρα.-Ας είναι καλά η μανούλα μου εκεί που είναι,κι εγώ όποτε μπορώ θα πηγαίνω να την βλέπω.Τώρα με τα σύγχρονα μέσα οι αποστάσεις έχουν εκμηδενιστεί.Με το αεροπλάνο σε τρεις ώρες είμαι στην Ελλάδα ακόμη και με το τραίνο σε δύο μέρες εκεί θα βρίσκομαι.Ας είναι καλά και να με περιμένει.Κι εγώ την νοσταλγώ,μη νομίζεις,αλλά δεν μπορώ να φύγω από εδώ.Έχω την γυναίκα μου,την δουλειά μου,το σπίτι μου,είναι τελείως αδύνατον να τα αφήσω όλα και να φύγω.O Θεός να μας δίνει δύναμη.