Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα.Συνέχεια.-Αλήθεια,πώς μπορείτε να αφίσετε όλες αυτές τις δικαιοδοσίες που έχετε αποκτήσει και να επιστρέψετε στην Ελλάδα.Δεν γίνεται.Είναι τελείως αδύνατον.-Μα, αν επιχειρήσω κάτι τέτοιο θα χρειαστεί να αρχίσω από το μηδέν.Μα είναι τελείως αδύνατον γιατί εκτός που θα τους αποδιοργανώσω όλους,έχουν περάσει και τόσα χρόνια.Εσύ,Δημήτρη μου,είσαι νέος και σφύζεις από ορμή,εγώ στα πενήντα επτά μου χρόνια,τόσο θα είμαι σε πέντε χρόνια που λες ότι θα αναχωρήσεις για την πατρίδα.Μου λες να φύγουμε μαζί και να επιστρέψουμε στην πατρίδα,όπου και θα μεγαλουργήσουμε.Θα προσπαθήσουμε, μου λες στην προσαπάθεια σου να με πείσεις,να την ανασυγκροτήσουμε από την καταστροφή που επέφερε ο πόλεμος.Πολύ σωστά είναι όλα αυτά που λες.Είσαι πολύ νέος και η σκέψη σου είναι πολύ ωραία.Βεβαίως θα επιστρέψεις στην πατρίδα σου.Η θαυμάσια κοπέλα,που διάλεξες να γίνει σύντροφος της ζωής σου είναι Ελληνίδα και ως εκ τούτου είσαι πολύ τυχερός και δεν έχεις κανένα πρόβλημα.Σε μένα έτυχε η γυναίκα των ονείρων μου να ανήκει σε άλλη χώρα.-Ευχαριστώ πολύ,Ερρίκο,Χαίρομαι που βρίσκομαι κοντά σας,κοντά σε ένα αξιόλογο άνθρωπο,όπως είστε εσείς Ερρίκο.Χαίρομαι ακόμη περισσότερο που έχω έναν πολύ καλό δάσκαλο.-Και συνάδελφο,συμπλήρωσε ο Ερρίκος.-Όμως μην στενοχωριέσαι,Δημήτρη,και από εδώ που βρίσκομαι θα μπορέσω να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου.Η Γερμανική κυβέρνηση, από ότι γνωρίζω,έχει σαν πρώτιστο σχέδιο της να προσκαλέσει από την Ελλάδα εργατικό δυναμικό.Ο καταστροφικός πόλεμος άδειασε τα εργοστάσια και τους αγρούς από ανθρώπινο δυναμικό.Έτσι κι εγώ θα βοηθήσω όσο μπορώ τους συμπατριώτες μας που θα έρθουν να εργαστούν εδώ.Τα ίδια προβλήματα έχουν με τα προβλήματα των εδώ εργατών σε ό,τι αφορά την εργασία.Τις ίδιες απαιτήσεις,τα ίδια δικαιώματα διεκδικούν.Και επί πλέον προστίθεται σαυτούς ένα καινούργιο πρόβλημα,ως μετανάστες που θα είναι.Ένα πρόβλημα,που εγώ και συ,που εμείς οι νομικοί καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε,τα νομοθετικά δικαιώματα των μεταναστών.-Α! ώστε ετοιμάζεται η ελληνική κυβέρνηση να στείλει ισχυρό δυναμικό προσωπικό ,εργάτες στην γερμανία.Μήπως και κει,στην πατρίδα, ο πόλεμος,νομίζετε,δεν άφισε τα ίχνη του?Και κει τα εργοστάσια έχουν αδειάσει και κει δεν υπάρχουν αγρότες.Τα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα,δεν σπέρνουν πια δημητριακά,κτηνοτροφές δεν υπάρχουν,ούτε και αλεύρι για την καθημερινή τους διατροφή.Τα σιτιρά τα στέλνουν τώρα από την Αμερική.Αλεύρι,ζάχαρη,ακόμα και φάρμακα και ρουχισμό. Βοηθούν οι εκεί μετανάστες συγγενείς τους.Τι νομίζετε και ο δικός μου πατέρας,ένας πανίσχυρος άντρας μέχρις εκεί επάνω,καβαλούσε το άλογο και έτρεχε στους αγρούς,θέριζε,όργωνε.Και τώρα.Ο πόλεμος τον ρίμαξε.Βρίσκεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι,ανήμπορος, ο άνθρωπος,που δεν καθότανε ούτε λεπτό,δούλευε στα δικά του χωράφια ακόμη και στα ξένα,αν του το ζητούσαν.Τώρα κλαίει αποκαμωμένος.Βέβαια έχασε τα πόδια του για την πατρίδα του,για την λευτεριά της,όπως λέει έτσι απλά,αλλά δεν αντέχει στην ακινησία και φοβάται μην τρελλαθεί.Δυό πόδια νά είχα και ας ήταν και ξύλινα,φωνάζει,μου έγραφε η μάνα μου,όταν ήμουν στην Αθήνα.Κι εγώ τώρα,βλέπετε,ήρθα εδώ για μένα,για τις σπουδές μου,μα ήρθα και για έναν άλλον σοβαρό λόγο,ήρθα για να βρω τεχνητά μέλη για τον πατέρα μου.Και αν δεν υπάρχουν εδώ ,αν χρειαστεί,είμαι ικανός να φθάσω μέχρι την Αμερική.-Όχι!δεν θα χρειαστεί,παιδί μου,νομίζω πως θα βρεις εδώ.Υπάρχει μια βιομηχανία,η οποία κατασκευάζει τεχνητά μέλη,χέρια και πόδια.Λειτουργούσε και πριν τον πόλεμο.Πάντοτε συμβαίνουν ατυχήματα.Στον πολέμο είναι αναπόφευκτα,είπε ο Ερρίκος.