Το ποίημα του Σαββατόβραδου.Απελπισία.Τα βέλη της απελπισίας μας σκόπευσαν κι εμείς κάναμε μια κλίση σαραπέντε μοιρών το χτύπημα να ποφύγουμε.Μα τα βέλη πρόλαβαν και μας λάβωσαν.Κι εμείς τί περιμένουμε τώρα; To τέλος; Mα λένε"ο πανδαμάτωρ χρόνος" γιατρεύει τις πληγές.Τέλος δεν υπάρχει ακόμα.Μονάχα αρχή και η απελπισία ένα κομμάτι της ζωής μας.Κι ο χρόνος θα περάσει.Κι η πληγή που ανοίχτηκε στα στήθη μας θα κλείσει.Κι η ζωή θα διαβαίνει.Κι εμείς θα δεχτούμε βέλη παντοειδή.Μα θα προχωρούμε ακάθεκτοι,πιστοί στα ιδανικά μας για να φτάσουμε στον προορισμό μας.Στεφανωμένοι τότε με το χρυσό στεφάνι της νίκης θα δρέπουμε τα λάφυρα του αγώνα μας.Κ.Ι.(1974)