Το Ποίημα του Σαββατόβραδου

Τ'άστρα μιλούν

Τ'άστρα μιλούν στο βραδινό λιοπύρι,

τ'άστρα μιλούν το λάθος,την οργή.

Τ'άστρα κρατούν με πάθος το μαχαίρι

και κόβουν της καρδιάς μου την ορμή

 

Άστρα καλοκαιριάς και αποσπερίτη

τα μάτια μου οδηγώ σ'εσάς ψηλά.

Νύχτα περνάς και τα καλύπτεις

τα πέπλα της καρδιάς μου τ'απαλά

  Μα γιατί δεν ακούτε

Μα γιατί δεν ακούτε τη μοναξιά της ψυχής

άνδρες γενναίοι,πάνοπλοι,κουφοί.

Το χτύπο της καρδιάς μου αγνοείτε

άνδρες περήφανοι,αδιάφοροι,σκληροί

Σταχτιά ρυάκια κυλούν και αποπλένουν,

τον ήχο της γενιάς μου προσκαλούν.

Βουνά γυρτά,κορφές γυμνές και γερασμένες

τα μάτια της γενιάς μου δεν κοιτούν

Μα γιατί δεν ακούτε την μοναξιά της ψυχής

άνδρες κουφοί,κενοί και διεστραμένοι.

Το χτύπο της καρδιάς μου αγνοείτε

άντρες, σκυφτοί,σκληροί,αλλοτριωμένοι