To  Κυριακάτικο  Μυθιστόρημα

Θαυμάσια περνούσαν  στο Μόναχο η Άννα και ο Δημήτρης.Παρακαλουθούσαν ανελλιπώς τα μαθήματα τους στο πανεπιστήμιο,διάβαζαν πολύ,διασκέδαζαν στις μπυραρίες με τους συμφοιτητές τους ,ερωτευόντουσαν  κάποτε κάποτε,όταν  οι περιστάσεις ήταν κατάλληλες. Θυμόντουσαν τους γονείς όλο και πιο σπάνια.Ο Ερρίκος είχε αναλάβει αυτό το καθήκον.
Κάθε τόσο υπενθύμιζε στα παιδιά να θυμούνται τους γονείς και να επικοινωνούν μαζί τους.
- Τα νιάτα τα νιάτα έλεγε συχνά.
Πόσο ξεχασιάρικα είναι μα και πόσο ανέμελη είναι αυτή η ηλικία.
Ξεχνούν τους γονείς,ξεχνούν τα πάντα και αφοσιώνονται στις σπουδές τους και στον γλυκό νεανικό σύντροφο τους.
 Οι δύο μεγάλες αγάπες των παιδιών όσο ακόμη σπουδάζουν, η αγάπη για το πανεπιστήμιο,για την σχολή τους,για το αντικείμενο  της ενασχόλησης τους και η αγάπη στη νεανική συντροφιά τους.
 Ο Ερρίκος τα γνώριζε πολύ  καλά όλα αυτά,όλη αυτή την καλή διάθεση των νέων,γιατί  και ο ίδιος είχε περάσει από αυτό το στάδιο,από  αυτήν  την ψυχική ενάργεια,τον έρωτα για τη σπουδή του και για την κοπέλλα του.
 Κάθε τόσο λοιπόν υπενθύμιζε στην Άννα και στον Δημήτρη  να μην ξεχνούν τους γονείς τους. Επικοινωνείστε μαζί τους μην αγωνιούν,έλεγε.
Μα αν αγωνιούν,κύριε Ερρίκο,θα επικοινωνήσουν εκείνοι μαζί μας,αντέλεγε καμία φορά η Άννα.
-Ναι,καρίτσι μου,αλλά οι γονείς σας εργάζονται.
Είναι τόσο απησχολημένοι πρέπει κι εσείς να φροντίζετε.
-Να είσαι καλά Ερρίκο,έλεγε ο Δημήτρης που μας  θυμίζεις.
-Ναι,παιδιά,να επικοινωνείτε,σας παρακαλώ,έλεγε ο Ερρίκος.
-Έχουμε κι εμείς τόση απασχόληση που δεν αντιλαμβανόμαστε τον χρόνο  πώς περνά.
-Γνωρίζουν όμως τα αισθήματα μας,την αγάπη που τρέφουμε γι αυτούς.
- Γι αυτό διαβάζουμε πολύ.
-Θέλουμε να τελειώσουμε το πανεπιστήμιο όσο μπορούμε πιο γρήγορα, για  να βρεθούμε και πάλι κοντά τους.
Ο Φθινοπωρινός μήνας,ο Νοέμβρης κόντευε να τελειώσει και η Άννα ανυπομονούσε να έρθουν τα Χριστούγεννα.Ο Όττο,ο αδελφός της Helga είχε καλέσει όλους να περάσουν αυτές τις γιορτινές ημέρες στο κτήμα του,στην Άνω Βαυαρία,στο χωριό τους,κάτω από τις χιονισμένες Άλπεις.
Η Άννα είχε μεγάλη αγωνία.
Πήγαινε και ερχόταν στο πανεπιστήμιο.
Διάβαζε με περισσότερο νεύρο από την ανυπομονησία να βρεθεί κοντά στην όμορφη οικογένεια του Όττο.
Θέλει να γνωρίσει τη γιαγιά,που είχε αρρωστήσει και  πέρασαν εκείνες τις ημέρες τόση αγωνία για την υγεία της.Θυμήθηκε τις όμορφες βραδιές που πέρασε με τον αγαπημένο της εκείνες τις ημέρες που η Helga έλλειπε.Η αγωνία για την τύχη της γιαγιάς.Όλα αυτά βοήθησαν την νεανική ψυχή της Άννας να αγαπήσει περισσότερο το Μόναχο,την Βαυαρία,την Γερμανία γενικότερα.