To  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

 Της       
Σοφίας  Μαυροειδή-Παπαδάκη

           Η  ΔΑΣΚΑΛΑ
Πόσες φορές  αποτραβιέται,
μονάχη, πέρα απ'τα παιδιά,
και πικραμένη συλλογιέται
όσα της σφίγγουν την καρδιά.
Ω! τα χρυσά που φύγαν νιάτα,
με όνειρα πόσα ήταν γεμάτα.

Προβιβασμοί,υποτροφία,
κάποια της τύχης αλλαγή,
δύο τρία χρόνια υπηρεσία,
κι ένας λεβέντης μιαν αυγή,
που θα την κλειούσε αρχόντισσα του,
στο σπίτι του και στην καρδιά του.

Μά'ταν φτωχό το σπιτικό της,
και καρτερούσαν να θραφούν
γονιοί κι αδέλφια απ΄το μισθό της
και χρέη πολλά να πληρωθούν,
κι αυτός,μικρός,δεν εξαρκούσε,
κι όλο πιο μπρος τον εξοφλούσε.

Έχει σβηστεί στο πρόσωπό της
κάθε της νιότης ομορφιά.
Κι όσα διδάσκει στο σκολειό της,
δεν τα πιστεύει εκείνη πια.
Κι όλο και γίνεται η δασκάλα
πιο νευρική και πιο ασπρομάλλα.

Άλλες μαθήτριες παντρευτήκαν,
άλλες,παιδάκια,γίναν νιές.
Από τη μνήμη της σβηστήκαν
πόσες εδίδαξε γενιές.
Στη νιότη της,που ανθεί και δένει
μετράει τα χρόνια της θλιμμένη.

Κι όμως στην έδρα της εκείνη,
για λευτεριά, για  δικαιοσύνη,
διδάσκει πάντα και κηρύττει,
με ραγισμένη τη φωνή,
που όλο και βγαίνει πιο βραχνή,
από το χρόνιο φαρυγγίτη.