Το  Ποίημα  του  Σαββατόβραδου

Τα Καλοκαίρια
τι ωραία  περνούσαμε
 ξυπνούσαμε
ενωρίς
με  τις όμορφες μου φίλες,
και συνάμα συγγενείς.


Έπαιρνα  το σεντόνι
και ντυνόμουν αρχαιοπρεπώς,
σαν εσθήτα με τον ώμο μου εκτός.
Ω! αλί και τρισαλί φωνάζαμε στην ερημιά
πάνω από τη λαγκάδα,ημέρες που άφριζαν
τα κύματα,τ'Αυγούστου τα μελτέμια
κι ο θόρυβος ακούγονταν στου μπούφου
τη σπηλιά
κι άλλες νυχτιές με αστροφεγγιά
κι ολόγιομο φεγγάρι,
η πανσέληνος έφεγγε τα βήματα μας, στους
δρόμους του χωριού που φέγγανε τ'αστέρια,
και το φεγγάρι το λαμπρό μας έφερνε στα χείλη
 τραγούδια κανταδόρικα στην ακροθαλασιά σαν
φθάναμε με τα ζακυνθινά
"εις τον γυαλό,εις το γυαλό της θάλασσας
η αγάπη μου,η αγάπη μου κοιμάται
παρακαλώ σας κύματα μη μου τηνε ξυπνάτε".
Και προς της λαγκάδας εκεί τα μέρη,
 τραγουδούσαμε

 "με τις στάμνες και με
τα σταμνάκια σου
να χαρείς τα νιάτα σου"
με μια ολόχαρη καρδιά