To Ποίημα του Σαββατόβραδου.Απόκοσμη σιωπή απλώνεται τριγύρω και σύντροφος της ερημιάς είναι μονάχα η δική μου σκέψη.Ερημιά μου της καρδιάς μου σύντροφος.Παντοτινή συντροφιά του νου και της ψυχής μου.Αναπαμό δεν έχουν τα όνειρα μου,συντροφιά μου.Άλλη ελπίδα γύρεψε η καρδιά μου για να βρει.Μα τίποτε δε χάθηκε για να βρεθεί.Όλα τα ίδια,τα πάντα όμοια.Δεν άλλαξαν στιγμή για τίποτα και για κανέναν.-Δεν άλλαξαν στιγμή και για μένα,την ερημιά,συντροφιά μου.