Το Κυριακάτικο Μυθιστόρημα.Συνέχεια.Δημήτρη μου,η γραμματεία όμως λειτουργεί της Μουσικής Ακαδημίας.Έτσι έγραφε στο κτήριο "Μουσική Ακαδημία".Λειτουργεί μόνο για να δίνει πληροφορίες και να παραπέμπει τα παιδιά σε ένα Κρατικό Ωδείο,που άρχισε να λειτουργεί λίγα χρόνια μετά τον πόλεμο.Η κυρία,που ήταν υπεύθυνη στην γραμματεία, ζήτησε να δει τον φάκελλο με τα πιστοποιητικά μου-Ε! και τι..,είπε ο Δημήτρης.-Είδε το απολυτήριο μου,τους βαθμούς μου στα τρία βασικά μαθήματα, στην ανθρωπολογία,στην φυσική,στην χημεία και μου είπε να εγγραφώ στην Ιατρική Σχολή.Τι βαθμούς έχεις,Άννα μου,στα βασικά μαθήματα,ρώτησε ο Δημήτρης.Έχω ανθρωπολογία 20.Στην Φυσική έχω 18 και στην Χημεία έχω 19.-Μπράβο!Αννούλα μου και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο για την εγγραφή σου στην Ιατρική Σχολή?Όχι!απλά και μόνο η καλή βαθμολογία σε αυτά τα τρία βασικά μαθήματα.-Πες μου τί απεφάσισες?Απεφάσισα,Δημήτρη μου,να εγγραφώ!Πάντα μου άρεσε να βοηθώ τους ανθρώπους,πάντα μου άρεσε να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους.Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους χαμογελαστούς,ανθρώπους ευτυχισμένους.Πριν αυτό το κατόρθωνα με την Μουσική,όταν γίνω γιατρός θα τους κάνω χαρούμενους,όταν τους γιατρεύω.Το ίδιο είναι...Ίσως είναι και καλύτερα.-Και θα εγκαταλήψεις την μουσική?-Οχι!καλέ μου,είναι δυνατόν να ξεχάσω όσα έμαθα τόσα χρόνια?Πάντοτε θα παίζω πιάνο.Πάντοτε θα ακούς την μουσική μου,που σκέπτομαι να την χρησιμοποιήσω και σαν μέσον θεραπείας στους ψυχικά άρρωστους ανθρώπους.που τώρα νομίζω έχει πάρα πολλούς.Άνθρωποι,που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα στον πόλεμο.-Καταραμένος πόλεμος,είπε ο Δημήτρης.Ανούλα μου,εγώ τότε είμαι πολύ τυχερός που ο πατέρας μου ζει και ας είναι ανάπηρος.-Ε!και βέβαια,αυτούς που σκοτώθηκαν σκέψου,που άφησαν πίσω την οικογένεια τους.-Έσκυψε και την φίλησε.Καλή Σταδιοδρομία,αγάπη μου,να γίνεις μια καλή,πολύ καλή γιατρός και με το όμορφο χαμόγελο σου να γιατρεύεις πάντα τους άρρωστους ανθρώπους.-Όλα είναι θαυμάσια!είπε ο Δημήτρης.Όλα έρχονται κατ ευχήν σε αυτά τα νέα παιδιά,την Άννα και τον Δημήτρη.Ο Δημήτρης στο εργατικό δίκαιο για να γίνει συμπαραστάτης στην εργατική τάξη της χώρας του και η Άννα γιατρός να χαρίζει υγεία στους ανθρώπους.-Εγώ καλέ μου,μάλλον στην ψυχιατρική σκέπτομαι να ειδικευθώ,αφού βέβαια περάσω τα έξη χρόνια της βασικής εκπαίδευσης.-Έξη χρόνια της βασικής εκπαίδευσης και πόσα είναι τα χρόνια της ειδικότητας? Δημήτρη μου,είναι τρία χρόνια τα χρόνια της ειδικότητας.-Και τα μεταπτυχιακά πόσα χρόνια είναι?-Νομίζω Δημήτρη μου,είναι άλλα τρία χρόνια.-Αννούλα μου,τα πέντε χρόνια,όπως λέγαμε,ότι θα μείνουμε εδώ,αμέσως γίνονται δώδεκα χρόνια.-Τι πιο ωραίο,Δημήτρη μου!-Θυμάσαι!Αννούλα μου,την κυρία Καλλιόπη?Πολύ καλά έλεγε,την ημέρα που φεύγαμε από την Ελλάδα.-Τι έλεγε Δημήτρη μου?θύμησε μου.-Ήταν στενοχωρημένη που φεύγαμε κι εγώ της είπα "μη στενοχωριέστε,ένας χρόνος είναι θα περάσει" και τι απάντησε,θυμάσαι?-Όχι!για πες μου.-Μου απάντησε,Αννούλα,πως όλοι έτσι λένε,αλλά όλοι παραμένουν και δεν θέλουν να επιστρέψουν.-Υπάρχει μια περίπτωση,Δημήτρη μου,να μην κάνω εδώ τα μεταπτυχιακά.Σκέπτομαι,πως μέχρι τότε και η ιατρική σχολή στην Ελλάδα να έχει τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών.-Ας ελπίσουμε,εύχομαι.είπε ο Δημήτρης.Πάμε όμως τώρα να τσιμπήσουμε κάτι γιατί πεινάω πάρα πολύ κι έπειτα να πάμε μια βόλτα στην πόλη.-Πάμε,Δημήτρη μου,κι εγώ πεινάω πολύ.