Το Μυθιστόρημα της Κυριακής.Συνέχεια.-Δημήτρη,το Πανεπιστήμιο.Τι όμορφο κλασσικό οικοδόμημα,είπε η Άννα.-Ναι!πράγματι,είπε ο Δημήτρης με θαυμασμό.-Και τώρα τι κάνουμε?Δημήτρη μου,εσύ γνωρίζεις από Πανεπιστήμιο.Εγώ,μόνο το Ωδείο,όπου πήγαινα γνωρίζω.Τι κάνουμε τώρα?-Μη στενοχωριέσαι Άννα μου,δεν σε αφήνω μόνη σου.Πάμε μαζί στην σχολή μου και μετά πάμε στην δική σου σχολή.Να με περιμένεις όμως όσο χρειαστεί και μετά να πάμε στην δική σου σχολή,αν προλάβουμε.-Καλά,Δημήτρη μου,αν δεν προλάβουμε,να επανέλθουμε αύριο.-Η προθεσμία μέχρι πότε είναι?-Νομίζω από εχθές και για δέκα ημέρες.-Ε!τότε γιατί ανησυχείς,προλαβαίνουμε.-Θέλω να τελειώνουμε από τις εγγραφές και όλες αυτές τις διαδικασίες,ώστε να έχουμε χρόνο να επισκεφθούμε τα αξιοθέατα.-Ναι!πράγματι,πολύ καλή ιδέα.Πολύ καλά το σκέφτηκες,Άννα μου...Η πρώτη ημέρα στον πανεπιστημιακό χώρο πέρασε ευχάριστα.Τα παιδιά,ο Δημήτρης και η Άννα ή η Άννα και ο Δημήτρης,με όποια σειρά θέλετε πες τε τους,αφού και οι δύο είναι οι πρωταγωνιστές της ιστορία μας.Τα παιδιά,βρέθηκαν και πάλι στο στοιχείο τους.Στον χώρο εκείνο,όπου εύρισκαν τον εαυτόν τους,ανάμεσα στα συνομίλικα τους παιδιά.Εκεί συνάντησαν παιδιά από όλον τον κόσμο και όχι μόνο από την Γερμανία και την Ελλάδα.Μέχρι ο Δημήτρης να τακτοποιήσει τα της εγγραφής του για τις μεταπτυχιακές σπουδές του, η Άννα περίμενε στον περίβολο της σχολής.Περίμενε-περίμενε,ώσπου κουράστηκε να περιμένει και ξεκίνησε για την δική της σχολή από όπου επέστρεψε αναστατωμένη και άπρακτη.Στον περίβολο της σχολής,όπου ο Δημήτρης εξακολουθούσε να ευρίσκεται και να τακτοποιεί τα γραφειοκρατικά του, γνώρισε η Άννα νέα παιδιά σπουδαστές από άλλες χώρες.Εντυπωσιάστηκε η Άννα,παρατηρούσε μια λιλιπούτεια Γιαπωνεζούλα με τα σχιστά ματάκια της,που συζητούσε με έναν Αφρικανό φοιτητή.Ήταν μόνη της και έπληττε από μοναξιά,όταν αποφάσισε να πλησιάσει τα παιδιά.Γειά σας,τους είπε.Γύρισαν την κοίταξαν και της χαμογέλασαν.Είμαι Ελληνίδα ονομάζομαι Άννα.Είστε φοιτητές της Νομικής?ρώτησε.Ναι! της απάντησαν.Κι εσύ το ίδιο? την ρώτησαν.Όχι!τους είπε,εγώ σπουδάζω μουσική.Ο Δημήτρης ο αρραβωνιαστικός μου έχει τελειώσει Νομικά στην Ελλάδα.-Είναι Έλληνας?την ρώτησαν.Ναι!βέβαια!Έλληνας,πραγματικός Έλληνας,εδώ ήρθε για μεταπτυχιακές σπουδές.Είστε πρωτοετείς? τους ρώτησε.Ναι!είμαστε πρωτοετείς γι αυτό είμαστε λίγο σαστισμένοι.-Καλή αρχή.Καλές σπουδές σας εύχομαι.-Ευχαριστούμε πολύ το ίδιο ευχόμαστε και για σας.-Μη στεναχωριέστε,είπε η Άννα,η αρχή είναι πάντοτε δύσκολη,όμως η προσαρμογή θα γίνει έστω και σιγά-σιγά.Σας χαιρετώ.Καλές Σπουδές.Σε λίγο φάνηκε ο Δημήτρης να έρχεται προς την Άννα,αναψοκοκκινισμένος με βήμα γρήγορο.-Τι έγινε,καλέ μου?-Όλα εντάξει,Άννα μου.Πήγα στο γραφείο του κυρίου καθηγητή,μέχρι πριν από λίγο συνομιλούσαμε.Είδε το πτυχίο μου με Άριστα,την εύφημο μνεία του Έλληνα καθηγητή μου.Ήταν πολύ φιλικός απέναντι μου.Με ρώτησε πού θέλω να ειδικευτώ.-Τι του είπες?Δημήτρη μου.Ε!τι άλλο,Άννα μου,στο εργατικό δίκαιο.Ρώτησα,αν γνωρίζει τον κύριο Ερρίκο Αριστείδους.-Τον γνωρίζει?τι σου είπε? -Μου είπε,ότι είναι ένας διακεκριμένος δικηγόρος ειδικευμένος στο εργατικό δίκαιο,ότι δεν έχει θέσει πανεπιστημιακή,αλλά όμως έχει δώσει τον εαυτόν του για τους εργαζόμενους,για τα προβλήματα τους,για τα δικαιώματα τους,για τα δικαιώματα των εργατών.Τι άλλο του είπες Δημήτρη μου.-Είπα ότι μένω στο σπίτι του με την αρραβωνιαστικιά μου που σπουδάζει μουσική και ήρθα συστημένος,σταλμένος από την μητέρα του.Έλα όμως πάμε στην δική σου σχολή,μην καθυστερούμε.-Δεν χρειάζεται,Δημήτρη μου,πήγα μόνη μου.Γιατί σκυθρώπιασες? Δυστυχώς,δεν υπάρχει σχολή μουσικής,Δημήτρη μου,έκλεισε στην διάρκεια του πολέμου και από τότε δεν λειτούργησε.-Μα! γιατί έκλεισε.-Ε!δεν καταλαβαίνεις,Δημήτρη μου? Οι περισσότεροι καθηγητές ήταν νέοι άνθρωποι,πήγαν στον πόλεμο και... Καταραμένος πόλεμος,είπε ο Δημήτρης,εκνευρισμένος,κλοτσώντας με το πόδι του στον αέρα.